Black Dawn [Event]

In haar wereld waar alles op instorten stond was aggresiviteit de enige oplossing die voor ogen kwam. Een rode waas het resultaat van weken aan verwarring en zoete woorden die ze niet wilde slikken. Crowpaw was nooit een kind geweest die het goed deed met een zachte hand. Ze zette haar tanden erin, beet door en verslond alles dat naar haar reikte. Dit gedrag had haar altijd nogal eenzaam gemaakt, had haar op een afstand gehouden van haar leeftijdsgenoten, met uitzondering van haar broertje. Familie een stabiele eenheid dat nooit variabel was geweest, tot nu. Van de dag dat het nieuw kwam dat haar ouders in de gorge waren gevallen tot de avond dat haar vader aan de hele wereld had vermeld wat er in hun bloed zat. Volgens hem de nakomelingen van een moordenaar, iemand die hij zogezegd ooit lief had gehad. Zij had haar lief gehad. Ze hadden haar allen lief gehad... En toch werd dat allemaal verworpen in een handvol woorden. Nog nooit had de gevlekte poes zoveel haat gezien. En het werkte aanstekelijk, want haar verdriet had een vlam laten ontpoppen in haar ziel, had grip gevonden op die onstuimigheid die altijd in haar lag. En ze had haar eraan vast gehangen, de enige constante die bleef; haar woede.

En het was makkelijk om boos te zijn, boos op wereld en de vele personen die de boeman waren in haar ogen. Eerst haar vader en nu de apprentice op wie ze zich had geworpen. Haar lichaam sudderde van de adrenaline die haar hier had gedreven. Een grom ontglippende aan haar lippen terwijl ze doorging. Het was het ding met iemand die niks echt te verliezen had of niks meende te verliezen. Dat soort visies waren het gevaarlijkste, aangezien ze geen stoppen kende. Haar klauwen haakten in haar vacht, hevig trekkende aan haar huid in een poging om er wonden te maken. Klein, maar scherp, zoals de rest van haar. Ze mocht dan wel niet eng zijn, maar haar acties waren precies en duidelijk gericht om pijn aan te richten. En het ding was, dat ze amper ook iets deed toen de ander zich op haar rug gooide. Crowpaw slaakte een boze kreet uit, waarna ze meteen haar tanden naar diens schouders liet schieten. Haar kaken om het vlees klemmende terwijl ze haar nek blok zette, koppig zijnde om los te laten. Haar oren in haar nek leggende keek ze vluchtig even op naar de achterkant van de anders hoofd. Ze spande haar achterhand aan, haar nageltjes snel halende over de ander terwijl ze omhoog probeerde te klauterde richting de ander haar kop. Haar voorpoten zoekende naar de ander haar gezicht. Nagels aftastende aan diens silhouette, zoekende naar de ogen. Maar aangezien ze op haar rug zat kon ze niet veel maken, niet zonder een goed zicht erop. Het waren hopeloze halen naar iets... Naar iets dat haar resultaat kon geven, haar opluchting kon geven. Maar het kwam maar niet. Waarom niet...?


Een duw in haar zij zorgde ervoor dat ze half van de poes werd geworpen. Haar kaak loste zich waardoor ze wat van de riverclan poes kwam. Haar vurige blik fixerende op haar vijand, voordat ze vluchtig keek naar de boosdoener van de storing. Ze ontblootte haar tanden naar de ander, haar broertje. Nog nooit had ze dit soort emotie aan hem getoond, nog nooit richting hem. Maar in de storm dat haar gedachten waren kon ze niet helder denken. De haren op haar schouders rezen op waarbij ze boos blies naar de gevlekte kater. "Houd je erbuiten!" Siste ze woest naar hem. Haar nageltjes diep borende in de vast gevroren ondergrond. Aan wiens kant stond hij wel niet? Wilde hij dat riverclan dit deed? Wilde hij haar verraden? Ze hief haar kop hoger op, haar amberkleurige ogen vernauwende. "Wees eens een man of ga terug naar het kamp," vervolgde ze biter tussen haar tanden door. "Ik heb geen tijd je oppas te zijn nu," Hij had haar in de weg gestaan toen hun moeder een moordenaar werd verklaard. HIj had zijn emoties niet in check kunnen houden, had zijn bek niet kunnen houden toen terwijl dat wel nodig was. En ondanks dat ze in elke situatie er voor hem zou zijn, was ze er nu zo klaar mee. Klaar met zijn hart die hij zo open droeg, klaar met het feit dat hij niks meer was dan een spineless coward.

Maar nog voor ze iets kon doen hoorde ze haar naam over het veld galmen. De grijze poes moest haar kop niet tillen om te zien wie het was. Haar staartje wild zwiepende bij het aanhoren van zijn toon, haar kop verlagende terwijl een grauw haar bek ontglipte. Ze likte kort haar tanden af, voordat ze zich terug keerde naar de kat die ze was aangevlogen. Ze zou dit afmaken, afmaken wat ze begonnen was. Want ze was geen idioot, geen zwakkeling. In zwaar contrast tot hun zou ze iets doen in de plaats van stilzitten. Ze schudde haar kop, de woorden van haar vader meteen tegen werkende door haar spieren aan te spannen en richting de gevlekte apprentice te springen, haar nagels uitgeklapt om haar nogmaals aan te vliegen. Maar iets onderschepte haar. Haar nek werd gegrepen in haar sprong, waardoor een verstikkend gevoel op haar luchtpijp kwam. Wild klauwende naar de lucht om haar heen bungelde ze even in de lucht. Haar lijf kronkelende terwijl ze haalde naar alles dat in haar omgeving kwam. Het was dat haar keel zowat toe gesnoerd was door de actie, of anders zou een boze stroom aan vloekwoorden haar lippen ontsnapt zijn. Nu was er enkel een stille schreeuw op haar gelaat terwijl haar mond open gesperd was, klappende, uithalende terwijl ze haar aanvaler probeerde aan te tasten op eender welke manier. Als een verwilderd beest zoekende naar iets om haar nagels in te zakken, iets om haar tanden in te planten.

Maar in een fractie van een seconde werd ze weg geworpen. Een kracht die ze niet kende. En voor even was de zwaartekracht haar vervreemd terwijl haar kleine lichaam in momentum steeg. Kort in actie, maar snel afnemende, voordat ze met een klap neerkwam. De impact sloeg de lucht uit haar longen en liet haar kop even tollen, als een slag in haar gezicht. Ze sperde haar bek open terwijl ze snel naar adem snakte. De eerste teugen moeizaam voordat ze al snel zuurstof in haar systeem kreeg. Met elke nieuwe ademteug trok ze aan de verharde grond onder haar. Haar ogen wijd gesperd terwijl ze rondkeek, vage schimmen die langzaam bekende werden. Haar vader, Hawkchase... Crystalstar verderop. Ze haalde diep adem terwijl het geruis in haar oren langzaam afnam. Het was dan en daar dat ze de woorden van de leader aanhoorde. Een dreigement die naar haar gericht moest zijn, maar haar zo voorbij ging. Ze had geen idee wie de kat was. Die oude trut haalde dreigementen boven die haar jaren ver te boven gingen. En net zoals vele andere dingen, joeg het haar geen angst aan, maar bracht het enkel meer op dat vuur dat in haar brande. Ze spande haar spieren aan, haar tanden ontblotende terwijl ze klauwde aan de vervoren ondergrond. Haar expressie overgaan in een grimas, een lach. Haar blik gefixeerd op de leader. "Rot toch op oude har," siste ze met een grijns op haar gezicht. Ze zou zich niet bang laten maken door een oud wijf die niks anders dan praatjes had. En als ze dacht dat ze haar kop zou buigen voor iemand zoals haar, dan kon ze dat mooi voor bekijken laten.

De sensatie van pijn was al weg getrokken, het duwtje dat ze onder haar buik voelde zorgde ervoor dat ze langzaam terug op haar poten stond. KOrt schudde ze haar kop waarbij ze haar ogen niet van de riverclan leader haalde. Ze hoorde de woorden van Hawkchase en voor kort voelde ze haar hart toch even samen knijpen. De zachte toon waar hij haar aansprak, de zachte tedere handelingen waarmee hij met haar omging. Het was alles dat ze momenteel misschien nodig had. En toch wilde ze het van haar afzeten, afstand nemen. Ze wilde deze chaos, ze wilde de pijn en verwarring die zij voelde met de wereld delen. Zodat zij wisten hoe het was om haar te zijn. Ze zwiepte dan ook even met haar staart en tufte wat bloed op de grond terwijl ze bleef kijken naar de vrouw die haar weg geworpen had. Oh... Wat wilde ze graag dat takkenwijf aanvliegen. Eens zien hoe groot haar bek dan nog was. Misschien dat ze niet kon winnen, maar daar deed ze het ook niet voor. Ze wist precies waar ze haar kleine nageltjes in wilde zetten, ze wilde dat dat wijf haar zou herinneren. Ze snoof dan ook even, de grijns op haar snuit verwijdende terwijl ze een stap naar voren zette.

Maar voor ze iets kon doen stapte een of andere idioot voor haar. "Hey!" Gromde ze boos naar de gestreepte kater. Thawrage. Natuurlijk. Die dikkop wist ook niks. Ze grauwde boos terwijl die lach van haar lippen gleed. De haren op haar rug rezen omhoog terwijl ze vurig keek naar hoe de kater sprak alsof hij de leiding had. "Houd je bek!" Riep ze boos naar de grijze kat. Hoe durfde hij zo voor haar te gaan staan. Ze was geen kitten die bescherming nodig had. Zeker niet van hem. Wat dacht hij wel niet? "Ga uit de kanten dikzak!" riep ze vervolgens boos terwijl ze naar voren liep en zich zo hard mogelijk tegen hem probeerde te duwen. Een poging om hem uit de kanten te schuiven. Maar ze was klein en compact. Veel verschil zou het niet maken. Dus bleef ze daar dan ook boos zitten na de poging, haar tanden licht knarsende. Foxdung.

Tag: Specklepaw, Tumblepaw -> Blazestar, Crystalstar, Hawkchase & Thawrage