Distraction

Ze was moe eenmaal ze terug kwam in het kamp na weer een onsuccesvolle jacht. Ze liet haar blik niet eens naar de prooistapel gaan, ze vond niet dat ze er recht op had, dat er katten waren die het meer nodig hadden en het ook harder verdienden. Ze liep dan ook naar een plek toe waar de sneeuw voor een deel weggehaald was en legde zich er neer. Het was weer een dag geweest waarop ze haarzelf verder had geforceerd dan verstandig was, dat wist ze maar al te goed, maar ze had niet willen stoppen voor ze iets had gevangen, alleen achteraf had ze nog niks weten te vinden. Waren haar pootstappen zwaarder met het extra gewicht of was het wat anders? Ze had al wel gemerkt dat haar balans anders was, maar daar kon ze mee werken. Dat dacht ze tenminste. Haar maag trok pijnlijk samen, maar ze probeerde het te negeren door haar vacht te wassen. Zodat ze tenminste iets had om op te focussen dat niet haar honger was.

[Skypaw]

Pootstappen deden haar stoppen met wassen en ze liet haar blik naar de jonge apprentice gaan die aan kwam zetten met een muisje. Skypaw gaf aan dat hij van zijn mentor het muisje naar haar moest brengen om te eten. Was dit een prooi dat de apprentice zelf had weten te vangen? Hoe kon ze dat aannemen? "Heb je de prooi zelf gevangen?" Ze kon het niet accepteren en al helemaal niet als de apprentice het muisje zelf had gevangen. Dan maakte het haar niet uit wat de mentor gezegd had. Of had de mentor de apprentice verteld haar dit te brengen omdat ze zwanger was? "Heeft je mentor ook een reden gegeven waarom je dit aan mij zou moeten geven?" Als dat niet de reden was, dan snapte ze ook niet waarom.

De apprentice had het zelf gevangen, dan vroeg ze zich alleen maar meer af waarom het aan haar gegeven werd. Had de apprentice dan niet het recht om het zelf te mogen eten in deze tijd? Zelf zou ze haar apprentice dat wel laten doen, zeker wanneer het waarschijnlijk een van de eerste prooien was die de apprentice had gevangen. "Goed om te zien dat iemand nog prooi binnen brengt," Dat kon ze van haarzelf tenslotte niet zeggen. De apprentice had blijkbaar al vanochtend gegeten, dan was het iets logischer. Ze keek kort wat vragend toen de apprentice over buikpijn begon. Hij wist dus niet wat er echt gaande was. Ze wist niet of ze opgelucht moest zijn of niet daarvoor. "Oke, geef maar hier." Ze kon meer argumenten geven, maar wilde ze de apprentice nog een keer laten vragen of ze het echt niet op wilde eten? Liever niet. Dus was het beter om in te geven.

Ze nam een hap van het muisje, terwijl ze haar blik weer naar de apprentice liet gaan. Die vroeg of hij nog wat meer kon doen, maar ze schudde haar kop. Als hij nog meer voor haar zou doen, dan zou ze zich alleen maar schuldiger gaan voelen vanwege haar situatie en daar had ze persoonlijk geen zin in. Ze liet haar blik nog een keer naar het muisje gaan. "Weet je zeker dat je zelf niet ook een hap wilt?" De apprentice had vandaag hard genoeg gewerkt al, dus wat rust en prooi zou hem vast niet verkeerd doen toch? Tenzij zijn mentor hem nog nodig had voor iets, maar dat zou ze wel merken aan de reactie van de apprentice.