Lord save me

Thawrage negeerde opzettelijk de kleine opdonder die niet bepaald subtiele blikken in zijn richting wierp. Hij onderdrukte de neiging om haar een ijskoude blik terug te schenken. Hij wist wat er achter zijn rug om over hem gezegd werd tegen de kittens en het interesseerde hem geen bal. Katten die hem goed kenden zouden moeten weten dat hij geen vlieg kwaad deed als daar geen reden toe was en dat hij deze kleine opdonders net zo hard zou beschermen met zijn leven als iedere andere Clanmate. Dat ze het verhaal zo op wilden blazen, was hun probleem. Zijn blik gleed traag naar de kitten en hij keek toe hoe ze met het blaadje speelde… en ook steeds dichterbij kwam. Hij zuchtte diep en deed al bij voorbaat een stapje opzij, maar hij was niet snel genoeg. Het gevolgd was dat de kitten tegen hem op botste en met een koude blik keek hij op haar neer. ”Je bent toch zeker niet bang voor me hè, klein mormel?” zei hij op een te zachte toon tegen haar, zijn gouden blik strak naar haar gericht. Het amuseerde hem ergens wel dat ze bang voor hem was, maar het was uiteraard niet de bedoeling dat hij het kleintje zou traumatiseren. Dat zou Blazestar hem immers niet in dank afnemen.

Het scharminkel verraste hem volledig door haar stem hoog op te zetten naar hem. De pieptoon was lachwekkend en haar woorden nóg lachwekkender, maar Thawrage kon het kleine mormel in elk geval nageven dat ze lef had. Hij keek haar voor één moment verbijsterd aan, waarna hij zijn kop in zijn nek legde en een harde, diepe lach uitstootte. De grijns was nauwelijks van zijn gezicht te slaan toen dat hij zijn blik weer naar haar richtte en het was niet goed op te maken of hij geamuseerd naar haar keek of haar bespotte. ”Je hebt in elk geval meer lef dan die andere dwazen in de nursery. Misschien komt het dan toch nog wel goed met je,” zei hij grijnzend tegen haar. Het was dan ook soms zo leuk om onder de nagels van anderen te zitten en daar vervolgens een reactie op te krijgen. Zijn blik werd al snel weer verveeld en met een haast nonchalant duwtje tikte hij met zijn grote poot tegen haar aan. Niet al te hard, maar wel voelbaar. Even de stabiliteit van dit mormel testen.

Echt waar, hoe veel emoties konden er door een kittenlijf heengaan? Thawrage zag haar letterlijk van woede naar blijdschap en terug naar woede gaan met elk woord dat hij zei. Het kleine mormel was duidelijk blij dat hij haar complimenteerde, al was het natuurlijk in twijfel te trekken of ook maar iets wat Thawrage zei überhaupt een compliment was. Zijn grijns keerde weer terug toen dat ze begon te dreigen en hij rolde met zijn ogen. ”Wie zegt dat jij zo lang in leven blijft. Wie zegt dat ik zo lang in leven blijf. In het Clanleven kans alles gebeuren, kleintje,” zei hij op een koude toon tegen haar, de lach van eerder verdwenen zijnde. ”Maar al zou het zo zijn, dan ben ik er vrij zeker van dat ik nergens om zal smeken. Dat is niet mijn stijl, Cloverkit.” Zijn diepe stem klonk wat harder toen dat hij nadruk legde op haar naam. Oh, ze was een verschijning die hij zeker zou onthouden, maar niet om de redenen die zij dacht. Het was verschrikkelijk amuserend te noemen hoe boos ze wel niet kon worden op hem. Dit was nu precies waar hij zijn voldoening uit haalde: uit het treiteren van anderen. Hoe minder vrienden hij had, hoe beter. Blazestar en Sorrelnose waren een uitzondering. Aan dat kleine lijstje hoefde niks meer toegevoegd te worden. Dat zou op den duur alleen maar voor ellende zorgen. En voor energie die hij niet wilde verspillen.

Thawrage wist niet precies wat voor antwoord hij had verwacht van dit kleine mormel, maar dit was het toch zeker niet. Hij trok een gezicht toen dat ze opeens naar hem begon te schreeuwen en hij hoefde zijn kop niet te draaien om te weten dat er verscheidene Clanmates nu in zijn richting keken. Zijn klauwen schoten ongeduldig uit hun hulzen en het kostte hem behoorlijk veel moeite om het kleine mormel hier en nu geen harde tik tegen haar harses te geven. ”Schreeuw niet zo,” zei hij op een barse toon tegen haar. ”Ik had al koppijn en je maakt het er niet beter op.” Hij vernauwde zijn ogen naar haar, om ze daarna in hun kassen te rollen. De kitten leek het nog echt te menen ook. ”Ik weet dat je gewoon weer één van die hersenloze dwazen bent die niet voor zichzelf kan denken, maar als je je woorden zelf nu echt zou overwegen, kom je dan zelf ook niet tot de conclusie dat het gewoon onzin is wat dat je nu aan het zeggen bent?” siste hij naar haar, zijn kop verlagend zodat hij zijn voorhoofd bijna tegen die van haar duwde. Zijn goudkleurige ogen fixeerden zich ijskoud op haar en zijn lip trok zich licht naar achteren in een grom.

”Je bent onmogelijk,” zei Thawrage met een diepe zucht toen dat de kitten haar woorden sprak. Ongelooflijk inderdaad. Waren dit het soort roddels dat er circuleerden in de nursery wat zijn karakter betrof? Het was wel een effectieve manier om een kitten bang te maken, dat zeker, maar het creëerde ook domme gesprekken zoals deze waar de grote kater absoluut geen zin in had. ”Als je wilt vergezeld worden door een zoetsappige kater die je verhaaltjes vertelt en je bedekt met wat zachte mos zodat je lekker kun slapen, dan ben je hier aan het verkeerde adres,” sprak hij op een koude toon. Zijn snorharen trilden bijna geamuseerd toen dat hij hoorde dat ze terug aan het grommen naar hem was. ”Je hebt in elk geval al wel lef. Dat kan ik ook niet zeggen van de gemiddelde dwaas,” zei hij na een korte stilte, zijn kop terugtrekkend en haar weer met een neutrale blik aankijkend. En kon dat kleine mormel dan nu eindelijk opdonderen zodat hij zijn rust zou hebben?