Is this as bad as it gets?

Hij wist dat prioriteit op het moment bij het vangen van prooi lag, maar dat betekende niet dat hij niet een keer de moeite kon nemen om de grens in de gaten te houden. Je wist het tenslotte maar nooit met de andere clans. Ze zaten mogelijk in dezelfde situatie als dat zij deden met de hoeveelheid prooi en dan konden ze wanhopig worden. Toch wilde hij dat niet per se geloven. Als ze genoeg trots hadden, dan zouden ze niet zomaar de grens oversteken om prooi van een andere clan te vangen. Niet dat er iets te vangen was, maar dat hoefden zij niet te weten.

[Foulplay]

Foulplay had even tijd nodig om zijn gedachten op te klaren. Hoewel hij kort op een roze wolk had geleefd door het feit dat hij nu een partner had, kwam de harde realiteit al weer snel aanzetten in de vorm van een lege prooistapel die hij moest vullen. Even overwoog hij om Scarlethaze wakker te maken zodat ze samen konden gaan jagen, maar hij bedacht zich net op tijd dat het in een relatie juist ook wel een goed ding was om elkaar ruimte te geven. En ze lag er ook behoorlijk schattig bij op dit moment moest hij zeggen, helemaal opgekruld. Een warmte waarvan hij niet dacht dat hij het zou kunnen voelen, verspreidde zich door zijn lichaam terwijl hij zijn blik kort op haar liet rusten. Hij liet haar rustig liggen en ging het kamp uit, waarna hij koers zette naar de WindClan grens. Hij zou eerst de grenzen controleren voordat hij op jacht zou gaan. Je wist maar nooit met hongerige, wanhopige katten. Zijn blik gleed naar de overkant van de grens, waar het erop leek dat een WindClanner hetzelfde idee als hem leek te hebben. ”Valt er soms iets te zien?” riep hij op een uitdagende toon naar de WindClanner. Het beviel hem niet hoe dat de WindClanner zijn blik op hun territorium aan het rusten was. Hij overwoog toch niet om te wachten tot er prooi van ShadowClan territorium over zou steken naar WindClan territorium, toch?

Natuurlijk had hij een kleine hoop dat er misschien een prooi van het shadowclangebied naar windclangebied over zou steken. Dan zou het tenslotte prooi voor windclan zijn wist hij, maar dat geluk had hij niet. In plaats daarvan verscheen er een shadowclanner die zeker niet zou werken als prooi en ook nog eens vroeg of er iets te zien viel. "Alleen maar aan het controleren of niemand gek genoeg is om de grens over te steken." Antwoordde hij dan ook. Katten konden wanhopig worden wanneer er een prooischaarste was en soms vergeten waar de grens zat. Was het raar om er zeker van te willen zijn dat er niemand de grens overstak om prooi te vangen?

Foulplay’s haren rezen in de lucht toen dat de WindClanner zijn woorden sprak. ”Dan zul je bij een andere grens moeten checken, vriend,” siste hij op een uitdagende toon. ”ShadowClan heeft meer eer dan dat.” Hij kon zichzelf niet voorstellen dat hij de grens zou oversteken op dat kale, lelijke territorium van die hazenvreters. Ook niet als hij verging van de honger. Hij had zichzelf altijd prima aan de warrior code gehouden en dat was ook iets wat hij nu nog steeds zou doen, vooral ook omdat Settledstar hem in de tussentijd meerdere apprentices toe had vertrouwd. Het zou immers een behoorlijk slecht voorbeeld zijn als hij als mentor zijnde zelf wel de grens over zou steken. Dat kon niet.

Het kon zijn dat de kater voor hem de grens niet van plan was over te steken, maar kon hij dat echt zeggen van al zijn clangenoten. Er was er vast wel een die gek genoeg was om het te doen. "Denk je echt dat iedere Shadowclanner de grens niet over zou steken?" Vroeg hij dan ook. Hij durfde het zelfs niet van heel Windclan te zeggen en dat was ook niet aan hem, dat was aan Blazestar of Hawkchase om te zeggen. Hij was tenslotte geen deputy of leader, misschien ooit, maar niet nu. Maar ze hadden apprentices om goede voorbeelden ook aan te geven, ook al was een apprentice er wel een die makkelijk geneigd was om de grens over te steken in zijn ervaring.

Foulplay hield zijn blik blanco toen dat de WindClanner zijn woorden sprak. ”Goh, geen idee,” zei hij uiteindelijk op een sarcastische toon. ”Ik zal vanavond eens in de sterren kijken of dat StarClan mij een teken kan geven en dan zal ik je morgen iets laten weten, goed?” De kater rolde met zijn ogen. Wat wilde die hazenvreter nu? Dat Foulplay verantwoordelijkheid op ging nemen voor alle acties van zijn Clanmates? Dat kon hij niet. Net zoals de ander dat ook niet voor zijn Clan kon. ”En je gooit die accusaties nu wel zo mooi rond, maar er is geen manier waarop jij kan garanderen dat je eigen Clanmates onze grens ook niet oversteken,” gromde hij. Hij kon alleen maar voor zichzelf, zijn mate en voor zijn eigen apprentices spreken. De rest was niet zijn probleem.

Er was geen garantie dat katten geen grenzen over zouden steken, dat wist hij zelf maar al te goed. Zijn vacht ging dan ook iets overeind staan bij de opmering van de ander. Het was duidelijk sarcastisch bedoelt en dat kon hij nu net niet hebben. "Spotten met starclan is geen slimme zet." Dat was tenslotte hoe het in zijn oren klonk. Hoe de woorden van de ander klonken. "En het klopt dat geen van ons het kan garanderen, zeker niet in deze tijd." Nu waren katten juist meer geneigd om de grens over te gaan. Vandaar ook dat hij erover begonnen was.