We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Onderwerp: Angry Scottisch Noices za 11 jun 2022 - 14:16
Geschrokken opende Breezefall geschrokken zijn ogen. Het deed de kater goed om te zien dat hij nog gewoon veilig in zijn nest lag. Veilig in de warriors den. In zijn gedachtes hoorde hij de honden uit zijn nachtmerrie nog blaffen. Terwijl de egaal grijze kater zijn hart nog in zijn keel voelde bonzen, probeerde hij zijn ambergele ogen te sluiten om zo weer in slaap te vallen. Echter kon de kater de slaap niet meer vatten. Hij kon zich niet ontspannen. Na een paar minuten gaf de kater het op waarna hij zo stil mogelijk tussen de slapende katten door probeerde te lopen, hopend niemand wakker te maken. Helaas lukte hem dat niet helemaal. Terwijl hij de weg probeerde te vinden tussen de slapende katten, voelde hij plots wat zachts onder zijn poot. Geschrokken trok Breezefall zijn poot op en keek naar wat er onder lag: een staart. Zijn blik schoot naar de kater van wie de staart was: Mottleshroud. Oh sh*t.
Mottleshroud kon niet slapen. Zijn hoofd was aan het spinnen. Hij was erg verward op het moment. Hij durfde er niet eens echt overna te denken. Het was iets wat hij volledig uit zijn brein wou blokkeren. Zijn eigen gevoelens waren altijd zijn grootste struikelblok geweest. De hele tijd, dag in dag uit plakte de kater een glimlach op zijn gezicht. Vaak genoeg was die glimlach ook wel oprecht geweest. Een goed humeur zat er bij hem altijd wel in. Maar toch had hij ook zijn slechte momenten net zoals iedere kat. Enkel uitte hij die nooit. Wellicht was dat ook wel de reden dat na al die tijd hij nog steeds alleen was. Hij beet hard op zijn lip. Zijn nest lag dicht bij de ingang van de den omdat hij niet van kleine krappe ruimtes hield. Hij staarde naar buiten. Een grote zucht verliet zijn lippen en hij sloot zijn ogen in een poging in slaap te komen. Enkel waren die maar hartslagen van rust maar kort en werden ze snel onderbroken. Een helse pijn schoot door Mottle zijn staart heen. Hij slaakte een kreetje en sprong direct rechtovereind uit zijn nest. Meteen keek hij recht in de ogen van zijn vriend Breezefall. Zijn hartslag die flink was gestegen begon weer te kalmeren. Hij haalde diep adem. Hij perste er een glimlach uit. Alweer."Kan je ook niet slapen?" vroeg hij toen aan de andere kater.
Breezefall legde schuldbewust zijn oortjes in zijn nek. Dit was niet de bedoeling geweest. Wat als zijn vriend straks niet meer in slaap zou kunnen vallen? Dat zou echt verschrikkelijk zijn! Dat hij al niet kon slapen, was al erg genoeg. Toch verscheen er een glimlach op het gezicht van Mottleschroud. Verbaasd keek de grijze moor runner de ander aan. Hoe kon hij nu nog glimlachen? Was hij niet boos op hem? Breezefall schudde zijn kop waarna hij zachtjes zuchtte. "Nee..." miauwde de kater. "Het spijt me dat ik op je staart ben gaan staan, Mottle. Dat was niet mijn bedoeling geweest," Met zijn ambergele ogen keek hij de ander schuldbewust aan. Of de ander nou sliep of niet, het kon best wel zeer doen.
Hoe kon hij nou boos worden en blijven op Breezefall? De kater was zijn beste vriend. En eigenlijk durfde Mottle het nog niet hardop te zeggen, maar ergens voelde hij wel iets meer dan een gewone vriendschap voor de ander. Enkel was hij er heilig van overtuigd dat die gevoelens niet wederzijds waren dus verborg hij ze diep weg. "Oh joh," mauwde hij zonder de glimlach van zijn gezicht te laten glijden. "Kan gebeuren," De ander keek hem zo schuldig aan. Mottle vond het helemaal geen big deal. Het gebeurde wel vaker dat die lange onhandige staarten in de weg lagen. Ach ja. De oudere kater beet even kort op zijn wang. "Zullen we anders samen een stukje wandelen? Of sterrenkijken?" stelde hij wat aarzelend voor. "Nu we toch al wakker zijn..."
Gelukkig leek zijn beste vriend het niet heel erg te vinden. Toch voelde de grijze kater zich nog steeds een beetje schuldig. Breezefall zou het ook niet erg fijn gevonden hebben als iemand op zijn staart zou zijn getrapt. Vooral niet tijdens de stilte van de nacht. Al kon je niet slapen, soms kon je wel nadenken over de leuke dingetjes. Dan was het niet echt leuk om gestoord te worden. Toen de anders voorstelde om even te wandelen of sterren te kijken, knikte de kater snel. "Of allebei," miauwde Breezefall met een voorzichtige glimlach. Dat was nog veel leuker en beter.
Mottleshroud glimlachte breed en knikte. "Allebei it is." snorde hij. De kater kwam overeind uit zijn nest en trippelde richting de uitgang van de den. Buiten was het een prachtig heldere nacht. De maan was ongeveer half vol nu en verlichte het kamp. Vele sterren schitterde aan de hemel. De ogen van Mottleshroud twinkelde even. "Het is een prachtige nacht," murmelde hij zachtjes tegen Breezefall. Kort keek hij opzij. "Maar lang niet zo mooi als jij" zei hij in gedachten. Al een tijdje wachte Mottle op het juiste moment om met Breezefall te praten. Steeds waren ze of samen aan het jagen of eten of dergelijke. En steeds wou Mottle dat moment dan niet verpesten. Wellicht. Onder deze prachtige sterrennacht... was het wel het juiste moment. Ze waren nu immers alleen. Geen kat in de buurt op de half slapende warriors bij de ingang na, die zouden toch niks door hebben. Kort zocht hij de blik van de ander. "K-kan ik je iets vertellen?" mauwde hij. Zijn stem trillende en hij aarzelde. Nu of nooit.
Breezefall glimlachte lichtjes. Ja, allebei was prima. Samen wandelen tussen de prachtige sterren en samen hun koppies even leegmaken. Er was amper een wolkje aan de lucht en de grijze kater kon hun voorouders duidelijk zien stralen. Ze hadden geen betere nacht kunnen treffen. Met een warm gevoel liep Breezefall naast Mottleshroud. Telkens als hij bij hem was, werd hij overspoeld door een aangenaam gevoel. Hij durfde helemaal zichzelf te zijn en had het gevoel alsof hij alles wat hem dwarszat te vertellen. Hij nam de ander zeker in vertrouwen. Breezefall had enkel één geheimpje. Wellicht dat hij hem ooit zou vertellen, maar de twijfel zorgde er steeds voor dat de moor runner het niet kon. Nog niet. "Een mooiere nacht kunnen we niet treffen," miauwde Breezefall instemmend waarna hij Mottleshroud kort in de ogen aankeek. De ogen van de ander waren net zo mooi en lichtgevend als de sterren. Extra twinkelingen in de donkere, maar heldere nacht. De warrior keek Mottleshroud aan met een mix van verbazing en interesse toen hij vroeg of hij hem wat kon vertellen. Ergens voelde Breezefall spanning. Waarna hij verlangde, wist hij niet. Hij voelde hoop, maar hij kon niet beschrijven welke hoop. Waarop. "Je kan mij alles vertellen," miauwde Breezefall zachtjes met een lichte hoop in zijn stem. Hopelijk zou de tabby hem vertellen waar de grijze kater naar smachtte. Hopelijk zou hij daar achterkomen.
Mottleshroud haalde diep adem. Hij had hier lang over na gedacht. Natuurlijk wist hij dat het niet standaard was om als kater zijnde een andere kater als partner te kiezen. Al keken er niet veel katten nog vanop. Maar het betekende wel dat er een kost was. Mottle zou geen kittens met hem kunnen krijgen. En dat was iets wat hij al zo lang wilde. Het was zijn grootste droom. En die zou nu niet kunnen uitkomen. Nooit niet. Niet als hij en Breeze echt iets werden. Dus hij had veel getwijfeld. Maar al snel was hij tot de conclusie gekomen dat hij zo'n geweldige partner als de grijze moorrunner niet ging opgeven vanwege zijn eigen stomme dromen. Dat was egoistisch. Hij was vrij om zoveel tijd in de nursery te spenderen als hij maar kon. Vroeg of laat zou hij zijn eigen apprentice krijgen. Dus dan kwam alles weer op z'n pootjes terecht. Tevens was hij al op leeftijd. Dus de kans dat dat er nog in zat was sowieso extreem klein. Hij glimlachte kort naar de ander. Hun ogen ontmoette elkaar. "Ik hoop dat wat ik je nu ga vertellen geen negatief heeft op onze vriendschap." begon hij. Hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oren. Hij had geen flauw idee of Breeze het zelfde voor hem voelde. Het was allemaal een grote gok. Alles op goed geluk. Maar nu hij niet de jongste meer was kwam hij toch wel echt tot de realisatie dat het nu of nooit was. Het leven als warrior was zwaar. Velen katten behaalde zijn leeftijd niet eens. Dus hij had besloten er alles uit te halen. "Je betekent heel veel voor me Breeze," mauwde hij zachtjes. Hij keek diep in de ander zijn ogen. "En ik denk.. " Hij twijfelde. Niet wetend hoe hij uit zijn woorden moest komen. "Dat ik van je hou." murmelde hij zachtjes. "En niet alleen als vrienden." Hij wende zijn blik af naar zijn poten. "Oh Breeze, ik wil zoveel meer dan vrienden zijn."
Geïnteresseerd luisterde Breezefall naar hoe Mottleshroud begon. Waarom zou het een negatieve invloed hebben op hun vriendschap? Mottle mocht echt alles bij hem kwijt! Oprecht! Een stomme keuze of gedachte zal dat echt niet verpesten. De grijze moorrunner zou super verdrietig worden als hun vriendschap over zou gaan. De kater slikte even. Alsjeblieft... Maar Breezefall werd niet teleurgesteld. Nee, hij werd tevreden gesteld. Eerst stonden zijn ambergele ogen vol verbazing, maar die veranderde al binnen twee secondes in een warme, zachte en liefdevolle blik. Met een van zijn mondhoekjes omhoog gevormd in een lach luisterde hij naar de woorden waar Breezefall naar smachtte. Dit was het dus. Het gekke gevoel veranderde in vrede en warmte. "Ik denk dat ik ook van jou hou, Mottle. Ik weet dat ik ook van jou hou." miauwde de kater met een zachte warme stem waarna hij zich vooroverboog om Mottleshroud een liefdevolle lik tegen zijn oor te geven. Ik hou ook van jou, Mottle. Met heel m'n hart.
Angstig las Mottleshroud de gezichtsuitdrukkingen van de ander af. Oh Starclan laat hem het zelfde voelen. Nadat hij de nacht met Scarletmacaw had gespendeerd had hij alleen maar meer gerealiseerd hoeveel hij om de grijze kater gaf. Het was niet alsof hij perse spijt van die actie had. Niet echt. Het was weer een nieuwe ervaring, en hij had er het een en ander van opgestoken. En daar bleef het ook bij. No string attached. Nu wou hij met Breezefall zijn. En enkel met hem. Niemand anders. En tot zijn grote geluk veranderde het gelaat van Breeze naar een liefdevolle blik. Een golf van gelukzaligheid vloog door Mottle zijn lichaam heen toen hij de woorden van de ander hoorde. Hij drukte zijn neus tegen die van de andere kater aan. Zijn lippen waren gevormd in een grote glimlach. Een grote last viel van zijn schouders. Alles viel eindelijk op zijn plek. En nu kon hij hopelijk gelukkig verder leven met de ander aan zijn zijde. Zijn beste vriend, zijn grote liefde. Kort keek hij de ander aan. "Breeze, mauwde hij zachtjes. "wil je officieel mijn partner zijn?" Hij beet op zijn lip. Wachtend op een antwoord.
Breeze was nooit echt op zoek geweest naar liefde. Wanneer StarClan het tijd vond dat hij een liefde zou krijgen, dan zou het wel gebeuren. En bij hem was de vlam aangegaan nadat hij Mottle beter had leren kennen. Sindsdien wilde hij gewoon meer met de ander zijn. Eerst als vrienden, maar daarna voelde hij een ander soort verlangen om bij hem te zijn. StarClan had hem eindelijk zijn liefde geschonken en het beste was dat de ander hetzelfde voelde. Breezefall had een grote grijns op zijn gezicht waarna hij een klein vreugdekreetje zijn bek liet verlaten nadat Mottle hem vroeg of hij officieel zijn partner wilde zijn. "Heel graag Mottle, heel graag," snorde de grijze kater. Eindelijk had hij iets meer gevonden dan vriendschap. Eindelijk was het zijn tijd om geluk te voelen. Hier waren gewoon geen woorden voor. Enkel vreugdekreetjes.
Liefdevol drukte Mottle zijn neus in de vacht van zijn nieuwe partner. Hij wou niemand anders meer. Hij keek er zo ontzettend naar uit om de rest van zijn leven met de ander te spenderen. Samen zouden ze alles wel aan kunnen. Samen zou alles wel weer goed komen. Eindelijk voelde het alsof hij de controle weer terug in eigen poten had. Na alles wat er was gebeurt met Dainty en Scarlet en de hele clan was zijn leven een verschrikkelijk zooitje geworden. Maar nu leek er eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel te zijn. En daar was hij zo verschrikkelijk blij om. Het enige wat hij nu kon doen was bidden tot Starclan dat dat ook zo zou blijven. "Ik hou van je Breeze," murmelde hij in de ander zijn vacht. Hij tikte met zijn staart de schouder van de ander aan. "Kom, laten we die sterren wandeling nog maar verder afmaken." mauwde hij met een glimlach naar de ander.
Onderwerp: Angry Scottisch Noices 
za 11 jun 2022 - 14:16
