[FINISHED] We have something to discuss

Het kamp was behoorlijk klein als het aankwam op dingen verbergen voor anderen. Of dingen die hij eigenlijk niet wilde zien op te merken. Het was hem heus niet ontgaan hoe dat Sorrelnose een dag geleden naar hun medicine cat was gegaan. En hoewel hij zich er vanaf wilde wenden omdat hij dit soort gesprekken verachtte, was er ergens wel een lichte emotie dat erkend kon worden als zorgen in zijn achterhoofd gaan broeden nadat hij haar naar binnen had zien gaan. Hij was gaan jagen om het van zich af te schudden, maar hij kon het toch niet helemaal verkroppen. En dat was dan ook precies de reden waarom dat hij nu aan het wachten was dat alle dwazen die hier niet moesten zijn in de warrior’s den ook effectief weg zouden gaan. Het viel hem op dat Sorrelnose was blijven liggen, maar hij had het gewoon afgeschreven als het feit dat ze niet met de vroege patrouille mee moest gaan. En het werkte ook in zijn voordeel. Zijn goudgele ogen keken op een ijskoude manier naar de laatste kat die maar bleef treuzelen en hij zuchtte geïrriteerd toen deze uiteindelijk ook wegging zodat Sorrelnose en hij alleen overbleven. Hij kwam overeind en liep naar haar toe, waarna hij haar een por gaf tegen haar schouder om haar wakker te maken. ”Waarom was je gisteren in de medicine cat’s den?” vroeg hij op een koude toon. Gewoon meteen voor de directe manier gaan. Dat was het beste.

Het nieuws dat ze gisteren had gekregen, de bevestiging die ze eigenlijk niet had willen hebben, had haar de hele dag bezig gehouden. Ze was zwanger en dit was het meest ongeschikte moment ooit om kittens te verwachten. Ze had dit gevolg moeten kunnen voorzien, had het moeten voorkomen, maar dat had ze niet gedaan en nu voelde ze zich er zelfs schuldig om. Er was al amper prooi en het zag er ook niet naar uit dat de situatie zou verbeteren. En ze wist nu niet of ze het zo eerlijk zou vinden dat zij voorrang zou krijgen puur omdat ze dit niet had kunnen voorzien, dat voelde niet goed. Het had haar in ieder geval genoeg bezig gehouden, maar uiteindelijk was ze dan toch in slaap gevallen en blijkbaar in een vrij diepe slaap ook, want ze had niet door hoe de hele den al leeg was gelopen tot ze een por tegen haar schouder voelde en met moeite haar ogen open deed. Ze was nog maar amper wakker, toch hoorde ze de woorden duidelijk. Ze wist dat ze moesten praten hierover, het was ook niet alsof ze het verborgen wilde houden. Het was een kwestie van tijd voor hij het zelf uit zou vogelen. "Ook goedemorgen," Sprak ze als eerste en drukte haarzelf omhoog in haar nest. Ze liet haar blik kort rond de den gaan, maar ze waren de enige hier. "Omdat ik zwanger ben," Hij zou het niet appreciëren als ze er omheen zou draaien, dus dan maar recht door zee. Het maakte haar niet uit hoe hij erop zou reageren, ook al was dat een leugen. Ze wist niet zeker of ze dit alleen wilde doen, maar als het moest dan zou ze het doen.

Thawrage negeerde haar woorden. Hij ging zich niet bezig houden met idiote formaliteiten zoals een simpele goedemorgen en dat zou ze goed genoeg moeten weten als ze hem lang genoeg kende. Haar volgende woorden zorgden er echter voor dat hij als letterlijk aan de grond genageld stond. Zijn nagels schoten uit hun hulzen en boorden zich diep in de grond terwijl de wereld heel even om hem heen leek te draaien. Hij hoefde niet lang uit te vogelen hoe dat het kwam dat ze zwanger was. Toch wilde hij niet geloven dat hij de oorzaak hiervan was en dat hij binnenkort vader zou worden. Daar was hij namelijk absoluut niet klaar voor. Het was gewoon een stom onschuldig iets geweest wat ze daar in die tunnels hadden gedaan en er zouden geen gevolgen aan moeten zitten. Het was een consequentie waar hij niet bij stil had gestaan, maar dat hem nu als een mokerslag in zijn gezicht mepte. Toch dwong hij zichzelf om het hoofd koel te houden. ”Dan toch niet van mij,” zei hij op een koude toon tegen haar. ”Je ging wel heel erg gemakkelijk met me mee in die tunnels. Wie zegt dat je dat niet met nog andere katers hebt gedaan?” De gedachte dat dat daadwerkelijk ook zo was, irriteerde hem meer dan zou moeten. Toch was het een betere en voor hem aannemelijkere verklaring dan dat híj haar zwanger had gemaakt. Dat was een realiteit die hij niet onder ogen wilde zien. Nu niet, nooit niet.

Ze hield haar blik op hem gericht en merkte dan ook wat haar woorden deden. Natuurlijk kon hij de connectie wel leggen, daar ging ze van uit. Het was alleen iets waar ze beide niet bij stil hadden gestaan en ze wist ook niet per se of het op dat moment uit had gemaakt als ze er wel aan gedacht had. Ze wist niet precies wat voor een reactie ze van hem verwachtte, waarschijnlijk wilde hij geen vader zijn en het recht tot die keuze had hij. Een die zij niet had, want helaas was het de poes die de kittens droeg en kon ze er niet echt onderuit. Ze had er niks van gezegd als hij gewoon had gezegd dat hij geen vader wilde zijn, maar het feit dat hij gewoon ontkende dat ze van hem waren, dat ze vast met een andere kater het gedaan had moeten hebben, schoot bij haar in het verkeerde keelgat. Misschien waren het de hormonen, ze wist het niet goed. Normaal zou ze kalmer geweest zijn waarschijnlijk. "Lekker makkelijk om dat te zeggen als je niet degene bent die de kittens draagt, is het niet?" Wierp ze hem dan ook toe. "Ik kan je verzekeren dat ze van jou zijn, maar ik ging je nooit verplichten de vader te zijn. Dan hoef je me niet te gaan beschuldigen van iets dat ik zeker niet gedaan heb." Ze had zich dit anders voorgesteld, was er bijna verzekerd van dat hij gewoon zou zeggen dat hij niet hun vader was, dan was alles zoveel makkelijker geweest en ook gewoon klaar. Dan zou ze zich niet zo boos voelen als dat ze nu deed.

Thawrage keek haar nijdig aan toen dat ze haar woorden sprak en hij zwiepte één keer pissig met zijn staart. ”Ik zal aan StarClan meedelen dat ze me zeker van geslacht laten wisselen in mijn volgende leven zodat ik wat meer empathie op kan brengen voor je situatie,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar, al werd zijn boosheid er minder om toen dat hij opmerkte dat hij haar écht gekwetst had met zijn woorden. En hoewel dat hem niet uit zou mogen maken, deed hem dat ergens toch wel. Hij wist dondersgoed dat hij met geen enkele andere kat dan Sorrelnose dat daar in die tunnels zou hebben gedaan en als hij logisch nadacht, wist hij ook dat het wederzijds zo was. Hij draaide zijn kop weg zodat ze de wanorde van emoties niet kon lezen in zijn blik en keek over zijn schouder naar de ingang naar hun den, maar niemand was in de buurt. Niemand kon hun horen. ”Nee,” zei hij op een koude toon. ”Je gaat dit niet alleen doen.” Het was zijn eigen manier om zijn excuses aan te bieden en aan te geven dat hij aan haar zijde zou blijven, ook al zou hij dat nooit hardop toegeven. Feit bleef nog altijd dat Sorrelnose één van de weinigen was die hij respecteerde en accepteerde, ook al maakte dat dit nieuws niet leuker. Hij draaide zijn kop weer naar haar toe zodra hij het idee dat had dat hij zijn emoties weer onder controle had. ”Maar je moet geen verwachtingen van mij hebben,” waarschuwde hij. ”Ik ben niet… ik zie mezelf niet als een vaderfiguur. Of een partner.” Zijn stem klonk zachter, haast awkward, terwijl hij die woorden sprak. Dit was een gans nieuwe situatie voor hem en hij had geen enkel idee hoe hij ermee om moest gaan.

Ze wilde haar mond weer openen om wat te zeggen bij zijn eerste opmerking, maar wist zich in te houden. Ze zou hem zijn excuses laten maken, hem zijn uitweg laten nemen, dan hoefden ze het hier nooit meer over te hebben. Maar blijkbaar ging hij daar niet eens mee instemmen en vertelde haar dat ze dit niet alleen ging doen. Ze vernauwde haar ogen iets bij die opmerking. Ze was er vrij zeker van dat hij niet echt een vader zou willen zijn voor de kittens, maar toch ging hij het haar niet alleen laten doen? "Die verwachtingen had ik al niet," Sprak ze dan ook goudeerlijk. Ze had eerder verwacht dat hij helemaal niks met alles te doen zou willen hebben, maar dat was duidelijk niet zo. "Geen zorgen, ik zoek ook geen partner." Het was ook niet alsof dat alles makkelijker zou maken en waarom die definitie nemen, nadat ze een keer samen door hadden gebracht? Dat hoefde niet. "En wat betreft de kittens," Sprak ze met een kleine zucht. "Je moet zelf weten wat je van ze wilt zijn, ik ga je niet tegenhouden wat je ook beslist." Wilde ze zelf de rug naar de kittens toe kunnen keren? Misschien, maar ze kon ze niet in de steek laten, ze waren haar verantwoordelijkheid en dat zou niet veranderen. Ze schudde kort haar vacht uit, zorgende dat zoveel mogelijk van de mos uit haar vacht zou geraken. Ze liet haar blik naar Thawrage gaan. "Is er nog iets waar je het over wilt hebben?" Vroeg ze hem. "Anders ga ik kijken of ik me nuttig kan maken." Ze was al laat genoeg door dit hele gesprek, maar ze wist dat het een keer gevoerd had moeten worden. De hele clan zou snel genoeg weten dat ze zwanger was, maar dat betekende niet dat ze meteen de nursery in wilde gaan. Zolang ze de clan nog kon helpen, dan zou ze dat doen.

Thawrage gaf een stijf knikje. Mooi zo. Dan zaten ze daar al samen op één lijn. Ergens stelde het hem wel gerust dat Sorrelnose niet één van die aanhankelijke soort she-cats was die meteen dacht dat ze iets speciaals hadden omdat ze dit nu met elkaar hadden. Aan de andere kant gaf heel deze situatie hem een behoorlijk wrang gevoel en wist hij echt niet hoe hij ermee om moest gaan. Hij gaf weer een stijf knikje toen dat ze het over de kittens had. Zijn klauwen drongen zich diep in de grond toen dat ze haar woorden sprak. Hij kon haar natuurlijk nu gewoon weg laten gaan zonder er verder iets over te zeggen. Hij had al gezegd dat ze het niet alleen hoefde te doen, maar dat ze ook geen verwachtingen van hem moest hebben. Dus wat viel er nog meer te zeggen? Toch was er iets wat hij met haar wilde delen. Hij kneep zijn ogen samen. ”Mijn ouders hebben nooit naar mij of Oakpaw omgekeken omdat wij volgens hun ook een vergissing waren,” sprak hij op een koude toon. ”Wat er ook met die kittens gebeurt… als we besluiten dat we er beiden niet klaar voor zijn, dan wil ik dat ze opgroeien in de wetenschap dat er van ze gehouden werd. Ook als dat een leugen zou zijn.” Hij kneep zijn ogen naar haar samen. ”Ook als dat zou betekenen dat jij je uiteindelijk terug zou trekken van de nursery en het door iemand anders zou laten doen. We vinden vast wel geschikte pleegouders.” Zijn klauwen drongen zich nog dieper in de grond. Voor de één of andere reden voelde dat nóg wranger aan dan heel de situatie op zichzelf. Maar het moest gezegd worden. Als Sorrelnose zich terug wilde trekken van haar verantwoordelijkheid, dan moesten de kittens daar niet de dupe van zijn. Niet zoals hijzelf en Oakpaw dat mee hadden gemaakt. Desnoods als ze beiden moesten liegen en of die leugen nu met hun betrokken zou zijn of met andere katten.

Ze wist dat ouders verschillend konden zijn, de verwachtingen die haar vader had gehad waren veel te hoog geweest. Zeker voor jonge katten, hij zou dit ook zeker niet goedkeuren, zou haar vertellen waarom dit niet hoort zoals ze het had gedaan. Dat dit haar imperfect maakte, iets wat ze haarzelf al voor op kon vreten. Maar dat was niet iets dat ze voor deze kittens wilde. "Ik laat ze aan niemand anders over." Nee, dit was haar fout en daarmee ook haar verantwoordelijkheid om te nemen. "Ze zijn mijn verantwoordelijkheid, dus dan ga ik ze niet achterlaten." Er waren vast katten die het beter konden doen dan zij dat kon, ook al wilde ze daar niet aan toegeven. Ze had gewild dat dit allemaal niet gebeurd was, maar dat was het wel en ze wist dat ze zich daar bij neer moest leggen. "Misschien ben ik geen goede moeder, maar dat weet niemand als ze hieraan beginnen." Misschien kwam het ook allemaal wel vanzelf eenmaal de kittens er waren. Zoals zoveel dat hadden of zeiden dat ze het hadden. Maar ze zou moeten zien of dat waar was.

De knoop in zijn maag begon wat minder te worden toen dat Sorrelnose standvastig volhield dat ze de kittens bij niemand zou achterlaten. Het respect dat hij al voor haar had gehad groeide en even voelde het aan alsof ze dit wel aan zouden kunnen samen. Alsof het zo hoorde, hoe gek dat ook klonk. Toen wees hij zichzelf er bot op dat het een vergissing was, een fout dat nooit had mogen gebeuren en dat hij waarschijnlijk nooit op die manier van haar zou kunnen houden. Ja, hij had respect voor haar en ja, hij had dat ene ding met haar gedaan, maar dat maakte hun nog geen mates. Toch stelde het hem gerust dat ze van mening was dat ze verantwoordelijkheid wilde nemen voor wat er was gebeurd. ”Dan nemen we samen verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd,” zei hij met een standvastig knikje naar haar. Deze kittens zouden niet aan hun lot overgelaten worden. Niet als het aan hun lag. ”Er zijn genoeg queens in de Clan die je vast wel wat tips kunnen geven. Dat je er voor ze wilt zijn, is al meer dan genoeg,” zei hij op een koude toon zodat het niet al te veel over zou komen alsof hij haar gerust aan het stellen was. En zichzelf. ”Dan is dat geregeld,” voegde hij eraan toe alsof ze het over een jachtpatrouille hadden en niet iets over wat hun hele leven kon veranderen. Nee, wat hun hele leven ging veranderen. Hoe zou Blazestar reageren? Hoe zou Oakpaw reageren? Priemende vragen zorgden ervoor dat een barstende koppijn op kwam zetten en Thawrage keerde haar snel de rug toe. Hij wilde er niet te veel over nadenken. Absoluut niet.

Ze moest toegeven dat ze toch wel opgelucht was dat Thawrage ook zijn verantwoordelijkheid wilde nemen. Ja, ze was van plan geweest het alleen te doen als het moest en ze mochten dan niet zo'n relatie hebben als de meeste ouders hadden, maar ze zouden er het beste van maken. Ze wist dat er genoeg katten waren die haar advies zouden kunnen geven en misschien zou ze ook om advies vragen, ook al had ze liever gehad dat ze hier een natuurtalent in was. Dat het niet voelde als een fout die ze gemaakt had. Dat had alles zoveel makkelijker gemaakt. Nu kwam alleen het punt nog dat het ook bij de rest van de clan duidelijk zou worden eenmaal er tijd verstreek. Ze wist dat ze dat voor zou moeten zijn en dat ze het Blazestar in ieder geval zou moeten vertellen. "Laten we het voor nu dan hierbij laten." Sprak ze en kwam overeind. Ze wierp nog kort een blik naar hem. "Het hoe en wat valt met de tijd verder ook wel op zijn plaats ga ik vanuit." Dat hoopte ze tenminste, maar dat ging ze hem niet zeggen.