I don't know if I can take it

Het jagen leek steeds moeilijker te worden. Misselijkheid en een hongerig gevoel streden om een plaatsje in haar binnenste. De draaierigheid maakte het moeilijk om zich te concentreren op haar omgeving. Zelfs als er prooi zou zijn geweest, dan wist Frostbreath niet of ze genoeg concentratie op kon brengen om het te vangen. Haar vreugdige gesprek met Ambersand leek lang geleden te zijn geweest. En nu had ze ook nog eens een apprentice waar ze zich over moest ontfermen. Ze was blij met de eer dat ze van Crystalstar en Carrioncough had gekregen, maar ze wilde dat de tijden anders waren. Ze wilde dat ze zich volledig op de training kon focussen zonder de dreiging dat ze in elkaar zou zakken. RiverClan leek een wanhopige tijd tegemoet te gaan en Frostbreath zou liegen als ze zou zeggen dat ze een oplossing zou zien voor dit probleem. Ze knipperde vermoeid met haar ogen terwijl ze zich probeerde te concentreren, maar het leek net alsof haar hersenen weigerden om te registreren wat er om haar heen gebeurde. Haar poten leken te trillen onder haar gewicht en het kostte Frostbreath alle moeite om niet opnieuw over te geven aan de misselijkheid zoals ze had gedaan vlak voordat Shatteredice bij haar had gestaan. Ze registreerde vaag dat er pootstappen in haar richting kwamen en meteen dwong Frostbreath om wat meer overeind te staan, om het te doen laten lijken alsof ze aan het jagen was. Ze mocht geen zwakte tonen naar haar Clanmates. Dat konden ze nu niet gebruiken.

Frostbreath’s hart zakte in haar keel toen dat ze merkte dat het de deputy was die haar naderde. Van alle katten die dat haar konden naderen, moest het uitgerekend hij zijn. Hij was juist de kat naar wie ze haar zwakte niet wilde tonen. Misschien was ze ergens wel bang dat hij Violetpaw van haar weg zou nemen en aan een andere warrior zou geven. Dat hij misschien zou denken dat ze de verantwoordelijkheid niet aan zou kunnen. ”Net zo goed als met elke andere Clanmate,” zei ze op een licht krampachtige toon tegen hem, waarna ze wat rechter ging zitten. ”Sorry, Carrioncough,” zuchtte ze na een korte stilte. ”Dit is niet het beeld van mij dat ik je wil geven.” Ze wilde sterk zijn en aan haar leader en deputy laten zien dat ze het aankon, maar om eerlijk te zijn begon de wanhoop nu ook wel aan haar te knagen, vooral omdat ze laatst nog bloed had opgehoest. Ze had het voor de Clan verborgen door het te verbergen met een laagje sneeuw, maar als er meer symptomen zouden komen, zouden ze het vroeg of laat toch wel aan haar merken. En was het niet beter om het toe te geven, ook voor Violetpaw’s gezondheid? Maar toch… Frostbreath wilde het niet opgeven. Nog niet.

Frostbreath voelde een brok in haar keel en voelde iets achter haar ogen branden toen dat Carrioncough zijn kop tegen dat van haar drukte. Ze duwde terug, steun vindend in het feit dat ze een Clanmate had die door hetzelfde ging als zij en die haar de steun kon bieden die ze nodig had, ook al was ze op dit moment niet sterk genoeg om die steun zelf terug te geven. Ze wilde dat ze haar sterke houding kon behouden, maar het leek net alsof ze als kleine puzzelstukjes uit elkaar leken te vallen. ”Ik wil sterk blijven, maar het is soms gewoon zo moeilijk,” zuchtte ze, opmerkend hoe erg haar stem trilde. Haar lichaam voelde zwak aan, haar hoofd voelde zwaar aan en ze choqueerde zichzelf met de gedachte dat ze het op dit moment niet erg zou vinden als ze haar ogen dicht kon doen en door heel deze verdomde leafbare heen kon slapen. Het was net alsof al die opgekropte emoties door de steun van haar deputy naar buiten leken te komen. ”Ja,” bracht ze geëmotioneerd uit toen dat Carrioncough aan haar voeg of ze blij was met de keuze. ”Alleen wilde ik dat ik haar meer kon bieden. Ik ben niet zo sterk als dat ik was toen dat ik mijn eerste apprentice kreeg en dat is hard om toe te geven, maar ik wil haar niet opgeven.” Ze richtte haar kop naar opzij, naar Carrioncough. Zou hij haar Violetpaw ontzeggen als ze nog zieker zou worden dan dit? Ze had geen idee, maar het was niet iets waar ze te lang over na wilde denken.

Frostbreath richtte haar kop wat meer op toen dat Carrioncough zijn woorden sprak. Dat iedereen in de Clan verzwakt was en dat het eigenlijk niet meer dan normaal was hoe dat ze zich voelde. Misschien was het omdat ze het zo graag wilde, maar het voelde aan alsof haar deputy indirect tegen haar zei dat ze zich geen zorgen moest maken en dat ze haar Violetpaw niet af zouden nemen. Ze gaf hem dan ook een standvastig knikje, haar kop wat rechter richtend. ”Dat klinkt goed,” zei ze en ze duwde zichzelf onvast op haar poten. Ze knipperde met haar ogen en wachtte een paar seconden tot ze haar duizeligheid onder controle had eer dat ze begon te wandelen. ”Hoe is het met jou?” vroeg ze toen, haar blik richtend naar haar deputy. Ze voelde zich licht schuldig dat hij haar tot dusver een hart onder de riem had proberen te steken en zij nog geen enkele interesse in zijn welzijn had getoond. Het was immers niet omdat hij de deputy was dat ze daar niet naar hoefde te vragen. Iedereen had van tijd tot tijd een schouder nodig om op te steunen.