We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Het ging relatief best met haar. Ze leek de enige in de clan die écht het probleem leek aan te pakken. Tuurlijk had ze nog steeds wel honger maar niet zo dat ze letterlijk neerviel. Ze was wat slanker dan gemiddeld maar zeker niet uitgemergeld zoals vele andere. Gelukkig had ze een behoorlijke dikke vacht, voornamelijk in de wintertijden, waardoor het niet opviel dat ze niet net als de rest een wankelende skelet was. Nu het met haarzelf stabiel ging was het tijd om de rest te helpen. Ze zag hoe erg Pipitsqueak achteruit ging, hoe erg de hongersnood aan haar gestel trok. Ze wou dat ze haar al het prooi kon aanbieden die ze zelf tot beschikking had maar ze wist dat de rossige she-cat dat nooit zou aannemen. Vooral omdat het eten was van voorbij de ‘heilige’ gronden. Ze wist ook niet hoe e zal gaan reageren als ze er achterkwam dat ze met Bloodclan samenspande. Ze hield dus verstandig haar mond erover en probeerde nu op een andere manier de ander te helpen. Hillrunner was er al onderdoor gegaan van het gebrek aan voedsel, dus het zou niet al te gek zijn als er meerdere zich bij haar zouden aansluiten. Het duurde echter te lang en het was geen volledige zekerheid. In de tussentijd dat ze wachtte kon het ook Pipit gebeuren en dat was juist het gene wat ze wou ver komen. Serpentguise had dan ook besloten enkele een steuntje in de rug te geven om Hillrunner achterna te gaan. Ze had al een tijdje een oogje op iemand. Iemand die ze wel in haar poten kon krijgen met de juiste woorden. Veder op in het territorium had ze dan ook al haar ticket naar hemel klaar gelegd. En mocht dat toch mislopen dan had ze altijd nog haar brute kracht. Met stevige stappen liep ze op tom-cat af. Haar groene ogen prenten muurvast in de zijne. Het was een donkere dag, het sneeuwde lichtjes met flinke wind. “Wij moeten eens spreken.” Mauwde ze direct. Haar ogen gleden naar het kampuitgang. Dit was prive tussen heN. Ze gaf hem een duidelijke knik: lopen knul, tijd om je clan te helpen. Om Pipit te helpen.
Onderwerp: Re: Feed the poor wo 25 jan 2023 - 19:29
Mizzlecloud was.. Een wrak. Hij was nooit volledig hersteld van zijn bijna-dood ervaring door de ziekte die hij opgelopen had; in tegendeel, het leek wel alsof de ziekte nog steeds in zijn lichaam zat. Hij was vergeten hoe het voelde om zich goed te voelen. Hij at amper nog, want hij kon niet meer jagen zoals vroeger en had in manen geen prooi meer gevangen. Hij was nutteloos, een hoop vacht slechts maar. Hij probeerde te trainen, zijn lichaam weer sterker te krijgen, maar zijn poten werkten niet meer mee zoals voorheen - het zuurstoftekort, misschien, tijdens die ettelijke seconden dat hij niet geademd had. Hij had niet eens Starclan gezien. Het was enkel zwart geweest, en een gevoel van te zweven boven zijn eigen lichaam, vastgeketend aan de aarde en er toch niet deel van. Zou dat zijn hoe het zou zijn als hij effectief dood zou zijn? Zou hij nooit Starclan mogen bewandelen, na elke keer dat hij in zijn leven gefaald had? De jonge kater schudde zijn hoofdje als om de gedachten weg te jagen. Het kleine, magere visje dat hij van de prooistapel gehaald had smaakte ineens niet meer, maar hij forceerde zichzelf toch om het op te eten. Anders zou het verloren zijn, verspild. Het voelde nu al genoeg als verspilling als het enkel diende om zijn nutteloos lijf te voeren. Maar hij moest eten, als hij ooit weer iets wou kunnen betekenen voor de clan. Als hij ooit weer de sterke warrior wou worden waar hij zo hard naartoe gewerkt had als apprentice. Even was zijn leven goed geweest, voor een paar manen, en sinds hij zijn moeder had laten ontvoeren door de tweebenen was alles bergaf gegaan. De kater keek op toen een stem hem zei dat ze eens moesten praten, op een toon alsof ze op het punt stond het uit te maken met hem - al zou dat raar zijn, sinds het niet eens "aan" was. Hij had haar überhaupt amper gesproken, naast wat normaal was met de gemiddelde clangenoot, natuurlijk. Mizzlecloud fronste, maar hief zijn lichaam recht en strompelde achter Serpentguise aan. Het leek hem nutteloos om vragen te stellen of tegen te strubbelen. Ooit zou dat anders geweest zijn. Het was donker weer, en kleine sneeuwvlokjes vielen uit de lucht naar beneden. Hij was ijskoud, maar hij kon zich niet meer herinneren hoe het was om warm te zijn. Hij had een slecht gevoel bij dit hele ding; zijn hart klopte in zijn keel zonder duidelijk oorzaak en hij plooide zijn oortjes in zijn nek.
Serpentguise
Member
Mark toch 218 Actief She acts as if it was easy to let her go, but she never saw the claw marks I had left all over her skin.
Onderwerp: Re: Feed the poor wo 25 jan 2023 - 22:26
she was destined to burn in HellMizzlecloud †
Sooner, or later, you’re gonna have to eat.
Hij ging met haar mee zonder poespas. Als hij niet een extra nutteloze mond was geweest om te voedde had ze dat gerespecteerd. Ze hield er niet van als andere tegen haar in gingen. Als ze een commando blafte dan moest daar zonder tegenstribbel naar geluisterd worden. Hoe meer het breinloze Warriors waren hoe beter voor haar. Het denkwerk kon je gewoon aan haar overlaten, dan zal alles in ieder geval goed gaan. Dan zal de clan, de wereld, een stuk beter te werk gaan. Zij durfde tenminste eerlijk te zijn. Durfde keuzes te maken voor de belang van andere. Serpentguise was recht voor haar raap. Ze liep direct het kamp uit en probeerde zoveel mogelijk meters te maken in een korte tijdspan. De wind trok haastig aan haar vacht, alsof zelfs de natuur begon op te dringen dat ze haar plan in werking zou zette. “Hoe gaat het nu met je Mizzlecloud.” Verbrak ze de stilte. Er lag geen medelijden of iets van warmte in haar stem. Ze was rechtstreeks en hard. Alsof het een examenvraag was die je toekomt ging bepalen. “Heb je nog gejaagd een deze dagen?” Vroeg ze vrij snel er achterna. De she-cat had niet veel tijd voor een uitgebreid theekransje, dat was ook niet eerlijk tegenover een toekomstige dode man. Iemands verlossing uitstelen was net zo goed aan als marteling. Serpentguise had alleen de nodige informatie nodig, vaststellend dat hij toch niks voor de clan zou betekenen dan enkel extra kans op uitsterving.
Onderwerp: Feed the poor 
wo 25 jan 2023 - 15:20
