I caught a glimpse of your light

Ze besefte zich maar al te goed dat ze wat ouder aan het worden en daarmee ook al langer warrior was. Normaal zou dat iemand meer zelfvertrouwen moeten geven, dat ze een betere warrior aan het worden waren, maar dat was niet hoe het voor haar was. Ze had het gevoel dat ze geen steek verder was gekomen, ondanks dat ze een apprentice had gekregen. Ze had al de leeftijd van een gewone warrior, een die normaal waarschijnlijk al wel iets bereikt had, maar dat gold niet voor haar. Voor haar gevoel had ze niks bereikt, niet toen ze een apprentice was en zeker niet sinds ze een warrior was. Was het allemaal beter geweest als ze zich gewoon over had gegeven en naar de elders den was gegaan? Was dat het beste voor iedereen?

[Foulplay]

Foulplay negeerde het irritante gevoel in zijn neus terwijl hij zich buiten het kamp begaf. Het weer was voelbaar kouder geworden en het zou niet al te lang duren eer dat er sneeuw zou vallen en het onmogelijk zou worden om te jagen. Het was Foulplay’s tweede winter, ook al had hij de eerste niet echt fatsoenlijk meegemaakt omdat hij toen nog in de nursery had gezeten. Tegen de tijd dat hij aan zijn training was begonnen, was het ergste van de winter wel voorbij. Hij moest nog volop wennen aan de veranderingen in het weer, maar het was geen onmogelijke taak en zo lang hij de kou negeerde, ging het best goed. Hij rende in de richting van the Burnt Sycamore, waar hij algauw Scarlethaze opmerkte. Hij onderdrukte een zucht toen hij haar houding zag: schouders gezakt, staart naar beneden en blik op het oneindige. Foulplay liep demonstratief naar haar toe en stootte haar zacht aan met zijn schouder. ”Je bent jezelf niet weer naar beneden aan het halen, hè?” bromde hij, zijn amberkleurige ogen op haar gericht hebbend.

Ze kon het niet helpen om in haar negatieve gedachten verzonken te raken. Het was een slechte eigenschap misschien, maar het was iets wat de meeste toch ook van haar dachten, dus waarom kon ze niet zo over haarzelf denken? Ze had dan ook zeker niet doorgehad dat er iemand in de buurt was en maakte een klein sprongetje in de lucht van schrik toen ze een stem hoorde. Een die ze maar al te goed herkende. "Foulplay?" Waarom was hij hier? Wat vroeg hij van haar? Ze fronste, ze wilde het zo snel mogelijk weten, maar waarom was ze altijd zo traag met alles?

Foulplay trok geamuseerd met zijn snorharen toen Scarlethaze behoorlijk van hem leek de schrikken. Het was een instinctieve reactie en hij voelde zich er onmiddellijk een tikkeltje schuldig over. Hij liet zijn blik dus zo snel mogelijk weer serieus worden en gaf haar een knikje. ”De enige echte,” bromde hij op een sarcastische manier, waarna hij geduldig wachtte totdat ze zou verwerken wat dat hij eerder had gevraagd. Hij wist dat het bij de warrior soms net iets langer duurde eer dat ze kon verwerken wat een ander tegen haar had gezegd en dat het haar alleen maar meer zou verwarren als hij zijn vraag nu zou herhalen, dus wachten was op dit moment de enige optie.

Ze voelde haar wangen warm worden toen ze doorkreeg dat hij aan het lachen was, waarschijnlijk om de manier waarop ze op hem had gereageerd. Hij had haar succesvol uit haar gedachten gehaald, maar dat was precies waar hij de vraag over had gesteld. Ze ontweek zijn blik dan ook, terwijl ze antwoord gaf. "Nee, dat ben ik niet." Ze wist dat het waarschijnlijk de slechtste leugen ooit moest zijn. Er waren er niet veel die naar haar omkeken, maar Foulplay was er een van. Toch vroeg ze zich soms af waarom hij niet ook allang haar alleen liet. Ze deed haar best, maar betwijfelde vaak genoeg of het wel genoeg was.

Foulplay trok een gezicht naar haar toen dat ze antwoord gaf, wetende dat ze aan het liegen was om hem, maar voornamelijk zichzelf te overtuigen. Hij had het proces gezien waar ze doorheen was gegaan en hij was blij dat ze de kans had gekregen om warrior te worden, maar nu was het nog een kwestie van dat ze er zelf in moest geloven dat het zou lukken. Foulplay was één van de weinigen die nog naar haar omkeek en dat was jammer, want ze was een harde werker en aangenaam in omgang. Ze was alleen soms wat traag. ”Mij houd je niet voor de gek,” bromde hij ongeduldig en hij kwam naast haar staan, waarna hij haar een zachte zet gaf. ”Je weet toch dat je die rang hebt gekregen omdat de leader vindt dat je het verdiend hebt, hè? Je hebt geen reden om zo streng te zijn voor jezelf.”

Ze wenste maar al te graag dat ze zelfverzekerder was met alles, dat ze ook daadwerkelijk kon uitvoeren wat ze wist dat ze moest doen. Dat haar lichaam en gedachtes op hetzelfde tempo zaten, maar dat was niet zo en het was iets dat ze moest accepteren. Het accepteren was alleen niet makkelijk, ondanks dat ze er al alle tijd voor had gehad. Ze was zich er in het begin niet eens echt bewust van, maar met de tijd werd het steeds duidelijker en wist ze zelf ook wel wat er aan de hand was. Ze kon het dan ook niet helemaal begrijpen waarom Foulplay een van de weinige was die nog met haar om probeerde te gaan. Ze duwde dan ook lichtelijk terug toen hij haar een zet gaf. "Ik ben blij dat jij er bent," Zei ze hem dan ook en dat meende ze.

Een niet erg bekend warm gevoel verspreidde zich door zijn binnenste toen dat Scarlethaze aangaf dat ze blij was dat hij er was. Het voelde beter dat ze dat tegen hem zei dan dat hij wilde toegeven en voor één van de weinige zeldzame keren in zijn leven kon hij zich eens niet overgeven aan de sarcastische reactie die hij meestal altijd had klaarliggen als iemand zulke zoetsappige dingen tegen hem zei. ”Ik zal er altijd voor je zijn en je altijd proberen te beschermen, dat weet je,” sprak hij zo nonchalant mogelijk, maar er was een ongewone warmte in zijn blik te zien die hij enkel reserveerde voor katten zoals Littlenose en zij terwijl hij zich terug tegen haar aanduwde, maar deze keer niet met een zet. Dit was zachter, voorzichtiger, als van een kat die affectie gerelateerde gevoelens koesterde naar een andere kat. En net zoals zij meende hij ook de woorden die dat hij tegen haar zei. Hij zou haar altijd beschermen, koste wat het kost. Of het nu verbaal was tegen de oordelen van andere katten of fysiek. Hij zou haar bijstaan in elk gevecht en haar helpen naar de overwinning, voor zover ze dat toeliet voor hem. Maar dat waren zulke zoetsappige gedachten dat hij er niet eens aan dacht om ze hardop uit te spreken. No way.

Was het vreemd om iemand te hebben waarbij ze het gevoel had dat ze even nergens over na hoefde te denken? Dat het oké was om fouten te maken mocht ze niet anders kunnen. Ze kon amper zijn woorden geloven die nu pas goed door begonnen te dringen. Het feit dat hij in haar leek te geloven ondanks alles. Ze wist niet goed wat het gevoel was dat ze daarbij voelde, maar het was geen verkeerd gevoel, daar was ze zeker van. Ze liet haar blik dan ook naar hem gaan en voelde hem terug tegen haar aanduwen. "Wat is dit?" Het was een onschuldige vraag, ze wilde weten wat er gaande was, maar begreep het niet zelf. Zou Foulplay het wel weten?

Een ongemakkelijk gevoel begon zich door Foulplay heen te verspreiden toen dat Scarlethaze aan hem vroeg wat dit was. Hoewel hij normaal gezien een rechtdoorzee karakter had, was dat toch een stuk moeilijker om aan te houden als hij geconfronteerd werd met zoiets als emoties. Vooral als hij daar zelf niet te veel over uit wilde breiden. Maar het was het eerlijkste naar Scarlethaze toe als ze daar juist wél een eerlijk gesprek over hadden. ”Wat is wat?” vroeg hij dan ook aan haar, niet op een ontwijkende toon, maar meer op een bemoedigende manier. Alsof hij haar wilde aanmoedigen om te vertellen wat dat ze precies voelde op dit moment. Hij was er zelf niet zeker van, alleen dat hij het op dit moment niet heel vreselijk vond om bij haar in de buurt te zijn. En dat ze hem warm liet voelen door dingen te zeggen zoals ze daarnet deed.

Net toen ze die vraag had gesteld begonnen zijn laatste woorden tot haar door te dringen en voelde ze hoe ze warm werd en ze vrij zeker was dat als ze geen vacht had haar wangen wat rood waren. Het gevoel van net versterkte zich alleen maar en het was onbekend, iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld. Ze bleef dan ook stil voor even, probeerde haar gedachtes te verzamelen, om erachter te komen wat dit was, maar niemand had het haar ooit echt uitgelegd. "Dit gevoel, wat is dit?" Het was wat ze wilde weten, ook al wist ze niet wat ze met het antwoord zou doen. Straks was er iets mis met haar en dan wat? Wat moest ze dan doen?

Scarlethaze verduidelijkte wat dat ze bedoelde, al was het voor Foulplay nog niet veel verduidelijking. ”Ik weet het niet,” antwoordde hij dan ook naar waarheid, omdat hij geen idee had wat dat ze op dit moment voelde. Al had hij er wel een vermoeden naar, maar hij wilde eerst meer informatie voordat hij assumpties zou maken die niet klopten. ”Wat voel je dan precies op dit moment?” vroeg hij, zijn stem zachter dan normaal. Zijn amberkleurige ogen waren naar haar gericht en zonder het zelf in de gaten te hebben, had heel zijn aandacht zich op haar gefocust en stond hij behoorlijk op alert.

Het was niet bekend voor haar wat dit gevoel was en hoe kon ze het het beste omschrijven? Foulplay leek haar te vragen wat ze precies bedoelde en ze wist dat hij een nog een vraag stelde, maar die registreerde nog niet. Toch leek hij verduidelijking te willen. Ze fronste dan ook iets, probeerde haar gedachten te verzamelen. "Een warm gevoel?" Hoe moest ze dit goed uitleggen? Haar hart klopte sneller bij de gedachte van het gevoel, probeerde het vast te houden, maar het uitleggen, dat was waar het moeilijk was. "Wat betekent het wanneer je hart sneller klopt?" Was er iets mis met haar? Dat dit met haar aan het gebeuren was.

Foulplay’s vermoedens werden bevestigd en hoewel dat hem ergens een blij gevoel gaf, maakte het hem aan de andere kant ook wel bang. Hij wist niet het type die zijn meest intieme emoties en gevoelens met anderen deelde, maar aan de andere kant moest hij ook wel toegeven dat het een stuk minder erg was als de kat waar hij het mee deelde Scarlethaze was. Misschien juist omdat ze zelf ook zo veel moeite had met precies te begrijpen wat dat ze voelde. Hij luisterde rustig naar haar uitleg en bijkomend bij het feit dat haar woorden hem warm deden voelen, voelde hij ook een licht zelfvoldaan gevoel. Hij merkte op hoe vreselijk hij het zou vinden als ze dit gevoel zou hebben bij een andere kater en vroeg zich af of hij voor de eerste keer in zijn leven echt jaloers was. ”Het is in elk geval niks slechts,” verzekerde hij haar op een geruststellende toon. Hij dacht kort na. ”Het betekent dat je je op je gemak bij me voelt. En…” Hij twijfelde kort. Hij wilde haar geen woorden in de mond leggen, maar hij wilde haar ook niet voorliegen. ”En dat je misschien meer voelt dan vriendschap alleen.” StarClan. Dit begon awkward te worden. Het was een nieuwe situatie voor hun beiden, dus ze hadden beiden niet genoeg ervaring om te verwijzen naar een gevoel dat ze de andere keer al eens mee hadden gemaakt. Toch wist hij precies wat dat hij voelde omdat hij het al eens van andere katten had gehoord en bij ze had gezien. Maar dat het awkward was, dat was één ding dat zeker was.

Ze vroeg zich af of dit iets was dat haar uitgelegd had moeten worden, dat ze al zou moeten begrijpen wat dit betekende. Of betekende het daardoor juist dat het iets slechts was? Dat het haar daarom nooit uitgelegd was. Maar Foulplay leek niet boos of ongerust te worden. Was het dan iets goeds? Voor een keer wilde ze dat ze zijn woorden sneller begreep dan dat ze zijn lichaamstaal kon lezen, maar dat was niet het geval. Ze bleef dan ook stil in eerste instantie, zijn vorige vraag had ze al zo goed als beantwoord. Ze wist dat er tijd voorbij ging en net wanneer ze dacht dat het deze keer misschien helemaal niet binnen zou komen kwam het dan toch. De eerste woorden stelden haar gerust, gaven aan dat wat ze voelde niet slecht was. Ze kon niet ontkennen dat ze zich op haar gemak bij hem voelde, dat klopte wel. De volgende woorden deden haar gedachten tot een halt komen voor een moment. "Oh," Was alles dat eruit kwam voor nu. Meer dan vriendschap? Ze wist wat de ander daarmee bedoelde, had het misschien zelfs gezien bij andere katten, maar had niet beseft dat dit dat gevoel was dat daarbij hoorde. Toch klonk het logisch. Als je je bij iemand op je gemak voelde, dan kon je wel eens meer voelen dan vriendschap. Ze wist dat ze al even stil was gebleven en liet haar blik naar hem gaan. Als zij op die manier naar hem voelde, was het omgekeerd dan ook zo? Of zou ook Foulplay nu afstand gaan nemen, nu hij besefte wat er aan de hand was. "Voel jij hetzelfde?" Stiekem was ze bang voor het antwoord, bang dat de enige waar ze zich comfortabel bij voelde bij haar weg zou gaan en dat ze dan niemand meer zou hebben.

Foulplay voelde niks van ongeduld toen Scarlethaze duidelijk de tijd nodig had om te verwerken wat dat hij tegen haar zei. Hij zou haar alle tijd geven van de wereld. Dat zou hij altijd doen. En hij zou ook voor haar opkomen als anderen haar die tijd niet wilden geven. Hij besefte nu pas, nu dat hij had uitgesproken hoe dat Scarlethaze zich voelde, hoe sterk die drang wel niet was. En hoe fijn het wel niet voelde toen dat hij het begrip las in haar ogen. Thank StarClan dat hij niet verder hoefde te verduidelijken wat dat ze precies voelde, want hij wist niet of hij dat had aangekund. Dit was dan ook meer een gesprek waarvan hij had verwacht dat ze dat met haar moeder zou hebben gehad, maar ergens voelde het ook niet verkeerd aan dat hij juist diegene was die het mocht uitleggen. Hij snorde zachtjes toen dat ze haar onzekere vraag stelde, de angst weerspiegeld in haar ogen. Hij kon wel begrijpen waarom ze zo dacht, maar haar angst was nergens voor nodig. ”Ja,” fluisterde hij op een zachte toon, waarna hij dichterbij kwam en voorzichtig zijn wang tegen de hare duwde. Door hun lichaamscontact besefte hij hoe hard zijn hart aan het kloppen was, hoe graag hij eigenlijk wilde dat zij ook iets voor hem voelde en hoe erg het hem met warmte vervulde dat het effectief zo leek te zijn. ”Ik zal er altijd voor je zijn,” beloofde hij haar op een rustige toon, wat meer afstand nemend zodat hij haar kon aankijken met een ongewoon warme blik in zijn ogen. Hij hield ook in zijn achterhoofd dat hij dit gedrag voor niemand anders zou reserveren dan voor Scarlethaze. Alleen zij verdiende deze kant van hem.

Haar hart bonsde harder dan ze had verwacht, was het uit angst of verwachting op zijn antwoord? Het was een simpel woord, een woord dat in haar oren zoveel betekende. Een glimlach begon op haar gezicht te vormen, toen Foulplay zijn wang tegen die van haar aandrukte en voor een moment deed ze hetzelfde terug tot hij afstand begon te nemen en ze hem voor een moment verward aankeek. Voor zijn laatste gesproken woorden bij haar binnen kwamen. "Ik zal er ook voor jou zijn," Voor zover als dat zou lukken, ze ging dit niet alleen van hem verwachten. Ze stapte dichter naar hem toe en drukte haar neus tegen die van hem aan. Ze kon amper begrijpen dat Foulplay hetzelfde voor haar voelde, maar betekende dit dan ook dat ze samen waren? "Is dit..." Begon ze, haar woorden zoekende. "Zijn we samen?" Hoe moest ze dit goed verwoorden? Ze wist het niet goed.

Foulplay stond zichzelf toe om zachtjes te snorren toen dat ze haar woorden sprak. Hij besefte dat zij ook één van de weinigen was van wie hij die woorden wilde horen. Op dit moment deed niks anders er aan toe dan zij tweeën en Foulplay wilde dat hij dit moment voor eeuwig kon rekken. Zijn hart schoot zowat in zijn keel toen dat ze haar vraag stelde, maar het zou ten eerste kinderachtig en ten tweede oneerlijk zijn als hij nu in de verdediging zou schieten. Dat was immers niet het antwoord dat ze verdiende. En dus knikte hij. ”Voor mijn part wel,” zei hij op een zachte toon tegen haar, alsof hij het zelf amper kon geloven. Hij voelde zich nog zo ontzettend jong op dit moment, ook al was hij behoorlijk overtuigd van wat hij voelde. Wanneer was het zelfs begonnen? Hij had geen idee. Ze hadden al veel gesprekken samen gehad en de laatste manen waren ze praktisch met elkaar opgegroeid. Misschien toen? En hoe ging het nu verder? Foulplay schraapte ongemakkelijk zijn keel. ”Laten voor de rest vooral rustig ons tijd nemen,” zei hij toen op een iets nonchalante toon. Hij was immers nog niet van plan om vader te worden of iets in die trant. Hopelijk had Scarlethaze nog geen grote kittenwens, want zij was natuurlijk wat ouder dan hem. Of misschien dacht ze daar niet zo over na zoals hij dat deed. Dat kon natuurlijk ook.

Ze wilde zo graag zijn antwoord weten, al was het maar om de angst die ze voelde weg te halen. Misschien was dit dan ook wel het moment waarop ze het meest hekel had aan het feit dat dingen niet snel genoeg helder werden voor haar. Ze wist dat Foulplay wat gezegd had, maar de woorden registreerden pas later, waardoor ze eigenlijk zich onnodig lang zorgen maakte. Toch het moment dat ze realiseerde wat hij zei, begon ze te spinnen. Dat was voor haar meer dan dat ze ooit hwd durven hopen. Ze wist dat anderen het misschien allemaal niet goed zouden keuren, bang dat ze niet begreep wat ze deed, maar dat was niet zo. Ze wist wat dit was en had de keuze bewust zelf genomen. Al was het wel wat vertraagd en scheelde het in dit geval dat Foulplay het geduld had voor haar. Iets wat haar misschien ook wel had overgehaald hiervoor. Zijn volgende woorden deden haar gedachten echter tot een halt komen. De rest? Bedoelde hij kittens? Of was er iets dat ze hierin nog niet begreep? Ze wist dat koppels kittens kregen, maar daar had ze zelf eigenlijk nog niet eens bij stilgestaan. En als ze eerlijk was, dan betwijfelde ze ook ten zeerste of ze een goede moeder zou zijn. Ze kon het zich niet eens voorstellen op het moment als ze eerlijk was. Ze knikte dan ook alleen maar. De tijd nemen klonk als het beste, misschien zou ze het ergens in die tijd uitvogelen. "De tijd nemen klinkt goed," Ze was al blij met wat ze nu hadden, dat hoefde niet meteen anders te worden dan dat het nu was.

Foulplay wachtte geduldig totdat het bij haar doordrong wat hij zei. Een glimlach brak uit op zijn gezicht toen dat het besef tot haar door leek te dringen en haar gespin klonk als muziek in zijn oren. Het zorgde voor een warm gevoel dat zich in zijn binnenste verspreidde en op dit moment telde het enkel dat ze hier met hun tweeën stonden. Het interesseerde hem vrij weinig wat anderen zouden denken van hun relatie. Het had hem nooit echt kunnen schelen wat anderen van hem dachten of zeiden en hopelijk zou zij zich daar ook niks van aantrekken. En anders zou hij ze wel zeggen wat hij dacht. Dit was een bewuste keuze die door hun tweeën was gemaakt en Foulplay weigerde om iets anders te geloven. Hij keek haar rustig aan en knikte toen dat ze zei dat het rustig aan doen een goed idee was. ”En trek je vooral niks aan van wat anderen gaan zeggen. Dit is iets dat tussen ons tweeën is en tussen ons alleen,” zei hij op een zachte toon, een stap dichter nemend zodat hij zijn staart om die van haar heen kon krullen. Hij merkte tot zijn tevredenheid op dat hij groter was dan haar ondanks het leeftijdsverschil. Mooi zo. Het zou een aanslag op zijn mannelijkheid zijn geweest als hij niet alleen jonger, maar ook nog kleiner dan haar was geweest. Hoe kinderachtig dat ook klonk.