I caught a glimpse of your light

Ze wist dat anderen misschien zouden praten over hun twee, dat misschien niet iedereen het goed zou keuren. Ze kon al bijna raden hoe haar moeder zou reageren, maar het was niet zo dat ze het verborgen wilde houden voor de clan. Dat zou niet eerlijk zijn naar Foulplay, maar net zo min naar haarzelf. Dat nam niet weg dat ze zich niet nerveus voelde bij het feit dat anderen het mogelijk te weten zouden komen. Ze wist dat ze niet zo negatief moest denken en probeerde het dan ook weg te zetten, zeker toen de woorden van Foulplay tot haar door begonnen te dringen. "Wie wil jij het als eerste vertellen?" Of lieten ze katten er gewoon achter komen? Dat gebeurde waarschijnlijk wel vanzelf, maar misschien was het beter als ze haar moeder in ieder geval al zou vertellen wat er aan de hand was. Ze voelde hoe hij zijn staart om die van haar heen wikkelde. Ondanks dat hij jonger was, voelde dit toch zo vertrouwd, misschien kwam het ook wel omdat ze zelf niet het gevoel had dat ze al zo oud was als dat ze was. Ze was lang apprentice geweest tenslotte.

Het kon Foulplay werkelijk waar geen bal schelen hoe dat anderen over hun zouden denken en of ze een probleem hadden met hun relatie. Foulplay zou eerder denken dat er een probleem met hún was als ze dachten dat hij geen relatie kon hebben met Scarlethaze puur omwille van het feit dat ze dingen wat trager opnam. Voor de rest was er niks mis met haar en ze was gewoon warrior net zoals de rest van hun. Dus nee, hij zou niet snappen wat het probleem hier kon zijn. ”Ik denk Littlenose,” zei hij na een korte twijfeling. ”En voor de rest denk ik dat de Clan het vanzelf wel ontdekt.” Ze hoefden het immers ook niet door het kamp te gaan roepen. Hun Clanmates zouden het uiteindelijk vanzelf wel zien als ze zagen hoe vaak Scarlethaze en hijzelf met elkaar optrokken. En als ze vragen hadden, moesten ze maar naar hem toekomen. ”Ik hoop dat je moeder er een beetje begrip voor gaat hebben,” murmelde hij vervolgens. Hij had immers gezien hoe beschermend Beechresin over haar kittens kon zijn en hij was er vrij zeker van dat ze hem dit niet in dank ging afnemen, maar oké. Als hij bewees dat hij goed voor Scarlethaze kon zijn, zou ze uiteindelijk wel bijdraaien, niet dan?

Ze had de vraag wel aan hem gesteld, maar wist niet goed aan wie ze het zelf zou vertellen eerst. Volepaw was zeker een optie, ze kon het goed vinden met de poes, maar die vergat dingen ook nog wel eens en dan wist ze niet of het over zou komen. Ze wist dat het waarschijnlijk ook beter was om haar moeder het te vertellen. Ze knikte toen zijn woorden binnen kwamen, tot zijn laatste woorden. "Ze draait denk ik wel bij, ook al kan ik het haar beter wel vertellen." Als ze het verborgen hield, dan wist ze dat het waarschijnlijk averechts zou werken en dat konden ze beter niet hebben.

Foulplay gaf een kort knikje toen dat Scarlethaze haar woorden sprak. Ja, het leek hem inderdaad beter dat het van haar dochter zelf zou komen en dat de roddel haar niet zou bereiken door hun Clanmates voordat ze het zelf hadden verteld. Dat zou Beechresin hém vooral niet in dank afnemen, want hij was er vrij zeker van dat hij diegene was die hier het meeste onder ging lijden als ze het te weten kwam. Maar goed, als dat betekende dat hij samen met Scarlethaze kon zijn, dan zou hij dat wel trotseren. Voor haar zou hij immers alles doen. ”Laten we er voor nu nog niet te veel bij stilstaan. Laten we deze middag gebruiken om vooral van elkaars gezelschap te genieten,” zei hij op een ongewoon voor hem zachte toon tegen haar, dichtbij stappend zodat hij zijn neusje tegen haar oor kon duwen. Daarna drukte hij haar flank tegen haar aan en wenkte haar vervolgens. Hij wilde voor nu even samen met haar zijn, zonder zich druk te maken over hoe anderen zouden reageren op hun relatie. De rest kwam later wel.

Het was niet dat ze hierover wilde blijven praten, het was iets dat gedaan zou moeten worden, maar het was niet van belang voor het nu. Ze wilde dit moment niet verpesten en daar leek Foulplay precies hetzelfde over te denken. Ze glimlachte toen zijn woorden tot haar doordrongen en knikte. Ze drukte haar kop tegen hem aan. Stiekem wilde ze dat dit voor eeuwig door kon gaan, maar ze wist wel beter. Alleen hoefde ze daar voor nu niet bij stil te staan. Zijn warmte leek zich door haar hele lichaam te verspreiden. "Nemen we jouw nest of de mijne om in te slapen straks in de warriors den?" het was misschien iets simpels, maar het was iets dat veel beter was om over na te denken dan wat anderen van hun relatie zouden denken.

Haar vraag zorgde ervoor dat het vel onder zijn pels prikkelde van warmte en Foulplay was niet zeker of dat door zijn gevoelens voor haar kwam of omdat hij de vraag ongemakkelijk vond. Waarschijnlijk een combinatie van beiden, maar aan de andere kant leek het hem ook niet meer dan logisch dan dat ze vanaf nu samen zouden slapen in hetzelfde nest. Het zou er meteen voor zorgen dat anderen doorhadden wat er tussen hun gaande, was maar dat interesseerde Foulplay niks. Ergens gaf het hem ook wel een goed gevoel als ze zo dicht tegen hem aan lag. En dan was er natuurlijk nog de typische tom cat achtige gedachte dat hij het behoorlijk stoer van zichzelf zou vinden als hij haar het gevoel kon geven alsof ze veilig bij hem was. ”Kom maar naar de mijne,” zei hij dan ook op een licht trotse toon tegen haar. ”Mijn nest ligt zo wat meer achter in de den. Dan worden we in elk geval niet gewekt door te veel katten die langs ons heen lopen of door de zon.” En dan konden ze ’s ochtends nog wat langer van elkaar genieten zonder dat elke kat hun paar ogen op hun hadden gericht. Een beetje privacy was immers ook wel aangenaam.

Nadat ze de woorden gezegd had begon ze kort te twijfelen of het misschien te snel was. Misschien wilde Foulplay het wel rustiger aan doen dan dit en was haar voorstel meteen zo permanent, zo definitief. Maar ergens wilde ze het wel en was het ook de reden dat ze het had gevraagd. Misschien iets te direct, maar hopelijk zou hij dat niet erg vinden. Ze wist dat haar nest niet zover aan de rand lag als die van Foulplay, dat was hoe het ging in de warriors den. De jongere katten lagen aan de buitenkant ten opzichte van de wat oudere warriors die meer naar het midden lagen. Maar Foulplay had gelijk, ze zouden het rustiger hebben aan de rand en misschien langer kunnen blijven liggen. "Oke, dat klinkt goed," Gaf ze dan ook aan met een glimlach. "Zullen we vers mos zoeken?" Dan konden ze meteen een nieuw nest ook maken, ook al zou dat wel betekenen dat zijn geur er niet meer zo zou hangen als dat het zou doen als ze gewoon zijn nest zouden gebruiken.

Scarlethaze ging akkoord, maar hij had er geen punt van gemaakt als ze liever haar eigen nest had gebruikt. Aan het einde van de rit maakte het ook niet zo heel veel uit, behalve dan misschien de positie van het nest en misschien ook wel het comfortgevoel van beide katten. Hij gaf haar een knikje toen dat ze vroeg of ze vers mos gingen zoeken. ”Dat maakt het dan echt ons eigen plekje,” snorde hij tevreden. Als hij zijn oude mos weg zou doen en zij het hare en ze zouden nieuw mos pakken, dan zou het definitief maken dat ze samen waren. Een nieuwe start. Het was zo simpel, het verwijderen van zijn oude nest, maar toch liet het zijn hart sneller kloppen op een manier zoals alleen Scarlethaze daarvoor kon zorgen. ”Ik denk dat dit op de keren dat ik echt moe was uitgezonderd er echt naar uitkijk om te gaan slapen straks,” sprak hij op een nonchalante manier, maar zijn blik straalde warmte uit terwijl hij naar haar keek en hij zette een stap dichterbij zodat hij zijn staart weer om die van haar kon wikkelen.

Was het vreemd om om nieuw mos te vragen? Dat ze een eigen nest ervan konden maken? Ze konden natuurlijk ook mos van beide nesten pakken, maar dat was dan toch anders. Dit was nieuw en het verdiende nieuwe mos en misschien andere dingen die ze ook zouden kunnen vinden. Ze glimlachte bij zijn volgende opmerking, ze was er vrij zeker van dat ze zelf ook snel in slaap zou vallen. "Hebben we meer dan mos nodig?" Zoals veren en andere dingen dat een nest zachter zou kunnen maken. Ook al had ze daar geen idee van. "We zullen vast beide snel in slaap vallen." Of juist niet, maar dat zouden ze wel merken. Waar zouden ze het beste mos kunnen vinden nu het kouder was dan normaal? Ze wist dat er vast nog wel plekken waren waar mos groeide. Ze hadden niet voor niks een moeras.

Foulplay liet zijn blik bedenkelijk naar haar glijden toen dat ze haar vraag stelde. Het dingetje was dat ze in dit seizoen niet al te kieskeurig konden zijn wat het opmaken van hun nest betrof. ”Ik kan bij the Carrionplace wel eens gaan kijken of er misschien veren liggen,” stelde hij twijfelachtig voor. Hij zei expres “ik” omdat hij haar daar niet in de buurt wilde hebben. Dat was veel te gevaarlijk, zeker als hij de veren ging verzamelen van de kraaien die daar dicht in de buurt waren. Maar dan moest hij wel dichtbij het vuil komen en dat kon misschien ratten hun aandacht trekken, wat ook de reden was waarom hij het alleen wilde doen. ”Waarom ga jij niet naar het moeras om mos te vinden en zal ik voor die veren gaan kijken?” stelde hij uiteindelijk voor. Hij wilde nog zeggen dat ze wel voorzichtig moest zijn dat ze niet in het moeras viel, maar beet nog net op tijd op de binnenkanten van zijn wangen. Ze was verdomme geen kleine kitten. Maar toch... Ze was speciaal voor hem en dat wilde hij koesteren, seizoenenlang als het even kon.

Ze wist dat het niet makkelijk was om extra dingen te vinden en dat de plek die Foulplay voorstelde mogelijk een zou zijn waar wat te vinden was. Toch was het gevaarlijk, zeker nu met het tekort aan prooi, dat zouden de ratten daar ook wel merken ging ze vanuit. "Weet je het zeker?" Vroeg ze dan ook nog. Ze wist dat het gevaarlijker was dan dat zij wat mos bij het moeras zou gaan halen. Ze zou in ieder geval wat droge mos moeten vinden, want aan natte hadden ze niks. Ze wilde weten dat hij oke zou zijn voor ze het ging halen in ieder geval.

Een warme blik was in zijn ogen te vinden toen Scarlethaze haar vraag stelde. Iedere andere kat die hem deze vraag stelde, zou een snauw terug hebben gekregen, maar niet zij. Hij wist immers dat ze het vroeg uit bezorgdheid, net zoals hij haar de minst gevaarlijkste plek gaf om mos te gaan verzamelen. ”Ja, maak je niet druk. Ik ben zo terug,” beloofde hij haar, waarna hij zijn neusje kort tegen die van haar duwde. Hij ademde haar zoete geur in en negeerde de drang om bij haar te blijven. En dus keerde hij haar de rug toe na zijn staart nog even liefdevol langs haar schouder te strijken, waarna hij koers zette naar the carrionplace. Hij zou even snel die veren fixen en dan weer terug naar haar toegaan. En dan konden ze hun nest in orde maken en het rustig aan doen voor de rest van de dag. Voor het eerst sinds tijden voelde Foulplay dat het deze keer eens echt goed ging komen.

Ze wist dat ze zich niet druk moest maken, dat hij zich wel zou redden, maar toch kon ze het niet helpen om iets bezorgd te zijn. Ze ademde zijn geur dan ook nog een keer in, voor hij daadwerkelijk zich omdraaide en wegliep. Ze kon nog net voelen hoe zijn staart langs haar schouder ging en ze bleef zijn gestalte volgen tot hij uit zicht was. Ze bleef nog even staan, tot ze besefte dat ze dan nu zelf beter naar het moeras kon gaan om mos te vinden. Ze nam de snelste route en koos de plek waarvan ze wist dat het mos zou hebben, zodat ze zo snel mogelijk weer terug kon zijn. Ze wilde tenslotte weten of het goed was gegaan met Foulplay.