♔ [CEREMONIE JANUARI 2023] In the eye of starvation

Before Windclan invasion

Carrioncough kuchtte. Het was een koude leafbare-dag. Sneeuwvlokjes dwarrelden met een gestaag tempo naar beneden en hoopte zich op tot een knerpende substantie. Een magere zwart-witte kater rekte zich uit in de warriors den en trippelde naar buiten. Hij werd begroet door meer sneeuw en een ijzige kou die zijn vacht leek te ontdoen van zijn functie. Carrioncough poefte de haren op om wat meer isolatie te vinden. Terwijl hij naar de rots liep waarvan Crystalstar altijd sprak hoorde hij gekreun en gekuch rond hem. De ziekte likte aan iedereens lichaam en degene die gezond bleven bezweken van de honger.

De zwart-witte kater landde met een luide plof op de steen. Het was glad, maar hij sloeg zijn nagels in de steen en draaide zich om. Hij ging zitten, want zelfs de minste beweging benam zijn adem. "Laat alle katten die hun eigen vis kunnen vangen zich verzamelen voor een ceremonie," miauwde hij. Zijn stem reek niet erg ver door de wind die steeds harder oprukte. Carrioncough legde zijn oren een beetje plat en kneep zijn ogen dicht. De clan, wat er van over bleef verzamelde zich. Ze hadden velen verliezen gehad en hij zag nu maar een pootjevol warriors en nog minder apprentices. "Ondanks deze gure tijden hebben wij goed nieuws." Hij bracht een glimlach op zijn strenge gezicht, een beetje geforceerd maar goed. "Vandaag wordt een apprentice warrior. Pipitpaw kom naar voren." Er klonk vreugde in zijn stem. Ze hadden een apprentice verloren, maar een warrior ervoor in de plaats gekregen. "Pipitpaw, Riverclan ziet in jouw een vurige en dappere dame, maar die ook vooral loyaal is." Hij wachtte even en sprong al de steen af. Het kluitje katten kon hem toch ook horen vanaf de grond. Hij richtte zijn blauwe ogen even op de witte hemel boven hem. "Dan sta jij vanaf nu bekend als Pipitsqueak, warrior van Riverclan." Hij legde zijn hoofd op die van haar en snorde zachtjes. "Gefeliciteerd," fluisterde hij zachtjes bij haar oor. Nadat de clan haar had toegejuicht sprong hij weer op de verhoging. "Dan zijn er nog twee kittens die de leeftijd van apprentices hebben bereikt en klaar zijn voor een nieuw hoofdstuk van hun leven." Hij liet de woorden even inzinken en wenkte Violetkit en Searkit naar voren. "Violetkit, jij zal vanaf nu bekend staan als Violetpaw. Jouw mentor zal Frostbreath zijn." Hij liet het duo neusjes geven en ging dan verder. "Searkit, jij zal nu door het leven gaan als Searpaw en de jonge Littlefin zal jouw trainingen opnemen." Hij had alle vertrouwen in de gevlekte poes. Ze was jong, maar ze had zeker talent.

Toen de clan uitgesproken was en iedereen weer was gaan zitten had hij nog een mededeling voor hun klaar. "Riverclan. Niet alleen de ziekte, maar ook de prooi schaarste neemt veel van onze energie weg." Levens was een beter woord. "Maar wij geven niet op! Vanaf vandaag zullen er ook jacht patrouilles uitgestuurd worden naar Rogue gebied en de Lost territory." Hij keek even naar zijn clan. Mager, dof en nu al ondergesneeuwd. Hij schudde zelf de vlokken uit zijn natte vacht. "Ik zal volgende halve maan ook een drill organiseren." Carrioncough zwiepte met zijn staart.

"Dat was alles! May the river provide and the fish swim in our dreams!"

♔ Lijstje:

♝ carrioncough

♔ [CEREMONIE JANUARI 2023] In the eye of starvation B1Zz9k3

Frostbreath hief zichzelf op haar poten en zorgde ervoor dat ze voor Carrioncough – of beter gezegd onder hem – stond zodat ze naar hem kon luisteren. Het zorgde voor een warm gevoel in haar hart dat er apprentices waren die het voor elkaar hadden gekregen om in deze gure tijden voor hun final assesment te slagen. Dat was een behoorlijke prestatie op zich en ook echt wel een reden om de warriornaam waard te zijn. Ze keek dan ook even onder de indruk zijnde in de richting van Pipitsqueak voordat ze haar aandacht weer richtte op haar deputy. Ze trok kort met haar oren toen dat ze hoorde dat zij Violetpaw’s nieuwe mentor was en hoewel ze zich vereerd voelde, boezemde het haar ergens ook angst in. Het was immers niet lang geleden geweest dat ze bloed had staan overgeven in het territorium en ze hoopte maar dat ze deze verantwoordelijkheid op zich kon nemen. Toch was haar blik vastberaden terwijl ze naar de apprentice liep. ”We gaan er het beste van maken,” zei ze op een zachte, maar vastberaden toon terwijl ze zich naar voren boog zodat ze haar neusje tegen die van Violetpaw kon duwen. ”Laten we na de ceremonie meteen een tour van het territorium doen.” Dan kon ze ook meteen benadrukken waar dat er in elk geval niet gejaagd kon worden. Dat leek haar wel zo belangrijk.

Tag: Violetpaw