My sins and deeds all together[Open]

_{De ziekte had zijn tol op haar gehad, haar ogen waren diep ingevallen en haar vacht was dof geworden. Ze had het territorium al in geen tijden meer gezien, ze kon zich niet eens de bomen in het kleine bosje herinneren. Ze was eindelijk beter aan het worden, haar lichaam leek weer sterker te worden. De poes had gedurfd weer het kamp te verlaten, ze had een kort stukje gewandeld bij de River. Ooit was ze energiek geweest, had ze tijden kunnen spenderen met enkel jagen. Die tijd leek nu lang geleden. Hillrunner had een Apprentice gehad en haar Warrior zien worden, voordat ze ruw uit het leven werd gerukt. Ze had nooit lief gehad of echt veel vrienden. Ze was altijd een beetje een aandachttrekker geweest, die sprak voor haar beurt. Men vond haar irritant, dus waarom zouden ze hun best doen om met haar om te gaan. Toen Hillrunner ziek was, zag ze ook maar weinig bezoek. Ze wist dat het haar eigen fout was, dat ze beter haar best had moeten doen.

Ze was nog steeds ziek, ook al waren de meeste symptomen weggevaagd. Ze had honger, haar lichaam kon niet goed herstellen. De donkere Warrior was doodop, ook al had ze nauwelijks wat gedaan. Enkel een korte zwem en een wandeling. Hillrunner kon niet wachten voordat het allemaal eindelijk weer over was en ze weer mocht jagen. Ze zou zeker beter worden en dan zou ze beter haar best haar doen. Ze beloofde het. Het was nacht, de nog jonge poes zat buiten te kijken naar de sterren terwijl ze stilletjes die beloftes maken. Haar lichaam trilde van de kou en honger, het zicht in haar ogen was slecht dus ze zag weinig van de sterren. Ze wist dat ze daar waren. Vannacht zou ze onder de sterren slapen, als een blijk van de kracht die ze nog bezat. Die snel genoeg sterker zou worden. Hillrunner krulde zich op, haar lijfje trillend. Ze dwong zichzelf te gaan slapen, vanaf morgen werd alles beter.

Ze sliep diep, haar lichaam steeds verder wegzakkend in het oneindige. De wereld om haar veranderde langzaam, als het kamp plaats maakte voor een nieuwe omgeving. De sterren schenen om haar heen. In het kamp lag ze nog steeds, maar het was niet meer dan een lichaam wat de strijd niet meer aankon.

-Hillrunner is overleden door gevolgen van de ziekte en hongersnood}

she was destined to burn in Hell Pipit

The Serpent in the Garden of Eden

Sneeuw knarste luid onder haar stevige poten. Ze was onderweg terug naar het kamp. Het was al middernacht. Serpentguise was later op de dag in slaap gevallen in een boomholte en was pas daarnet wakker geschrokken. Nu was het pikkedonker buiten en flink koud. Ze keek kort naar de hemel, die was opvallend open. Keek Starclan naar haar? Keken ze afkeurend toe? Ze schudde haar kop. Wat kon haar het schelen. Ze konden toch niks die sterrentjes. Als ze echt krachten hadden gehad dan hadden ze haar een beter leven gegund. Serpentguise gromde binnensmonds en stapte stevig door. Tijd om haar warme nest te vinden.

Ze was nog geen seconde in het verlaten kamp toen ze tegen iets aanliep. Ugh. Met een chagrijnig hoofd keek ze omlaag om te zien wat voorn randoms iets er nu op de openplek lag. De prooistapel was het sowieso niet, die was er al sinds weken al niet meer. Serpentguise zag een donkere vacht. Ze hief haar wenkbrauw op. Hallo? Wat in godsnaam deed die hier? Serpentguise gaf een dikke por in haar ribbenkast. Hillrunner leek niet te reageren. Ze was zelfs stijfjes en behoorlijk koud. De zwarte she-cat trok haar neus op. Nou dat was niet moeilijk te gissen wat er aan de hand was. Serpentguise keek van links naar rechts. Niemand. Iedereen sliep. Mooi, dan kon iemand anders hiermee dealen in de ochtenduur. Ze had hier nou echt geen zin in om mee te dealen. Met vrij weinig respect stapte Serpentguise over het lijk van haar clangenoot heen en drong de Warrior’s den binnen. Even keek ze naar haar eigen nest: Verlept in een hoekje, en voornamelijk behoorlijk fris uitziend. No thank you. Snel scande ze de andere nesten af. Daar had ze al snel winst mee. Ze zag Pipitsqueak lekker warm opgekruld liggen. Scoor. Die zou het vast niet erg vinden als ze een keertje bij haar kwam liggen. Met een plof plofte ze naast Pipitsqueak. Hier was het een stuk warmer, heeeerlijk. Zonder pardon wurmde ze haar koude kop onder haar roodkleurige borstpluis. Lekker warm hmm. Goodnight.

- Hillrunner is nog niet ‘gevonden’.

MONTY

Een koude nacht liet hem rillen in zijn bed. Hij deed geen oog dicht. Hoestende katten verstoorde zijn slaap, maar het waren vooral de gedachten die hem wakker hielden. De blikken van de doden achtervolgde hem. Sommige waren in hun slaap gestorven, anderen keken hem recht in de ziel aan, maar allen zag hij in zijn dromen. Ze fluisterde zijn naam. Carrioncough, carrioncough... De dode ogen wervelden om hem heen. Eerst zonder vorm, maar vlak voor hij wakker werd vormde ze een lichaam. Een kat met een grote gemene glimlach.

Carrioncough schoot overeind. Zijn zwart-witte vacht piekte alle kanten op. Hij kon zijn droom maar voor een paar tellen vasthouden voordat hij verdween op zijn netvlies. Hij keek onbehaaglijk om zich heen. Iedereen sliep nog. Niet zo ver van hem vandaan sliep de nieuwe warrior Pipitsqueak en hij dacht de zwart-bruine vacht van Serpentguise te herkennen. Hij liet zijn blik door de den dwalen voordat hij naar buiten wandelde. In zijn hoofd begon hij de patrouilles te verdelen. Carrioncough rekte zijn stijve poten uit. Zijn blauwe ogen vielen op een gedaante in het midden van het kamp. Ze bewoog niet en verzamelde ondertussen de vallende sneeuw in haar vacht. Een beetje verward ging hij naar ze toe. Moest Hillrunner niet in de medicine cat den zijn? Hij bracht zijn gezicht naar die van haar. "Hillrunner?" Zijn maag krampte bijeen. Met zijn poot gaf hij haar koude schouder een por. Even flitste de kattin met haar gemene lach voor zijn ogen. Hij deinsde achteruit. "Starclanverdomme." De zoveelste. Hoeveel warriors, kittens, apprentices, moeders, elders hadden ze al verloren? Hij kon het niet meer bijhouden. De clan had geen kracht meer om nog een vigil te houden. Daarom liet hij zijn kop een beetje hangen en fluisterde hij haar mooie woorden toe: "Dat je zonder pijn in Starclan mag vissen zoveel je wilt Hillrunner." Met een diepe zucht dwaalde hij af naar de steen waarvan hij en Crystalstar sprak. De vogeltjes waren nog stil, maar het camp begon stilletjes aan wakker te worden. "Laat alle katten die hun eigen vis kunnen vangen zich verzamelen voor een ... mededeling," miauwde hij schel. Hij keek even neer op de kattin die nog steeds in het midden van het kamp lag. De ogen die hij voor een kort moment had gezien danste over het lichaam heen. Hij legde zijn oren even plat en zwiepte met zijn staart. De doden tartten hem! "Hillrunner heeft zich vannacht bij Starclan gevoegd. Gast, ik wil dat jij samen met mij haar lichaam naar de Steppingstones draagt. Voor degene die nog willen helpen, zij mogen ondertussen winterbloemen en planten plukken, voor haar te vergezellen op haar reis," miauwde hij met gesloten ogen.

+ Hillrunner & Clan

♝ carrioncough

she was destined to burn in Hell Carrioncough, Hillrunner

The Serpent in the Garden of Eden

De nacht leek erg kort. Alsof ze net haar oog dicht had gedaan en het met een vingerknip ineens ochtend was. Versuft keek ze op. Ze lag nog in het nest met Pipitpaw. Het was lekker warm.. warmer dan ze in moons was geweest. Ze was gewend geraakt om alleen in haar kille nest te liggen. Alleen in de uitgeholde boomstam. Dit was natuurlijk een stuk fijner. Wie wist kon ze wel elke dag bij de ander gaan slapen. Met een slaperige half dichtgeknepen oog keek ze naar de slapende she-cat. Cute. Serpentguise wou net haar snuit terug in de nek van Pipit duwen toen er ineens een oproep klonk in het kamp. Ugh, verdomme. Ze wist natuurlijk al wat er aan zat te komen. Kon ze niet gewoon blijven liggen? Verschillende katten om haar heen bewogen overeind en waande hun weg richting de openplek. Serpentguise probeerde nog stiekem te doen alsof ze niks gehoord had en nog sliep maar dat werkte niet meer. Ze werd betrapt en om natuurlijk niet op te vallen deed ze wat er van der verwacht werd. Met een zware, diepe, inner struggle kwam ze overeind. Pipit leek zelf wel echt nog in dromenland te zijn. Ze liet haar liggen, de ander had er toch niks aan om Hillrunners dood aankondiging aan te horen. Serpentguise glipte de Warrior’s den uit en werd meteen onthuld met een koude klap in haar bek. Ook goeiemorgen.. ugh.

Met een plof ging ze maar gauw zitten. Carrioncough sprak. Al kon ze beter zeggen dat Karma sprak. Precies zij werd nu aangewezen om Hillrunner’s lichaam te dragen naar de Steppingstones voor de begrafenis. Oh verdomme toch aan toe. Ze had juist dat ding dood in het kamp achtergelaten zodat zijzelf er niet mee hoefde te dealen en nu werd ze alsnog opgescheept met dat lijk. Haar ogen gleden samengeknepen naar de stijve ondergesneeuwde Hillrunner. De zwarte-cat bleef steenvast op haar plek ernaar kijken terwijl iedereen afscheid nam. Als dan uiteindelijk iedereen klaar was met deze tijdsverdoeming kon ze als de wiedeweer het lijk in de sloot gooien en weer iets nuttigs gaan doen. Misschien met een beetje geluk weer terug de warme nest van Pipitsqueak in. Hm, dat was een goed vooruitzicht..

MONTY

Onderwerp: Re: My sins and deeds all together[Open]