High above it all

De prooistapel was vandaag weer maar een zielige vertoning, toch had ze wat kunnen vinden voor de queens, al was het maar een muisje. Ze nam de prooi mee naar de nursery en legde het neer bij de dichtste queen die ze kon vinden. Die zou het verdelen over de anderen ging ze vanuit. Ondertussen liet ze haar blik door de nursery heen gaan. Ze hoopte dat de meeste kittens hier voorlopig nog geen apprentices hoefden te worden. Beter werden ze het pas wanneer de leafbare over was. Het was tenslotte een hele slechte leafbare en het liefste wilde ze dat de kittens er niet over na hoefden te denken.

[Ardentkit]

Met een verlegen blik keek Ardentkit om zich heen. Nu dat hij wat ouder begon te worden en zijn oogjes open waren, kon hij al wat meer in zich opnemen. Hij kon ook al enkele woorden spreken, al ging die laatste nog niet denderend. Hij kon zich in elk geval verstaanbaar maken, ook al zei hij het liefste niet al te veel. Hij vond het maar eng, al die anderen om hem heen. Het liefste kroop hij dicht tegen zijn moeder aan en bleef hij dichtbij haar, lekker warm tegen haar aan. Een grote poes kwam de nursery binnengelopen en legde prooi neer voor één van de queens, prooi dat Ardentkit nog niet kon eten. De blik van de kattin ging door de nursery heen en Ardentkit keek instinctief weg toen dat hij haar blik ving. Nerveus liet hij zijn blik naar zijn poten glijden en hij wiebelde met zijn oortjes.

Haar blik kruiste die van een van de kittens, die snel wegkeek. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Ze kon het wel begrijpen als warriors er wat eng uit konden zien, ook al waren ze niet veel anders dan queens. Ze kon de kitten met rust laten, maar ze zag het ergens ook wel een klein beetje als een uitdaging. Ze liep dan ook dichter naar de kitten toe en glimlachte. "Hey, hoe is het?" Ze hoopte dat het goed ging, dat de kitten nog geen zorgen had, maar dat wist ze niet.

Ardentkit keek geschrokken op toen dat de poes tegen hem begon te praten. Hij zou juist denken dat als hij wegkeek en naar zijn poten keek dat hij de aandacht niet trok, maar misschien was dat juist wel zo. Toch stelde de vriendelijke blik in haar ogen en haar vraag hem wel een beetje gerust. Tot dusver had hij immers nog geen katten gezien die echt onaardig tegen hem deden, wat hem wel op zijn gemak deed voelen. ”G-Goed,” zei hij bibberend toen dat een koude windvlaag de nursery ingewaaid kwam. Hij drukte zich automatisch wat dichter tegen zijn moeder aan. ”Mama van kitten?” brabbelde hij vervolgens. Zijn huid onder zijn pels voelde warm. Hoewel zijn vocabulaire er met grote sprongen op vooruit ging, kwam het soms nog wel eens voor dat hij iets niet helemaal op een correcte manier zei. Hopelijk begreep de kattin wat hij bedoelde.

Ze glimlachte zachtjes toen hij aangaf dat het goed ging. Dat was mooi, als dat niet zo was geweest dan had zijn moeder er ook vast wel wat aan gedaan, maar het was een goede opener. Natuurlijk kwam de vraag of ze een van de queens was, maar helaas moest ze daar haar hoofd op schudden. "Nee, dat ben ik niet," Het was niet dat ze het niet zou willen, maar ze had simpelweg niemand om kittens mee te hebben. Misschien zou het ooit komen, misschien niet. Ze zou het zien. "Zijn de andere kittens aardig?" Ze had geen idee hoe de kittens onder elkaar waren tenslotte.

Ardentkit gaf een knikje toen dat ze aangaf dat ze geen mama was. Hij nam haar kort in zich op. Ze was jonger dan de andere queens die hier lagen, dus hij vermoedde dat het uiteindelijk wel kon. Hij had er voor de rest ook weinig verstand van, dus vroeg hij er maar niet te veel naar. Zijn blik gleed naar haar toen dat ze haar vraag stelde over de andere kittens en een tikkeltje awkward haalde hij zijn schouders op. ”Weet niet,” zei hij en hij keek naar zijn poten. De waarheid was dat hij zich niet de moeite had genomen om de andere kittens beter te leren kennen omdat hij het maar eng vond, zo weg van zijn moeder. ”Bang,” zei hij toen en hij wees naar zichzelf. Het probleem lag immers bij hemzelf en niet bij de andere kittens. Hij hoopte dat hij dat dan ook over kon brengen naar de kattin.

Was het zorgelijk dat een kitten aangaf dat hij geen idee had hoe de andere kittens waren? Ze wist het niet goed. De kitten was tenslotte nog niet eens zo oud, hij had nog tijd zat om de anderen te leren kennen. Maar zijn volgende woord deed haar anders denken. Ze kon begrijpen dat de kitten bang was om andere te ontmoeten, maar als hij dat steeds zou blijven, dan zou hij er keer op keer weer last van hebben. "Ze doen je vast niks." Sprak ze dan ook en ze hoopte dat ze gelijk had, anders had ze de kitten misschien aangespoord tot iets wat hem alleen maar zou traumatiseren.

Ardentkit voelde zich een beetje stom om toe te geven dat hij schrik had om leeftijdsgenootjes beter te leren kennen, ook al was dat wel hoe dat hij zich voelde. Hij werd er nerveus van als een kitten te dicht in zijn buurt kwam en hij vond het idee om ze beter te leren kennen dan ook behoorlijk eng. Zijn grote bruine ogen richtten zich naar de kattin toen ze dat haar woorden sprak. ”Echt?” vroeg hij op een hoopvolle toon. Wat als hij op onderzoek uit zou gaan en het zou tegenvallen? Maar wat als de kattin gelijk zou hebben en het zou allemaal wel meevallen? Een zachte zucht verliet zijn lippen. Het was dan ook allemaal niet gemakkelijk.

Ze voelde zich meteen een klein beetje schuldig dat de kitten haar helemaal leek te geloven. Ze kon tenslotte niet helemaal garanderen dat hem niks zou overkomen met de andere kittens, maar ze had er wel hoop in dat iemand er een stokje voor zou steken als een kitten gemeen was naar een andere kitten. "Vind je het ook niet leuker als je samen zou kunnen spelen met andere kittens?" Besloot ze dan ook te vragen in plaats van echt antwoord te geven. Spelen was in ieder geval een goede manier voor de kitten om andere kittens te leren kennen en ook om met ze om te gaan en misschien wat meer uit zijn schulp te kruipen.

De warrior stelde weer een nieuwe vraag waar Ardentkit lang over na moest denken. Hij wist niet zeker of hij het zo’n leuk idee vond om zijn veilige schuilplaats vlakbij zijn moeder te verlaten, maar aan de andere kant als de warrior zei dat het niet zo slecht was, dan zou het toch wel mee moeten vallen? Dan kon het op termijn toch wel leuk worden? ”Kan,” zei hij uiteindelijk na een overweging en hij haalde zijn kleine schoudertjes op, alsof hij de warrior wilde zeggen dat hij het antwoord op die vraag ook niet echt wist. ”Jij?” vroeg hij vervolgens en hij wees van haar naar de kittens. Hij wilde eigenlijk vragen of zij vroeger veel had gespeeld met de kittens, maar hij kon wederom weer niet uit zijn woorden komen. Hij hoopte dat ze hem zou begrijpen.

Het was geen overtuigende reactie die ze van de kitten kreeg, maar ze begreep het ergens ook wel. Wanneer je een van de jongste was, dan waren al die oudere grotere katten soms best angstaanjagend. Maar snel genoeg zou hij groeien en ook kittens hebben die kleiner dan hem waren. Dan zou hij vast wel meer zekerheid krijgen toch? De vraag werd naar haar gericht, ook al wist ze niet zeker wat hij bedoelde. Vroeg hij of ze nu nog met kittens speelde of bedoelde hij toen ze zelf een kitten was? Ze wist niet welke van de twee ze bedoelde, dus leek het haar beter om een algemeen antwoord te geven. "In mijn ervaring zijn kittens leuk om mee te spelen." Natuurlijk zaten er de vervelende kittens tussen, maar daar waren er maar weinig van.

Ardentkit luisterde aandachtig naar wat ze zei en gaf na een korte stilte een begrijpend knikje. Oké, dan kon het niet zo erg zijn als de kattin dat zei, toch? Hij liet zijn blik behoedzaam om zich heen glijden. Een groepje kittens was ruig met elkaar aan het spelen. Ardentkit schatte ze ongeveer twee of drie manen ouder dan hemzelf. Hij deed behoedzaam een stapje dichter naar de kattin toen dat één van de kittens iets te dicht in zijn buurt rolde, maar de kitten sprong overeind en rende al snel weer achter de andere kittens aan. Hij schudde zijn kopje. Nee, dat soort ruige spelletjes vond hij niet leuk. Hij richtte zijn amberkleurige ogen naar boven. ”Wie jij?” vroeg hij aan de kattin. Hij vond het ergens wel fijn als hij haar naam wist. Dan kon hij de volgende keer naar haar vragen als ze er was.

Ze volgde de blik van de kitten die naar een aantal kittens toe ging die redelijk ruig met elkaar aan het spelen waren. Ze kon begrijpen dat jongere kittens dat misschien nog niks vonden, zeker niet door het verschil in grootte, maar met de tijd zou dat wel komen. Het ene moment was je nog de jongste kitten in de nursery, het volgende moment was je een van de oudste. Het kon soms zo hard gaan. Ze richtte haar aandacht weer terug op de kitten toen hij vroeg wie ze was. "Mijn naam is Junipernose," Ze wist dat het geen makkelijke naam was om uit te spreken. "En wat is de jouwe?" Ze kon het redelijk raden van de namen van de nieuwere kittens, maar ze wilde hem de kans geven om zijn eigen naam te zeggen.

Ardentkit’s gezicht vertrok in een grimas terwijl hij zijn best deed om haar woorden in zich op te nemen. ”Ose,” was uiteindelijk het beste wat hij op kon brengen en zijn oren voelden meteen warm aan door schaamte. Hij richtte zijn blik beteuterd naar zijn pootjes. Hij had het fijn gevonden als hij haar naam meteen goed kon uitspreken, maar dat ging niet. Het was dan ook best een moeilijke naam! Toch was hij bang dat het haar boos zou maken dat hij het niet goed kon uitspreken. ”Entkit,” zei hij tegen haar, want hij vond zijn eigen naam al net zo moeilijk om uit te spreken. ”Arentkit,” verbeterde hij zichzelf en zijn oortjes werden weer warm omdat hij zich opnieuw vervuld voelde met schaamte. Welke kitten kon in StarClan’s naam zijn eigen naam nu eens niet uitspreken?

Ze wachtte geduldig tot de kitten de namen zo goed mogelijk uitgesproken had. Haar naam was ook geen makkelijke om uit te spreken, dat ging ze niet ontkennen. Maar hij probeerde het op zijn minst en dat was al heel wat. Ze glimlachte dan ook toen hij zijn eigen naam uitsprak. Hopende een beetje geruststellend over te komen. "Ardentkit, leuk je te ontmoeten." Ze ging niks zeggen over hoe hij alles uit had gesproken dat kon tenslotte gevoelig liggen. Het zou ook met de tijd wel beter worden. "Ken je al veel namen?" Of beter, had hij al veel katten ontmoet, want dat was altijd maar de vraag hoeveel katten er daadwerkelijk kittens op gingen zoeken.