Nervosity

Ardentkit wiebelde met zijn oortjes. De commotie buiten de nursery een paar dagen geleden had hem ontzettend nerveus gemaakt. Zijn moeder had ook geen uitleg aan hem gegeven, waarschijnlijk omdat hij toch te jong was om te begrijpen wat er gaande was. Hij had verschillende katten naar elkaar horen roepen en het had hem nog banger gemaakt dan hij normaal gezien al was. Voor de één of andere reden was hij bang dat die woede naar hem gericht was, ook al wist hij dat dat onmogelijk waar kon zijn omdat het zich buiten had afgespeeld en hij zijn kopje daar nooit had laten zien. Zijn moeder was ook naar buiten gegaan om te kijken wat er gaande was, maar Ardentkit had haar niet durven volgen. In plaats daarvan bleef hij liever in de warme nursery, waar het veilig was en niet te veel katten hun aandacht naar hem zouden richten. Dat was veel beter zo.

Ze keek haar ogen uit toen ze de nursery binnen stapte. Dit was de plek waar ze andere kittens zou kunnen leren kennen wist ze en ze had eindelijk zover weten te komen. Het had elke dag een stukje verder gaan gekost, maar dat maakte voor haar niet uit. Ze liet haar blik langs de verschillende nesten gaan en zette ondertussen voorzichtig stapjes verder tot ze een van de kittens gevonden had. "Ey," Sprak ze, ze was begonnen met haar eerste woorden te spreken, ook al had ze door dat het vaak nog niet goed genoeg te verstaan was, maar ze hoopte dat de kitten het wel zou begrijpen.

Ardentkit wiebelde met zijn oortjes toen hij een kitten zag die hij hier nog niet vaak gezien had. Hij wist dat hun leader kortgeleden kittens had gekregen en dat die altijd bij haar in de leader’s den lagen. Zou dit één van die kittens zijn? Ze leek wel een beetje op de leader met haar mooie tabby pels. De kitten praatte tegen hem en Ardentkit gaf haar een verlegen knikje. ”Hallo,” zei hij op een zachte toon tegen haar. Het maakte hem verlegen dat ze zo dichtbij kwam en instinctief deed hij een paar stappen naar achteren, dichter naar zijn moeder toe. Ardentkit ging eigenlijk nooit echt op onderzoek uit, niet zoals andere kittens dat deden. Hij vond het maar eng om sociaal contact met anderen te hebben, ook al vielen de keren dat hij met iemand praatte tot nu toe goed mee. Toch bleef het eng. Hij wist dan ook niet goed wat hij moest zeggen en bleef dan ook maar stil, zijn blik een beetje awkward naar haar gericht.

De kitten voor haar moest iets ouder zijn, hij was groter tenslotte dan zowel haar als haar broertje en daarom had ze misschien wel een beetje hoop voor hem dat hij haar de nursery zou kunnen laten zien. Alleen die hoop vervloog al snel toen hij haar wel begroette, maar vervolgens dichter tegen zijn moeder aan kroop. Dat was niet wat ze wilde. Ze probeerde dan ook het nest in te kruipen en eenmaal dat gelukt was keek ze de kitten stag aan. Ze ging hier wachten tot hij weer naar voren zou komen.

Ardentkit schrok zichtbaar toen dat de kitten dichterbij kwam en zowat half in zijn nest kroop, waarna ze hem een stuurse blik gaf. ”W-Wat?” vroeg hij nerveus, met moeite zijn bruine ogen naar haar richtend. Hij vond het lastig om haar aan te kijken als ze zo eng naar hem bleef kijken. Ze was misschien jonger dan hem, maar dat wilde niet zeggen dat hij daardoor niet minder bang was van haar. Had hij soms iets verkeerds gedaan? Had hij haar niet moeten begroeten? Maar zij had toch hallo tegen hem gezegd? Of had ze iemand anders bedoeld? Zijn gedachten sloegen op hol en angstig drukte Ardentkit zich nog dichter tegen zijn moeder aan. Hij wist niet wat deze rare kitten van hem wilde, maar hij hoopte dat ze snel weg zou gaan. Ze maakte hem ontzettend bang met die blik van haar.

Wist zij veel dat wat ze deed juist het averechtse effect zou hebben en dat de kitten nog dichter naar zijn moeder kroop nadat hij haar een vraag had gesteld. Ze kon het niet helpen om kort met haar ogen te rollen en vervolgens met haar staart te wijzen naar buiten het nest. "Zien," Besloot ze te proberen. Ze wilde dat hij haar de nursery zou laten zien, niet dat hij nog dichter naar zijn moeder zou kruipen. Als hij het nu nog niet zou krijgen, dan zou ze een andere manier moeten bedenken.

Ardentkit keek haar nerveus aan toen dat ze van zichzelf naar hem en toen buiten zijn nest wees met dat ene simpele woordje waar hij nóg zenuwachtiger van werd. Hij keek naar omhoog, naar zijn moeder, maar zij lag te slapen. Hij schuifelde nerveus met zijn poten. Hij wist niet of hij van zijn moeder zomaar weg mocht gaan en hij wist ook niet of hij wel van zijn moeder weg wílde gaan. Deze kitten was onbekend voor hem en hij vond haar gezichtsuitdrukkingen maar eng. Ze stelde hem totaal niet op zijn gemak, niet zoals die vriendelijke warriors van eerder hadden gedaan. Maar aan de andere kant durfde hij ook niet goed te weigeren, bang zijnde dat ze boos op hem zou worden en tegen hem zou gaan roepen. Of nog erger: hem zou slaan. Maar hij wilde ook niet dat zijn moeder boos op hem zou worden als hij zomaar weg zou gaan. Maar zijn moeder sliep nu en het meest dreigende gevaar was de kitten voor hem. Mama zou het wel begrijpen, toch? ”O-Oké,” zei hij bibberend en de bedoeling was om uit het nest te klimmen, maar zijn pootje bleef onhandig haken in zijn nest en hij tuimelde zijn nest uit, recht tegen de kitten aan. ”S-Sorry!” piepte hij paniekerig, onhandig proberend om weer omhoog te komen. Kon hij dan ook niks goed doen?

Had ze verwacht dat een andere kitten zou begrijpen wat ze bedoelde? Misschien, maar als ze er meer over nadacht, dan was het beter om meer woorden te leren, alleen dat kwam natuurlijk niet bij haar op. In plaats daarvan staarde ze naar de kitten, hopende dat hij zou begrijpen wat ze bedoelde. Ze wachtte dan ook tot hij een beslissing gemaakt had en zag hoe hij probeerde uit zijn nest te komen, maar in plaats daarvan struikelde en tegen haar aankwam. Ze had het niet op tijd doorgehad en ook geen manier gehad om aan de kant te stappen, waardoor ze een stukje achteruit tuimelde. "Auw," Sprak ze toen ze de grond raakte en haarzelf omhoog probeerde te duwen. Ze liet haar blik over haar vacht gaan, kijkende of er misschien iets mis was, maar dat leek niet het geval te zijn.

Ardentkit’s oren zakten nog dieper in zijn nek toen dat hij Ivorykit een kreet van pijn hoorde uitdrukken. Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Ivorykit was de kitten van de leader, toch? Als Eveningstar erachter zou komen dat hij Ivorykit pijn had gedaan, zou hij dan uit de Clan gegooid worden? De gedachte dat hij alleen rondzwierf buiten het kamp met niemand om hem heen zorgde ervoor dat er traantjes in zijn ogen verschenen. In blinde paniek waggelde Ardentkit haastig naar de kitten toe, waarna hij met zijn schouder tegen haar flank begon te duwen om haar overeind te krijgen. ”S-S-S-S-Sorry,” zei hij bibberend, zich nauwelijks verstaanbaar makend. ”M-Meende niet.” En hij kon zichzelf ook niet goed uitdrukken, dus hij probeerde in een wirwar van woorden en gebaren duidelijk te maken dat hij haar niet om had willen duwen. Zijn oortjes lagen inmiddels zo diep in zijn nek geduwd dat het pijn begon te doen.

Ze was te druk bezig met haarzelf controleren om te merken dat de kitten in paniek was geraakt door haar kreet. Toen hij zich dan ook tegen haar aan begon te drukken en zijn excuses begon te maken keek ze verbaasd zijn kant uit. Ze had niet verwacht dat hij zich op deze manier zou verontschuldigen en ze wist dat hij haar niet bewust als doel uitgekozen had. Ze schudde dan ook haar kopje en schudde haar vacht kort uit. "Is oke," Sprak ze tegen hem. Dit was allemaal niet nodig en hij zou haar nog steeds de nursery moeten laten zien! "Zien?" Sprak ze dan ook weer, hopende dat ze verder konden gaan.

Ardentkit voelde zich nog steeds niet op zijn gemak, ook niet toen dat ze aangaf dat het in orde was. Hij zorgde snel weer voor afstand tussen hun beiden toen hij voor zichzelf concludeerde dat de kitten geen hulp meer nodig had en gaf haar een ongemakkelijk knikje. Hij wist ook niet precies wat hij aan haar kon laten zien. Hij was zelf niet bepaald op expeditie gegaan en zijn poten voelden al vermoeid aan bij het idee dat hij een hele tour met haar samen moest gaan doen, maar hij durfde dat niet te zeggen en wenkte haar in plaats daarvan voorzichtig met zijn korte staartje. Toen verstijfde hij. Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Hij had een order gegeven aan de dochter van zijn leader. Mocht dat wel? Ging hij daar straf voor krijgen? ”N-Nest,” zei hij ongemakkelijk en hij wees naar het nest waar hij letterlijk net vandaan kwam. Zijn oortjes begonnen weer richting zijn nek te gaan en ongelukkig liep hij op stijve poten naar voren. Hij wist niet wat hij aan haar moest laten zien. Zijn geheugen was gewoon volledig blank op dit punt.

Ze wist niet goed wat het was met deze kitten, maar hij was niet hetzelfde als dat haar broertje was wanneer het aankwam om dingen te gaan bekijken. Ze hield haar kopje dan ook wat schuin toen hij als eerste naar zijn nest wees. Dat had ze allang begrepen, ze wilde weten wat er verder hier te doen was. Er was vast een plek hier waar kittens samen dingen deden toch? Het kon niet alleen uit nesten bestaan. "Anders?" Vroeg ze dan ook, hopende dat de kitten iets anders dan nesten wist te laten zien. Was er niet iets waar hij speelde of iets dergelijks?

Ardentkit voelde nervositeit door zijn lichaam gieren toen dat ze haar woorden sprak. Het leek erop dat ze al wel had begrepen dat hetgeen waar hij net naar wees zijn nest was, maar paniek zorgde ervoor dat Ardentkit niet goed na kon denken. ”Eh… Nog nesten,” zei hij en hij knikte naar de andere nesten van andere kittens. Verscheidene queens lagen her en der verspreid en keken met een warme blik naar hun. Ardentkit werd nóg nerveuzer onder hun blik en hij keek naar zijn poten. Hij had geen idee wat hij aan Ivorykit kon laten zien, want de waarheid was dat hij niet vaak op onderzoek uitging. Hij keek over zijn schouder en zijn hart zonk in zijn keel toen dat hij zag hoe ver weg zijn mama al van hem lag. Zijn oortjes zakten in zijn nek en traantjes vulden zijn ogen. Hij wilde terug naar zijn mama! Hij vond dit te eng!

Als ze beter was geweest in het lezen van anderen, dan zou ze misschien merken dat de andere kitten helemaal niet comfortabel was buiten zijn nest, maar helaas was dat niet het geval. Zelfs niet toen hij aangaf dat er verder alleen maar nesten waren. Ze liet haar blik naar de queens gaan en glimlachte naar ze voor ze haar aandacht weer op Ardentkit richtte. "Spelen?" Was het woord waarmee ze duidelijk probeerde te maken dat ze vroeg of er ook een plek was om te spelen.