Rambling

Ze was weer eens het kamp uit geweest om haar poten te strekken. Ze had gehoopt ook wat prooi mee te kunnen nemen, maar het leek erop dat ze toch wat roestig was geworden ondertussen. Ook al was dat zeker niet iets dat ze toe zou geven. Eenmaal terug in het kamp viel haar blik op Bluejay. Ze hoorde natuurlijk de dingen die over de kater gezegd werden, maar zelf gaf ze er niet veel om en had ze ook niet echt recht om er wat over te zeggen. Ze had het nooit hardop gezegd, maar er waren er genoeg die dachten dat haar eerste nest van Bloodhound was en laten we het helemaal niet hebben over haar jongste nest. Ze hadden shadowclan bloed, maar ze waren van een foutje die ze had gemaakt in de bergen. Dat nam niet weg dat ze niet gaf om haar kittens. Stuk voor stuk gaf ze om hun, ze had zelfs haar vader voor hun veiligheid vermoord. Nog iets dat ze niemand kon zeggen. En vergeet ook niet de apprentice die ze gedood had, omdat die Scarlethaze aangevallen had. Ze had dat weggeschreven als zelfverdediging, maar ze wist zelf wel dat ze te ver was gegaan. Dat ze op dat moment een waas voor haar ogen had gehad. Zou het ooit te veel worden? Zouden ooit alle geheimen zich zover opstapelen dat ze het niet meer binnen kon houden? Ze wist het niet. Ze stapte dan ook op de kater af, wetende dat alles wat alle andere katten te zeggen hadden niet klopten. Als er iemand was die ze moesten wantrouwen, dan was zij het wel. "Bluejay," Begroette ze de kater en ze kon de blikken op hun voelen. "Laat ze maar praten," Het was iets waar ze geen van beide wat van aan moesten trekken en ze hoopte dat Routnose dat ook niet deed.

Ze had bloed aan haar poten. De grote robuuste kater wierp zijn blik op de dochter van hun gestorven leader. Al was daar niet altijd even blij mee geweest wist hij, een rebel dat was ze. Was er geen apprentice dood geweest had hij anders naar haar gekeken, had hij het goed mee kunnen vinden. Natuurlijk, er bij was hij niet geweest. Er werden woorden als zelfverdeding gebruikt, Scarlethaze was aangevallen en al. Maar ergens, hoewel hij dit niet hard op zou zeggen nu, vroeg hij zich af hoe het zelfverdeding was als ze driemaal zo groot was als het gevaar, en zij en Scarlet er vlekkeloos uitgekomen waren. Een kleine grinnik verliet des ondanks zijn bek, zijn wantrouwen zou niks veranderen, het enige wat hij doen kon was afstand houden. "Oh joh, alleen maar goed als ze praten. Het is goed om te weten dat ik hun saaie leven wat spannender gemaakt heb" een greens trok over zijn kop heen terwijl hij de desbetreffende katten aankeek "En wat is een betere manier dan dat te doen met liefde hm-"

Waar lag de limiet in wat je voor familie deed? Ze wist het niet, in ieder geval niet voor haarzelf. Natuurlijk was Acornstar ook haar vader geweest, maar hij was allang niet meer hemzelf geweest. Misschien was dat waarom ze het probeerde goed te praten voor haarzelf, dat het nodig was geweest wat ze had gedaan. Wat als hij niet nog maar een leven had gehad, wat als Settledstar ernaast had gezeten met het aantal levens? Dan was het allemaal niet gelopen zoals het nu was. Bluejay antwoordde en ze kon een glimlach niet helpen. Het was goed om te weten dat hij zich er niks van aantrok. "Ze houden ook wel van roddelen." Reageerde ze terug. "En liefde is toch wel het makkelijkste om over te praten." Ook al was het vaak genoeg speculeren als nog niks bevestigd was. Maar eenmaal dat zo ver was en de relatie was geaccepteerd, dan kwamen de gesprekken over wanneer kittens kwamen. Ze had ze vaak genoeg gehoord, ook al had ze zelf nooit openlijk een relatie met iemand gehad.

Met een knik antwoorde hij de kattin- wetende dat ze uit ervaring sprak. Ze had een interessante date gesschiedenis zelf, een medicine cat gaf haar haar eerste nestje, en het tweede was één waar hij vele geruchten over gehoord had. Niemand wist de vader, en ze kwam zowat zwanger terug uit de bergen. Bluejay had nooit op zulke mysterie nestjes neergekeken, hij wist zelf vrijwel zeker dat iedere warrior zijn bloedlijn niet meer puur was met alle geheime relaties die de ronde gingen. Daarbij- liefde kende geen grenzen, hij was zich er als één van de beste bewust van. Maar nieuwsgierig naar de mistery man was hij stiekem wel.  "Zeker, om lief te hebben en dezelfde liefde terug te krijgen- het is één van de mooiste dingen in de wereld" mauwde hij als een ware kersverse getrouwde man. " Blij dat ik daar toch nog achter gekomen ben"

Misschien waren er genoeg die haar of haar kittens wilden bekritiseren voor het ontbreken van een vader, maar als ze ook maar iets richting de kittens zouden proberen, dan zou ze daar een stokje voor steken als ze het kon helpen. Ze kon niet ontkennen dat het mooi was om liefde te hebben dat beantwoord werd door de ander. Ook al was het iets dat niemand anders ooit te weten zou mogen komen. Ze glimlachte dan ook iets. Het was duidelijk dat Bluejay gek was op Routnose en eerlijk zag ze niet in wat anderen ertegen hadden. Ja, Routnose was ooit een medicine cat en een windclanner, maar ze was geen van beide meer op het moment. "Je moet het koesteren." Sprak ze. "En dicht bij je houden, anders raak je het misschien kwijt." Ze wist tenslotte niet meer wat er met haar eigen liefde gebeurd was en of ze allebei nog hetzelfde zouden voelen als ze elkaar ooit weer tegen zouden komen. Ze had een hoop gehad Bloodhound weer tegen te komen in de bergen, maar zonder succes.

Wat de kattin voor hem niet wist- was dat hij Rout al twee keer bijna verloren was. Eenmaal aan dr eigen hand, de ander was het het lot geweest dat haar bijna van d'r leven beroofd had. De kater slikte- verlies kende hij maar al te goed. Hij wist hoe het was om iemand die je dierbaar had als je eigen hart, onverwachts te verliezen. Zijn zusje, Forestlake- de kater zette kort zijn kaken op elkaar...hij knikte en wist de glimlach strak op zijn gezicht te houden terwijl hij zijn gewicht op een andere poot gooide "Oh zeker" mauwde hij met een blik op het kamp "Dat zal niet moeilijk worden"

Ze had misschien onnodig herinneringen bij de ander opgeroepen, maar daar kon ze zich niet echt bewust van zijn. Ze wist niet alles van haar clangenoten en dat wilde ze ook niet. Haar vader had dat misschien ooit wel graag willen weten, maar datzelfde gold niet voor haar. Iedereen had zo hun eigen dingen en ze ging niet ontkennen dat ze die zelf ook niet had. Toch glimlachte ze naar hem, ze had ook niet anders verwacht. "Goed om te horen." Sprak ze dan ook.