[Ceremonie Jan 23/Announcement]] Repercussions of violence

‘‘Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen voor een clanmeeting!’

Normaal gezien had ze misschien nog iets van nervositeit gevoeld, of op z'n minst een beetje onzekerheid over hoe ze dit in Starclansnaam moest doen. Het was haar eerste ceremonie, after all. Dan had ze het vreemd gevonden om te staan op de plek waar Konijnenkont normaalgezien stond, waar Tallstar had gestaan. Vandaag, echter, voelde ze daar niets van. In plaats daarvan was het enkel pure woede die door haar aderen heen stroomde, en dat werd weerspiegeld in haar angstaanjagende blik die het kamp doorkeek. Het liefst was ze direct naar het punt gegaan, maar er waren apprentices die getraind moeten worden. Zelfs al had ze geen zin in dat gepoespas, zeker nu was het belangrijk om hun jonge katten te leren strijden, want bij Starclan, als het aan haar lag zouden ze vandaag nog de oorlog aangaan met die Clan vol vuile honden.

Wolfblood haalde diep adem en forceerde zich om te focussen op de taak die ze moest vervullen. Inmiddels waren genoeg katten al verzameld… Of in ieder geval, ze had geen zin meer om langer te wachten. Onrustig kneedden haar grote klauwen de grond. “Het is tijd voor een ceremonie,” weergalmde haar barse stem door het kamp. “Pinekit, Thornkit, Oakkit en Jaykit, kom hier,” het nest van Beechresin, ze leken ergens nog op hun opa. Nouja prima, als ze maar even groot en sterk werden. Wolf ontmoette hun blikken met dezelfde harde staar als altijd. “Jullie zijn 6 moons, wat dus betekend dat jullie mentors krijgen en apprentices worden,” Hoe zei Settled dit altijd? Had hij niet nog een mooi praatje eromheen? Ugh, wat maakte het ook uit. “Vanaf nu zijn jullie Pinepaw, Thornpaw, Oakpaw en Jaypaw. Werk hard en doe wat je verteld wordt,” ze voltooide het ritueel zoals ze al vele moons door anderen gedaan zag worden, en zocht vervolgens met haar blik de mentoren. Haar lichaam straalde de onrust uit die ze voelde. Ja, dit was belangrijk, dit moest gedaan worden. Maar er was nog iets veel belangrijkers.

“Tidepool, jij gaat Pinepaw trainen. Foulplay, jij Thornpaw. Silversplash traint Oakpaw en Beechresin Jaypaw,” Ze vond het geen prachtig idee dat Beechresin d’r eigen kind ging trainen, maar goed. Het was even niet anders met de nesten, en Wolf moest geërgerd toch bekennen dat Beech nou eenmaal een prima warrior was, en dit ook zou kunnen. In stilte keek ze toe hoe de mentoren en apprentices elkaar begroetten, en de nieuwe namen door het kamp geschreeuwd werden. Ze moest op haar tong bijten om niet iedereen acuut hun bek te laten houden.

“Dan hebben we nog een apprentice, gezien haar vorige mentor het schijnbaar niet voor elkaar kreeg, zal ik vanaf nu de training van Fairypaw op me nemen,” ze probeerde haar vorige mentor aan te kijken, maar de lafaard ontweek haar blik. Ze begroette de jonge poes afwezig. “Wees vanavond bij de kampingang, zorg dat je genoeg hebt gegeten,” sprak ze de jonge poes toe, en stuurde haar toen weg met een knikje. Wederom sprong ze de steen op, haar rug gerecht en haar ogen vol vuur. “Settledstar en ik verwachten van iedereen dat je alles op alles zet op je apprentices tot warrior te maken, en je eigen skills scherp te houden. Ik wil geen lafheid of luiheid zien,” Wolfblood haalde diep adem. “Jullie hebben ’t vast al meegekregen, maar Peppermint is aangevallen, ze wordt nu verzorgt in de medicine cats den.”. Een medicine cat. Een medicine cat. Zoiets zou ze verwachten van dat Bloodclan gespuis, niet van een Starclanverdomme Clan. Zelfs niet van Thunderclan.

“Ze is bijgekomen… Maar lijkt zich niets meer te herinneren. Niets van… Alles. Ze kan daardoor haar taken als medicine cat niet meer uitvoeren, maar ze lijkt beter te worden, gelukkig,”. Bijna had ze gehuild. Toen ze langs was gekomen, en de kat waar ze zoveel om gaf geen enkel sprankje van herkenning meer in diens blauwe ogen had. Misschien kwam het nog terug, moest ze zichzelf op het hart drukken. Misschien was er nog hoop. Maar tot dan, zou degene die dit heeft gedaan boeten. “We weten niet wie dit heeft gedaan, maar we weten zeker dat het een Thunderclanner was. Dit betekend starclanverdomme oorlog! Thunderclan is helemaal van godlos als ze het gore lef hebben om een Medicine cat aan te vallen. Als zij de code breken, kunnen ze dat verdomme terug krijgen ook. Iedereen die in contact komt met een Thunderclanner mag klauwen en tanden gebruiken om die te verjagen. Blijf alert en zorg dat je klaar bent voor een oorlog als het daarop aan komt. Iedereen met informatie over hen moet zich direct bij Settledstar of mij melden, en haal het verdomme niet in je kop om nog een vriendelijk woord met die heidense clan te wisselen!” ze knarste haar tanden om niet nog verder uit te vallen. Adem in, adem uit, zoals Peppermint haar had geleerd. Oh Peppermint…

“Dat was de ceremonie, morgen is een Fighting drill. Wees voorbereid,”

Lijstje:

Aan de ene kant had ze naar deze dag uitgekeken, aan de andere kant juist totaal niet. Het was duidelijk dat haar kittens te groot aan het worden waren voor de nursery en dat ze daardoor het beste apprentices konden worden. Maar aan de andere kant wilde ze niet dat ze gevaar zouden lopen, iets wat ze makkelijker deden als apprentices dan als kittens. Ze zat dan ook wat gespannen te wachten tot ze hun namen hoorde en was stiekem blij verrast dat ze een van haar eigen kittens mocht trainen. Dan zou ze nog een oog in het zeil kunnen houden bij een in ieder geval. Ze stapte dan ook op Jaypaw af en glimlachte, terwijl ze haar neus tegen die van haar dochter duwde. Ze luisterde naar de rest van de ceremonie en welke mentoren haar andere kittens kregen tot het punt kwam over Peppermint. Een dreiging van een mogelijke oorlog hing dus boven hun? Met Thunderclan. Ze hoopte maar dat het niet van invloed zou zijn op de jonge nieuwe apprentices, maar ze wist zelf dat ze er rekening mee moest houden. Ze zocht haar kittens op na de ceremonie. "Gefeliciteerd, probeer niet te veel problemen te maken voor jullie mentoren." Sprak ze ze toe, iets wat ze hopelijk niet te veel van haar geërfd hadden. Ze richtte zich tot Jaypaw. "Maak voor vandaag maar een nest in de apprentices den, morgen beginnen we met de trainingen." Sprak ze naar haar dochter. Dan zou ze haar alles van het territorium leren in ieder geval.

Het was eindelijk zover, hij had eigenlijk al niet meer kunnen wachten, maar de dag was er dan toch. Hij zat misschien dan ook veel te vroeg al klaar, wetende wat er zou komen en toen hij de bekende woorden hoorde nam hij zijn plek in, klaar om naar voren te lopen wanneer het zijn beurt was. Toen hij zijn naam hoorde liep hij dan ook vrijwel meteen naar voren en wachtte tot zijn mentor er was voor hij zijn neus tegen die van haar probeerde te drukken. Tidepool was zijn mentor, hij kende haar niet goed, maar hij zou zien hoe ze was. Hij hoopte in ieder geval dat ze hem veel zou leren, maar ook vrij zou laten, zodat hij kon doen wat hij wilde. Hij ging terug naar de andere katten en wachtte tot de ceremonie voorbij was. De laatste woorden van de deputy gaven aan dat ze in een slechte relatie met Thunderclan waren. Betekende dit dat hij al snel zijn kans zou krijgen om te vechten? Stiekem hoopte hij daar wel op. Na de ceremonie vertelde zijn moeder dat ze geen problemen voor de mentoren moesten geven, maar dat zou hij ook niet doen, zolang ze er niet achter kwamen tenminste.

Tidepool keek een beetje verbaasd op toen haar naam genoemd werd als mentor. Wow, die had ze niet aan zien komen! Ze had een beetje gedacht dat Settledstar haar wat langer zou laten wennen aan het warrior zijn, ook al was het al een aantal manen geweest ondertussen. Maar ze was nog steeds klungelig, een beetje zoals een kitten soms, en het gebeurde meer dan eens dat ze een prooi per ongeluk liet ontsnappen. Dat was zeker desastreus in deze koude tijden, waar de prooistapel meer een zielig prooihoopje was. En nu moest ze een apprentice uitleggen hoe die moest jagen en vechten en alles waar zij niet zo goed in was? Oh Starclan, hopelijk ging dat goed. Toch verscheen er een ietwat trotse glimlach op haar snuitje. Ze keek er wel naar uit, en ze was vereerd dat ze de kans kreeg. De jonge kattin liep op haar apprentice af en gaf de jonge kater een zachte aanraking met haar neusje. Het was een van Beechresins kinderen, wist ze, of in ieder geval - één van haar biologische kinderen. De kattin had immers ook haar opgevoed, meer dan haar eigen moeder, en dus beschouwde ze Beechresin vaak meer als een moeder dan Airwisp. Betekende dat dat Pinepaw eigenlijk een beetje haar broer was? Hm. Moeilijk, als je geen normale familie had, om te weten wat voor banden je had met de katten om je heen. "W-we zullen morgen di-direct beginnen.", mauwde ze de jonge kater toe, waarna ze hem alleen liet om met zijn familie te vieren. Ze luisterde met een half oor naar Wolfblood's verdere aankondiging, maar haar ogen werden groot toen de woorden tot haar doordrongen. Peppermint was aangevallen en haar geheugen kwijtgeraakt? Haar vacht prikte ongemakkelijk. Ze was niet heel close met de medicine cat, niet zoals ze met Newtspark was geweest, maar het bracht herinneringen aan de kattin die ze kwijtgeraakt was.. Net alsof het allemaal opnieuw gebeurde. En nu zouden ze klaar moeten staan om te vechten. Zou het op oorlog aankomen? Starclan, ze hoopte van niet. Ze wou niet moeten vechten.

Zijn mentor kwam naar hem toegelopen na de ceremonie en hij knikte kort toen ze hem vertelde dat ze morgen zouden beginnen. Dan had hij nu nog de tijd om een goed nest uit te zoeken in de apprentices den. Als hij nu meteen had moeten trainen, dan was hij daar waarschijnlijk te laat voor geweest. "Tot morgen," Sprak hij dan ook naar haar, voor hij op zoek ging naar zijn broer. Oakpaw wilde vast wel samen met hem een nest uitzoeken toch?