High like the waves

Hij had nog niet de kans gehad om iemand van een andere clan te ontmoeten, ondanks dat hij nieuwsgierig was naar hoe de andere clans waren. Na de waarschuwing bij de ceremonie had hij besloten dat Windclan de clan was om eerst naartoe te gaan. Thunderclan kon nog even wachten tot hij iets meer vechttechnieken kende. Hij wilde tenslotte zijn eerste echte gevecht niet verliezen. Zodra hij de laatste paar bomen voorbij was liet hij zijn ogen over de open vlakte van het Windclangebied gaan. Hij wist dat het anders zou zijn dan Shadowclangebied, maar hij had niet verwacht dat het zoveel anders zou zijn. Verwonderlijk liet hij zijn ogen over het gebied dwalen, proberende alles in zich op te nemen. Wie weet zou hij ooit de kans nemen om de grens over te gaan, maar voor nu bleef het bij kijken.

[Thawrage]

Een lichte grom ontsnapte zijn lippen terwijl hij zich over zijn territorium voortbewoog. De kou had een negatief effect op zijn schouder en het merendeel van de nacht had Thawrage wakker gelegen, maar hij was te koppig om naar de medicine cat’s den te gaan. Het was sowieso een zooitje wat dat betrof, met het afstappen van Falconstrike. Nu was het Storkpaw die dat er alleen voor stond. En dan nog heel dat gedoe met Fawnleap die dat dood was en Daintywhiff die een moordenaar leek te zijn. WindClan had zijn portie drama de afgelopen tijd wel gehad. Niet dat Thawrage zich ook maar iets van alles aantrok. Hij deed gewoon zijn taken en hij stond Blazestar zo veel mogelijk bij, maar voor de rest moesten de anderen niet te veel van hem verwachten. Het was gewoon allemaal niet zijn probleem. Zijn blik schoot naar opzij toen hij een sterke ShadowClan geur rook. Zijn blik gleed afkeurend naar een apprentice die nieuwsgierig naar het WindClan territorium stond te loeren. Met een koude blik liep hij naar de grens toe en keek hij de apprentice strak aan. ”Moet jij niet terug naar de nursery, kitten?” vroeg hij op een koude toon aan de apprentice. ”Waar het veiliger is?” Zijn klauwen gleden kort uit hun hulzen. Hij zou een apprentice natuurlijk nooit pijn doen, maar het was altijd leuk om te zien wat voor vlees hij in de kuip had.

Zijn ogen werden iets groter toen hij de warrior opmerkte die zijn kant uit kwam lopen. De kat leek een geur te hebben waarvan hij vrij zeker was dat het Windclan was. Tenminste hij rook net zoals de grens, dus dat moest iets zeggen toch? Hij probeerde niet te duidelijk met zijn staart te zwiepen, want dit was zijn eerste ontmoeting met een kat van een andere clan en hij kon het niet helpen dat hij enthousiast was. Het bleek alleen al snel genoeg dat de kater niet vriendelijk was en hem zelfs een kitten durfde te noemen. Hij stak zijn borst wat verder naar voren en keek omhoog naar de warrior, hopende dat hij niet nog naar iets van melk rook wat aangaf hoe recent hij uit de nursery gekomen was. "Ik ben een apprentice." Sprak hij zo duidelijk mogelijk. Zijn ogen spreidden zich iets wijder toen de klauwen van de ander naar buiten kwamen. Ging dit op een gevecht uitlopen? Hij slikte kort en liet zijn blik van de klauwen weer terug naar het gezicht van de warrior gaan. "Jij bent van Windclan toch?" Besloot hij eerst maar te vragen, beter om dat zeker te hebben.

Thawrage snoof afkeurend toen dat de apprentice zijn woorden sprak. Natuurlijk was hij dat. Dat waren al die imbecielen die te nieuwsgierig waren voor hun eigen goed en die ronddwaalden bij de borders van andere Clans alsof ze daar het volste recht toe hadden. Het leek erop dat Settledstar geen grip had op zijn eigen apprentices. Wat een dwaas. ”Ben je daar zeker van? Ik ruik de melk nog die aan je vacht kleeft,” sprak hij op een spottende manier, ook al was dat niet waar. Hij rook ShadowClan, maar hij kon onmogelijk ruiken of de apprentice net uit de nursery was. De blik die de apprentice naar zijn klauwen wierp, was duidelijk genoeg voor hem en met een zucht liet Thawrage zijn klauwen weer in hun hulzen gaan. Hij wilde de apprentice enkel wat treiteren, niet voor het leven traumatiseren. Hoewel de neiging er wel was, als hij eerlijk was. ”Hoera, je eerste les met je mentor was al een succes,” zei hij op een sarcastische toon. ”Verder nog domme vragen?”

Hij probeerde zijn gezicht niet te laten vertrekken toen de warrior aangaf dat hij nog naar melk rook. Dat was tenslotte iets waar hij al bang voor was geweest en hij kon het ook niet helpen om de lucht een keer te ruiken, maar hij was te gewend aan zijn eigen geur om te ruiken wat het was. Hij was zelf ook nog niet getraind genoeg erin om te weten dat het niet mogelijk was voor de ander om de melkgeur te ruiken, maar dat wist hij niet. Natuurlijk kreeg hij het gevoel dat de ander liever niet hier was, niet met hem zou willen praten, maar dit was zijn eerste ontmoeting met een kat van een andere clan, dus hij zou deze kans nemen. "Het was geen domme vraag, misschien was je wel rogue." Niet dat hij daarnaar rook, ook al had hij geen idee hoe een rogue zou ruiken. "Wat is geen domme vraag?" Besloot hij dan maar te vragen.

Een spottende blik ontstond in zijn ogen toen dat de kater zichtbaar begon te ruiken, alsof hij wilde bevestigen dat Thawrage effectief kon ruiken of dat er een melkgeur aan zijn vacht kleefde. Thawrage was niet aardig genoeg om hem erop te wijzen dat dit praktisch gezien niet kon en liet hem dus maar lekker in de waan. Hij mocht zijn zorgen daarover uitdrukken bij een andere kat, ver van Thawrage vandaan. Hij snoof afkeurend toen dat de kater zijn woorden sprak. ”Je beseft je dat dit meer in je nadeel had gewerkt als dat effectief zo was?” Hij rolde met zijn ogen. ”Heeft je moeder je niet geleerd dat alleen door het donkere bos dwalen geen goed idee als met zero ervaring?” Zijn ogen sloegen nogmaals ten hemel toen de apprentice wéér een achterlijke vraag stelde. ”Luister, jochie, ik heb belangrijkere dingen te doen dan die discussie met jou te voeren. Het leven mag voor jou één groot feest zijn, maar ik heb andere prioriteiten. Dus doe mij, jezelf, je familie en heel StarClan een lol en rot gewoon op.” Zijn blik was al even koud als de toon van zijn stem terwijl hij de ander strak aankeek. Dit was geen plek voor een apprentice om alleen rond te dwalen.

Misschien was het slechter afgelopen als hij een rogue voor hem had gehad, maar daar wilde hij niet per se over nadenken. Als hij daarover nadacht, dan zou hij nergens meer kunnen verkennen en dat ging hij hem niet tegen laten houden. En dan ging deze warrior ook nog eens zeggen dat zijn moeder hem beter had moeten leren? Ze had vaak genoeg gezegd dat van alles gevaarlijk was, maar dat was juist waarom hij hier was. Als iemand hem zei iets niet te doen, dan wilde hij het juist graag doen en dat leek de warrior voor hem ook nog niet door te hebben. "Denk je dat dat me wegjaagt?" Dacht de warrior echt dat het zou werken om een koude toon te gebruiken? "Dat zorgt ervoor dat ik alleen maar liever hier blijf." Ooit zou hij het op een dag misschien bekopen, maar zolang dat nog niet het geval was ging hij dat niet door hebben.

Thawrage liet een diepe zucht horen toen dat de apprentice zijn woorden sprak. Dit soort apprentices zorgden ervoor dat hij zich al vroegtijdig terug wilde trekken in de elder’s den. Zijn blik werd kouder naarmate de apprentice meer woorden sprak en hij keek de ander strak aan. Dit was een typisch gevalletje apprentice dat niet wilde leren totdat hem daadwerkelijk iets zou overkomen. ”In dat geval hoop ik dat StarClan genade voor je heeft als je een BloodClanner of een rogue tegenkomt die niks meer van je overlaat,” zei hij op een koude toon, geen moeite doende om zijn woorden te verbloemen zodat de apprentice niet bang zou worden. Hij dacht sowieso dat dit stuk ellende niet snel bang zou worden. ”En waag het om de grens over te steken,” voegde hij er nog op een kille toon aan toe terwijl hij verder de grens af liep, zijn blik niet meer eens richtend naar de apprentice. Hij zou heel de grens markeren en dan gewoon weggaan. Dan was de kans dat hij hoofdpijn kreeg dankzij dit mormel ook meteen weer een stuk kleiner.

Hij had plannen mocht hij een bloodclanner of rogue tegenkomen die niet aardig was of ze zouden werken was een tweede, maar hij zou niet opgeven voor hij ze kon gebruiken. Maar dat hoefde de ander niet te weten. Zijn volgende woorden voelden bijna als een uitdaging en hij kon een grijns niet helpen. Wat zou de ander doen als hij de grens over stak? Of zou hij beter kunnen wachten tot de warrior uit zicht was? Het leek er tenslotte op dat de kater door wilde lopen. Hm, wat zou hij kiezen? Hij zette een stap naar voren en stopte vlak voor de grens en liet zijn blik naar de kater toegaan. "Wat zou je doen als ik nog een stap verder zette?" Hij was nieuwsgierig, kon het niet helpen om de ander te willen testen.

Waarom had hij ook alweer gezegd wat dat hij zojuist had gezegd? Dit soort crapuul zag het enkel als een uitdaging. Ze staken hun poten graag dichtbij het vuur totdat ze zich eraan brandden. Thawrage zou het behoorlijk laf van zichzelf vinden als hij een apprentice aan zou vallen, maar dat wilde niet zeggen dat hij het mormel niet op zijn plek kon zetten. Zijn goudkleurige blik gleed ijzig naar de apprentice toen deze hem testte door vlak voor de grens te gaan staan en zijn vraag te stellen. ”Je hebt lef, kleintje,” sprak hij op een zachte toon waaruit niet opgemaakt kon worden of hij onder de indruk was of dat hij de opdonder maar behoorlijk irritant vond. Waarschijnlijk een combinatie van beiden. ”Ik zou je zo’n harde mep tegen die lelijke smoel van je geven dat je even voelt hoe het is om een vogel te zijn.” Hij wist dat hij dat met zijn grote poten makkelijk voor elkaar kon krijgen, zeker met zo’n klein scharminkel voor zijn neus. Het was misschien bluf, misschien zou hij het ook echt doen. Zijn lichaam bleef stilstaan terwijl hij de apprentice met een schuin oog over zijn schouder in de gaten bleef houden. Zou het mormel het echt durven?

Hij kon het niet helpen dat een trots gevoel hem bekroop toen de warrior hem vertelde dat hij lef had. Het maakte hierin niet uit wat de ander van hem dacht, maar hij zag het toch wel een beetje als een compliment. Voor een moment bedacht hij zich of hij de volgende stap zou durven te zetten of het verstandig was. Hij wist tenslotte niet of de ander hem serieus zou slaan. Hij was tenslotte nog maar net apprentice, maar wilde hij dat risico nemen? Hij hield zijn blik op de warrior gericht, probeerde zijn eigen kansen in te schatten mocht het nodig zijn en wist dat hij makkelijk zou verliezen. "Hm," Begon hij. "Misschien dat ik het dan beter later een keer kan proberen," Wanneer de warrior niet in de buurt was.

Een gevoel van voldoening ging door Thawrage heen toen dat het kleintje besloot dat het slimmer was om hem niet uit te testen en aan zijn kant van het territorium te blijven. Hij rolde met zijn ogen toen dat het kleintje zijn woorden sprak. ”Of je gaat net zoals iedere andere fatsoenlijke apprentice terug naar je kamp en ziet daar of je wat kunt doen voor je Clan in plaats van hier je tijd te verspillen. Ik wist dat ShadowClan apprentices over het algemeen niet veel voorstelden, maar dit is wel heel zielig.” Zijn ijskoude blik gleed naar de apprentice voor hem, zich afvragend waar hij toch altijd deze ellende aan had verdiend. De irritantste katten leken er altijd voor te kiezen om hem uit te dagen, leek het wel.

Hij wist dat de warrior zijn opmerking niet zou laten slippen. Maar zolang hij niet de grens over ging, dan zou de warrior de grens over moeten komen om hem wat te kunnen doen. Hij kon terug naar het kamp gaan, kijken of hij ergens kon helpen, maar hij wist dat hij toch nog niet heel nuttig was, niet met hoe lang hij een apprentice was tot nu toe. "Ik doe genoeg voor de clan." Dat was misschien een leugen, maar dat hoefde de windclanner niet te weten. "Niet dat het jou iets aan gaat." Want dat was de waarheid, maar hij wist dat het een zwak antwoord was.

Thawrage wierp de apprentice een sceptische blik toe nadat hij zijn woorden had gesproken. ”Dat jij dat zelf zo ervaart, wil niet zeggen dat het effectief ook zo is. Ik kan me niet voorstellen dat Settledstar je apprentice heeft gemaakt om oudere, ervaren warriors van andere Clans hier uit te staan dagen aan hun grens.” Alsof hij zelf vroeger zo niet als apprentice was geweest. Altijd maar anderen uitdagen en proberen om te testen hoe ver hij kon gaan. Hij gaf toe dat hij dat een paar keer had gedaan, maar dat hij ook had geweten waar zijn prioriteiten hadden gelegen en dat zijn ambitie ervoor had gezorgd dat hij op een normaal tempo warrior kon worden. ”Je weet dat hoe meer je je tijd verspilt met dit soort onzin, hoe langer het duurt eer dat je warrior wordt, toch?” Hij keek de ander aan met een spottende blik in zijn ogen. Hij wist namelijk dat er niks heiliger was voor een apprentice dan warrior worden en dat het behoorlijk wat schaamte op zou leveren als dat moment werd uitgesteld door slecht gedrag, ook al ging dat maar over een maan uitstel.

Misschien niet nee, maar dat maakte het hele apprentice zijn wel interessanter. Ja, hij kon van alles gaan leren, maar dat was maar interessant tot een zekere hoogte. Het liefste zocht hij zoveel mogelijk nieuwe dingen op, zeker nu hij daar eindelijk de kans toe had nu hij apprentice was. De beperkingen die hij had als een kitten waren er niet meer. Natuurlijk begon de warrior over het feit dat hij tijd verspilde met dit soort dingen, maar naar zijn gevoel was dit het enige moment wanneer hij dit kon doen. Hij was nu nog jong genoeg, eenmaal hij warrior was zou hij de boel niet meer zo makkelijk kunnen testen. "Maar er zijn ook dingen die je niet meer kan doen eenmaal je een warrior bent." Ja, hij wilde zo snel mogelijk een warrior worden, maar er waren bepaalde dingen die je verloor eenmaal je warrior was en dat wilde hij nog niet.

Thawrage draaide zijn grote lichaam een kwartslag om toen dat het kleintje een antwoord gaf dat daadwerkelijk zijn interesse trok. ”Zoals?” bromde hij. Anderen staan uitdagen aan een grens kon als warrior ook. Er waren meer verantwoordelijkheden, maar er was ook meer vrijheid. Een warrior kon zonder zich te verantwoorden rondlopen in het woud en niemand zou ernaar vragen. Apprentices moesten op dat vlak toch meer verantwoording afleggen, dus Thawrage was wel vrij benieuwd naar wat het kleintje bedoelde met zijn woorden.

Hij wist niet of hij echt wilde antwoorden, zeker niet nu de warrior ernaar vroeg, voelde hij eindelijk dat hij misschien iets over de ander hield. Waarom zou hij dan ook antwoord geven? Toen net was hij nog niet geïnteresseerd in wat hij zou doen, zolang hij maar geen voet op Windclan gebied zette. Hij vernauwde zijn ogen dan ook iets en staarde naar de warrior. "Waarom zou ik je dat vertellen?" begon hij dan ook. "Dat haalt het plezier eruit." Zo makkelijk zou hij het niet weggeven, zeker niet aan een kat die het mogelijk ooit tegen hem kon gebruiken.

Thawrage rolde met zijn ogen toen het kleine mormel hem verder uitdaagde door terug te keren op zijn schreden en geen antwoord te geven. Wat maakte het ook uit? Hij had betere dingen te doen dan zich bezig te houden met deze stinkende moeraskat. ”Ga iemand anders lastig vallen met je kleine, onnozele raadseltjes. Ik heb betere dingen te doen met mijn tijd,” antwoordde hij op een koude toon, de ander weer demonstratief de rug toekerend. Er zat nog een hongerige Clan op hem te wachten die dringend gevoed moest worden en hij kon het zich niet permitteren om tijd te verliezen aan deze lastige pluizenbal.

Hij wist niet goed op wat voor een reactie hij gehoopt had, maar degene die hij kreeg was maar saai. Waar hij net nog reacties uit de warrior wist te krijgen leek dat nu gedaan te zijn. Hij overwoog voor een moment of er iets was dat hij kon doen waarmee hij de aandacht zou trekken, maar naast de grens ook daadwerkelijk oversteken zag hij niet in wat dat kon zijn. En dat was iets dat hij al later zou doen had hij besloten. "Misschien ga ik dat dan wel doen. Wie weet zien we elkaar snel weer." Het liefste niet wanneer hij van plan was de grens over te steken. Maar het punt van de grens over gaan was niet gesnapt worden, dus het liefste zou hij helemaal geen windclanner tegenkomen als hij dat deed.