[OPEN] Drivers License

Het was een frisse dag vandaag. Jasminepaw was erop uitgestuurd om kruiden te verzamelen; in ieder geval de basiskruiden. Ze herkende nog lang niet alle planten die nuttig waren, laat staan dat ze hun functie wist. Maar sommigen waren heel herkenbaar, en ze had een goed geheugen. Ondertussen was ze waarschijnlijk uit de weg voor Remnantwolf, zodat die in alle rust ook haar taken kon doen. Soms voelde Jasminepaw zich een last, ook al gaf haar mentor haar nooit dat idee. Maar ze wist zo weinig, kon nog zo weinig helpen, en ze voelde zich steeds alsof ze in de weg liep. Dat was haar eigen onzekerheid, dat wist ze ergens ook wel, maar iets weten en iets voelen waren hele andere dingen. Haar blauwe oogjes spotten een plant dat misschien wel een Winde was, als ze het goed herinnerde. Het waren kleine witte bloemetjes, in ieder geval, en ze meende dat ze die ergens voor gebruikten. Of misschien was het wel een hele andere plant, en zou Remnantwolf haar dom vinden als ze hiermee af kwam... De jonge kattin ging wat dichterbij staan en snuffelde aan een bloemetje. Misschien zou dat helpen.

+ OPEN

Ietwat verstrooid bewoog ze zich voort, zonder ook maar enig duidelijk doel voor ogen. Ze dwaalde de laatste tijd steeds vaker, soms tot wel diep in de nacht. Tijdens deze uitstapjes werd ze gegrepen door zo enorm veel gezeik: Eveningstars achterlijke gedrag, Loudkit die van haar af leek te dwalen, Olivebranch, de dreiging van de oorlog met ShadowClan die steeds dichterbij leek te komen. De dag erop lukte het haar meestal niet om tot de avond wakker te blijven, en als ze hierin slaagde, dan was ze tegen het middaguur ongelofelijk suf. In beide gevallen was ze een slechte deputy. En dat maakte dat het haar wéér niet lukte om haar nest in te kruipen. De laatste tijd werd de gedachte aan Olive's warmte steeds onuitstaanbaarder. Ze haatte zichzelf hiervoor. Ze haatte dat ze iemand van wie ze zoveel hield, met wie ze een kind had ontweek. Plotseling werd ze uit haar stroom van gepieker gerukt door het besef dat Jasminepaw voor haar stond. "Ben je gipskruid aan het verzamelen?" Vroeg ze, haar lippen vervormd tot een ongemakkelijke, neppe glimlach.

Plots dook Spottedrain op uit het struikgewas. Ze glimlachte, maar Jasminepaw's vacht prikte met onbehaaglijkheid. De glimlach was ongemakkelijk, en onzeker als ze was, nam Jasminepaw dat natuurlijk snel persoonlijk op. De deputy vroeg of ze gipskruid aan het verzamelen was. Oh.. Was het gipskruid? Starclan, ze was dom, ze wist ook helemaal niets. Winde, wat dacht ze wel niet. Natuurlijk was dit geen winde. Geen wonder dat Spottedrain haar geen oprechte glimlach kon schenken. "Oh.. Uhm.. Ja?", antwoordde ze wat schaapachtig, en om zichzelf iets meer een houding te geven nam ze het dichtstbijzijnde bloemetje in haar bek. Ok, dat was eigenlijk nog meer awkward. Uhm. Ze beet het steeltje door en rechtte zich opnieuw. Daarna schonk ze Spottedrain ook een glimlach, die waarschijnlijk even ongemakkelijk leek als die die ze gehad had. Waarom kon ze ook niet gewoon zich normaal gedragen?! Nu zou de deputy zeker denken dat ze simpel was.

Met vraagtekens boven haar hoofd staarde ze de ander aan, die waarschijnlijk precies hetzelfde terug deed. Had ze iets verkeerd gezegd? Was dit geen gipskruid, en deed de apprentice alsof om haar schaamte te besparen? Ze wist nooit zeker of Jasminepaw iets verborg, of dat het aan haar gewoonlijke nervositeit lag. Hoewel ze zelf ook begreep dat het oneerlijk was, vond ze onzekere katten vervelend. Elk lage eigenbeeld dat ze was tegengekomen was volledig onterecht geweest, en daardoor op een vreemde manier toch weer gerechtvaardigd. "Zal ik je dan maar met rust laten?" Vroeg ze argwanend, één van haar wenkbrauwen opgetrokken.