They Tell Me I Loved

Met een waterige glimlach hief ze zichzelf overeind en liet ze zich naast hem vallen. Even opende ze haar bek, zoekend naar woorden die zeiden dat ze ervan had genoten zonder te liegen, maar deze leken onvindbaar. Hun ooit zo vervullende nachtelijke uitstapjes waren hard in frequentie achteruit gegaan, en als het ervan kwam, voelde het lang niet zoals eerst. Ze snakte naar hoe ze aan het begin waren. Ze mistte dat prille, de spanning die het met zich meebracht. In één sleur van tijd hadden ze plotseling een kind dat bijna apprentice werd. Natuurlijk hield ze van hem, en het was niet alsof ze niet konden praten. Het voelde gewoon allemaal zo.. verkeerd. Een plotselinge realisatie deed haar inzien hoe zijn relatie met Silverwish op het einde moest zijn geweest. Ze schudde fysiek haar kop om van die gedachte los te komen. "Loudkit wordt bijna apprentice.." Mauwde ze, met de schampere hoop om te herstellen wat er net dan ook was gebeurd.

[Olive]

Met een onderdrukte zucht had hij zich van haar weggerold. Olivebranch sloot zijn groene ogen, en telde tot drie voordat hij ze weer opende. Toen pas draaide hij terug om naar Spottedrain, die niet veel gelukkiger. Wat was er toch gebeurd? Hun liefde was altijd iets fysieks geweest. Geen ding van worden, maar iets wat ze samen moesten dóén. Nu leek het alsof die liefde langzaam afzwakte, totdat er alleen nog maar een lege huls overbleef; een huls die meelijwekkend het mooie verleden terug probeerde te halen. Was dit wat er met Silverwish was gebeurd? Was het zijn schuld? Werd hij te snel verliefd, en kwam het houden van dan niet echt? "Ja.." mauwde hij vaagjes, toen binnenkwam wat Spottedrain zojuist had gezegd. De zwarte kater richtte zich op en rekte zich langzaam uit. "Jij hebt nooit.. er is niets gebeurd, toch? We zijn gewoon wie we zijn, voor elkaar?" De vraag - die lang niet zo duidelijk was geweest als hij gewild had - was er al uit voordat hij er erg in had.

Met een inwendige zucht kneep ze voor een paar tellen haar ogen dicht, haar gezicht verkrampt tot een exacte representatie van het gevoel dat er door haar heen ging. Toen ze ze weer opende keek ze de zwarte kater recht aan, waarna ze snel wegkeek. "Ik weet het niet, Olive," mauwde ze, hees van de spanning in haar keel. "Wat zijn we ooit geweest?" Het was een retorische vraag, maar deze bleef om hen heen hangen. Wat waren ze - naast bedpartners en ouders - voor elkaar? Ze hield van hem, maar deed ze dat op de juiste manier? Het voelde alsof ze altijd al alles verkeerd hadden gedaan.