[Open] Colder winds

Met een wrang gezicht forceerde ze haar pijnlijke poot om te buigen. Nu leafbare steeds dichterbij sloop, kroop de kou in haar broze gewrichten. Geen fijn gevoel, dat kon de kleine poes je wel verzekeren. Maar goed, ze wist beter dan wie dan ook dat stilzitten meer kwaad dan goed zou doen, al zou ze niets liever willen dan weer in haar warme nest wegzakken. Maar de zon was al op, en met lichte tegenzin had Routnose zichzelf toch zo ver gekregen om haar nest uit te gaan. Ze miauwde kleine begroetingen naar de katten die voorbij kwamen en hinkte het kamp uit. Iets buiten het kamp had ze namelijk een kleine openplek gevonden, waar toch wat zon doordrong en de aarde niet zo nat was als de rest van het territorium. Het was niet haar plekje, dat was zeker. Ze vroeg zich af of iemand nog voor de bloemen zou zorgen buiten het Windclan kamp, of dat alles plantjes die ze daar al moons lang verzorgden langzaam en stuk voor stuk af zouden sterven. De poes schudde haar kop. Nee, ze was hier nu, vroeger was vroeger. Haar zucht vormde een ademswolkje, en in stilte deed ze de gebruikelijke oefeningen en buigingen voor haar poot.

[open]

Haar patrouille was saai geweest. Ergens was dat natuurlijk de perfecte uitkomst; het betekende dat er niemand het territorium binnen was gedrongen. Anderzijds was Cobaltstorm intussen wel klaar met geestdodende taak van de buitengrenzen van Shadowclan's grote gebied op en af lopen. Zeker nu de koude winden van Leadbare terugkeerden werd het een steeds minder comfortabele bedoening. Ze rilde in haar korte vacht terwijl ze zich met zware pootstappen een weg terug naar het kamp baande. Het vooruitzicht van wegdraaiende blikken en de negeersfeer die om haar heen scheen te hangen was niet bepaald aanlokkelijk, maar het was niet alsof de gigantische poes een andere plek had, of iets anders te doen had. Toen ze bijna bij het kamp was ving ze echter een geur op die haar in de eerste halve tel nog steeds alarmeerde: de vreemde mix van Wind- en Shadowclan geur die Routnose betekende. Cobaltstorm tuurde door de bosjes en zag de voormalige medicine cat in een open plekje zitten, terwijl ze met een geconcentreerde blik haar poot strekte en inspecteerde. Even twijfelde ze. Routnose was lief, en iets in haar trok Cobaltstorm enorm aan. Aan de andere kant voelde ze zich een indringer, en had ze altijd het gevoel dat katten niet wilden dat ze er was, zelfs als ze het niet expliciet tegen haar zeiden. Eerst bleef ze de ander dan ook door de bosjes heen gadeslaan, en nam in zich op hoe goed de Windclankat eigenlijk in elkaar zat. Een vreemde gedachte, en één die nooit eerder bij haar op was gekomen wanneer ze iemand begluurde - wat ze trouwens zelden deed - maar plotseling klopte het zo. Hoe haar schouders overgingen in haar poten, en dan in haar kleine lichaam. Bijna dromerig bleef Cobaltstorm staren. Totdat ze plotseling pootstappen achter zich hoorde: iemand die het kamp uitkwam. Als ze nu niet bewoog zou diegene doorhebben dat ze Routnose had zitten bespieden. Cobaltstorm maakte een splitsecond besluit en liep snel naar voren, door de bosjes heen, de open plek op. Ze kuchte om
haar aanwezigheid aan te kondigen. "Ahem-.. Dag, Routnose, ik ben het, Cobaltstorm." Och, stom, stom, stom. Routnose wist wie ze was, ze hadden met elkaar gepraat! Wat ongemakkelijk bleef Cobaltstorm staan, een paar passen van de ander verwijderd. Ze hield haar bek gesloten, plotseling nog meer onzeker over haar schots en scheve gebit dan gewoonlijk.

Een zacht, klagend gekreun verliet haar mond. Het viel te verwachten dat de kou in haar kapotte botten sloop, maar het was zeker niet prettig. Ze kreeg steeds meer begrip voor de arme katten die ze dit al die jaren had laten doen. Maar goed, zoals ze hen ook altijd vertelde, vertelde ze nu ook haarzelf dat het hielp. Want dat deed het. De warmte kwam terug in haar lichaam en een stuk soepeler wist Routnose haar achterpoot alweer heen en weer te wiebelen. "Pfoe," verzuchtte ze tevreden. Ze was echter zeker niet aan het opletten, waardoor de stem van de ander haar een klein sprongetje van schrik liet maken. Jemig, voor een kat van haar grootte kon ze zich behoorlijk stil bewegen , zeg. Of jij was zoals gebruikelijk gewoon niet aan het opletten, voegde ze er in zichzelf aan toe. Hoe dan ook lachte ze schaapachtig. "Oh! Hey Cobalt, sorry, ik had je even niet gehoord," sprak ze goedgehumeurd. Ze was blij haar weer te zien, want iets in haar kreeg het idee dat ze langzaam vrienden aan het worden waren. Ze wist dat de ander wat meer terughoudend was, en wilde niet over haar grenzen heen gaan, maar toch durfde ze op de ander af te stappen en haar een klein neusje te geven om haar te begroetten. "Sorry trouwens als je me gekke bewegingen zag doen, het is voor de poot," legde ze wat zelfbewust uit. Toen ze echter net de ander wilde vragen hoe het met haar ging, klonk er een geluid vanuit het bos dat zelfs onoplettende Routnose niet voorbij ging. Angstig schoot haar vacht overeind toen ze in de verte een aantal twolegs zag lopen met... Een boom? Waren ze een boom aan het stelen? Doodstil bleef ze waar ze was, haar ogen groot als schaaltjes. "Cobalt..." fluisterde ze angstig, hopend dat zij wist wat ze moesten doen.

Foulplay bewoog geïrriteerd met zijn oortjes toen dat de kou in zijn vacht drong. Soms zou hij willen dat hij een dikkere vacht zou hebben, maar waarschijnlijk zou hij op die mening terugkomen als het zomer zou zijn en hij zou het dan weer te warm hebben met zijn dikke vacht. Voor nu was het enige wat hij kon doen in beweging blijven zodat hij niet zou verkleumen van de kou. En dat enkele manen lang. Foulplay trok een zuur gezicht bij het vooruitzicht nog lang te moeten door blijven gaan zoals ze nu deden, maar er was weinig aan te doen. Als hij dit er niet bij wilde nemen, had hij maar kittypet moeten worden. Kittypet! De gedachte alleen al. Een beweging uit zijn ooghoeken trok zijn aandacht en hij zag Routnose en Cobaltstorm bij elkaar staan. Hij trok een gezicht toen hij opmerkte hoe Cobaltstorm behoorlijk awkward bij de poes stond, maar zijn aandacht werd al snel getrokken door Twolegs die… tja, die raar zoals gewoonlijk deden. Foulplay zag dat Routnose er behoorlijk angstig uitzag en kon het niet laten om met zijn ogen te draaien. Ze was een WindClanner in hart en nieren, dat was wel duidelijk. Foulplay liep naar het tweetal toe, behoedzaam verborgen achter wat struiken zodat hij niet gezien zou worden door de Twolegs. ”Maak je niet druk,” bromde hij tegen Routnose toen hij eenmaal bij het tweetal stond. ”Twolegs doen altijd rare dingen die niet te verklaren zijn.” En terwijl hij dat zei, kneep hij zijn ogen wantrouwend samen en volgde de Twolegs, die steeds verder van hun wegliepen met de boom nog altijd over hun schouders. Raar.