Ascension of the Soul

Telkens als het kouder werd vielen er meer zieke katjes dan normaal. Nog niet alteveel gelukkig, maar hij vond eentje al veel. Desondanks hij had getrained en dingen had geleerd voelde hij zich nog steeds net zo onervaren als vroeger, en het gevoel leek maar niet weg te gaan. Misschien kwam het omdat het nog steeds voelde alsof hij een hele grote groep katten moest handhaven zoals in de bergen, of simpelweg omdat hij een stukje zelfvertrouwen was kwijt geraakt in het proces van toen tot nu. Stilletjes wandelde hij het territorium in in de hoop dat hij niemand echt ging storen op dit uur. Het was tenslotte ergens in de nacht en de meesten waren nu aan het slapen. Jammer genoeg gold dat voor hem niet, de slaap vatte hem al enkele dagen behoorlijk slecht en hij hoopte dat rondkijken in het territorium hem wat ging helpen. Het duurde al manen - hij moest leren accepteren dat dingen zouden veranderen. Een vlinder werd pas een vlinder nadat het een rupsfase had doorgaan, en ook hij moest nog gaan bloeien. Maar het leek altijd moeilijker te zijn met de dagen die passeerden...



Littlenose

Littlenose stapte rustig door het territorium. Het was koud, maar daar had hij geen last van. Zijn hoofd zat diep in de wolken vol met gedachtes. Hij was een kater die positief probeerde te zijn en anderen probeerde op te fleuren. Een glimlach was vaak te vinden bij hem, zelfs wanneer het moeilijk was. Dat is de kant die de meesten van hem kennen. Maar vanbinnen was hij dat niet. Soms vroeg hij zich af of al die positiviteit niet gewoon was om zichzelf hoop te geven. Om zichzelf vrolijk te houden. Hij was niet zoals de meeste ShadowClanners. Hij was agressief en arrogant tegen onbekenden, omdat hij bang was. Hij was kleiner dan de rest en desondanks hij gespierd was, was de kater constant bang ook al was dat niet te zien. Wanneer het dan ook rustig was en zijn hoofd bomvol zat, nam de kater een wandeling. Hij was niet graag alleen. Zeker niet in het donker. Maar hoe moest je anders je kop leegkrijgen? En als je toch zoveel in je kop hebt, dan ben je eigenlijk toch niet bezig met angsten enzo. Toch waren zijn spieren wat gespannen en draaide zijn oor heen en weer. Angst was er altijd. Gelukkig voor hem kwam de bekende geur van zijn vriend zijn neus binnen. De young-warrior twijfelde even of hij naar hem toe zou gaan of niet, maar natuurlijk werd dat uiteindelijk een 'ja'. De kater veranderde zijn richting en volgde de geur. Na niet al te lang kwam zijn bijzondere vriend in beeld. "Hey Shinypaw" zijn stem was zacht. "Waarom ben je alleen in het donker?" Shinypaw had niet eens een warrior training gehad. Voor zijn vriend was het nog gevaarlijker... Maar natuurlijk was Littlenose een beetje te voorzichtig. De kans dat er een vijandelijk iets was, was super klein. Maar angst zit diep en blijft je volgen.