Put that to the test

Thawrage drong zijn brede schouders de tunnel door zodat hij naar buiten kon stappen. Hij ademde de lucht in en had daar daarna onmiddellijk spijt van. Het benam hem bijna letterlijk de adem en hij moest zijn ogen stijfdicht knijpen om te voorkomen dat ze zouden beginnen tranen. Dat zou al helemaal erg zijn, vooral als iemand dat moest zien. De wind sneed door zijn dunne pels heen door zijn vel en hij klemde zijn kaken op elkaar tegen de kou. Hij had er meestal geen problemen mee om in zijn thuisland te leven, maar zelfs hij kon niet ontkennen dat WindClan flink in het nadeel zat wat het koude weer betrof tegenover de andere Clans die een meer beschut territorium hadden. Gelukkig had WindClan de tunnels nog waar ze zich konden verbergen en dat was dan ook precies waar Thawrage koers naar zette. Zijn blik gleed naar opzij, naar een apprentice die bij the small lake zat. Hij draaide zijn ogen toen hij zag dat het Crowpaw was. ”In plaats van StarClan weet wat te doen daar en jezelf te verliezen in zelfmedelijden zou je ook iets voor je Clan kunnen doen,” zei hij op een koude toon tegen haar, zich niet interesserend in wat ze daar aan het doen was. Ze moest, net als iedereen, haar steentje bijdragen aan de Clan en dat ging niet als ze daar wat dan ook zat te doen.

Het leuke aan praten met Crowpaw was dat hij elke keer zo’n giftig antwoord terugkreeg en dat ze niet onder struiken of bomen stak dat ze een hekel aan hem had. Katten zoals zij waren aangename gesprekspartners omdat hij precies wist hoe hij het bloed onder hun nagels vandaan kon halen. Elke keer weer opnieuw. ”Ik denk dat ik de medicine cat’s den maar eens ga bezoeken de dag dat ik zo klink,” zei hij op een spottende toon tegen haar, al leek ze nog niet uitgepraat te zijn, want daar kwamen de volgende grootse woorden weer uit die grote gore stinkbek van haar. ”Dat is de default setting die elke kat die ik overweeg een idioot te zijn van mij krijgt,” bromde hij tegen haar, zijn blik strak naar haar gericht. Hij rolde met zijn ogen toen dat ze zei dat hij op moest rotten. Alsof hij die al niet eerder had gehoord. ”Is dat het standaard antwoord dat ik steeds ga krijgen?” vroeg hij op een spottende toon aan haar, haar woorden van eerder imiterend. Of ongeveer dan toch. Hij kreeg telkens opnieuw een vuile attitude van haar. Hij zou zelf ook niet snappen hoe dat dat kwam.