It ain't the same

Het was een wonder als hij een stuks prooi naar het kamp terug bracht de laatste tijd. Hij had zo goed als het hele territorium al geprobeerd, maar hij zag vrijwel nooit meer een konijn rondrennen. Iets wat je vaak genoeg zag wanneer het niet leafbare was en zeker niet zo streng als dat deze was. Hij had moeten weten dat ook deze plek hem er niet mee ging helpen, want het water leek volledig bevroren te zijn voor zover hij kon zien. Zou het dik genoeg zijn om het gewicht van een kat te dragen? Hij had geen idee. Hij probeerde met een poot tegen het ijs te drukken, terwijl de rest nog op de kant stond, maar het ijs leek niet weg te geven, zou hij de rest ook proberen?

[Thawrage]

Thawrage was in een uitzonderlijk slecht humeur. Zijn humeur was over het algemeen al niet geweldig te noemen, maar sinds hij had gehoord dat hij op het punt stond op vader te worden, was het nog meer naar het nulpunt gedaald dan de temperaturen in zijn omgeving. Zijn kop leek te barsten met vragen die dat hij aan zichzelf stelde en waar hij te koppig en te trots voor was om ze hardop aan katten te stellen met meer ervaring. Hij had het Blazestar nog niet eens verteld en dat wilde hij ook helemaal niet. Hij wilde eigenlijk het liefste doen alsof de kittens helemaal niet van hem waren, maar ergens voelde dat ook niet helemaal oké. Ja, zij was diegene die met hem mee was gegaan in die verdomde tunnels, maar hij was eigenlijk net zo fout. Hij had alleen gedacht dat… dat… dat she-cats helemaal niet vruchtbaar waren in Leafbare. Zijn pels prikkelde van schaamte, wat zijn humeur nog meer deed dalen. Hij zocht dan ook een zondebok en die vond hij al snel in de vorm van Sandgorse die de dikte van het ijs aan uittesten was met zijn poten. ”Heeft de zoon van een voormalige leader niks beter te doen dan ijsschaatsen?” vroeg hij op een barse toon, zijn goudkleurige ogen strak richtend naar de kater voor hem. Het interesseerde hem niet dat hij een pijnlijk punt aanhaalde door Wolfstar te benoemen. Het interesseerde hem helemaal niks meer.

Hij probeerde net een tweede poot op het ijs te zetten toen een stem achter hem klonk en zijn haren voor een moment overeind rezen. Was het omdat hij een zoon van een oud leider was dat hij niet mocht schaatsen? Zoals zoveel katten dat wel deden als het ijs dik genoeg was? Hij liet zijn blik over zijn schouder naar de oudere warrior gaan. "Heeft mijn vader iets met het feit te maken of ik zou mogen schaatsen of niet?" Misschien zou hij normaal iets meer respect hebben voor de oudere warrior, maar niet als ze zijn vader gingen gebruiken waar het in zijn ogen niet eens bij nodig was.

Thawrage kwam tot stilstand toen dat hij de woorden van Sandgorse hoorde. ”Natuurlijk,” sprak hij op een koude toon. ”Of je het nu leuk vindt of niet, anderen zullen je altijd vergelijken met zij die je op de wereld hebben gebracht. En al zeker als die katten ook nog eens een speciale rang hadden.” En het helemaal voor zichzelf hebben verpest voegde hij er in zijn gedachten aan toe, maar dat vond zelfs hij misschien net een tikkeltje te ver gaan. ”Wen er maar aan. Onder je stamboom kom je helaas niet onderuit,” zei hij met een afwimpelende zwaai van zijn staart, de kater passerend. Je ouders kon je helaas niet kiezen, dat was één ding dat een feit was.

Hij wist dat er genoeg katten waren die een oordeel over zijn ouders hadden, zeker na wat er allemaal gebeurd was. Maar dat nam niet weg dat het nog steeds zijn ouders waren, maar tegelijkertijd was hij zijn eigen kat. Hij vernauwde zijn ogen dan ook, terwijl hij overeind kwam en zijn blik op de oudere kater richtte. "Ik ben nog steeds mezelf." Sprak hij. "Misschien ben ik de zoon van een leider en deputy, maar ik mag nog steeds zelf bepalen wat ik doe." Niet dat hij geen ambities had om zelf misschien ooit leider te worden, maar hij wist zelf ook dondersgoed dat hij nog te jong was, dat hij eerst meer ervaring op moest doen en tot die tijd zou zoiets als dit moeten kunnen.

Thawrage kwam tot stilstand en richtte zijn blik over zijn schouder toen dat Sandgorse zijn woorden sprak. Iets aan die woorden zette hem aan het denken en na een korte poos gaf hij een klein knikje. ”Goed gesproken, jonge kat,” sprak hij met iets wat op goedkeuring moest lijken. Thawrage kon stiekem altijd wel respect opbrengen voor katten die zich niet lieten doen door anderen en zich niet op lieten fokken door zijn opmerkingen. Niet dat hij dat ooit hardop zou toe zou geven. ”Maar schaatsen gaat de Clan niet verder helpen nu, wel?” voegde hij er op een koude toon aan toe, waarna hij de ander wenkte met zijn staart. Een zeldzame uitnodiging dat de ander met hem mee kon gaan als hij zou willen. En een teken dat hij niet ging herhalen. Hij was al wel weer aardig genoeg geweest voor vandaag.

Een stempel al krijgen bij je geboorte maakte sommige dingen makkelijker, anderen totaal niet. Een zoon van een leider en deputy zijn zorgde voor hoge verwachtingen, maar ook durfden anderen minder snel iets tegen hem te doen. Ook al waren dingen zeker verandert toen zijn moeder verbannen werd en zijn vader kwam te overlijden. Hij liet zijn blik dan ook wat verrast naar Thawrage gaan toen deze weer sprak. Er waren genoeg katten geweest die het niet op prijs hadden gesteld. Maar blijkbaar was de kater anders. Bij de uitnodiging om mee te gaan liet hij zijn blik van het bevroren water naar de warrior aan en besloot achter de ander aan te gaan. "Denk je echt dat er nog prooi rond zal lopen?" Natuurlijk wilde hij daar zelf wel in geloven, maar makkelijk was het niet altijd.