Like it's all alright

Het was laat, en Hawk was moe. Niet dat dat uitmaakte, blijkbaar, want hij kon niet slapen hoe vermoeid hij ook was. Vandaar dat hij nu hier zat, in plaats van in zijn nest of in het kamp. Het was een warme nacht. Ergens snakte hij naar afkoeling, maar het water in vond hij ook weer zo wat. Hij zat er voor, kijkende naar de sterren. Het gaf hem een melancholisch gevoel, zo. Waarom wist hij ook niet precies. Het leek wel alsof er priemende ogen naar hem keken, die hem wezen op van alles en nog wat. Een diepe zucht verliet zijn bek. Hij miste Blaze. Had hem nu al een tijdje niet meer gesproken. Na alles was Hawk de ander gaan vermijden, als de verdomde angsthaas die die was. Hij tikte met zijn poot in het water, waardoor de sterren met de kleine golfjes begonnen te dansen.

Hij had de ander niet aan horen komen. Verdomme, had hij het maar gehoord. Nu schrok hij, toen plots zijn naam uitgesproken werd door die bekende stem, waar hij zo naar verlangd had de afgelopen weken. Zijn spieren spanden zich strak aan en zijn haren kwamen overeind. Hij keek opzij, en wist zichzelf te kalmeren toen hij in de ambere ogen van Blaze keek. "....Ik ben verdomme gek aan het worden denk ik." Het waren woorden die hij niet verwacht had te horen. Hij had ook geen idee wat hij erop moest zeggen. Hij bleef stil, trok zijn blik weg van zijn leader en keek vervolgens ook richting het gebied dat voor hen lag. Al keek hij niet echt, zijn ogen ongefocust. Na een aantal minuten sprak hij. "Hoezo?" Het was een fluistering, breekbaar. Hij duwde zijn klauwen in de grond onder hem; gefrustreerd met de zwakte die hij zo snel toonde.

Het bleef opnieuw even stil. Zijn oor trok als eerst opzij toen hij een zucht vanaf Blaze hoorde komen. Vervolgens durfde hij het aan om ook naar de ander te kijken. Hij verloor zichzelf bijna in het intense oogcontact dat volgde. De ander begon aan een zin, maar kapte zichzelf vervolgens af. Hawk probeerde hem te bemoedigen met enkel zijn blik. En uiteindelijk wist Blaze er toch uit te krijgen wat hij zeggen wilde.

Even stond zijn hart stil.

Want dit kon Blaze niet menen, toch? Was het.. Was het door hem? Een totaal andere reden? Zijn ademhaling versnelde wat en haastig probeerde hij te zoeken naar iets wat hij terug zeggen kon. Hij kwam nergens op, maar kon enkel knikken. Blaze wilde geen partner meer zijn van Fawnleap. "...Oh," zei hij toen zachtjes. Waarom, wilde hij vragen, maar hij kreeg 't niet over zijn lippen heen. Durfde de onuitgesproken vraag niet uit te spreken. Maar er kwam een sprankje hoop in hem op. Zou het..? "En de kids?" fluisterde hij toen, waarbij hij dat intense oogcontact vast bleef houden zonder dat hij er echt bewust over nadacht. Alles wat hij zag was amber, amber amber.

Ja, dat klonk heel logisch, natuurlijk. Dat de kids er een goed voorbeeld door zouden krijgen. Toch moest 'tie eventjes aan Crow denken en vroeg hij zich af of die het ook zo zou zien. Maar.. Maakte dat nu uit? Was dat in dit moment nu echt belangrijk? Wanneer Blaze zo naar hem keek, dacht hij zomaar van niet. Dus knikte hij, waarbij hij alle moed bij elkaar schraapte om dan toch die vraag te stellen. "Waarom..." Hij slikte. "Waarom wil je het uitmaken met Fawn?"