Dear Jealousy,

Twijfelachtig keek ze neer op het kleine meer, en de rode kater die ze moest trotseren om haar dorst te kunnen lessen. Hij had haar niks misdaan. Integendeel, ze vond hem juist enorm sympathiek. En dat was ook meteen het probleem: ze kón niet boos op hem zijn. De apprentice kon er niks aan doen dat hij geboren was met ouders die.. De kleine poes vocht tegen de brok in haar keel. Hij en zijn siblings waren een dagelijkse reminder aan dat ze hun vader niet kon krijgen.

Uiteindelijk won haar droge keel het van haar emotionele ongemak en stapte ze op hem af. Het was raar om niks te zeggen, toch? Ze waren immers de enigen hier. En nogmaals: hij had haar niks misdaan. "Hoe is het met je uh.. ehm-" Ze wendde haar ogen - groot van schaamte - af naar het water. Aaaaaaaaaaaaaaaa "Alles goed?"

[Sparkpaw]

_{Sparkpaw stond bij het water zijn dorst te lessen, en de stof uit zijn ogen te wassen na weer een rampzalige dag onder de grond. Hij haatte het verschrikkelijk en hij had het al tegen zijn vader gezegd en alsnog moest hij het blijven doen. Nu zou hij nooit meer iets aan zijn vader vragen, na de rampen die zich hadden afgespeeld tijdens de sneeuwstorm. Hij beet op de binnenkant van zijn mond en kreeg zin om iets te slaan. Hij schopte een steentje in het water, en opeens sprak iemand hem aan. Sparkpaws eerste reactie was om op zijn tong te bijten, en toen ze vroeg hoe het met hem ging, haalde hij onverschillig zijn schouders op, helemaal toen ze wegkeek. Ze deed heel ongemakkelijk. Vast omdat ze dacht dat hij verantwoordelijk was aan hoe zijn vader terug was gekomen nadat ze buiten het kamp vast hadden gezeten. Maar dat was Plovers schuld.. ‘Prima,’ bromde hij terug, haar niet aankijkend, maar nukkig naar het water.}

Na een snelle blik op zijn gezicht begreep ze het meteen: hij wist het. Die geïrriteerde blik was alleszeggend. Was haar affectie voor de leader zo overduidelijk? Ze kon wel door de grond zakken. Als zelfs een kind het zag, dan moest iedereen het weten. Oh StarClan, oh nee. Dit was vreselijk. "Ik haat je niet-" Hoorde ze zichzelf zeggen, waarna ze een poot voor haar mond sloeg en hem enkel nog met grote ogen kon aankijken.

_{Sparkpaw keek met een ruk weer naar de poes toen ze miauwde dat ze hem niet haatte, om maar op tijd genoeg haar poot voor haar mond te slaan. Ze keek heel betrapt, maar het was echt haar eigen schuld. Met grote verwarring en toch ook groter wordende irritatie, keek ze haar aan. ‘Probeer je me beter te laten voelen, ofzo?’ snauwde hij bits. Hij zou niet zo moeten gedragen tegen een warrior, maar hij was zoon van de verdomde leider, dus hij kon doen wat hij wilde. ‘Ik hoef je medelijden niet. Stop maar, het werkt duidelijk niet.’ Ze meende het niet. Daarom keek ze zo geschrokken. Hij zou het zich niet zo moeten aantrekken. Ze was maar een warrior. Wat boeide het hem. Niets. Nu-uh. Echt niet.}

Met een verwarde, gekantelde kop keek ze de jonge kater aan. Jeetje, ze begreep dat hij zich misschien.. ongemakkelijk kon voelen, maar dit was wel erg extreem. "Dit is iets tussen mij en jouw vader," suste ze onzeker. Wat voelde ze zich toch klein. "Je hebt niks verkeerd gedaan.." Ze snapte er werkelijk waar helemaal niks van.

_{Lag het aan hem, of was er geen enkele logica in de woorden die de poes uitbracht. Wie was zij? En was er iets tussen haar en zijn vader? Moest hij zich hier ook nog zorgen over maken? Sparkpaw voelde zich alleen maar meer in de war, en die verwarring uitte zich in het meest bekende gevoel dat hij kon opwekken. Woede. ‘‘Ik weet dat ik niets verkeerd heb gedaan.’’ Hij verhief zijn stem naar haar, deed heel erg zijn best om hem niet over te laten slaan en intimiderend over te komen. Als was hij maar een ukje, vervloek zijn vaders minuscule genen. ‘‘Maar jij waarschijnlijk wel, als je denkt dat je zo tegen me moet praten. Wat wil je van me? Denk je dat ik je nu belangrijk vind ofzo, omdat je "iets" gaande hebt met m'n pa?’’ En langzaam kwamen wat puzzelstukjes op zijn plek. Een frons kwam op zijn gezicht en hij sloeg woest met zijn staart. ‘‘Wat is er gaande met jou en m'n pa?’’ vroeg hij argwanend.}