A candle burning

Het was ondertussen niet onbekend dat hij niet kon wachten tot hij eindelijk een apprentice gemaakt zou worden. Hij was het eerlijk zat dat zijn moeder steeds toe leek te kijken bij alles wat hij deed en dat was iets dat zou kunnen veranderen eenmaal hij een apprentice was. Ze kon moeilijk hem en zijn siblings allemaal blijven volgen over het territorium heen en misschien zelfs wel verder. Hij was eerlijk gezegd niet van plan om zich te laten belemmeren wanneer hij een apprentice was. Dan zou hij eindelijk de kans hebben om alles te gaan verkennen. Ook al werd het elke dag verleidelijker om het kamp gewoon uit te gaan en al te gaan ontdekken wat daarbuiten te vinden was. Het enige dat hem tegenhield was de mogelijkheid dat hij daardoor nog langer zou moeten wachten voor hij een apprentice werd. Dat nam niet weg dat hij blikken bleef werpen naar de ingang van het kamp. Een kat kon wensen toch?

[Foulplay]

Met twee muizen tussen zijn kaken liep Foulplay het kamp binnen. Het was maar een zielige vangst vandaag, maar het was beter dan niks. De kater liet zijn prooi op de prooistapel vallen en negeerde het irritante geknor van zijn maag. Eerst moest de Clan te eten krijgen en dan pas hijzelf. Het was een regel die hem opgelegd was geweest sinds dat hij apprentice werd, maar dat wilde niet zeggen dat het daarom soms minder verleidelijk werd om alsnog van de prooistapel te eten. Zijn blik gleed naar Pinekit, één van de kittens van Beechresin. Hij rolde met zijn ogen toen hij de kitten verlangende blikken naar de kampuitgang zag werpen, alsof hij daadwerkelijk overwoog om toch tegen de regels in naar buiten te gaan. Foulplay kon het ongeduld wel begrijpen, maar regels waren helaas regels. ”Als je het maar laat,” bromde hij naar de kitten toen hij binnen gehoorsafstand was. ”Het zou dom zijn om het nu voor jezelf te verpesten terwijl je al zo dichtbij bent. Je ceremonie zal vast niet meer lang duren.” Hierbij wierp hij kort een blik naar de den van Settledstar. Nee, de kater zou zeker niet lang wachten om nieuwe rekruten aan te stellen voor ShadowClan.

Natuurlijk kon iemand hem niet laten, alsof alleen het werpen van blikken naar de uitgang al een overtreding was. Hij liet zijn geërgerde blik dan ook naar de warrior gaan. "Mag ik niet kijken?" Ook al was zijn geduld wel op aan het raken. Waarom leek het zo lang te duren? Hij had zijn zesde maan bereikt toch? Of hadden ze zitten liegen over zijn leeftijd of wilde zijn moeder hun nog niet vrij laten als apprentices? Dat kon het niet zijn toch? "Duurde het voor jou ook zo lang?" Het was geen rare vraag om te stellen, maar misschien dat het iets zou helpen als hij het antwoord wist.

Foulplay trok geamuseerd met zijn snorharen toen hij de geërgerde blik van het kleintje opmerkte. Oh ja, hij wist precies hoe het voelde. In het kamp vastzitten en aanvoelen dat je ceremonie naderde, maar dat het precies leek alsof de leader het er om deed om het langer uit te rekken dan nodig was. Misschien was het maar goed dat het kleintje apprentice zou worden middenin de winter. Dan zou hij te enthousiast zijn om zich iets van het koude weer aan te trekken en zou zijn doorzettingsvermogen hem door die eerste zware manen heen slepen. ”Iets zegt me dat je jezelf moet weerhouden om niet meer te doen dan alleen kijken,” merkte hij fijntjes op, al werd zijn houding iets losser toen het katertje de volgende vraag aan hem stelde. ”Natuurlijk. Na zes manen kun je wel dromen hoe dat elk hoekje van het kamp er uit ziet,” zei hij met een schouderophaal. ”Ik denk dat je gek moet zijn als kitten zijnde als je na die tijd niet aan je training wilt beginnen, al is het maar om van dat geblèr van de andere kittens verlost te zijn.” Elke dag een andere kitten die aan hem kwam vragen in de nursery of hij wilde spelen. Alleen de flashback naar die tijd was al verschrikkelijk genoeg.

Natuurlijk duurde het voor de ander net zo lang, dat was logisch. Iedereen moest zes manen wachten, tenzij er wat gebeurd was en het anders was, maar dat ging hij niet laten gebeuren. Misschien was dat het enige dat hem er nog van weerhield om te gaan en staan waar hij wilde. "Als de kans niet bestond dat mijn ceremonie verlaat werd, dan had ik het kamp allang verlaten." Antwoordde hij dan ook eerlijk en liet zijn blik weer naar de warrior gaan. Hij kon misschien niet naar buiten gaan, maar misschien kon hij toch wat anders proberen. "Kan je me niet een training geven?" Dan zou hij een voorsprong hebben op de anderen en zou hij hopelijk deze dag doorkomen.

Foulplay kon een geamuseerde blik niet onderdrukken toen dat Pinekit zijn woorden sprak. Ja, dat was ook wel zijn voorwaarde geweest waarom hij het kamp niet had verlaten toen hij nog een kitten was geweest. ”Nou, kijk eens aan. Verstand heb je al,” zei hij geamuseerd en hij gaf de kitten een zachte tik tegen zijn oor met zijn staart. Hij rolde met zijn ogen toen de kitten aan hem vroeg of hij hem soms geen training wilde geven. ”Zodat je een wit voetje bij je toekomstige mentor kunt halen en ik op mijn donder krijg omdat ik je al een voorsprong heb gegeven op de rest? Ik dacht het niet.” Hij keek de ander kalmpjes aan. ”Je wacht al meer dan vijf manen op je nieuwe rang, dus die extra paar dagen kunnen ook geen kwaad.”

Hij had hoop dat de warrior hem wat zou willen leren, maar deze vervloog al snel bij het antwoord. Ergens was het wel gemeen dat hij nog niks mocht leren alleen maar omdat hij nog een kitten was. Was het niet belangrijk dat hij op zijn minst iets wist te doen als er iets in het kamp gebeurde? Maar dat was niet de echte reden waarom hij al wat wilde leren. Het zou helpen tegen het feit dat het zo saai was om te wachten en mogelijk zou hij dan al wat weten voor wanneer hij een mentor kreeg. Hij kon het dan ook niet helpen om een gezicht te trekken dat hij afgewezen werd. "Echt niet? Ik zal niemand zeggen dat jij het was." Dat ging niet helpen, maar proberen kon hij altijd.

Een haast geamuseerde blik was in zijn ogen te vinden toen dat de kater zijn woorden sprak. ”En jij denkt dat de ogen van de andere katten hier in het kamp enkel ter decoratie op hun gezicht staan, of wat?” vroeg hij op een sarcastische toon, Pinekit opnieuw een tik om zijn oor gevend met zijn staartpunt. ”Ik zou je al het kamp mee uit moeten nemen om je ongezien iets aan te leren. En nee, dat gaan we niet doen,” liet hij er meteen op volgen met een strenge blik naar het jonge katertje. ”Of wil je soms dat Settledstar je nog langer kitten laat zijn omdat hij je te ongeduldig vindt?” Hoewel hij die woorden op een serieuze manier sprak, meende hij er niks van. Hij was er vrij zeker van dat Settledstar hem niet zou straffen als hij de kitten iets zou aanleren en Pinekit niet langer aan het kamp zou binden omdat hij leergierig was. Nee, dit was meer dat hij vond dat de kitten maar geduld moest hebben. En misschien ergens ook wel omdat hij te lui was en geen zin had om de kitten iets te leren.

Hij had het kunnen proberen toch? Hij probeerde te bukken toen hij de staart van de warrior nogmaals naar hem toe zag komen, maar was net te traag. Hij zou daar zeker aan moeten werken, om andere katten beter op die manier te kunnen lezen. "Hij laat me vast niet langer kitten zijn omdat ik ongeduldig ben." Dat waren alle kittens tenslotte wel, niet alleen hij. Maar hij wist dat hij niet veel verder zou komen voor nu met de warrior. "Weet je toevallig iemand die me wel wat zou willen leren?" Als Foulplay hem niks wilde leren, misschien was er wel iemand anders.

Foulplay’s mondhoeken gingen een tikkeltje naar beneden toen dat hij in de gaten kreeg dat hij Pinekit niet zo snel voor de gek kon houden. Jammer. Hij had het behoorlijk vermakelijk gevonden als hij de kitten de stuipen op het lijf kon jagen, ook al zou Beechresin him dat waarschijnlijk niet in dank afgenomen hebben en zou hij ook niet graag met haar geconfronteerd willen worden als ze erachter kwam dat hij haar kittens had zitten pesten. Hij rolde met zijn ogen toen de kitten zijn vraag stelde en zuchtte diep. ”Daar moet je zelf maar achter zien te komen. Je gaat vaker ontdekken in je leven dat je soms zelf hard moet werken om iets gedaan te krijgen. En ik ben niet sociaal genoeg voor dat soort dingen, maar jij zo te zien wel,” zei hij op een norse toon tegen de ander, daarmee duidelijk aangevend dat hij die moeite écht niet ging doen voor de kitten. Dat moest hij zelf maar zien te fixen.

Hij had het kunnen proberen, maar het was duidelijk dat Foulplay niet mee ging werken. Het was alleen een simpele vraag geweest om te kijken of er een warrior was die bereid zou zijn te helpen, maar helaas had de warrior geen antwoord. Hij was niet op zijn mond gevallen, dat wist hij zelf ook wel en het aan anderen vragen zou hij ook zeker doen, maar dat betekende niet dat hij niet een makkelijkere manier had kunnen proberen. "Het was het proberen waard toch?" Sprak hij dan ook met een kleine glimlach, alleen het had niet goed uitgepakt.

Een haast geamuseerde blik verscheen in zijn ogen toen dat Pinekit zijn woorden sprak. Hij kon zich voorstellen dat Beechresin haar poten vol had aan deze, maar tegelijkertijd was hij zeker geen slecht gezelschap, ook al kon hij behoorlijk drammen voor zo’n kleintje. ”Je geeft in elk geval niet snel zonder slag of stoot op. Dat is al een goede attribuut om te hebben als apprentice,” prees hij de kitten dan ook op een rustige manier, hem een zacht tikje tegen zijn schouder gevend met zijn staart. ”Alleen moet je uitkijken met hoe lang je ermee doorgaat. Soms kan het een tegenovergesteld resultaat hebben als je té lang blijft drammen. Probeer daar je eigen grens in te vinden en dan moet het wel goedkomen.” Wel, hier was hij dan, de kitten tips gevend. Het was niet het soort training waar de kitten naar verlangde, maar Foulplay hoopte zeker dat hij zijn woorden mee zou nemen naar zijn apprenticeschap.

Hij voelde zich toch wel iets trotser toen de warrior hem een compliment gaf, al wist hij zelf dat hij dit alleen zou doen voor dingen wat hij zelf echt graag wilde. Anders zou hij er waarschijnlijk ook niet zoveel energie in steken als dat hij dat nu deed. En natuurlijk de gedachte dat het iets was dat nu niet mocht, dat maakte hem er juist nieuwsgierig naar. Alleen ging Foulplay het blijkbaar niet bij het compliment houden en waarschuwde hij hem ook nog. Dat te ver doorgaan problemen op kon leveren. "Ook als je het zelf heel graag wilt?" Want daarin zag hij niet echt waar de limieten lagen. Oke, misschien ook wel, want hij was het kamp nog niet uitgegaan, maar dat was omdat hij liever sneller een apprentice werd.

Foulplay kon het nauwelijks laten om geamuseerd met zijn snorharen te trekken toen dat Pinepaw zijn vraag stelde. ”Voorál als je het zelf heel graag wilt,” benadrukte hij. ”Iets heel graag willen zorgt er namelijk voor dat je nog harder voor je doel gaat en dat je misschien onbewust anderen nog meer probeert te overtuigen van je doel of je gelijk, wat ervoor kan zorgen dat anderen zich daardoor juist defensief op gaan stellen of terug gaan trekken. En dan bereik je eigenlijk aan het einde van de rit helemaal niks.” Maar wat was nu een gezonde balans? Tja, dat ging de kleine voor zichzelf uit moeten zoeken. ”Al merk je ook wel veel op aan lichaamstaal of de toon van de stem van iemand anders. Als je nog geen klap hebt gekregen, zit het meestal wel goed.” Hij zei het op een vrij nonchalante manier, maar zijn grijns toonde aan dat hij het niet zo serieus bedoelde als dat hij het zei.

Hij wist niet of hij ooit een rem ervoor zou ontwikkelen, dat hij zou weten wanneer hij te ver ging, maar misschien kwam het ook wel met ervaring. Hij zou het wel merken, maar voor nu maakte hij zich er eigenlijk nog niet zo druk om. Hij probeerde dan ook op te slaan wat Foulplay hem vertelde, maar hij wist dat hij tot nu toe nog vrij slecht was in het lezen van anderen. Had er ergens misschien het geduld ook niet voor. Toch glimlachte hij naar de oudere kater. "Moeten ze me wel kunnen raken." Hij had er een hoop in dat hij op zijn minst een klap zou kunnen ontwijken.

Foulplay’s mondhoeken gingen geamuseerd omhoog toen dat Pinekit zijn woorden sprak. Ah, de gewoonlijke arrogantie die elke ShadowClanner leek te bezitten. Dat was al zeker een goed ding. ”Is dat een uitdaging?” vroeg hij met een grijns terwijl hij kort overwoog om de kitten effectief een zachte mep te geven. Hij moest eerlijk toegeven dat hij het kleintje wel mocht, ondanks dat hij door kon drammen. Hij was niet zo irritant als andere kittens van zijn leeftijd, maar tot nu toe viel heel Beechresin’s nestje wel mee. Ze hadden immers ook wel een goede moeder voor hun op te voeden. Hij liet zijn blik kort naar het kleintje naast hem gaan en kon het toen toch niet laten om een schijnbeweging te maken. Eerst hief hij zich op zijn achterpoten en stak hij zijn poten uit alsof hij de kleine een klap tegen zijn oren ging geven, waarna hij snel uitweek en hem vederlicht aanraakte met zijn achterpoot in zijn flank, hem een klein tikje gevend.

Hij was waarschijnlijk iets te arrogant geweest door te zeggen dat ze hem wel moesten kunnen raken en dat besefte hij maar al temeer toen Foulplay vroeg of het een uitdaging was. Toch fonkelden zijn ogen iets bij die vraag. Misschien was het wel een uitdaging en het leek erop dat Foulplay het ook als zo zag toen de kater een tik richting zijn oor probeerde te geven. Hij dook naar beneden om die te ontwijken, maar besefte te laat dat de kater dat niet als doel had genomen en hij voelde een zachte tik tegen zijn flank aan. Hij vernauwde zijn ogen iets. Hij kon nu wel zeggen dat het niet eerlijk was, maar daar zou hij niks mee opschieten. "Dat gaat je geen tweede keer lukken." Was dan ook wat hij zei, hopende dat hij zeker genoeg klonk.

De kitten kon het niet ontwijken. Natuurlijk kon hij dat niet. Hij was immers nog maar een kitten. Foulplay zou het vreemd hebben gevonden als Pinekit had het wél had weten te ontwijken, zeker omdat hijzelf de warriorleeftijd al ruim gepasseerd was. Er verscheen een geamuseerde blik in zijn ogen toen Pinekit zijn woorden sprak, al was hij ervan overtuigd dat de kater genoeg intelligentie bezat om zijn woorden waar te maken. En dus moest Foulplay overgaan naar een andere tactiek. Met een snelle sprong wist hij over het kleine lichaam heen te springen, waarna hij bliksemsnel uithaalde met zijn poten, tikkend tegen die van het katertje. Als het raak was, zou hij het kleintje makkelijk onderuit kunnen halen.

Hij wist niet wat hij verwacht had, misschien gehoopt dat de warrior precies hetzelfde nog een keer zou doen, zodat hij er deze keer wel op voorbereid was. Maar hij wist dat dat een schrale hoop was en dat bleek ook toen de kater over hem heen sprong ineens. Dat was niet wat Foulplay net had gedaan. Hij probeerde zich snel genoeg om te draaien, bedenkende dat het beter was als hij kon zien wat er ging gebeuren, maar de warrior was veel sneller en voor hij het wist lag hij met een plof op de grond. Deze keer was hij er niet vrij zeker van dat hij dit een tweede keer zou kunnen ontwijken, maar dat ging hij niet toegeven. "Nog een keer," Zei hij alleen maar, terwijl hij zichzelf overeind duwde. Vaak genoeg en hij zou door hebben wat hij moest doen.

Een lichte grijns ging om zijn lippen toen dat Pinekit opnieuw tegen de grond ging. ”Wat was dat toen dat je zei dat het me geen tweede keer ging lukken?” vroeg hij plagerig aan de kater, ook al wist hij goed genoeg dat hij een andere tactiek had gebruikt om het katertje te laten struikelen en daarmee dus ook vals had gespeeld. Maar goed, in een echt gevecht kon het kleintje er ook niet vanuit gaan dat zijn tegenstander dezelfde aanval zou gebruiken. Hij moest op alles voorbereid zijn. Hij twijfelde kort toen dat Pinekit aangaf om het nog een keer te doen. Zou hij het kleintje tips geven of zou hij het hierbij laten? ”In plaats van je om te draaien zodat je alles beter kunt zien, zou je ook kunnen anticiperen wat ik ga doen,” zei hij tegen het kleintje. ”Bijvoorbeeld door instinctief naar achteren te springen zodra je me ziet verdwijnen.” En hij nam weer een aanloopje en sprong over de kitten heen, waarna hij uithaalde naar de poten van het kleintje. Op een zachte manier natuurlijk. Hij wilde immers niet de kitten zich zou verwonden.