wandeling met Wrenkit en Graykit

Wrenkit was intussen gaan liggen, blijkbaar was Blacksky niet meer op pad te gaan na de heftige actie van Graykit. Nogal teleurgesteld legde zijn hoofd op zijn voorpoten. Als hij wat meer lef had gehad zou hij achter zijn broer aan zijn gegaan, maar hij was niet voor niets de jongste of wel? Hij rolde op zijn rug en staarde naar takken van de dennenbomen waar de blaadjes, strak opgerold, aanvast zaten. Hij slaakte een zucht.
Hij was opgestaan en wou aanstalten maken om terug naar zijn moeder lopen toen hij Graykit in de tunnel zag verschijnen samen met een andere zwarte kat. Blij keek hij naar zijn broer, hij was heel erg nieuwsgierig naar wat hij allemaal had uitgespookt en kon niet wachten tot hij hem zijn verhalen zou vertellen. Maar de reactie van Graykit was anders dan hij had verwacht. Het begon met de achterdochtige blik die hij hem toe wierp. ’Hm, ik heb tenminste actie in mijn leven. Blijf jij maar lekker bij papa verscholen, jij durft toch niets.’ Graykit hief zijn staart omhoog, tot hij recht in de lucht stond. Richtte zijn kin omhoog en trok zijn nageltjes uit om er sterk uit te zien. Bang kroop Wrenkit ineen en legde hij zijn oortjes naar achter. ’I-Ik ben niet bang…’ stamelde hij tegen met een trillende stem. Maar Graykit negeerde zijn woorden simpelweg en verdween tussen de struiken van de kamp uitgang.
Er borrelde een gevoel in Wrenkit op, maar hij wist niet goed wat. Het leek alsof er iets in hem knapte. Hij ging weer rechtop staan en keek in de richting waar zijn broer verdwenen was. Hij voelde zijn prikkeltjes bij de zenuwen van zijn poten, maar waarom wist zelfs hij niet. Hij sloeg zijn ogen neer en liep met gebogen hoofd terug de Nursery in. Bedroeg en tegelijkertijd ook woedend ging hij opgerold tegen zijn moeder aan liggen. Hij zou Graykit laten zien wie hier nou bang is en wie niet. En actie, actie zou hij krijgen als hij oud genoeg was om zijn eigen prooi te vangen. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde de gedachte van zich af te zetten. Maar het enige waar hij aandacht was om zijn broer vernederd te zien, meer niet. Hij ontblootte zijn tanden, hij wou niet zo denken! Graykit was zijn broer en het moest gewoon een tijdje duren voordat ze met elkaar overweg konden, toch?

’I-Ik ben niet bang…’ Zei Wrenkit. Graykit negeerde het gemakkelijk en liep naar de Nursery. Toen hij binnekwam zag hij Raindrop die aan het slapen was. Graykit liep naar haar achterpoot en ging daar liggen, niet tegen zijn moeders poot aan maar er vlak naast. Hij sloot moe zijn ogen en viel als een blok in slaap. Hij was doodop na zijn avontuur door het bos, het was tenslotte nog maar een kitten. Hij liep langs een kleine rivier die een beetje vies was. Het zag er naar uit dat hij al een stuk ouder was 7 menen ongeveer. Naast hem liep Wrenkit, maar die was ook al een stuk gegroeid. Hij zag vissen zwemmen en vogels die langs vlogen. Hij liep naar het water en probeerde een vis te vangen en het lukte. Aan zijn klauw hadt hij een vis zo groot als een kraai en hij dode het snel. Even later liep hij samen met zijn broertje naar een klein open plek toen het opeens begon te regende. Toen rook hij een vreemde geur en draaide zig snel om. Een groote rode vos stond voor hem en gromde hard. De vos viel hem en Wrenkit aan. Het was een hefig gevecht totdat Wrenkit werdt vastgepakt tussen de vos zijn tanden. Graykit sprong op het hoofd van het rode beest en probeerde hem te krabben bij zijn ogen. Daardoor liet hij zijn broertje los maar zwaaide met zijn kop waardoor Graykit de lucht invloog en werdt vastgepakt door de vos. Graykit zat vastgeklemd tussen de tanden van de vos, de tanden boorde in zijn lichaam en hij schreeuwde het uit. Toen gooide de vos Graykit tegen een harde boom, zohard dat er bloed op de boom kwam. Hij viel hard op de grond. Het bloed versprijde over de grond en zijn lichaan, het bloed stroomde uit zijn open wonden, neud en mond. Het modder zat ook overal op zijn lichaam, en hij sloot langzaam zijn ogen. was hij dood? Graykit schrok wakker en keek om zich heen en zag Wrenkit tegen zijn moeder slapen.

Wrenkit opende iedere keer zijn ogen als hij een slechte gedachte kreeg en het duurde dus een tijdje voor hij in slaap was. Hij had ondertussen Graykit al zien liggen, maar had gelijk weg gekeken. Hij voelde geen behoefte om zijn broer nu te zien.

Langzaam liep er een grote sterke kater langs het donderpad. Hij had groene doordringende ogen en een mooie vacht. Was hij dit? Was die kater daadwerkelijk Wrenkit? Maar hij was al zo rond de twintig manen… Zou dit de toekomst zijn? Op een geven moment werd Wrenkit het twijfelen zat, hij was het gewoon, punt uit. Hij zag iemand naast hem lopen. Was dat Graykit? Die zag er ook al een stuk ouder en sterker uit. Samen liepen ze langs het donderpad, kletsen en lachend. Maar toch zag hij een lichte blik van afschuw in zijn eigen blik, iedere keer als zijn ogen die van zijn broer ontmoette.
Ze liepen samen een aardig eindje, blijkbaar waren ze op patrouille. Maar toen kwam daar dat monster… Snel boorde Wrenkit zijn scherpe tanden in de poot van Graykit en gooide hij hem hard op het donderpad. Er stond een dolblije maar toch ook angstaanjagende glimlach op zijn gezicht. Het monster kwam op hoge snelheid op Graykit af. Deze probeerde tevergeefs weg te springen, maar werd hard geraakt. Toen het monster uit het zicht was verdwenen lag Graykit daar. Zijn totale ruggenwervel en ribben gebroken. Doffe ogen die nergens op gefocust waren. Bloed uit zijn mond en neus en uit de open breuk botten die hij had opgelopen. En Wrenkit stond daar.
Dolblij.
Lachend.
Graykit bewoog niet meer en zijn flank ging neer open neer als teken van ademhalen. Hij was dood. Een krankzinnige dolblije harde lach kwam uit Wrenkit zijn mond.
Nee. Dit was hij niet. Dit was enkel een afgrijselijk monster dat daar stond te lachen, dit was hij niet! En dat zal hij ook nooit worden!

Bang schrok Wrenkit op uit zijn droom. Paniekerig keek hij om zich heen. Het was allemaal maar een droom? Met zijn ogen opengesperd keek hij zoekend rond, tot hij Graykit zag. Hij schoot overeind en rende zowat op hem af. Snel gaf hij hem een kopje, het maakte niet uit wat zijn reactie zou zijn. Het enige wat belangrijk was; was dat hij er nog was en dat toen net maar een vreselijke droom was.

- Meh, ben inspiloos dus heb ik ook maar een droompje getypt ;D -

Toen Graykit weer in slaap was gevallen hadt hij geen droom, alleen een zwart beeld met soms een rode gloed erin. toen voelde hij iets over zijn kop glijden, het was zacht en warm. Hij glimlachte een beetje en deed half zijn ogen open en zag dat Wrenkit het was die hem een kopje gaf. Graykit schoot omhoog en duwde hem op de grond en hield hem tegen met een poot. Hij ontbloote zijn kleine nagels en stak die in Wrenkit zijn borst en schreeuwde. ''Waar ben jij mee bezig!?'' Hij liet zijn witte-kleine tanden zien en keek boos naar hem. Hij speugde vlak naast zijn hoofd en liep weg, terug naar zijn moeders achterpoot en ging weer liggen. Met zijn nagels nog een beetje ontbloot zei hij. ''Doe dat nooit meer!'' Hij sloot zijn ogen en viel langzaam in slaap

( ben ook inspiratieloosXD)

Tijdens het geven van een kopje zag Wrenkit iets dat op een glimlach leek op Graykit zijn gezicht, misschien zou zijn reactie toch nog niet zo heel erg zijn. Maar toen hij zijn ogen open deed barstte de hel pas los. Snel schoot Graykit omhoog en duwde Wrenkit vervolgens op de grond. Met grote bange ogen keek Wrenkit naar hem. Hij voelde de kleine nageltjes van Graykit in zijn borst prikken, maar gelukkig waren ze nog te klein om zich in zijn vlees te kunnen boren. ’Waar ben jij mee bezig?!’ snauwde Graykit naar hem om vervolgens zijn kleine, maar toch scherpe, tandjes te ontbloten en hem fel aan te kijken. ’H-het spijt me… Maar ik had een droom waarin… waarin… Jij doodging…’ Bij ieder woord stierf Wrenkit zijn stem meer weg en zijn ogen begonnen waterig te worden. Dat Graykit vlak naast zijn hoofd spuugde liet hem koud. Vervolgens liet Graykit zijn ijzeren greep los om weer bij de poot van hun moeder te gaan liggen. ’Doe dat nooit meer!’ waarschuwde hij zijn broertje nog voordat hij zijn ogen dicht deed om te gaan slapen. Een beetje versuft stond Wrenkit op. Dit was dus de soort reactie die hij van zijn broer had verwacht, maar het liet hem koud. Hij leefde nog en dat was alles wat er nu belangrijk was. Het maakte niks uit hoe hij leefde, hij ademde nog en had nog niet eens over het feit nagedacht om zich bij Starclan te voegen. Opgelucht slaakte Wrenkit een zucht. Hij schudde zijn vacht een beetje op en trippelde toen, zo zacht als hij kon, voorbij Graykit. Hij ging weer bij zijn moeder, Raindrop, liggen en sloot zijn oogjes.

- Oké, je hebt in je vorige post Powerplay gebruikt. Maar dat maakt niet zoveel uit. Ik zou je wel eventjes zeggen waar:

Citaat :: Graykit schoot omhoog en duwde hem op de grond en hield hem tegen met een poot.
Hij ontbloote zijn kleine nagels en stak die in Wrenkit zijn borst en schreeuwde.

Alleen ik mag bepalen of dat Wrenkit daadwerkelijk overmeesterd word en op de grond word geduwd + dat er nagels in zijn borst worden gezet. Houd hier in het gevolg een beetje rekening mee aub ^^ –

Toen Graykit wakker werdt was het nacht en iedereen sliep nog. Hij probeerde nog te slapen maar het lukte niet. Dus bespoot hij naar buiten te gaan. Hij liep stilletjes langs Wrenkit en keek naar hem. Hij mocht hem niet maar hij is toch zijn broertje dus moet hij wel voor hem opkomen als het nodig is, toch? Hij schudde de gedachte van zig af en liep de Nursery uit en zag de hemel vol met sterren. Hij ging zitten voor de Den en rook de vrisse lucht in. Hij hadt het koud, zijn dunne kleine vacht kon de kou niet tegenhouden. Hij hoorde niemand, iedereen zat te slapen dacht hij. Zijn ogen werden slaperig en hij zakte een klein beetje in, nu hadt hij wel zin om te slapen. Maar toen hoorde hij geritsel acher zich en draaide om.

(Zal het niet meer doen, en als ik dat wil zal ik eerst toestemming vragen aan jou ofzo^^)

Wrenkit had zijn ogen dicht en lag in een onvaste slaap. Zijn oren bewogen naar iedere geluid dat ze konden oppikken. Opeens hoorde hij het geluid van kleine voetstapjes. Ze kwamen naar hem toe, maar het was een andere kitten of zo. Het geluid werd steeds harder en toen Wrenkit meende dat de kat of kitten voor hem moest staan werd het weer stil. Het enige geluid wat er nog was waren de regelmatige ademhalingen van de andere. Niet veel later kwam het geluid van de voetstapjes weer terug. Maar deze keer werd het zachter. Toen wat geritsel en niets meer. Waakzaam opende Wrenkit zijn ogen en keek hij om zich heen. Wie was er opgestaan? Raindrop lag er nog… En Naughtykit ook. Maar Graykit miste in het plaatje. Zachtjes stond hij op. Zo stil mogelijk liep hij richting de uitgang, wat tevens ook de ingang was, van de Nursery. Hij bleef eventjes staan en probeerde door de bladeren te kijken wie er zat. Hij herkende het gestalte al vrij snel; het was Graykit. Zijn gehoor had dus blijkbaar gelijk over het feit dat er iemand uit de Nursery was gelopen. Hij probeerde zo stil mogelijk naar buiten te gaan, maar ieder blaadje dat ritselde klonk hem oorverdovend in de oren. Het duurde ook niet lang of zijn broer had hem in de gaten en draaide zich snel om. Een beetje aarzelend liet Wrenkit zich zien door in het maanlicht tevoorschijn te komen. Hij keek naar zijn poten. Hij wist niet precies hoe hij zich voelde; bang of verlegen… Misschien gewoon allebei? ’Het spijt me dat ik je een soort van gevolgd ben…’ verontschuldigde hij zichzelf zachtjes. Hij ging zitten. Het was aardig frisjes buiten. Met moeite zette hij zijn dunne vachtje op, niet dat het echt hielp maar hij had het wel al een stukje warmer. Met een neutrale blik keek hij naar de Zilverpels. Hij durfde eventjes niet meer naar zijn broer te kijken, waarschijnlijk zou die hem toch alleen maar een felle blik geven en naar hem spugen of zo.

- Nou, het gebeurt soms gewoon een keertje. Iedereen maakt fouten en ik heb het ook al vaak meegemaakt op andere RPG fora dat ik per ongelijk Powerplay gebruikte. Ik moet nu trouwens eten, dus ik vrees dat ik laat zal reageren op je volgende post. -

Graykit zag Wrenkit uit de den komen,het leek wel of hij aazelde. ’Het spijt me dat ik je een soort van gevolgd ben…’ Zei zijn broertje tegen Graykit. Hij keek neutraal naar hem en richte zich weer op de lucht. Hij zag wel in zijn ooghoek dat hij naar zijn poten keek en zijn dunne vacht opzette tegen de kou. Graykit wist dat hij een felle reactie verwachte, dus hij zij niks. Mischien moesten ze eens iets met elkaar doen, stoeien mischien. Maar dat zal wel niet van pas komen, Wrenkit zal vast denken dat hij hardeloos was. Hij trok zijn gezicht weg en liep snel terug de Den in. Zijn moeder zat nog te slapen en Naughtykit ook. Graykit liep weer naar zijn plaats bij de poot van Raindrop en ging met zijn rug tegenover alle gezichten.

(Ben nog steeds inspiratieloosD:)

Wrenkit zette zich nog steeds schrap op een felle reactie, maar die kwam niet. Hij keek eventjes vragend vanuit zijn ooghoeken naar Graykit, maar het enige wat zijn broer deed was naar de Zilverpels kijken. Op de een of andere manier kreeg Wrenkit er een warm gevoel van, misschien was zijn broer nog niet zo heel erg gemeen. Hij draaide zijn kop naar hem toe toen hij zich omdraaide en aanstalten maakte om weer terug de den in te lopen. ’Dank je,’ prevelde Wrenkit zachtjes naar hem. Hij keek hoe hij uit zijn zicht verdween in de den en keek toen weer Zilverpels. De sterren straalden helder en mooi daarboven. ’En jullie ook bedankt,’ dit maal was zijn stem nog zachter en boog hij zijn kopje eerbiedig. Langzaam stond hij op en draaide hij zich om. Misschien moest hij Graykits gebaar volgen om te gaan slapen. Hij ademde eventjes diep in en vulde zijn longen met de frisse buiten lucht. Hij keek nog een keer over zijn schouder naar de Zilverpels voordat deze verdween boven het dak van de Nursery. Raindrop en Naughtykit lagen en vredig bij. Zijn blik dwaalde af naar zijn broer. Hij had zich weer op zijn gebruikelijke plaats geïnstalleerd. Er stond een warme blik op Wrenkit zijn gezicht, misschien moest hij zich toch maar wat harder gaan gedragen. Want het was niet eerlijk als alleen Graykit zich zou moeten aanpassen. Zo zacht mogelijk trippelde hij naar zijn moeder en rolde zich op. Hij voelde haar zachte vacht langs zijn wang en voelde haar warme adem over hem heen gaan. Hij sloot zijn oogjes en voor hij het wist was hij weg… Weg verzonken in zijn dromen, die deze keer wel vredig waren.

- Het is ook al laat, je moet nieuwe inspiratie opladen of zo xD -

´Brave Scythepaw.. Wakker worden, hallo laat ze hun koppen even houden, ik wil ook slapen, ik kan ze niet stil laten zijn ik kan moeilijk lopen.´ Scythepaw stond op en bromde "Misschien kan ik je beter Phantompaw noemen, je verschijnt op irriterende momenten" Scythepaw liep naar buiten en de stem zei ´Leuke naam.. Ik meen het mijn stem is vaak zo spottend.´ Scythepaw liep de den buiten en ging naar Wrenkit en zijn broertje die lagen te slapen hij zei "Kan het de volgende keer wat zachter jullie maken een herrie en wij emh... Ik wil weer gaan slapen. Je wil mij niet boos zien, dus wees alsjeblieft stil" hij zei het zacht en vriendelijk en Phantompaw protesteerde hard ´Grijp die kitten, pak hem op en slinger hem zijn hol uit, desnoods sla hem!´ Scythepaw plaatste zijn neus tegen de voorhoofd van de kitten en zei "Ga maar weer slapen, let maar niet op je broertje hij houd toch vanje " Scythepaw bleef staan en zei "Graykit.." terwijl hij de kiten wakker maakte

(sorry Moonfur, ik was moe en had bijna school ik heb het verbeterd. Ik hoop dat je me excses aanvaard)

"Graykit.." Hij hadt zich net opgerold toen hij een vage stem hoorde dat zijn naam riep. Hij spitste zijn oren en deed zijn hoofd omhoog, maar zag niemand behalfe Naughtykit en zijn moeder die aan het slapen waren. Graykit stond moe op en liep stilletjes langs zijn broertje en moeder naar buiten. Daar zag hij Wrenkit nog zitten met een zwarte kan naast hem. Hij bleef staan en keek neutraal naar de zwarte kat en toen naar Wrenkit, maar keek naar hem een beetje met gesloten ogen. Graykit keek snel weer naar de zwarte kater, toen hij goed keek zag hij rode ogen en beetje glinsteren, het was Scythepaw. ''Zij jij mijn naam? Wat s er?'' Het moest hem wel zijn want hij hoorde Wrenkit zijn stem nooit zo.

(kan het bericht niet verwijderen dus zeg ik maar dat dit nooit is geplaatst Wink

Sorry dat ik nu zo reageer,
Maar ik ga hier niet met Wrenkit op reageren.
Volgens mijn post was hij heel duidelijk gaan slapen,
Dus gelieve mijn post nog eens goed te lezen en vervolgens je eigen te veranderen.
Of desnoods te verwijderen.
Maar laat het duidelijk zijn; ik reageer hier dus niet op.

-Moonfur/Wrenkit.

Onderwerp: Re: wandeling met Wrenkit en Graykit