Shroomies

Een klein kreetje van victorie verliet haar mond toen ze de laatste paddenstoel eindelijk uit een lastige plek had gewipt met haar nagels. Eerder die dag was ze aangesproken door een wat twijfelachtige queen omdat er paddestoeltjes aan het groeien waren bij de nursery. Iets wat niet al te best was, maar wel logisch met de nattigheid van de laatste paar weken. Routnose was vooral dolgelukkig dat ze haar genoeg vertrouwden om haar erbij te roepen, minder dat er daadwerkelijke paddenstoelen waren. Gelukkig waren deze niet bijzonder giftig of vervelend, maar toch moesten ze niet willen dat een kitten ze per ongelijk op ging eten. Ze was er al de hele dag mee bezig om ze weg te krijgen, en nu eindelijk had ze onder de wand door weten te wurmen en de laatste eruit gekregen. Moeizaam kroop ze achteruit, waarbij allerlei takken in haar vacht bleven haken. Even dacht ze vast te zitten, maar met een harde ruk kreeg ze zichzelf los. Niet helemaal zonder gevolgen, want door de beweging schoot ze achteruit en knalde tegen iemand aan. "Aah! Sorry!" piepte ze wat verdwaasd en krabbelde overeind, nog allerlei takjes vast in haar vacht.

&Beechresin
[open]

Ze had niet verwacht dat er iemand plots uit de wand zou komen. Misschien was ze zelf ook niet heel erg aan het opletten geweest, maar dit was ook niet iets dat je iedere dag verwachtte. Het moment dan ook dat de kat die uit de wand gekomen was tegen haar aanliep, liet ze een geluid van schrik horen. Ze liet haar blik naar de kat gaan die zich vrijwel meteen verontschuldigde en merkte de vele takjes in haar vacht maar al te snel op. "Routnose," Sprak ze naar de poes. "Wat was je aan het doen daar?" Het was het minste dat ze mocht vragen hierin. Misschien had iemand wat van de poes gevraagd om te doen, maar het was niet iedere dag dat iemand zo onder de takken kwam te zitten om iets dat ze moesten doen voor de clan. Ook al was dit een taak die ze niet graag zelf had gedaan. Haar lange vacht en grote gestalte zouden haar hier zeker niet bij geholpen hebben en ze was vast en zeker vast komen te zitten.

Geschrokken schoten haar ogen van links naar rechts. Oh Starclan, ze moest er uitzien als een soort boskabouter, met de halve den vastgeplakt aan haar vacht. Ongemakkelijk lachte ze naar de Shadowclanner tegenover haar, die ze al snel herkende als Beechresin. Beechresin, die haar terecht wat argwanend of ronduit verward aan keek. Routnose glimlachte haar schaapachtig toe, en plukte nerveus een laatste takje uit haar vacht. "Ah, s-sorry Beechresin. Een van de queens had aangegeven dat er paddenstoeltjes groeiden in de kampwand," ze wees naar een van de kleintjes die ze eruit geplukt had, die nu naast de ingang lagen. "Sorry, ik had je niet zien aankomen. Dat was, uhm, lomp van me,"

Had ze van een andere kat ook zo snel afgevraagd wat diegene onder de wand aan het doen was? Misschien niet, misschien wel. Ze wist het niet. Het was Routnose die ze in deze positie gevonden had en ergens verbaasde het haar niet dat het om paddenstoelen ging. Misschien had de queen die het gevraagd had gedacht dat dat was wat een vroegere medicine cat zou kunnen doen, maar een apprentice had dit net zo makkelijk en misschien wel makkelijker kunnen doen. "Het geeft niet, ik kan begrijpen dat je niks kon zien," Vooral niet als ze zo gefocust was op de paddenstoelen. "Zijn de paddenstoelen giftig?" Als dat zo was, dan zou de rest van het kamp ook onderzocht moeten worden voor het geval er meer groeien. Het kon niet goed zijn als een kitten er een vond.

De ander leek niet al te erg bekommerd om haar, iets wat een opluchting was voor de kleine poes. Over het algemeen was haar welkom zo warm of, nuja, neutraal als het kon zijn. De meeste katten waren oké genoeg met haar, zeker nu ze amper kon lopen en omdat veel katten haar al eerder in het kamp hadden gezien, kreeg ze wat minder wantrouwen. Toch waren er nog genoeg twijfelende, gemene blikken. Dus het was fijn om dat niet te zien in de ogen van Acornstars dochter. "Ah, ja, ik ben ook niet de aller handigste," gaf ze met een schaapachtige glimlach toe en krabde achter haar oor, waar ze nog een klein takje vond. "Hm, niet perse. Maar ze zouden een kitten wel nare buikpijn kunnen geven, dus liever toch maar weg dan... Ookal zijn ze best schattig," als ze niet zo'n vreemde geur zouden hebben, zou ze absoluut hebben gebruikt om haar nest te decoreren. Ze vroeg zich af of ze ze misschien kon drogen... Routnose merkte dat haar gedachtes afdreven, dus draaide ze zich weer tot de poes. "Hoe is het eigenlijk met jou Beechresin? Het is al weer even sinds we hebben gesproken,"

De paddenstoelen waren niet giftig, maar konden kittens wel buikpijn geven. Het was dan inderdaad beter dat ze sowieso rond de nursery weg waren. "Dan is het goed dat ze in ieder geval hier weg zijn." Sprak ze dan ook. "Mocht je ze ergens anders in het kamp tegenkomen, dan zou het niet verkeerd zijn om ze ook weg te halen." Maar dit was de belangrijkste plek. Je wilde tenslotte niet hebben dat de kittens ziek werden. Ze liet haar blik op Routnose vallen en verstijfde iets bij de volgende vraag. Er waren genoeg katten die het haar niet direct durfden te vragen, maar Routnose was duidelijk anders. Het klopte dat ze al een tijd niet meer gesproken hadden, maar er was zoveel gebeurd in een paar seizoenen tijd dat ze ook niet wist hoe ze zich precies voelde op het moment. "Beter dan een paar manen terug." Was dan ook het enige dat ze kon antwoorden. Misschien was het ironisch dat ze bijna ingestort was na wat ze haar vader aan had gedaan en ze betwijfelde heel hard of ze ooit in Starclan terecht zou komen, ook al deed ze alles voor haar familie. "En met jou? Gaat je herstel goed?" Misschien was het een poging om de aandacht van haarzelf af te halen. Ze was nog steeds niet zeker dat ze zichzelf niet zou verspreken, zelfs niet na al deze tijd.

Ze haalde diep adem en glimlachte de ander wat scheef toe. Ze wist dat ze niet mocht klagen, zeker niet na alles wat Shadowclan voor haar had gedaan, maar met haar poot was dit niet de makkelijkste taak. Bovendien bleef het gek voelen om de taken van een apprentice of elder op zich te nemen, om half gecommandeerd te worden. Ze wist het wel. Ze wist natuurlijk wel dat ze geen echte warrior meer was, dat dit waarschijnlijk de beste manier was om zichzelf nuttig te maken -ookal viel het haar poot soms zwaar-, maar toch was ze nog niet helemaal bereid om dat onder ogen te komen. Hoe dan ook liet ze dat de ander niet merken, in plaats daarvan knikte ze alleen maar op haar woorden. "Tuurlijk Beechresin," sprak ze. "Geen paddestoel is nog veilig," grapte ze in een poging om opgelaten over te komen. Haar ogen vonden die van de ander, van de poes die zo op Acornstar leek. Routnose kon het niet laten om te vragen hoe het met haar ging. De arme poes was immers nog niet zo lang haar vader verloren, en Routnose wist maar al te goed wat het met je kon doen om een naaste te verliezen. "Hopelijk blijft het iedere moon een stukje beter gaan," ze raakte met haar poot kort de ander aan, een warme glimlach op haar gelaat. Het liefst wilde ze doorvragen, haar op het hart drukken dat haar vader een mooi leven had geleid, dat de pijn lichter zou worden - maar ze wist dat dat niet haar plaats was. In plaats daarvan kreeg ze een pijnlijke vraag terug."Ah, well..." ze slikte een pijnlijke brok in haar keel door en wist desondanks naar de ander te glimlachen, al bleef de vreugde ver te zoeken. "Het gaat... Goed. Het zal niet veel anders dan dit worden," niet veel beter voegde ze er in stilte aan toe. "Maar dat is oké,"

Was dit hoe het elke keer ging zijn wanneer iemand vroeg hoe het ging? Zou het ze er iedere keer omheen moeten blijven draaien of zou het ooit makkelijker worden? Zou er ooit een punt komen wanneer ze er niet meer aan dacht? De aanraking van de ander deed haar bijna haar poot terug willen trekken. Het was iets dat ze tenslotte niet verdiende, niet het medeleven van de ander. Zoveel katten die medeleven hadden proberen te hebben, maar alles dat het deed was haar schuldgevoel harder aanwakkeren. Ze kon de glimlach die ze wilde geven dan ook niet tevoorschijn toveren en in plaats daarvan forceerde ze wat woorden naar buiten. "Hopelijk wordt dit gevoel inderdaad beter met de tijd." Maar ze wist dat de kans niet groot was. Ze had de volgende vraag gesteld om de aandacht van de ander weg te leiden van het vorige onderwerp, maar ze wist vrijwel meteen dat het een verkeerde beslissing was geweest om te doen. De poes gaf aan dat het niet veel beter dan dit zou worden en ze had meteen een idee wat dat betekende. Ze betwijfelde ten sterkste of de laatste woorden dan ook gemeend waren. Niemand zou echt oké kunnen zijn met dit toch? "Sorry," Bracht ze dan ook uit. Zelf zou ze niet eens weten wat ze zou moeten doen als ze een van haar poten niet goed meer zou kunnen gebruiken. Hoe kon ze het onderwerp het beste veranderen? Ze had wel een idee, maar straks was dat ook niet het juiste. "Ik weet zeker dat Bluejay je wel zal helpen." Sprak ze. Ze veroordeelde de relatie tussen de twee niet, dat recht had ze niet. Ze wist maar al te goed hoe het was om van iemand te houden en dat het niet te stoppen was, ongeacht wat ertussen zat.

Ah, als ze maar de ander een omhelzing kon geven. Als ze alleen maar de juiste woorden kon bedenken om haar een hart onder de riem te steken - maar beide dingen leek ze niet toe in staat te zijn. Arme Beechresin leek enkel nog verder weg te kwijnen, en Rout wenste dat ze er nooit over was begonnen. Een waterachtige glimlach kwam op haar gelaat. "Tijd doet een hoop, Beechresin," miauwde ze zachtjes, maar nam de kans om het gesprek een andere kant op te sturen. De poes leek er niet over te willen spreken, net zo min als dat zij graag sprak over haar verwonding. Die hint leek ook de ander te snappen. "Ah, maak je geen zorgen lieverd, het is wat het is. Kan er alleen nog maar het beste van maken, niet?" dat was waar, al moest ze zichzelf er ook nog even van overtuigen. "Bovendien, ik ben een excellente paddestoel verwijderaar," grapte ze met een knipoog. Beech' volgende opmerking bracht wat kleur naar Routs witte gelaat. "O-oh, uhm, j-ja," hakkelde ze een beetje van haar apropo. "Dat, uhm, dat gaat snel de rondte," ze vond het niet erg dat iedereen het wist maar... Nuja, ze hoopte dat katten er met enthousiasme over zouden praten, blij voor haar konden zijn. Natuurlijk hadden ze daar niet echt een reden toe, maar ze hoopte bovenalles dat het Bluejay geen pijn zou doen. Dat verdiende hij niet.

Ze probeerde een glimlach op te zetten bij de grap die Routnose probeerde te maken, het was beter om te proberen haarzelf ook op andere gedachten te zetten, dan zou dit gesprek misschien minder depressief worden. Maar ze slaagde er maar half in, ook al moest ze zeggen dat de ander er best grappig uitzag na het verwijderen van de zogenoemde paddenstoelen. "Het kamp zal in ieder geval een stuk veiliger zijn." Ze kon het goed begrijpen als de poes dit niet steeds wilde doen, er was ook vast meer dat ze kon doen als ze het probeerde, ook al zou het nooit meer volledig helen. Het was duidelijk dat Routnose haar volgende opmerking niet had verwacht, maar het was iets dat als een lopend vuurtje door Shadowclan was gegaan. Dat gingen dit soort dingen altijd snel. "Wanneer het op relaties aankomt binnen Shadowclan zijn ze vrij snel." Als het om andere geheimen ging, dan was het wel anders en daar was ze aan de ene kant ook wel blij mee. "Maak je maar geen zorgen om wat ze zeggen." Sprak ze dan ook. "Het gaat om je eigen geluk." En het was het beste om daarop te focussen, ook al werd er van alles en nog wat om je heen gezegd.

Ze had gelijk, het kamp was veiliger. Het wás fijner hier, maar het bleef wennen. De eerste keer dat ze hier was geweest had ze het lastig gevonden om niet onder haar geliefde sterren meer te kunnen slapen, maar toen wist ze nog dat het tijdelijk zou zijn. Nu was dit kamp haar thuis, en de dikke bomen boven het kamp zouden niet voor haar buigen 's nachts. Soms was het nog moeilijk wennen, ookal was het veiliger. Maar Blue was er. In zijn armen, leken de sterren lang niet meer zo ver weg, en sliep ze als een roodje. "Ah, well, dat hebben Windclan en Shadowclan gemeen," lachte ze ongemakkelijk. Misschien was het gewoon een clan-ding, dat nieuwtjes altijd zo razendsnel rondgingen. De poes was even bang dat ze starre woorden van Acorns dochter zou krijgen, maar het tegenovergestelde was het geval. Rout's blik verzachtte, en ze keek de ander met een ontdane glimlach aan. "Bedankt, Beech. Dat is... Dat-.. Bedankt," ze vond het niet erg dat iedereen het wist. Nee hoor, het liefst zou ze het van alle daken schreeuwen. Het was alleen dat ze het lastig voor Blue vond, het liet haar zo rot voelen dat anderen nu een beetje op hem neerkeken door haar. "Zijn jij en Bluejay bevriend?"

Het was niet dat ze bevriend was met Bluejay, dat dat de reden was. Het was meer dat ze zich kon verplaatsen in hoe het was om veroordeelt te worden puur om wie je was, daar hadden anderen niet echt het recht toe. "Niet bevriend, maar ik weet hoe het is om het onderwerp van gesprek te zijn." Hoe kon ze het anders verwoorden. Het begon al met dat ze haar vader's dochter was en veel op hem leek en daarna keurden ze af op wie ze verliefd werd en zo waren er nog veel meer dingen. "In mijn ervaring werkt negeren toch het beste." Ze hadden tenslotte niks te maken met je eigen beslissingen.

"Oh," bracht ze stilletjes uit als reactie. Had ze dat nou niet gezegd, want nu barstte ze bijna van nieuwsgierigheid. In Windclan werd ze als medicine cat wel vaker een beetje buiten de loop gehouden van roddels, omdat ze nou eenmaal een beetje afgezonderd zat in haar den. Maar daar had ze nog vrienden gehad, of elders die haar de nieuwtjes vertelden. Hier werd ze nog helemaal buiten de loop gehouden. Zelfs al waren de andere katten vriendelijk, ze zagen haar nog niet echt als een deel van hun. Een deel van Shadowclan. Soms deed dat pijn, maar misschien was het ook wel goed. Roddels deden zelden veel goed, maar by Starclan ze kon er niets aan doen dat ze toch wel heel graag wilde weten waarom Beech in de spotlights had gestaan. Rout was echter oud genoeg om op haar tong te kunnen bijten. "Ach ja, katten hebben nou eenmaal een hoop te zeggen. Ik dacht dat het een Windclan ding was, maar misschien is het gewoon een clanding" ze gaf de ander een scheve glimlach. "Je hebt gelijk, je moet het je niet laten raken. Maar soms... Ach, je weet hoe het is," wist ze dat? Wist ze hoe het was om in een clan te zijn die nooit echt 100% thuis zou zijn, om je te voelen als een vreemdeling en tegelijk ook niet? Waarschijnlijk niet, maar Rout wist ook niet zo goed hoe ze zoiets onder woorden zou moeten brengen.

Zou de poes vragen waarom ze wist hoe het was om het onderwerp van gesprek te zijn? Daar leek het niet op, toch voelde het half alsof de ander het misschien niet zou begrijpen als ze er niet op aanvulde. Maar was het nodig? Het verbaasde haar niet dat Windclan net zo was als Shadowclan. Het zou haar niks verbazen als elke clan wel een paar katten had die roddelden. Haar blik verzachte iets bij de laatste woorden van Routnose. Het was zo dat je dingen die anderen zeiden je niet moest laten raken, maar het kon niet altijd even makkelijk zijn. Zeker niet omdat Routnose van Windclan kwam, maar dat was niet iets waar ze om gaf. Er waren dingen erger dan dat, zoals bijvoorbeeld het doden van je eigen vader. Maar dat wist niemand, behalve Settledstar dan en Starclan die haar mogelijk ervoor zouden veroordelen wanneer het erop aankwam. "Je kunt niet meer dan jezelf zijn," Besloot ze dan ook uiteindelijk te zeggen. "En dat moet je niet veranderen om een paar katten die praten." Of voor verwachtingen die anderen van je hadden. Haar jongere zelf was daardoor tegen alles in gegaan wat maar kon, maar dat had haar wel gemaakt tot wat ze nu was.

Misschien was het ook wel omdat ze het gewoon nooit zo gewend was geweest. Als apprentice had ze zichzef altijd verlegen wat meer op de achtergrond gehouden, en toen ze medicine cat werd stond ze wellicht wel wat meer in de spotlights, maar ze deed altijd keurig wat er van haar verwacht werd... Tot die ene middag. Het was gek om te bedenken wat er was gebeurd als ze niet toevallig wat was vergeten in Windclan. Dan zou ze waarschijnlijk nog haar oude rang dragen, dan zou ze nog thuis zijn... Dan zou ze niet met Blue zijn geweest. Ze besloot die gedachtes weg te stoppen, omdat het haar verwarde en hoofdpijn gaf. In plaats daarvan glimlachte ze naar Beech. "En gelijk heb je," snorde ze warm naar de ander. "Bedankt, Beechresin," haar groene ogen vonden die van Acornstars dochter. "Het is fijn om een vriendelijk gezicht te kennen in de clan," ze wilde haar een vriendin noemen, maar wist niet zeker of de ander daar zo gediend van zou zijn. Rout wist dat ze daar soms wat sneller in was dan normaal, of sociaal acceptabel was.

Zelf was ze mogelijk een kat die teveel had gedaan wat ze zelf wilde, ook al had ze ook zeker wel geluisterd van tijd tot tijd. Anders was ze nooit naar de bergen gegaan om Shinypaw mee terug te brengen. Ook al kon ze niet ontkennen dat ze deels had willen gaan om Bloodhound mee terug te vragen, maar ze had niet het geluk gehad om hem tegen te komen. Maar zo waren er nog wel meer dingen waar ze nu niet over na wilde denken. Ze glimlachte wel toen Routnose haar bedankte en haar een vriendelijk gezicht noemde. Als ze nog jonger was geweest dan had ze misschien heel anders gereageerd, maar ze was uit het echte rebelse gegroeid met de tijd en alles dat er gebeurd was. Ze ging dan ook niemand veroordelen, niet wanneer ze in haar ogen niks verkeerd gedaan hadden. "Graag gedaan," Sprak ze dan ook eerst. "Het is ook zeker fijn om met je te kunnen praten. Laat maar weten als je ooit ergens hulp bij nodig hebt." Dan zou ze maar al te graag helpen.