To build a home

Met een tevreden zucht duwde de grote kater haar zachtjes wat dichter tot zich toe terwijl zwak maanlicht sporadisch door het dichte struikgewas boven hen heen kwam en over hun pelzen danste. En hoewel dit niet zijn eerste nacht met haar aan zijn zijde was- had het overblijde gevoel van nieuwe liefde hem nog niet verlaten. Het was alsof het tot diep in zijn ziel gewoven was, als de bloemtjes die de kattin gedroogd had en tussen de takken van hun nestgestoken had- vast en permanent. Ze zouden niet meer wegrotten hadze hem uitgelegd terwijl de ex windclanner ze tegen al zijn intstincten in tussen twee stenen weg had gelegd. Het was een gebruikelijk ding in windclan blijkbaar, maar met hun zo ver weg. Voelde het alsof het kennis was die enkel zij met elkaar deelde. De grote kater glimlachte terwijl hij zijn ogen over de goedzichtbare bloemen heen bewoog, "Hm wat heb ik toch een pracht in m'n nest vanacht" mauwde hij, zijn diep stem niet meer dan een fluistering tussen het gesnurk van warriors om hen heen. Hij drukte zijn kop zachtjes tegen die van haar en voor even sloot zijn ogen in hun warme omhelsing "Zo veel mooie bloemetjes" een zachte plagende grijns trok over zijn gezicht waarna hij de kattin in het zwakke licht een knipoog toe schoot.

De laatste tijd sliep ze als een roosje. Wat niet gek was, wanneer je een enorme, zachte en warme knuffelbeer in je nest had liggen. Maar vandaag, of meer vannacht, kreeg ze amper een oog dicht. De hele tijd zat ze al te dubben of ze het hem nou moest zeggen, of dat ze nog even moest wachten. Eigenlijk wel, maar iedere keer werd ze wakker en wilde ze niets liever dan hem wakker schudden om het van de daken te gillen. Dat durfde ze alleen niet, zeker wanneer hij zo ontzettend lekker lag te slapen, met zijn wang gesquisht tegen de rand van hun nest. Ze kroop dichter tegen hem aan, en wachtte keurig totdat hij wakker werd, wat helaas niet gebeurde toen zij eindelijk weer in slaap sukkelde. "Prrrr?" ronkte ze zachtjes en drukte haar voorhoofd tegen zijn borst, waardoor haar hele gezicht in zijn borst duwde. Ze ging het hem zeggen. Ze kon het niet langer meer voor zich houden. Normaal gezien zou ze niets anders doen dan meespelen in zijn grapjes, maar het leek even niet binnen te komen. Wat afwezig lachte ze, alsof zijn woorden half langs haar heen gingen. Ze was met iets heel anders bezig. "Hey Blue?" begon ze. "Zullen we een ochtendwandelingetje maken?" ze wilde niet hier zijn, met alle andere katten. Het was alleen voor zijn oren bestemd

De kater glimlachtte zachtjes terwijl hij de afwezigheid van haar lach weegschoof op de vroegte van de ochtend. De zon was immers nog maar amper op en hij wist hoe diep ze sliep in de warmte van zijn omhelzing das meer er achter zoeken zou hij natuurlijk niet. Kort drukte hij zijn kop tegen die van haar aabn toen ze echter weer verder sprak en hem kort een curveball toe wierp. Als ze wakker genoeg was voor een ochtend wandeling? Err- even kantelde hij zijn kop terwijl hij zachte zorgen de baas werd. "Een wandeling met jou? Daar zeg ik toch nooit nee tegen Rout" mauwde hij warm waarna hij zich uit zijn nest hief "Leid de weg maar m'lady" mauwde hij plechtig waarna hij naar buiten stapte en begroet werd door de snijdende koude lucht van een vroege winter ochtend. "Met geluk hebben we zelfs een zonsondergang om wakker bij te worden" snorde hij glimlachend terwijl hij naar de zwakke tekenen van zonlicht ander de bergen toe staarde

Ze gaf hem een zachte, plagende por. "Beter van niet! Anders rol ik je gewoon zo uit het nest hoor,"grapte ze al spinnend in zijn oor, om niet de katten die eerder waren teruggekomen van de Moonhigh patrol wakker te maken. Of de rest, om ze meer voer voor hun roddels te geven. Haar woordjes waren alleen voor hem bedoeld, niemand anders. Zeker niet... Nouja. De poes gaf hem een kus op zijn voorhoofd en kwam wat moeizaam overeind. Kort trok een grimas over haar gezicht, en ze pufte zachtjes toen ze eindelijk rechtop zat. Normaliter zou ze nog wel de moeite nemen om haar ochtend routine af te maken, dan gaf ze haar vacht een paar vlugge likken en rekte ze de pijnlijke spieren in haar verminkte poot om losser te komen. Maar vandaag liet ze dat achterwegen en stapte ze met haar vacht nog piekerig en een kramme poot al naar buiten. Kort huiverde ze toen de koude wind hen op stond te wachten. Haar korte vacht werd welliswaar iets meer fluffy in de winter, maar ze was duidelijk niet gebouwd voor de koude weersomstandigheden. Niet zoals Blue dat was. Op andere momenten zou ze dan ook stiekem nog even in hun nest gaan liggen met hem, of was ze iniedergeval niet de nog koudere wereld buiten het kamp in gegaan. Maar vandaag was anders, en dat was af te lezen in haar groene ogen terwijl ze langzaam het kamp uitstapten. "Hm-hm," humde ze wederom wat afwezig op zijn woorden, die een tel later pas binnen kwamen. "Oh! Ja ik hoop het," sprak ze, en stapte verder het donkere bos in. Ze hief haar neus omhoog en proefde de lucht. Tot haar opluchting waren het alleen zij tweetjes, en ze durfde haar pas wat in te houden. "Uhm, B-Blue?" begon ze, en de nervositeit droop van haar stem. "Ik, uhm, ik heb nieuws," Onrustig wreef ze over haar poot "Goed nieuws! Denk ik, hoop ik- Naja, het is eigenlijk wat vroeg nog, maar ik wilde je het toch vertellen want, uhm, nouja het lijkt me wel belangrijk en het is nieuws, dus-" ze ratelde maar door en wist niet zo goed hoe ze de waterval aan woorden nog moest stoppen

Liefdevol bestudeerde de kater haar gezicht. Hij bekeek hoe de spieren onder haar glimmende pels samentrokken in een mooie glimlach, hij spotte de glinsteringen in haar gras groene ogen en hij zag geen teken meer terug van de routnose die bijna haar eigen leven genomen had. De gedachte er aan alleen al sloeg pijnlijk over zijn hart heen, en terwijl hij naar haar keken voelde hij een waanzig blij gevoel. Een prachtig gevoel, ze was er nog..na alles was ze er nog. En niet zo maar was ze er, ze was bij hem, met hem en ze zou voor altijd blijven. De kater glunderde vreugdig toen hij de kattin volgde door het in maandlicht badende woud. Zijn ogen glommen terwijl hij haar door de sneeuw najoeg en zich naast haar positioneerde. Ze vertraagde haar pas, haar stem trilde. De grote kater knipperde bezorgd zijn ogen toen hij wederom haar gezicht en houding bestudeerde- iets zat haar dwars..dat moest wel. Ze ging maar half in op zijn grappen, ze dwong hen in een privacy hoekoud het buiten ook was. Niet dat dat uitmaakte- hij zou voor haar door een ijs rivier heen zwemmen mocht dat nodig zijn..maar voor de kattin was dit vreemd. Zeker aangezien haar poot rust nodig had iedere nacht. De shadowclan warrior trok aan zijn oortje terwijl hij zijn kop kantelde. Ze was nerveus, maar ohe meer ze in haar fashion door ratelde hoe breder zijn glimlch werd en hoe sneller zijn hart kloppen ging. Ze sprak zo snel..maar inmmidels vond hij zichzelf vloeiend in routnose, en woorden als, goed nieuws- te vroeg- belangrijk nieuws dat gepaard ging met zo'n golf aan spanning...hij wist bijna direct waar dit heen ging en zijn gelaat kon zich niet inhouden. Vreugde droop van hem af, zijn pels stak op, zijn ogen glinsterde. Starclan hij wist precies wat dit betekende. Hij grinnikte in ongeloof- toen bluekit bekend werd bij hem was hij bang geweest, zo zo bang, het idee zo veel verantwoording te dragen maakte hem duizelig...,maar nu. Met de wetenschap dat Bluestorm éeén van de mooiste ceadeaus was die hij ooipt gekregen had, kon hij met ovlle overtuining de kattin omhelzen en zijn kop snorrend tegen haar aandrukken. "Dat i s goed nieuws!" bracht hij uit waarna hij een kus tegen haar wang aandrukte en zich terug bewoog naar waas hij eerst gestaan had. "Rout! Dat is geweldig nieuws!" een klein sprongetje kon niet missen "Kittens!" zijn ogen werden groter "Oh starclan sorry" mauwde hij spoedig "Ik heb je verassing verknald of inet?? Sorry, euh ik zal doen alsof ik nog van niks weet oke lief?" een grinnik ontsnapte hem terwijl hij de enthousiasme op een lager pitje zette en knikte "Wat wilde je me vertellen? Grote liefde van me?" mauwde hij plechtig, al kon hij de plezierige ondertoon niet in zijn stemo nderdrukke n. Ze werden ouders, starclan hij werd weer papa, Rout werd een mama- ze werden samen papa en mama.

Ze knipperde een paar keer met haar mintgroene ogen. Huh? Had ze het al gezegd, perongelijk? Tussen neus en lippen door? Was ze dusdanig nerveus geweest, dat ze het niet eens meer wist? Oh Starclan nee toch!? Ze wilde het hem vertellen op de goede manier, op een genuanceerde manier. Het was groot nieuws, en.. En het was lastig nieuws, misschien. Alles liep nu al helemaal in de soep. "Is het?" stamelde ze verward en kon niets anders doen dan écht heel verbaasd staan waar ze was terwijl Bluejay haar omhelsde. Wat gebeurde er? "W-wat is geweldig ni-" ze wist niet precies waarom, maar begon heel hard te lachen. Kon er helemaal niets meer van maken, deze bizarre situatie. "Droom ik? Zit jij in m'n hoofd verstopt?" Ze hupte met hem mee, en kon haar lach al helemaal niet meer inhouden toen hij opeens weer heel plechtig keek. Ze wist niet of het de zenuwen waren, of de intense opluchting die ze voelde. Misschien waren er toch roddels, misschien kon hij dwars door haar heen kijken, misschien schreeuwde iets in haar ogen KITTENS!!, of hij kon daadwerkelijk haar gedachtes lezen. Kort schreeuwde ze heel hard "Hallo Blue!" in haar hoofd, en pas toen ze geen reactie kreeg besefte ze hoe idioot dat was.
Maar het maakte niet uit. Bijzondere gaves of niet, hij wist het. En hij was blij. Het maakte niet uit op welke manier ze het hem had verteld, of niet verteld. Starclan hij was dolgelukkig. Voordat ze er erg in had kwamen er tranen in haar ogen die zachtjes op de koude grond vielen. Ze had niet verwacht dat hij boos zou zijn, Blue was nooit boos. Maar misschien wel geschrokken, of... Nuja, ze wist het niet. teleurgesteld? Bang? Ze wist alleen dat ze heel, héél erg had gehoopt dat hij blij zou zijn. En nu hij dat ook daadwerkelijk was, voelde ze zich lang zo zwaar niet meer. "Ik ben zwanger!" piepte alsnog, ze half lachend, half huilend - maar het waren tranen van blijdschap, van opluchting. "Blue, ik-, hoe! Kan je gedachtes lezen? Is het nu al aan me te zien??" ze omhelsde hem met man en macht, en gaf zijn wang een dikke vette kus. Waarbij ze bibberend uit ademde. "Ik ben zo blij dat je blij bent," piepte ze gesmoord. “We worden mama en papa! Jij en ik! Hoe gek is dat?”

Met grote vreugde keek de kater op haar neer terwijl hij zijn best deed zich in te houden want deed hij dit niet, dan zou hij de kattin waarschijnlijk uit vreugde pletten in een warme omhelzing. "Hmmm..ik hoop dus danig indruk op je te hebben gemaakt dat ik inderdaad niet uit je kop te krijgen ben lieverd" grapte hij warm terwijl hij zijn kop tegen haar aandrukte en warm snorde. Hij bewoog zich terug, liet zijn blik op die van haar vragen en voor even zakte zijn hart bij het zien van haar tranen, glinsterend in het zachtte maanlicht dat zich een weg tussen de takken boven hen had geslagen. De grote kater slikte, starclan wat was ze mooi als ze blij was- Een traantje rolde over zijn water lijn heen terwijl hij zichzelf emotioneel terug vond in het kleine paradijsje dat ze hier voor henzelf gemaakt hadden te midden in de witte sneeuw. Ze werden papa en mama. vreugdig sprong hij van poot op poot. Nieuwe broertjes of zusjes voor Bluekit, een echt gezinnetje...zijn snor haren trilde terwijl Routnose haar stem samenkneep onder intense emotie en vreugde, de grote kater slikte- en voor even zwoor hij dat het zomer werd om hen heen. "Hoe kan ik niet blij zijn?!" mauwde hij niet bepaald ingetogen "Wij ouders?!" hij hief zijn kin op en juichde vrolijk "woo!" Hij wist dat het misschien idioot oogde, hij wist dat hij er na in lachen zou uitbarsten maar het boeide hem niet, ze werden ouders met z'n tweetjes. Met glinsterende ogen keek hij op haar neer terwijl ze hem omhelsde, met liefde sloeg hij zijn staart om haar heen."Oh Rout, wauw..gewoon wauw" Het was niet vaak dat de kater geen woorden kon vinden, vaak kon hij voor uren door lullen..maar geen woorden konden beschrijven hoe hij zich voelde nu, geen zinnen kon hij samenstellen die mogelijk ook maar iets van zijn sterke emoties overdragen kon. Hij grinnikte enkel, drukte zich dichter tegen haar aan en liet het al over hem heen golven tot hij uiteindelijk zijn bek weer openen kon "Je bent me toch ook een wonder vrouw" mauwde hij zachtjes "Ik zou met niemand anders liever dit nestje opvoeden"...

Oh starclan, ze moest er uit zien als een rommeltje. Huilend en lachend tegelijk, nog niet in staat geweest om haar vacht überhaupt op orde te maken na het slapen. En alsnog plinkte hij zo teder en lief een traantje weg, alsof ze het mooiste porseleinen vaasje was. "Shhh jij doofus!" Lachte ze met een snik. En ademde zijn geur diep, diep in. Ze moest toegeven dat ze ook wel echt bang was. Haar andere kinderen had ze nooit op de wereld gezet, maar ze voelde net zo erg als de hare. En zoveel daarvan waren inmiddels al in Starclan, of weigerden haar te spreken... Oh sterren ze wilde dit zo graag goed doen. De gelukkigste, veiligste kinderen op aarde. Kon ze dat wel met haar poot? Met haar achtergrond? Zonder ervaring, in een andere clan? Om heel eerlijk te zijn wist ze het niet, maar als ze hem in zijn dol blije ogen aan keek kreeg ze het idee dat het misschien nog wel zou lukken. Wel met hem. Hoe kon dat niet met iemand zoals Bluejay. "Ik hou zoveel van je Blue," sprak ze met een glimlach van oor tot oor. "Papa Blue..." ze moest echt heel erg haar best doen om de schaapachtig grijns van haar gelaat te krijgen en iets serieuzer te kijken. "Maar we moeten onthouden dat het echt nog heel vroeg is! Ik vertelde Queens altijd dat ze eigenlijk nog minstens een paar weken moesten wachten, ik had het eigenlijk helemaal nog niet moeten zeggen maar Blue ik voelde ze! Ik kon het echt niet meer voor me houden, m-maar we moeten niet al té blij worden, en leafbare-" plots besefte ze dat het al veel te laat was. "Oh Starclan het kan maar beter goed gaan, ik ben nu al te gehecht aan ze..." sprak ze geschrokken. Ze deed precies datgene waar ze Queen als voor waarschuwde, maar nu snapte ze pas waarom het zo moeilijk was. Ze wilde het zo graag. Wilde het zo graag met hem. "Blue het is echt heel erg, ik heb zelfs al een beetje over namen zitten dromen..." sprak ze een beetje beschaamd.

Ze zei veel. Maar dit, maar dat- Bluejay zou een leugenaar zijn als hij vertelde dat hij heel goed geluisterd had. Hoe kan hij dat ook? Verdorie hij had net te horen gekregen dat hij weer papa zou worden van een nestje kleine ettertjes, met een schaapachtige glimlach keek hij dan ook op de kattin neer terwijl zijn ogen vreugdig glinsterde in het zwakke maanlicht dat hier en daar door het bladerdak heen danste. Echter- één gedeelte van haar woorden bleef wel steken. En dan ook niet zacht ook, Bluejay fronste even toen ze kort op goed gaan tikte- Zette zijn kaken wat strakker op elkaar. Wat als het mis ging? Wat als ze net als- wat als hij weer alleen zijn kinderen moest opvoeden. Wat moest hij zonder Rout? De grote tom werd even van zijn pret afgeslagen terwijl hij de mooie kattin met zorg in het gezicht aankeek. Hij wist dat het waarschijnlijk niet gebeuren ging, hij wist dat Forestlake ziek geworden was na de geboorte van hun dochter- maar toch beet de gedachte zich even vast in het achterhoofd van de grote kater, en hoewel verdoofd door de kattin haar vervolgende prettige woorden..bleef het haken als een liedje dat je niet uit je hoofd kreeg. Enkel daar wanneer het geluid om je heen zacht genoeg was om het te horen.

De kater grinnikte en kantelde zijn kop ietwat "OOOO- nu al??." Zachtjes gaf hij de kattin een speels duwtje met zijn kop "Kom maar op met die namen dan, ben benieuwd. Ik zat zelf al te denken aannnn" mauwde hij bedenkelijk "Wat vind je van Funguskit" greens de shadowclanner grappend.  

Ze was niet blind, ze zag het ook in zijn ogen. Hij kon het nog zo goed verbergen, haar vent, maar ze kende hem helaas te goed. De poes slikte, en ondanks dat ze niet wist of hij dezelfde angsten had als zij, wist ze dat ook hij stiekem ergens bang was. Ze had hem nooit gevraagd wie de moeder van Bluestorm was, het was niets iets dat was opgekomen en ze wilde het hem ook niet onnodig aandoen. Maar ze wist wel door fluisteringen dat hij alleen zijn dochtertje had opgebracht, en ze had niet het idee dat Bluestorms moeder nog door het kamp heen liep. De gevlekte poes kwam iets dichterbij en legde haar poot op de zijne, met een glimlach. Ze wilde hem geen zorgen geven, wilde hem niet bang maken. Ze wilde hem alleen gelukkig zien, net zo gelukkig als enkele tellen geleden. Maar dit was iets dat ze beiden moesten beseffen. Routnose had teveel bevallingen meegemaakt om er nog zo naïef in te staan als vroeger. Met een ronkend kopje stuurde ze het onderwerp een andere kant op, en hij deed met liefde mee. Zijn toon, echter, ging volledig over haar hoofd. "Oh Funguskit! We kunnen een paddenstoelen nestje doen, met Sporekit, Mushroomki-" een frons trok over haar gelaat en ze zwiepte met haar staart op de grond. "Nou! Je plaagt me!" ze gaf hem een zogenaamd boze por, en liet zich lachend tegen hem aanvallen. Zo'n slecht idee was het niet, paddenstoeltjes waren fantastisch! "Oké, oké, ik zat een beetje te denken - en misschien is het stom!- maar een beetje van ons beide, weet je wel?" ze draaide haar kop om hem aan te kijken, maar kreeg alleen maar zijn manen in haar mond. Met wat moeite haalde ze zijn vacht uit haar gezicht. "Een vogeltje en een plantje, Bluejay en Routnose," ze glimlachte voor zich uit. "Plus... Mijn broer was ook vernoemd naar een vogeltje, het zou mooi zijn... Sparrowkit, Finchkit... Lavenderkit, of Parsnipkit..."

Bluejay was niet een kater die graag sprak over zijn emoties- of in ieder geval niet de negatieve. Hij zette graag een bepaald beeld van zich zelf weg die hoewel vaak accuraat, ook wel is de minder goede momenten kan wegvegen. Het was als het ware zijn manier van dingen verwerken, ze wegschuiven en ontlopen. Niet bepaald het meest gezonde gedrag, maar het was waar hij goed in was en het was wat hem bekend was. Zijn moeder was een gebroken vrouw geweest toen zijn vader hen geen aandacht schonk, hij had altijd op zichzelf dingen moeten verwerken, had nooit op andere kunnen rekenen erna. Het was onconfortabel- vreemd . Maar nu was Routnose er, en zij was goed. Zij was geweldig in alle opzichten en bij haar was het zacht, warm en liefdevol,  en haar zachte aanraking deed zijn ogen kort openen, hij maakte zich zorgen- hij toonde het. Maar een glimlach bleef niet al te lang weg toen hij doorkreeg wat ze hem vertellen wilde. Hij was altijd goed geweest in de intenties van een ander te peilen, de gedachte die door andere heen schoten te gissen-  Ze wilde niet dat hij zich zorgen maakte, en waarom zou hij ook? Ze was een medicine cat starclan verdorie- als er iemand op tijd bij zou zijn, was zij het wel. Hij glimlachte breed toen haar kop tegen zijn borst aandrukte, en kort legde hij snorrend zijn kop op haar kruin toen ze begon over de namen van de kittens. Hij grapte, natuurlijk, echter had hij niet verwacht dat ze er vreugdig op in zou gaan? Haar frons deed hem grinniken, haar boze por nog meer- wat was ze aandoenlijk wanneer ze deed alsof ze boos was. "Aww sorry lief" mauwde hij toen ze tegen hem aanviel. Snorrend omhelsde hij d'r met zijn dikke staart. De kou zou haar niet te pakken krijgen vanacht, niet op zijn watch. Op zijn watch zou niemand of niets ook maar een haartje van d'r vacht de verkeerde kant in buigen. Met alle aandacht luisterde hij naar d'r voorstel, en hoe verder ze kwam met haar gewoonlijke geratel, hoe groter zijn glimlach werd. Een beetje van hun beide- Bluejay stond er om bekend vernoemingen niet af te slaan. HIj knikte "Oeee dat klinkt goed" loofde hij de ex medicine cat "Ik h o u van Sparrowkit en Parsnipkit, En lavenderkit, Finchkit zo lief" hij knikte enthousiast Ik wil zowiezo een Sparrow en een Parsnip!" mauwde hij knikkend "En misschien, wat dacht je van Sproutkit? You know vernoemd naar een bepaalde geweldige kattin in mijn leven en misschien Een kleur- zoals mijn naam- Violetkit?"

Ze was altijd wat minder goed geweest in haar emoties verbergen. Iets waar ze vroeger nog wel eens voor getreiterd werd, maar Routnose zag het zelden als een van haar zwakte punten. Oké, soms liet ze zich teveel leiden door haar emoties, maar ze voelde liever te veel dan helemaal niets. Dus ook nu maakte ze zich zorgen, zoals ze altijd deed. En hij deed dat ook, wist ze. Maar het was oké, ze zouden hier doorheen komen. En met hem zo dichtbij, zijn staart als een deken om haar heen, voelden al die angsten van net opeens weer een stukje verder weg. De glimlach op haar gelaat werd alleen maar groter, totdat deze van oor tot oor kwam. Hij vond ze leuk! Hij vond de namen leuk! "Toch! Starclan er zijn zoveel lieve namen te bedenken, waar moeten we ooit beginnen!" Een Sparrow en een Parsnip. Sparrowkit en Parsnipkit. Een warm gevoel trok door haar hele lichaam. Again, Rout had genoeg geboortes meegemaakt om het de normaalste zaak van de wereld te vinden, maar dit... Dit bleef raar. Als alles goed ging (Oh starclan, liet alles alsjeblieft goed gaan) dan zou over een aantal maanden mini versies uit haar buik komen, en dan was het kleine wormpje opeens echt een kitten. Dan zouden Sparrow en Parsnip, of Violet en Lavender, of ze allemaal tegelijk gewoon bestaan. Zijn volgende woorden haalden haar een beetje uit haar gedachten, en ze grinnikte luid. "Ho ho! Jij denkt dat ik 9 kittens in mijn buik heb? Ik mag toch hopen van niet," Een paar was genoeg. Twee misschien, of drie. Ze zou nooit klagen over meer, natuurlijk, maar kinderen waren vast een hoop werk... En zo mobiel was ze niet. "Oh, maar Sproutkit... Voor een klein bolletje, die vind ik héél leuk," droomde ze weg, helemaal vertederd. "En qua kleur... Hmm, misschien nog een extra Bluekit?" plaagde ze hem. "Nee, ik hou van Violetkit. Oh Blue, ik hou van ze allemaal, alle vogeltjes en alle plantjes en alle kleuren, hoe doen queens dit ooit?" Ze keek uit over het schaduwachtige gebied dat nu haar thuis was, en een klein iets knaagde aan haar. Stiekem had ze zo graag gewild dat haar kinderen de prachtige velden van Windclan zouden leren kennen, Dat ze eindeloos konden rennen en dat ze met hen iedere avond de sterren kon bekijken. Dat ze Crowcall als tante zagen en Falconstrike als oom. Crowkit en Falconkit... Allebei vogeltjes, maar die namen hield ze voor zichzelf. Routnose beet op haar lip, en dwong zichzelf terug naar hier, terug naar hem. Ze moet zich concentreren op de goede dingen, op hem. "Het is jammer dat Forget-me-not-kit niet echt een optie is,"

Vanacht stond in teken van contrasten, zo leek het. Het was een warme scene tegen een ijskoude achter grond. Het was iets nieuws voor de twee, samen ouders worden, maar toch voelde het al zo vertrouwd. Alsof ze elkaar al jaren kende en al jaren spraken over ouderschap samen. De kater glimlachte terwijl hij op haar neer keek, waarom zou het ook vreemd zijn? Hij wist nu al wat hij van de prachtige kattin verwachtte kon. Ze was zorgzaam van nature, had al het geduld in de wereld en een speelse plezierige kant die hem gek kon maken, ze zou een geweldige moeder zijn en samen zouden ze super ouders zijn. Zij met haar kennis en zorgzaamheid, hij en zijn ouderlijke ervaring- hij had immers natuurlijk Bluestorm weten op te voeden tot een voorbeeldig warrior, mentor? Wie? Settled? Nee joh, dat was allemaal zijn werk en zijn genen. Echter- negen Bluekits? De kater lachte uitbundig en schudde zijn kop, man het was te hopen dat Routnose haar genen de zijne wat zouden temmen als ze van plan waren meer dan 3 kinderen op te voeden. "hO, Die gaan we zo direct afkloppen Rout oh mijn- negen?" hij grinnikte en drukte zachtjes zijn schouder tegen die van haar. Glimlachte warm toen het gesprek weer een wat serieuzere toon in sloeg. Ze zaten precies op één lijn, vernoemingen, bloemen en vogeltjes- het was alsof ze door starclan voor elkaar geschapen waren. Bluejay grinnikte en knikte "Forgetkit, Mekit en Notkit misschien?" antwoordde hij waarna hij zijn kop tegen die van haar aandrukte en zijn ogen sloot " we hebben nog alle tijd om de puntjes op de I te zetten lief" hij glimlachte hoopvol. ''Het komt allemaal goed"

"Starclan je hebt gelijk, die gaan we even afkloppen. Van 9 kinderen wordt ik binnen no-time even grijs als jij," ze gniffelde plagerig en liet haar kop tegen zijn schouder aanvallen. Ze wilde dat dit moment nooit meer zou eindigen, dat ze voor eeuwig weg konden blijven dromen over mogelijke namen. Ergens vaag had ze nog herinneringen aan vroeger. Héél vroeger, that is. Dat ze net apprentice was geworden, en met de poezen van haar leeftijd mee was gaan spelen om erbij te horen. Om welke reden dan ook kon ze zich nog zo goed herinneren dat haar leeftijdgenootjes aan het fantaseren waren over hoe hun partners eruit zouden zien, zelfs hun kittens. Toen had mini Routpaw dat nog zo raar gevonden, en het idee gehad dat ze buiten de boot viel omdat ze het gewoon niet wist. Maar nu, zoveel moons later, was dat spelletje echt. En ze wist precies hoe haar partner eruit zag, hoe knap en grappig en zorgzaam hij was, en hoe leuk hun kinderen zouden worden.
"Pfff, onze arme kinderen. Blij dat ik niet geboren ben als Mekit," lachte ze. "Dan heb ik toch liever nog wel Bluekit, Bluekit en Bluekit," ze draaide haar kop zodat ze hem weer aan kon kijken. Het kwam goed. Hmm, als hij het zo tegen haar zij, kon ze het geloven. "Je hebt gelijk," murmelde ze. "Ik hou van je, Blue" en ze had nog nooit iets zoveel gemeend.