Time for responsibility, even though it's gonna be hard

Met kleine en stille passen trippelde een jonge witte poes terug richting het kamp. Ze had onderweg een ander warrior gezien die haar kwam melden dat Stormstar haar wilde spreken. Ze had geen idee waarover dat zou gaan, misschien... Nee dat zou haar zus niet doen, haar zus zou haar nooit hebben verraden. Dat was onmogelijk, ze vertrouwde haar met alles toe. Haar passen werden steeds onzekerder naarmate ze het kamp bereikte, ze wist niet wat haar te wachten stond. Angst begon haar een beetje over te nemen, maar ze onderdrukte de neiging om te vluchten. Langzaam legde ze haar prooi bij de rest en keek even om zich een. Met langzame passen liep ze nu richting Stormstars Den, terwijl de angst in haar hart begon te groeien. Ze begon nu toch wel te twijfelen aan haar zus, die was wel kwaad geweest. Maar ze had nooit tegen haar gelogen, ze had Dreamheart met haar geheimen toevertrouwd en verwacht dat ze die ook in stilte hield. Maar ze had het al eens aan Butterbell verteld, wie weet wat ze Stormstar had verteld. voor zijn Den bleef ze even staan en haalde diep adem. Langzaam stak ze haar kop naar binnen en liet haar ogen naar de Grond zakken. ''Stormstar, je wilde mij spreken hoorde ik.'' Miauwde ze heel zacht en liep langzaam volledig naar binnen. Ze bleef staan en keek langzaam op. Haar blik ontmoette die van haar leider, en voormalige mentor, in stilte. En in die zelfde stilte wachtte ze de woorden van Stormstar af.

[STORMSTAR ONLY]

Stormstar lag in zijn hol, hij had tegen Smoketear gezecht of hij Snowcrystal voor hem kon halen. Hij stond pijnzend op, en ijsbeerde heen en weer door het hol. Een grote frons speelde op zijn gezicht, hij keek naar buiten, en weer naar binnen. Hij hield hier niet van, mar als Clanleader moest je ook dit soort dingen doen. Hij zag Snocrystal het veld oversteken met onzekere blik. *Snowcrystal, ik vertrouwde je...* Dacht hij. Hij ging hoofd schudden terug naar zijn nest en ging liggen wachten tot ze er was. Evenlater, kwam ze met bedachtzame passen op de leaders den af. Hij keek op toen ze binnen kwam. ''Stormstar, je wilde mij spreken hoorde ik.'' Miauwde ze heel zacht en liep langzaam volledig naar binnen. Ze bleef staan en keek langzaam op. Stormstar keek nu ook naar haar, de blikken kruiste elkaar. De warme zorgende wijze blik van clanleader, was nu even niet te vinden. Zijn blik stond streng, en met gezag. Er lag wel een beetje meelij in. '' Snowcrystal, ik wil dat je eerlijk tegen me bent. Want, ik heb een vraag voor je. Denk goed na over je antwoord. ' Heb jij mij nog iets te vertellen?.'' Luidde zijn vraag. Het was voor haar een kans, om haar verhaal uit te leggen. Maar ook wat haar straf zou zijn, want Stormstar wist allang wat ze zou moeten vertellen. Want de vader van haar kittens was namenlijk Thunderclan. Haar antwoord zou afhangen, van haar straf.

Zodra ze haar voormalige mentor aankeek zag ze niet de gewoonlijke warme en wijze blik in zijn ogen. Deze blik was streng en vol gezag, het gezag van een Clanleader. Hij weet het Snow, Dreamheart heeft gepraat. Dreamheart of Butterbell. Ze wendde haar blauwe ogen snel af en keek neer op haar witte poten. Ze had misschien ook een beetje medelijden gezien in de ogen van haar Clanleader, maar ze was er niet zeker van. '' Snowcrystal, ik wil dat je eerlijk tegen me bent. Want, ik heb een vraag voor je. Denk goed na over je antwoord. ' Heb jij mij nog iets te vertellen?.'' Luidde zijn vraag. Dit was precies waarvoor Snowcrystal gevreesd had. Ze bleef naar haar pootjes kijken en haar oren zakten opzij. Ze wierp even een blik naar de ingang, in de hoop dat er niemand in de buurt was. Ze wilde het wel vertellen, wetend dat ze dan zou bekennen dat ze de Clan had verraden. Maar er was haar eens geleerd dat je altijd de waarheid moest vertellen. ''Ja Stormstar, ik heb een heel hoop te vertellen. Maar ik denk dat mijn verhaal al bekend is bij jou.'' Antwoordde ze fluisterend. Nu keek ze weer op en keek haar vroegere mentor aan. ''En ik weet ook dat je het hele verhaal kent, maar ik neem aan dat je de woorden uit mijn mond wilt horen komen nietwaar?'' Ze ging langzaam zitten en krulde haar staart rond haar voorpoten. Ze wachtte zijn reactie af, misschien was er een kans dat ze het niet hoefde vertellen en dat hij het zou voorleggen.

Stormstar nam haar nouwlettend op. Zijn blik neutraal, maar streng. Ergens in zijn ogen lag ook wijsheid en geduld, rustig wachtte hij haar antwoord af. Hij kwam omhoog, en ging zitten met zijn staart voor zijn poten. Hij zag dat ze hem amper durfde aan te kijken. Hij zuchtte. ''Ja Stormstar, ik heb een heel hoop te vertellen.'' Hij knikte. ''Maar ik denk dat mijn verhaal al bekend is bij jou.'' Fluisterde ze. Hij voelde zorgen, en wilde op dit moment, dat ze nog enkel mentor en leerling waren. Dan hadden ze hier niet gezeten. Hij zuchtte, en ze keek hem nu aan. ''En ik weet ook dat je het hele verhaal kent, maar ik neem aan dat je de woorden uit mijn mond wilt horen komen nietwaar?'' Stormstar, was voorbereid op haar verhaal. Dreamheart had hem verteld over de relatie tussen de twee. Maar Stormstar wilde graag weten, hoe en waarom. Dus slikte hij en antwoorde zorgvuldig. '' Graag Snowcrystal.'' Hij was haar mentor geweest. Hij had haar leren jagen, en zwemmen. Had hij haar te los gelaten? Had hij strenger moeten zijn? Ze zijden altijd dat als je wilde handhaven dat je dat met harde hand moest doen. Maar bij Snowcrystal had dat niet zo geleken, hij kon toen niet streng op haar zijn. Hij was teveel op haar gesteld geraakt. Had hij haar beter in de hand moeten houden? Hij trok zichzelf bijna in twijfel. Zijn blik lag nu anders tegenover Snowcrystal. Het zou nooit meet hetzelfde zijn. Ze was een verader, en hij was de Clanleader. Hij sloot en opende even zijn ogen, en wachtte toen geduldig op wat Snowcrystal te vertellen had.

'' Graag Snowcrystal.'' Dat waren de woorden die ze niet had willen horen. De bevestiging dat zij haar verhaal moest vertellen. Ze liet haa kop zakken. ''Mijn kittens...'' Ze viel even stil en ademde even diep in en uit. ''Mijn kittens zijn geen volbloed RiverClankatten.'' Zei ze toen zacht, maar heel snel. Ze liet haar kop nog verder zakken en durfde haar leader niet aan te kijken. Ze was veel te bang om woede te zien in de ogen van de kater die vroeger nog haar mentor was geweest. ''Hun vader is Moonstripe van de...'' Weer stokte haar stem, maar nu keek ze op. Voor een paar secondes keek ze recht in de ogen van haar voormalige mentor, er was geen angst meer in haar ogen te zien. Ze zou toch wel gestraft worden voor haar daden, wat haar straf ook was, ze zou hem zonder te protesteren accepteren.''De vader van mijn kittens is Moonstripe, een ThunderClan warrior.'' Haar ogen kregen nu een vastberaden blik. ''En ik weet dat ik ervoor gestraft zal woorden en dat zal ik dan ook accepteren.'' Nu dimde haar vastberadenheid weer in en ze liet haar kop zakken. ''Wat die straf voor mij dan ook mag betekenen.'' Voorzichtig krulde ze haar perfect witte staart om haar al even witte voorpootjes en hield haar kop laag, zonder Stormstar aan te kijken. Hoe zou hij haar straffen, zou ze verbannen worden uit de Clan? Gespannen wachtte ze de woorden van haar leader af.

-late maar ik had gwn geen tijd met school

''Graag Snowcrystal.'' Sprak hij zorgvuldig. Hij zag Snowcrystal, zich ongemakenlijk voelen. Een kleine zucht ontsnapte zich aan hem. ''Mijn kittens...'' Ze viel even stil en ademde even diep in en uit. Stormstar wachtte. ''Mijn kittens zijn geen volbloed RiverClankatten.'' Zei ze toen zacht, maar heel snel. Het stemde hem iets beter. Ze draaide er niet om heen, loog niet tegen hem. Ze was eerlijk en nam de verantwoordenlijkheid. Ze durfde hem niet aan te kijken, en hij kon dat begrijpen. Hij was niet langer alleen haar mentor voor lol en plezier, en dingen te leren. Stormstar was nu haar Clanleader, en had veel gezag. Hij had medeleiden met haar. ''Hun vader is Moonstripe van de...'' Hij zuchtte even, en waarscheinlijk de angst en een brok in de keel liet het haar moeilijk uit spreken. Ze keek nu op, maar in de ogen van de grijze kater stond geen boosheid. Ze waren teleurgesteld, en wat bedroefd. Enkel een afkeurend iets lag er in. ''De vader van mijn kittens is Moonstripe, een ThunderClan warrior.'' Hij zuchtte. Het zou mischien moeilijk voor haar zijn geweest dat hij nog niks had gezegt. Maar nu sprak hij met zijn lage vertrouwde stem tot haar. '' Ik ben niet boos Snowcrystal. Ik ben erg in je teleurgesteld, ik had beter van je verwacht. Maar je weet dat dit niet door de vingers kan worden gezien.'' Hij had een strenge, maar ook gerustellende klank in zijn stem. Hij voelde het lood zwaar op zijn hart. Haar ogen kregen nu een meer vastberaden blik. ''En ik weet dat ik ervoor gestraft zal woorden en dat zal ik dan ook accepteren.'' Nu dimde haar vastberadenheid weer in en ze liet haar kop zakken. ''Wat die straf voor mij dan ook mag betekenen.'' Zijn heldere wijze ogen keken op haar neer. Ze nam de verantwoordenlijkheid. Hij had haar dat wel degenlijk geleerd. Hij sprak, zijn stem wat plechtig, maar met een steunend iets. '' Snowcrystal. Je neemt je verantwoordenlijkheid. Dat is heel goed mijn oud leerling, ik heb er lang over na gedacht waar ik je daad mee zal laten in zien.'' Hij vond het woord straf zo hartenloos, zo steenhard. Maar hij moest wel. '' Snowcrystal je straf zal het volgende zijn. Ten eerste, verbied ik je de Thunderclan kater Moonstripe ooit nog te zien. Er zal op worden gelet, daarom zal je deze halve maan enkel onder toezicht het kamp uit gaan. Ook bij de eerst volgende Gathering waar je weer bij zou kunnen zijn, zal je niet mee gaan. Waneer dat wel weer het geval is, krijg je iemand die op je let, en niet met de kater in contact komt. Je mag wel je kittens houden, en ze op voeden. Van ze houden ook natuurlijk. Maar je zult ze zelf moeten vertellen wie hun vader is.'' Hij was uitgesproken, zijn ogen sloten zich even, en hij liet een moeilijke zucht horen. Hij hoopte dat de straf goed was, ze was tenminste niet verbannen. Dat wilde hij ook niet haar aan doen, en zichzelf ook niet. Hij zou haar verschrikkenlijk missen.

Terwijl ze haar grootste geheim aan hem opbiechtte had hij niks gezegd. Dit maakte haar alleen maar angstiger. Maar nu sprak hij met zijn lage vertrouwde stem tot haar. '' Ik ben niet boos Snowcrystal. Ik ben erg in je teleurgesteld, ik had beter van je verwacht. Maar je weet dat dit niet door de vingers kan worden gezien.'' Hij had een strenge, maar ook gerustellende klank in zijn stem. Haar woorden hadden een gat in haar hart geboord. Dit was een klank die ze nooit had willen horen van een ander, ze wilde niemand teleurstellen. ze had altijd gewild dat iedereen trots op haar was. Nu wachtte ze haar vonnis af, zou hij haar verbannen uit de Clan? '' Snowcrystal. Je neemt je verantwoordenlijkheid. Dat is heel goed mijn oud leerling, ik heb er lang over na gedacht waar ik je daad mee zal laten in zien.'' Het viel haar op dat hij het woord straf vermeed. Hoewel zijn stem plechtig was, vond ze wel iets van steun in zijn toon. Langzaam tilde ze haar kop op en keek haar oude mentor aan. '' Snowcrystal je straf zal het volgende zijn. Ten eerste, verbied ik je de Thunderclan kater Moonstripe ooit nog te zien. Er zal op worden gelet, daarom zal je deze halve maan enkel onder toezicht het kamp uit gaan. Ook bij de eerst volgende Gathering waar je weer bij zou kunnen zijn, zal je niet mee gaan. Waneer dat wel weer het geval is, krijg je iemand die op je let, en niet met de kater in contact komt. Je mag wel je kittens houden, en ze op voeden. Van ze houden ook natuurlijk. Maar je zult ze zelf moeten vertellen wie hun vader is.'' Snowcrystal liet zijn woorden langzaam tot zich doordringen. Nooit meer mocht ze Moonstripe zien. Deze straf was nog harder dan mogelijk voor haar. Ze hield van Moonstripe, meer dan van wie dan ook. En om hem nooit meer te mogen zien deed haar pijn, nee het brak haar hart. ''Ik begrijp het Stormstar,'' Miauwde ze zacht en bleef hem aankijken. ''Ik zal ook altijd van mijn kittens houden en ik zal mijn best doen om ze goede en loyale RiverClankrijgers te maken. als ze oud genoeg zijn zullen ze van mij alleen de waarheid te horen krijgen.'' Ze zuchtte even en wendde haar kop af. Ze zou het ook echt wel doen, maar eerst wilde ze nog een hartig woordje voeren met Dreamheart. Ze had haar zus vertrouwd, hoe kon ze haar dit aandoen. ''Ik neem aan dat dit het was?'' Vroeg ze nu zacht en keek Stormstar weer aan. Ze deed haar best om zich niet te laten beheersen door haar emoties. Ze wilde ze verbergen, niemand hoefde te zien hoe dit haar raakte.

Hij zag dat het haar trof, het was hard. Iemand waar je vanm hield, en die nooit meer zien zou haar hart breken. Hij zag de pijn, en gebroken hart. '' Het spijt me Snowcrystal. Ik ben niet langer je mentor voor lol. Ik ben nu de Clanleader, ik moet zulke keuzes maken. Hoe moeilijk ze ook zijn. ''Ik begrijp het Stormstar,'' Miauwde ze zacht en bleef hem aankijken. Hij knikte zacht. ''Ik zal ook altijd van mijn kittens houden en ik zal mijn best doen om ze goede en loyale RiverClankrijgers te maken. als ze oud genoeg zijn zullen ze van mij alleen de waarheid te horen krijgen.'' Stormstar zuchtte. [i]''Dat is goed Snowcrystal. '' Hij liep even naar haar toe, en legde troostend zijn neus ophaar kopje. Daarna liep hij naar de rand van den ingang. Zijn staart om zijn poten geslagen. ''Ik neem aan dat dit het was?'' Vroeg ze nu zacht en keek Stormstar weer aan. Stormstar keek haar ook aan. '' Ik denk het wel. Je kunt gaan Snowcrystal.'' Zijn blik gleed over het kamp. Kittens speelde, warriors aten. Het leven ging gewoon zijn gang.

-omg -_-''
srry korte post. Ben insp loos.-

Ze liet haar kop nog altijd hangen, ze moest nu gewoon accepteren wat haar keus had aangericht.'' Het spijt me Snowcrystal. Ik ben niet langer je mentor voor lol. Ik ben nu de Clanleader, ik moet zulke keuzes maken. Hoe moeilijk ze ook zijn.'' Snowcrystal knikt. Op dit moment had ze maar een wens, de wens om weer apprentice te zijn. Maar zelfs dat was niet groter dan de wens om bij Moonstripe te zijn. Maar toch zouden haar kittens loyale krijgers worden, en toch zouden ze weten wie hun vader was. Stormstar zuchtte. ''Dat is goed Snowcrystal. '' Hij liep even naar haar toe, en legde troostend zijn neus op haar kopje. Daarna liep hij naar de rand van den ingang. Zijn staart om zijn poten geslagen. Snowcrystal liet haar kop nu verder zakken, waarom toonde hij nu troost naar haar. Ze wist dat hij het goed bedoelde, maar het kwam bij haar juist harder aan. '' Ik denk het wel. Je kunt gaan Snowcrystal.'' Ze knikte en keek even naar het kamp. Haar oog viel al snel op haar eigen kittens die met elkaar aan het stoeien waren. Ze waren zo onderhand wel groot geworden en bijna klaar om apprentice te worden. ''Ik heb eigenlijk nog twee vragen Stormstar.'' Miauwde ze zacht en keek hem weer aan. ''Als mijn kittens apprentice worden, mag ik mentor van een van hen zijn?'' Ze wist wat ze vroeg, maar dit kon voor haar een troost zijn. ''Misschien van Razorkit als het zou mogen.'' Sprak ze zacht. Met haar laatste vraag zou hij waarschijnlijk niet blij zijn, maar ze wilde het toch vragen. ''en mijn laatste vraag...'' Ze zuchtte even. ''Ik weet dat ik niet mee mag naar de volgende Gathering. Maar als ik meemag naar de Gathering daarna, mag ik dan je toestemming vragen om Moonstripe zelf te vertellen dat ik hem niet meer mag zien?'' Ze durfde Stormstar nu niet aan te kijken en wist ook niet wat hij hierop zou zeggen. Hoewel ze toch voor het ergste antwoord vreesde.

Stormstar keek naar buiten, zijn ogen moe en half dicht. Maar Snowcrystal bleef nog even, hij keek om, om te zien waarom. ''Ik heb eigenlijk nog twee vragen Stormstar.'' Miauwde ze zacht en keek hem aan. Stormstar knikte. ''Als mijn kittens apprentice worden, mag ik mentor van een van hen zijn?'' Stormstar wist het niet goed. Maar hij liet haar uit praten. Zijn staart over zijn poten geslagen, keek hij haar aan. . ''Misschien van Razorkit als het zou mogen.'' Stormstar zei niks, en wachtte tot de volgende vraag. ''En mijn laatste vraag...'' Ze zuchtte even. ''Ik weet dat ik niet mee mag naar de volgende Gathering. Maar als ik meemag naar de Gathering daarna, mag ik dan je toestemming vragen om Moonstripe zelf te vertellen dat ik hem niet meer mag zien?'' Ze durfde Stormstar nu niet meer aan te kijken, en wende haar blik af. Hij kuchtte even. Maar sprak toen rustig, '' Ik zal over beide nadenken Snowcrystal. Ik zal je er nu nog geen antwoord voor kunnen geven, hoe hard dat ook is.'' Daarna tikte hij met zijn staart, dat ze kon gaan. Mischien was hij streng, of onrechtvaardig voor haar. Maar hij liet haar niet in diep verdriet om het haar te verbieden, hij moest er inderdaat over nadenken. En uiteindelijk, bracht dat juist weer wel rechtvaardigheid. Hij knikte haar warm toe, en liep toen weer terug naar zijn nest. Hij ging liggen, en sloot even zijn ogen, om na te denken. Ze kon gaan.

Ze wist niet wat hij zou gaan antwoorden op haar vragen. Ze wilde echt wel haar best doen om te bewijzen dat ze loyaal aan de clan was. Ze wilde Moonstripe nog kunnen zien, al was het alleen maar zien. Zonder hem hing er een leegte in haar hart, een leegte die geen ander kon vullen voor haar. Stormstar zou dat waarschijnlijk wel begrijpen, maar als Leader kon hij het niet zomaar toelaten. Dat begreep ze zelf wel, maar het deed haar toch wel pijn. Maar dat haar zus haar dit aandeed kon ze nog niet bevatten. Ze ilde toch nog weten waarom ze het had gedaan, en ooit zou ze erachter komen. Ze was niet bang voor haar zus, maar wel kwaad. Ze was razend, haar zus was degene die ze vertrouwde, maar ook degene die haar alleen liet staan. '' Ik zal over beide nadenken Snowcrystal. Ik zal je er nu nog geen antwoord voor kunnen geven, hoe hard dat ook is.' Terwijl hij sprak keek de jonge sneeuwwitte poes langzaam op en keek haar voormalige mentor kort aan. Ze boog toen haar kop. ''Ik begrijp het Stormstar.'' Miauwde ze zacht en keek even naar haar spierwitte pootjes. Van het ene op het andere moment lag haar wereld in duigen, en dat alles door haar zus. Die had haar verraadden, en ze zou haar ook nooit meer vertrouwen, met wat dan ook. Ze zag hem tikje met zijn staart en begreep dat ze kon vertrekken. Alles lag nu in de poten van Stormstar, en met dat in haar gedachtes draaide ze zich om en liet haar kop zakken. Licht sloffend verliet de witte poes de den van de leader en sjokte richting de nursery en bleef buiten zitten. Zelfs het aanzicht van haar eigen kittens kon haar niet meer opvrolijken.

-topic uit i guess-