I've Missed You

Feather had hier tijdelijk verbleven, want wat moest ze anders? Ze was helemaal alleen. Ze had geen thuis en daarnaast had ze nooit de kans gehad om alles te leren om te overleven. Misschien als de zwarte poes bij Twinkel was gebleven wel, maar dat was ook maar de vraag. Plus Feather vond dat ze enkel een last voor haar familie zou zijn geweest. Ze wilde graag haar familie beschermen, dat was haar enige nut, maar ze hadden Boar al. Groot en sterk. Met een zuchtjes liet ze haar tong over haar vacht glijden terwijl ze rustig in de bosjes verstopt zat. Ze had haar haren al een tijdje niet verzorgt en ze zaten onder het vuil en klitten. Het zou nog lang duren voordat haar vacht weer glad en glimmend was. Maar voordat Feather echt goed aan de gang kon gaan, vloog een onaangename geur haar neus binnen. De stank van de katten die chaos in de Tribe hadden achtergelaten. De stank van de katten die haar alles afgepakt hadden. Maar ergens rook het ook bekend, naast de stinkende geur. Verbaasd knipperde de jonge poes met haar ogen voordat ze voorzichtig uit haar schuilplaats kroop. Ze was op haar hoede, maar de geur was ergens zo aangenaam dat ze wel moest kijken. Stilletjes ging ze voor de struik staan. Ze hoorde haar hart bonzen en voelde het bloed door haar oren gutsen terwijl haar blauwe ogen verbaasd naar voren staarden. Recht op een zwarte kater met een witte kont en de o zo bekende vlekjes. "Shine?"

Hij kwam op de één of andere manier hier steeds terecht. Hij wist niet of het iets was dat hem natuurlijk aantrok, of dat hij deze plek gewoon zo ontspannend vond. Hoe dan ook deed het er niet toe, zolang hij tevreden was en zijn werk later goed kon doen was het prima. Echter was de rust hier niet voor eeuwig, aangezien hij opeens een andere geur in de buurt rook. Hij was nieuwsgierig naar wie er in de buurt was maar bleef zitten waardat hij was, zodat hij de ander niet zou laten schrikken met die te volgen. Gelukkig voor hem hoorde hij al van waar het kwam, en het stemmetje. Het o zo bekende stemmetje die hij bijna dagelijks had gehoord terug in de tribe. “Feather?”, hij keek richting de struik, waar de zwarte poes intussen nu al voor stond. Hij glimlachte. Hij had niet verwacht haar hier te weerzien, maar toch was ze er. En hij bleef haar aanstaren uit verbazing, omdat hij het voor een paar seconden niet kon geloven...

Ze kon het niet geloven. Was dit echt? Was dit geen droom? Feather had nooit gedacht om weer oog in oog met hem te staan. Ze had de bergen verlaten, omdat het moest en ze was opzoek geweest naar de Clans met een doel. Shine weer zien, wilde ze ook graag, maar zij had hem destijds moeten achterlaten bij de Tribe. Het was dus zo goed als onmogelijk geweest. De zwarte poes had hem altijd wel in haar gedachtes gehad. Ze had soms geprobeerd om voor te stellen dat hij bij haar was. Gewoon om de eenzaamheid te vergeten al werkte dat niet helemaal. En nu stond hij voor haar. Bij de Clans in plaats van de Tribe. Na zoveel dagen. Weken. Het leek wel magie. Voor het eerst voelde de jonge poes zich weer veilig sinds ze de Tribe had achtergelaten. De bergen waar ze geboren was. De plek waar ze nooit de kans voor had gehad om te ontdekken. Feather voelde traantjes opwellen terwijl ze recht in zijn ogen keek. Ze had hem zo gemist. Ze miste alles wat ze in de Tribe had. Zonder wat te zeggen stapte de poes voorzichtig op de kater af. Hij stonk verschrikkelijk. Hij droeg een geur die ze eigenlijk niet wilde ruiken, maar wat maakte dat nog uit? Het was Shine! Haar beste vriend. Haar vaderfiguur. Ze versnelde haar pas en rende het laatste stukje waarna ze zachtjes haar neus in zijn vacht probeerde te duwen. Feather wilde voelen of dit echt was. Want oh wat had ze de ander gemist. Hoe kon dit echt zijn? Hoe kon dit geen droom zijn?

Hij had na al die tijd niet verwacht om haar terug te zien. Al die tijd had hij stilletjes gehoopt dat zijn ‘mini familie’ en zijn vrienden van in de bergen oké waren en nu had hij eindelijk een klein stukje van zijn hart teruggevonden op de meest onwaarschijnlijke plek  ooit. Feather was in orde. Een beetje voorzichtiger qua gedrag, maar ze was in orde. Ze liep naar hem toe en duwde haar neusje in zijn vacht, waardoor hij zijn kop zachtjes over die van haar liet hangen als een soort van knuffel. Hij voelde haar zachte zwarte vacht, diezelfde vacht die hij in de bergen duizenden keren had geknuffeld en opgepakt, dezelfde bekende vacht van de kitten die hij als echte familie had beschouwd. Beter dan dit kon hij zich momenteel echt niet voelen, hij was echt gelukkig met dit kleine sprankeltje van hoop. Een paar stille tranen gingen langzaam van zijn wangen af... Het was zo'n mooi moment. “Ik kan niet geloven dat jij het bent, Feather… ”, merkte hij stilletjes op en snorde. “Je moest maar eens weten hoeveel zorgen ik me elke dag heb gemaakt afvragend of jullie wel oké waren…”. Hoe was dit geen droom? Hoe was ze hier in zijn bereik, zo ver van huis? In haar eentje? Hij had duizenden vragen in zijn kop, maar hij had geen tijd om teveel na te denken. Hij was gewoon blij dat ze hier bij hem was, ookal was het maar voor even.

De poes snorde toen ze zijn warmte voelde. Eindelijk warmte van een vriend na al die dagen alleen rond te hebben gestruind. Telkens weer onbekende katten tegenkomen. De ene was vriendelijk de ander gemeen. Telkens weer enge, nieuwe en soms gevaarlijke dingen tegenkomen. Dingen waarvan Feather nog nooit gehoord had in de bergen. Ze had dan ook daar niet erg veel gezien, want ze moest voordat ze nog to-be werd oprotten, maar ze herkende de dingen ook niet uit beschrijvingen uit leuke verhaaltjes. Allemaal raar en nieuw. Feather slikte zachtjes bij de woorden van Shine. Ze had hier gewoon geen woorden voor. "Ik heb je gemist," miauwde de zwarte poes zachtjes. Dat was het enige wat ze kon antwoorden. Het enige wat ze kon zeggen. Ze had ook zoveel aan hem gedacht, maar daar wilde ze gewoon niet aan denken. Ze wilde hier nu gewoon gelukkig samen zijn met de zwart witte kater. Ze wilde even genieten van het moment. Eindelijk weer eens een bekend gezicht. Eindelijk weer eens familie.

Het was een verrassing waar hij alleen maar op had kunnen hopen. Een positief gevolg van een negatieve verandering. Een lichtje aan het einde van de tunnel. Zelfs al was het maar een glinster, het bracht zoveel goede gevoelens met zich mee. ‘Ik heb je zo gemist’, sprak de zwarte poes zachtjes tegen hem, waarop hij stilletjes maar toch nog hoorbaar terugfluisterde “Ik jou ook…”. En al zou dit moment niet al te lang duren, enkele minuten konden een heel groot impact hebben tegenover een stille paar maanden. Het was de magie van tijd en gevoelens. Iets waar enkel diegenen met de grootste hoop naar konden grijpen. Na een tijdje stilte, trok hij zijn kop weer terug en zocht naar haar blauwe ogen in de hoop wat oogcontact te maken. Twee verschillende kanten van het verhaal, twee omgekeerde kleuren: blauw en oranje. Twee andere werelden nu. En toch waren ze één. “Dus… Wat is er met je gebeurd? Hoe komt het dat je hier alleen bent, zonder je siblings? Zonder Twinkle?”, want des te meer hij eraan dacht, des te meer hij zich afvroeg waarom. En dit was wel echt een vraag waar hij een antwoord op wou. Hij wist nu dat Feather oké was, maar hoe zat het met de rest?  

Feather glimlachte zachtjes bij de fluistering van Shine on the Outer Waves. Het was altijd goed om te horen dat de ander haar ook zo gemist had... Zelfs al wist Feather het eigenlijk al wel. Ze hadden een sterke band opgebouwd samen. Hij was bij de geboorte van haar en haar siblings geweest, hij kwam vaak haar en haar familie opzoeken, hij speelde vaak met haar en hij had haar een rondleiding gegeven op zijn rug. Geweldige herinneringen die ergens o zo veel zeer deden. Waarom kon alles nou niet gemakkelijk gaan? Waarom moest het nou zo verlopen? Het was gewoon zo oneerlijk! Toen Shine zijn kop weer terug trok, nam Feather een stapje terug. Met haar blauwe oogjes keek ze Shine aan in zijn vertrouwde ogen. O wat had ze die lang niet meer gezien. Toch keek Feather even opzij toen de ander haar vroeg wat er gebeurd was. Waar haar siblings waren. En Twinkle. "Ik.. Ik koos er voor om een andere kant op te gaan." De zwarte poes slikte en waagde eventjes om weer terug in zijn ogen te kijken. Haar ogen waren vochtig. Ze dacht er liever niet aan terug. Hoe vaak hield ze zich voor dat dit echt de beste optie was? Elke dag. "Ik wil het beste voor hen en ze hebben mij echt niet nodig, dus..." Feather hoefde de rest niet te vertellen. De jonge poes keek Shine weer aan. "En ik wilde de Clans zoeken, want nou ja, er gingen geruchten dat Twinkle hier vandaan zou komen. Ik wil weten of dat waar is." En ze was in de buurt. Ze hoefde enkel te kijken of iemand de beschrijvingen herkende. En anders? Dan zou ze helaas verder moeten zoeken. Of ze zou nog even blijven om andere dingen te doen of te bedenken.

De twee hadden een sterke band.. Een band, die geen enkele afstand het ooit zou kunnen doen breken. Een band die verbonden bleef, waar ze dan ook  waren. Zolang ze maar in elkaar vertrouwden, bleef het voortbestaan. Zijn ogen keken even recht in die van haar, maar ze keek al gauw weer weg toen hij zijn vraag had gesteld. ‘Ik… Ik koos er voor om een andere kant op te gaan.’ Hij bleef even stil. Want hij hoopte dat er meer uitleg ging komen – dat dat het niet was. Hij wist niet wat er gebeurd was met de tribe in zijn tijd van opsluiting en nadien ontsnapping. Hij wist niet wat er nog gaande was geweest. Hij wilde het weten. ‘Ik wil het beste voor hen en ze hebben mij echt niet nodig, dus…’ Shinypaw trok eventjes met zijn oortje toen hij haar woorden hoorde. Waar had ze het toch over? Natuurlijk hadden ze haar nodig. Ze was familie. Ze was iemand met het hart van een echte tribekat. En die lieten anderen niet zomaar achter toch? “Maar natuurlijk hebben ze je nodig Feather, je bent even belangrijk als wie dan ook”, merkte hij zachtjes op. Want het was toch zo? Ze was nodig. ‘En ik wilde de Clans zoeken, want nou ja, er gingen geruchten dat Twinkle hier vandaan zou komen. Ik wil weten of dat waar is.’, zei ze. Hij gaf een kort knikje uit begrip, en keek haar nog steeds warm aan. “Ik snap het”, sprak hij. “Maar wat als je dan hebt gevonden waar je naar zoekt? Moest Twinkle echt van hier komen, dan is dit slechts een partikel van haar verleden… En wat heb je aan een verleden, als ze je nodig hebben ergens in het heden?” Hij wilde dat ze haar hart zou volgen, uiteraard. Maar hij kon het niet helpen zich zorgen te maken over de rest... De verzwegen kant van het verhaal.  

Ze miste haar familie zeker. Ze dacht elke dag aan hen, maar wat was er nu nog te doen? Ze kon enkel haar doel doorzetten. Die keuze had ze gemaakt en die keuze moest ze nu ook afmaken. Anders had ze helemaal niks meer. Haar doel gaf haar misschien nog een kans om een thuis te vinden. Of ten minste om meer te weten te komen over Twinkle, WindClan en ShadowClan. Zou dat niet geweldig zijn? En het feit dat Shine hier nu ook bleek te zijn, vond Feather dat ze er nu maar het beste van moest maken. Shine was ook familie voor haar. Het nam de verdriet niet af dat ze had over Twinkle, Rain, Boar en Floor, maar het deed haar wel iets meer op haar gemak voelen. Het deed haar veiliger voelen. Vooral aangezien Shine nou eenmaal de (te) vredige kat was. 'Maar natuurlijk hebben ze je nodig Feather, je bent even belangrijk als wie dan ook,' merkte haar 'vader' op. Feather schudde zachtjes haar kop. Misschien was ze dan wel even belangrijk, maar niet even nodig. "We zijn de Tribe uitgeschopt Shine... We moeten voor ons zelf zorgen. Boar is groot en sterk, Rain is slimmer dan hij lijkt-" Rain was altijd stil, maar de zwarte, jonge poes wist zeker dat hij een groot brein had. "- en Floor is beschermend, maar speels. En ik? Ik vreet enkel prooi op die hen zo goed zouden kunnen gebruiken." miauwde Feather. Daarom was ze vertrokken. Al haar sterke kanten, hadden haar siblings al. Of ze hadden zelfs iets extra's. Zij zou enkel het blok aan hun poten zijn. 'Ik snap het' sprak Shine bij het verhaal over het zoeken naar haar moeders afkomst. Gelukkig maar. Straks zou hij het een hele domme beslissing vinden en zou Feather nog meer spijt krijgen van deze beslissing. Want die was er. Die was er zeker. Elke dag vroeg ze zich af hoe het was als ze bij haar familie was gebleven. Elke dag. 'Maar wat als je dan hebt gevonden waar je naar zoekt? Moest Twinkle echt van hier komen, dan is dit slechts een partikel van haar verleden… En wat heb je aan een verleden, als ze je nodig hebben ergens in het heden?' De zwarte poes opende haar bekje even om te antwoorden, maar sloot die al gauw toen traantjes opwelden. Shine had gelijk... Ze had ze nooit mogen verlaten. Wie weet waren ze wel in gevaar. Misschien wel dood! En zij? Zij liep hier gewoon maar wat rond te zoeken naar het vredige verleden. Naar een goed huisje waar ze kon blijven terwijl ze haar familie misschien liet stikken. "Er is niks meer wat we kunnen doen, Shine", snikte de zwarte poes. "Ze kunnen overal zijn." Oh ze wilde graag terug! Maar dat kon niet. Ze zou eindeloos blijven ronddwalen terwijl ze de Clans juist net gevonden had! Terwijl ze Shine gevonden had... Maar was het egoïstisch om hier te blijven zodat zij misschien een gelukkig leven kon lijden? Ze wilde niet egoïstisch zijn! Ze wilde haar familie veilig hebben. Maar alles deed zo'n zeer... Ze had honger, haar poten deden zeer en ze was uitgeput. Hoe kon ze ooit dat hele stuk teruggaan en proberen haar familie te zoeken? "Het is allemaal mijn schuld," piepte Feather terwijl tranen over haar wangen rolden.[/b]

Hij snapte haar wel, ze wilde zoeken naar het verleden en onbeantwoorde vragen in haar kopje eindelijk een antwoord geven. Maar als hij erover nadacht, was dit niet het juiste moment geweest om te gaan zoeken naar antwoorden. Natuurlijk was het slechts zijn mening, en volgens hem moest ze vooral doen wat zij dacht dat juist was, maar hij was gewoon zo overbezorgd over alles dat de tribe betrof. ‘We zijn de Tribe uitgeschopt Shine… We moeten voor ons zelf zorgen. Boar is groot en sterk, Rain is slimmer dan hij lijkt – en Floor is beschermend, maar speels. En ik? Ik vreet enkel prooi op die hen zo goed zouden kunnen gebruiken.’ Haar woorden deden hem fronsen. Waarom zou ze denken dat ze niet belangrijk was? Ze had evenveel waarde als haar siblings en had evenveel recht als de anderen. “Je hebt een groot hart, je bent nieuwsgierig en je bent dapper. Dat zijn drie kenmerken die heel erg van belang zijn, Feather”, miauwde hij welgemeend. “In feite, het is dankzij jou dat ik bleef doorzetten toen ik de leiding van de tribe moest overnemen”. Ze was er voor hem geweest, tot het moment dat Wren kwam binnenstormen. En hoewel ze zijn leven helemaal omgedraaid had, kon hij haar echt niet haten. Hij zag gewoon een poes die een gebroken hart had vanwege al die omstandigheden…. Hij kon haar eigenlijk zelfs nog wel begrijpen. Op bepaalde vlakken. ‘Er is niks meer wat we kunnen doen, Shine’, snikte Feather nadat hij zijn opmerking over het verleden had gemaakt. ‘Ze kunnen overal zijn.’ Dat was inderdaad wel zo. Als ze allemaal waren gesplitst, dan konden ze inderdaad overal en nergens zijn. Misschien waren ze dichterbij dan je dacht, of misschien waren ze zo ver weg dat je de weg zou kwijt raken om hen allemaal te proberen vinden. ‘Het is allemaal mijn schuld’… De zwarte poes begon te huilen en de kater liet zijn oren wat zakken. Dit was nooit haar schuld geweest. In feite, het was allemaal zijn schuld geweest. Er was hem een grote verantwoordelijkheid opgedragen en hij had die niet goed kunnen volgen… Als hij beter in zijn schoenen had gestaan, dan was dit allemaal misschien niet gebeurd. Maar een kind op de troon… Dat ging gewoon niet voor hem… Het was te moeilijk geweest. “Het is niet jouw schuld… Echt niet”, sprak hij, de teleurstelling in hemzelf groeiende. “Het is die van mij. Ik was niet de Healer die de Tribe op dat moment nodig had…”. Maar Day had al gezegd tegen hem dat hij niets anders had kunnen doen, dat hij zijn best gedaan had… En dat als Fireteller in zijn plek had geweest, ze waarschijnlijk te maken hadden met hetzelfde probleem. Er was geen uitweg. Het lot had ervoor gekozen dat hij met dit probleem kwam te staan en dat hij het had moeten onderhandelen, ookal was het niet gelukt. Hij zuchtte stilletjes. “Daarbij, ik moet je vertellen… Na dit al, is mijn naam nu Shinypaw”, want hij had gemerkt dat ze hem nog steeds Shine had genoemd. Shine, de gefaalde Healer. Nu was hij iemand anders, probeerde iemand beter te zijn, voor hemzelf en de katten rondom hem. “Shadowclan heeft mij opgevangen en nu ben ik een deel van hen… Ik zou willen dat ik kon terugkeren naar de Tribe en mijn fouten kan ongedaan maken, maar er is geen weg terug. Het is dankzij mij, dat alles is gebeurd, het is dankzij mij, dat jullie zijn gesplitst, dat alles naar de wanhoop is gegaan…”, hij was meestal niet zo pessimistisch in zijn gedachtes, maar des te meer hij erover nadacht… Des te meer hij realizeerde wat voor een puinhoop hij gemaakt had. Ze hadden dit allemaal niet verdiend. “En… Het spijt me. Voor al dit.”