Rain and Thunder

<sub>Alles was tot de wanhoop geslagen na al dat gedoe in de Tribe. Hij en zijn gezin werden gedwongen te vertrekken aangezien ze geen deel meer waren dankzij die ene tiran van een kattin. Hij had een tijdje proberen bij zijn familie te blijven omdat hij het gevoel had dat ze hem nodig hadden, maar hij bleef zich elke dag toch maar afvragen… Hoe zat het met Feather, zijn zusje die hen al had verlaten? Hoe zat het met de wereld, buiten de bergen? Hij was boos, héél boos. Elke dag voelde hij zijn woede groeien als zijn vraag naar eten steeg en zijn poten pijn deden. Hij was altijd goed geweest voor anderen, dus waar in hemelsnaam had hij dit aan verdiend? Had het echt uitgemaakt waar hij vandaan kwam? Hij was geboren in de Cave. Zelfs als hij niet biologisch tribe was, had hij toch wel mogen blijven? Dit was gewoon niet logisch meer. En het maakte hem zo razend, zelfs al bleef hij tot het uiterste einde stil. Hij was er een tijdje geweest voor zijn familie, maar hij wilde het ze toch minder moeilijk maken door te zoeken naar voedsel voor hem dus was hij vertrokken. Om ze niet meer lastig te vallen en om te checken of er misschien een wereld was die beter was om in te leven dan deze. Een wereld waardat hij niet beoordeeld zou worden. En als hij dat vond, misschien dat hij dan terug zou keren en de lijdenden mee zou trekken naar een betere wereld.

En vandaag stond hij bij vier grote bomen, waarvan eentje mooi was afgebrand. Er speelde hier een gigantische mengeling aan geuren, die erg prikten aan zijn neus als hij te diep in ademde. Het was veel en het was overweldigend. Ergens wilde hij wel weer teruggaan, maar zijn poten deden te veel pijn van al dat lopen. Onderweg had hij amper iets van eten kunnen vinden en hij had weinig rust gehad omdat op zijn eentje zijn eng was. Hij had nooit mogen gaan, dit was een verkeerde beslissing geweest. Maar de drang om terug te gaan moest hij tegenhouden, want zijn lichaam was daar duidelijk niet voor gemaakt…. Rain legde zich neer en maakte zich zo klein mogelijk in de buurt van een van de drie bomen. Hij staarde naar de grond, die stilaan begon te verkleuren door de seizoensverandering. Dit was niet het leven dat hij zich had voorgesteld... Misschien was hij toch niet zo'n grote stoere jongen after all...




+Closed</sub>