I'm at war with the world

Hij had Shine helpen ontsnappen, wetende wat voor gevolgen het misschien zou kunnen hebben. Hij had het misschien gedaan om zijn geweten te sussen, om een onschuldige kat hier weg te krijgen. Maar wat van de rest? Geen enkele kat had er wat aan gedaan of was naar voren gekomen, zelfs niet nadat hij had lopen dreigen. Het voelde dan ook niet meer als de tribe die hij ooit gekend had en hij wist nu niet of hij Day de schuld ervan moest geven of de hele tribe. Was de tribe het nog waard om mee door te gaan? Waarschijnlijk was de enige reden die hem hier nog hield dat Wren er was en dat de moordenaar van zijn moeder nog hier was. Hij liep de cave of pointed stones binnen, wetende dat hier nu nog maar een kat zou zijn. ”Day?” Hij wist niet goed wat hij hier deed, wat hij van de oudere kater wilde.Niet na alles zo’n beetje gefaald had.

[Day]

Hij was alleen. Het was hem nooit zo opgevallen hoe stil het hier kon worden. Geluiden uit de grot raakten verdwaald in de smalle gang die naar de Cave of Pointed Stones leidde en als er al een stem doorheen geraakte, dan was deze gedempt en onverstaanbaar. Verder klonk enkel een zacht, constant gedrup, een hol geluid dat de leegte enkel meer benadrukte. Onder andere omstandigheden hadden de vallende druppels in de stilte en het zachte licht dat door de opening hoog boven zijn hoofd naar binnen scheen een bepaalde rust uit kunnen dragen, een bepaalde mystieke sfeer, en hij kon zich voorstellen hoe een Healer hier de aanwezigheid van hun voorouders zou kunnen voelen en hun cryptische boodschappen zou kunnen opvangen. Nu voelde het enkel verlaten. Het gedrup was een betekenisloze echo, het licht bovenal ver weg. Was dit hoe het voor Healers voelde als ze de sterren niet konden horen? Was dit hoe het voor Starteller gevoeld had, terwijl haar kinderen door een ander opgevoed werden en haar Chief zich ergens anders met zijn eigen verliezen bezighield en zij hier alleen zat, wachtend op een teken dat maar niet kwam? Was dat niet genoeg om iedere kat tot waanzin te drijven? "Day?" Hij keek om bij het horen van de stem, zijn blik behoedzaam. "Wat kom je doen, Turtle?" Iets in de houding van de jongere kater zei hem dat hij dat zelf misschien ook niet wist.

Soms wilde hij dat alles simpel was, dat zijn moeder er gewoon nog was, dat alles niet gebeurd was. Dat hij nooit de keuzes had moeten maken die hij had gemaakt. Hij wist dat de oudere kater zijn moeder niet vermoord had, hij had zijn conclusies getrokken en gehoopt dat de echte moordenaar naar voren zou stappen om hun chief te redden, maar dat was niet gebeurd. Ze hadden hem in de steek gelaten, ze waren stuk voor stuk lafaards die niks gedaan hadden. Maar waarom had het hem nog verbaasd? Het onderzoek naar de dood van zijn moeder was ook nooit echt van de grond gekomen. "Je hebt het niet gedaan." Het was geen vraag, eerder een bevestiging. "Maar de echte dader stapte niet naar voren om je te redden." Het was ironisch, hoe dit alles had kunnen gebeuren. Hoe de leugens zich maar op bleven stapelen. Het was allemaal zo simpel geweest als hij maar bewijs had, maar hij had het niet.

Day keek Turtle aan. Hij wilde medeleven voelen voor de jonge kater die zijn moeder verloren was, maar zijn verraad sneed te diep. Hij kon de sporen van zijn nagels nog voelen in zijn schouder, het gewicht van de poot op zijn keel, hij kon de woede in zijn fluistering nog horen. En dat allemaal terwijl Turtle wíst dat hij onschuldig was. Turtle en Wren, ze waren precies hetzelfde in een ander vachtje. Ze waren allebei even bereid om onschuldigen op te offeren in hun zoektocht naar de moordenaar, en allebei keken ze op de verkeerde plek. Day schudde met een vreugdeloos lachje zijn kop. "Is dat waar je op hoopte?" Zinloos. "De moordenaar ís hier niet, Turtle", siste hij, feller. Hij sloot zijn ogen en zijn gezicht vertrok in een vlaag van wanhoop. Turtle geloofde hem niet. Niets wat hij zei had enige invloed. Na een paar tellen herwon hij zijn kalmte. "En al was die hier, waarom zou die om mijn leven geven?" voegde hij op rustiger toon toe. Misschien was dat een argument dat tot Turtle door zou dringen, ook al geloofde Day zelf niet in dat scenario. Hij kon er niet in geloven. Mocht er niet in geloven. Hij kende zijn Tribe, hij vertrouwde zijn Tribe.

Misschien had hij fouten gemaakt, maar daar was hij niet de enige in. Hij wist dat hij te ver was gegaan waar het op Day aankwam, maar op dat moment had het nog de enige oplossing geleken. Alleen was het een die niet gewerkt had. Blijkbaar gaven ze niet genoeg om hun chief hier binnen de tribe. Hij kon ook niet geloven hoe Day erin bleef geloven dat de moordenaar niet binnen de tribe zat. Alles leek daarnaar te wijzen en hij kon alles neerleggen voor de kater, maar wat voor zin had dat? Hij had gehoopt dat de dader wel om Day zou geven, maar dat was blijkbaar niet het geval. "Ik ben er vrij zeker van dat het iemand binnen de tribe is en dan niet een van de katten die mijn moeder een buitenstaander noemde." Nee, daar zou zijn moeder niet van in de buurt willen hebben komen en hetzelfde gold voor katten die geen onderdeel waren van de tribe. "Ze was niet een kat die ons achter zou laten of mee zou gaan met een kat die ze niet vertrouwde. Dus dan blijven alleen degene over die ze vertrouwde, wat jou onschuldig maakt, gezien ze je toen net had afgezet." En allerlei andere redenen waarom Day het niet gedaan zou kunnen hebben, maar dat was toch wel de belangrijkste. "Ik snap niet hoe je in katten kan blijven geloven die je niet eens kwamen redden, niet eens de dader had naar voren hoeven stappen, maar niemand probeerde je ook maar te helpen." Hij wilde Day ergens geen pijn doen, maar dit was de harde waarheid. De tribe leek niet om hun te geven en had dat waarschijnlijk ook nooit gedaan. Misschien had zijn moeder wel gelijk gehad ergens, dat de buitenstaanders een slechte invloed waren voor de tribe.