The world was on fire and no one could save me but you

Nu dat hij warrior was geworden, had hij er opeens een grote verantwoordelijkheid bijgekregen. Niet alleen zijn bijkomende taken die hij eerst niet had, maar ook een apprentice die hij onder zijn vleugel had moeten nemen. Settledstar had hem een behoorlijke opgave gegeven door hem Palepaw als apprentice te geven en ergens kon Foulplay het niet laten om zich af te vragen of dit soms een test was. Een test om te zien of hij zijn warriornaam wel waard was. Hij bewoog kort met zijn oortjes door die gedachte en richtte zijn blik naar voren. Er was maar één plek waar hij naartoe ging als het hem allemaal wat veel werd en dat was the Burnt Sycamore, waar hij tot het hoogste punt klom zodat hij daar uit kon rusten op de door brand aangetaste takken. Dat deed hij nu ook en een zachte zucht ontsnapte zijn lippen terwijl hij zich liet zakken op de tak. Hij sloot zijn ogen en voor één moment was het gewoon hijzelf, de stilte en het rustige territorium om hem heen.

Littlepaw had de ochtend doorgebracht met haar mentor. Ze hadden gewerkt aan haar jacht technieken in de bossen van ShadowClan. Nadat ze de prooi die ze gevangen hadden terug gebracht hadden naar het camp, had ze daarna de tijd aan haar zelf. De zwart witte kattin had een kleine muis die ze gevangen had voor zich zelf gehouden en had zich bij de andere Apprentices gevoegd. Na wat bijgepraat te hebben met haar leeftijdgenootjes over hun trainingen, had ze besloten ze een kleine wandeling te maken. Alleen en in gedachten  verzonken had ze haar weg gemaakt door het ShadowClan territorium. Aagekomen bij de Burnt Sycamore keek Littlepaw met haar twee verschillend gekleurde oogjes op. Haar blik viel op een jonge gestreepte Warrior, hoog op de takken van de grote eik. "Hallo," begroette Littlepaw de jonge Warrior boven haar. "Foulplay toch?" Vroeg de Apprentice met enige twijfel in haar stem. Ze wou de Warrior niet met de verkeerde naam aanspreken, maar als ze zich het goed herinnerde was de kater in de laaste ceremonie nog benoemd tot Warrior. De kleine Apprentice vroeg zich af als zij het voor elkaar zou krijgen om zo hoog in de boom te klimmen.

De stilte duurde niet lang. Dat deed het immers nooit in een Clan die steeds maar voller kwam te zitten met nieuwe aanwinsten. Foulplay vond het zeker geen slecht ding als ShadowClan er weer een nestje bij kreeg, maar hij vond het nog meer geen slecht ding als hij even in stilte kon vertoeven. Hij nam het de apprentice onder hem echter niet kwalijk dat ze een gesprek met hem begon en draaide zijn kopje zodat hij haar aan kon kijken. Het was Littlepaw, één van de pasbenoemde apprentices. Als hij het zich goed kon herinneren van de ceremonie was ze de nieuwbenoemde apprentice van Littlenose nadat zijn andere apprentice haar ongenoegen had geuit naar Settledstar en hij voor haar wensen was gezwicht. Hij nam het zijn leader ergens wel kwalijk dat hij dat gedaan had, ook al wist hij dat een moeilijke samenwerking, zeker met de dreigende oorlog tussen ShadowClan en ThunderClan, nu niet evident was. Hij hoopte alleen dat Littlenose’s breekbare zelfvertrouwen er niet onder zou lijden. ”De enige echte,” zei hij op een licht sarcastische toon tegen haar. Hij zag haar naar de boom kijken en hij bewoog geamuseerd met zijn snorharen. ”Doe dat maar niet,” waarschuwde hij. ”Littlenose zal het me niet in dank afnemen als ik niet kan voorkomen dat zijn apprentice gewond raakt. Leer eerst maar eens de basistechnieken en dan komt het vanzelf wel.” Zijn stem had een norse ondertoon, maar zijn amberkleurige ogen waren mild naar haar gericht nadat hij zijn woorden had gesproken. Hij wilde haar immers niet afschrikken. Ook dat zou Littlenose hem niet in dank afnemen.