Hyperopia

De grote gestalte lag opgekruld tegen de oude, uitgebrande boom. Ze had de eenzaamheid opgezocht, diep in het territorium. Toen de snikken kwamen, hielden ze niet snel meer op. Cobaltstorm huilde bittere tranen om haar verloren liefde. Haar grote lichaam schudde oncontroleerbaar terwijl ze dacht aan wat ze nooit zou krijgen. Haar liefde was niet dood, in tegendeel zelfs: hij had negen levens, en leek niet van plan zelfs zijn eerste gauw te verliezen. Toch had Cobaltstorm hem verloren, aan de grijpgrage poten van een ander. Natuurlijk, de leader was nooit écht van haar geweest, hij had nauwelijks tweemaal zijn kop naar haar gedraaid tot hun eerste gesprek die dag, maar zij had van hem gehouden. Vanaf het moment dat ze zij aan zij met hem had gevochten tegen Riverclan had ze van hem gehouden. Ze had gedacht dat hij haar ooit zou zien, als ze maar hard genoeg werkte, en haar loyaliteit maar genoeg liet zien. Maar haar mooie fantasieën waren vandaag ingeslagen. Settledstar hield niet van haar, niemand hield van haar.  

[Open]

Voor een moment dacht ze dat ze zich de stem had ingebeeld, dat het een spinsel van haar verbeelding was, waarmee ze zichzelf zou kalmeren. De schok die kwam toen ze besefte dat ze het écht gehoord had was niet half zo erg als die ze voelde toen Cobaltstorm door kreeg dat ze de stem níét herkende. De grote kattin veerde overeind, en draaide zich met een ruk in de richting van de vreemdeling. Een vreemde gedaante stond voor haar. Ze had het zachte gelaat van een kittypet, met mooie licht blauwe ogen die bijna lila leken in dit licht, en een mond gemaakt voor glimlachjes. Ze.. of hij? Cobaltstorm was verward door de geur, en het uiterlijk. Het klopte niet. Normaal kon ze altijd direct herkennen of er een poes of een kater voor haar stond, met deze kat leek dat onmogelijk. Net als de stem: zijdezacht en vriendelijk, maar niet uitgesproken mannelijk of vrouwelijk. Al die mysteriën namen echter niet weg dat dit een indringer was. "Wat doe jij hier? Dit is Shadowclan gebied." Een gefrustreerde grauw ontsnapte haar keel, toen Cobaltstorm besefte hoe zwakjes en schoor haar stem klonk. Ook haar mooie blauwe ogen waren nog steeds nat en rood uitgeslagen van het huilen, en haar gezicht was wat gezwollen, wat haar een nog minder mooie verschijning maakte. Gelukkig spraken haar brede schouders, grote gestalte en uitgeslagen klauwen voor zich.

I don't want to want you.

Dit was haar kans, haar kans om haar loyaliteit aan Shadowclan voor zichzelf te bewijzen. Een snelle uithaal met haar krachtige poten zou genoeg moeten zijn om deze zachte, lieve kat weg te jagen. Dan zou ze weer in alle rust kunnen gaan liggen om zichzelf weer in haar verdriet te vergeten. Toch kon Cobaltstorm zich er niet toe zetten; haar poten voelden zwaar en onhandig, en ze dacht niet dat ze de energie zou hebben om ze op te tillen. Plots voelde ze de zachte pootjes op haar brede, hoekige gezicht. Haar tranen werden weggewreven. Cobaltstorm trok zich verschrikt terug. Nooit had ze de aanraking van een ander zo gevoeld, niemand had haar ooit zo teder vastgepakt. "Je mag hier niet zijn.. Dit is Shadowclan's territorium. Je hoort hier niet." Haar stem was bijna een smeekbede, ze wilde hier niet zijn. Plotseling was er een engel voor haar verschenen, en ze wilde niets liever dan dat die snel weer wegging. "Ga weg.. Alsjeblieft, anders moet ik je pijn doen." Normaal was ze altijd hard genoeg om haar gebied te beschermen, maar deze lichte kattin had haar op haar zwakste moment gevonden.

De ander leek niet echt bang voor haar te zijn, en kwam dichterbij, keek haar inspecterend aan, en durfde zelfs te vragen wat er mis was. "Ik woon hier.. Ik ben een Warrior van Shadowclan." Mauwde ze zachtjes, terwijl haar ogen de flamepoint behoedzaam volgden. "Mijn hart is gebroken.. Maar dat is niet jouw zaak." Besloot ze uiteindelijk, haar keel droog en rasperig. Wat wilde deze vreemde gestalte nog meer van haar weten?