Cold, cold man

Ze probeerde hem al een tijdje te ontwijken. Ze had een naar onderbuik gevoel en wilde niet dat hij dat met zijn woorden zou bevestigen. Het liefst wilde ze gewoon alleen zijn in haar verdriet, want ze wist dat als ze hem er ook maar iets over zou vertellen hij haar voor altijd weer kitten zou maken. Maar op haar jacht rook ze dat hij in de buurt was, en ze wist dat ze hem deze keer niet kon ontlopen zonder dat het op zou vallen. Een gefrustreerde zucht rolde over haar lippen en haar ogen schoten naar de rivier. De zon brandde op haar rug en het water glinsterde aanlokkend. Zonder verder na te denken sprong ze met een sierlijke sprong het water in, dankbaar voor de koelte en rust die haar over spoelde. Zo lang mogelijk bleef ze onderwater, want ze had het flauwe vermoeden dat wanneer ze weer boven zou komen ze in zijn blauwe ogen zou kijken.


&Arcticwolf

Ze wist allang dat ze zijn blauwe ogen daar zou zijn. Zelfs al had ze haar eigen ogen nog gesloten, zelfs al kon ze niets anders horen dat het water wat ruiste in haar oren. Ambersand opende haar ogen en zag hoe het licht zich door het water heen filterde. Als ze kon zou ze hier voor altijd blijven, één van de mooie, schitterende vissen die hier rond zwommen. Geen zorg op hun geweten. Maar snel genoeg begonnen haar longen te branden, en werd ze gedwongen weer boven water te komen. Ze hapte naar adem om haar longen te vullen en veegde het water uit haar ogen. Haar vacht glinsterde van de druppels en haar natte vacht plakte aan haar slanke postuur. Ze leek zo veel op haar moeder. "Hey pap," mompelde ze zachtjes. Normaal kon ze wel een glimlach op haar gelaat forceren voor hem, maar vandaag niet.

Ze wist dat haar vader in ieder geval door Crystalstar gezien werd als een van meest prominente warriors in de clan. En dat begreep ze wel, natuurlijk. Als haar mentor en vader had ze wel een beetje meegekregen waar hij allemaal goed in was. En toch, toch vond ze het toch moeilijk te geloven soms. Als je oplette merkte je dat Arctic vaak wat over zijn woorden viel, dat hij half binnenmonds mompelde en soms simpelweg niet wist wat ze zeggen. Het zorgde er alleen maar voor dat ze nog meer van hem hield. Soms, op hele vreemde momenten, dacht ze namelijk wel iets kouds in hem te zien, iets dodelijks. Maar dat was dat gekke onderbuikvoel dat ze wel eens had, besloot ze. Nee, wist ze wanneer ze die liefdevolle, zachte blik in de ogen zag van de kater met zo een zachte stem. En de glimps van gesprekken die ze wel eens tussen haar ouders had gehoord, wilde ze alleen maar vergeten en afschrijven als een misverstand. Hij was haar vader, hij hield van haar, en dat was waarom ze hem niet echt de waarheid kon zeggen. Na de ziekte, na... Nuja, wat het ook was dat speelde tussen haar ouders, wilde ze hem niet ook nog alle zorgen van zijn dochter opleggen. De vraag naar haar moeder brandde op haar lippen, maar Amber slikte deze door en glimlachte naar hem. Met haar natte gezicht gaf ze hem een liefdevol kopje. "Natuurlijk heb je niets verkeerds gedaan! Volgens mij heb jij nog nooit iets verkeerd gedaan in je hele leven, je bent de grootste braverik van het woud," lachte ze en gaf hem een lik over zijn wang, maar haar vrolijke toon verborg niet wat ze echt voelde. Niet voor hem. Daar kende hij haar te lang en te goed voor. "Ik ben gewoon een beetje moe, het is oké pap,"