Bloom

Een koude rilling liep over haar rug, en geïrriteerd moest ze wederom de plukjes plat en netjes likken. Het voelde alsof ze bijen in haar longen en poten had, geen enkele beweging leek meer de hare te zijn. Moest ze opgetogen zijn? Bang? Kwaad, misschien nog een beetje? "Auwch," fluisterde ze toen een metaalachtige smaak op har tong terecht kwam. Onbewust was de op ze binnenkant van haar mond aan het kauwen. De poes zuchtte en wilde zichzelf voor haar kop slaan. Het was de leader starclanverdomme, het was een eer. Een eer, Ambersand. Maar ze kon de gedachte aan die ene avond dat haar moeder was weggeglipt niet vergeten, noch de manier waarop Crystalstar naar haar had geglimlach. Alsnog, het bleef een eer, toch? Ook als ze je grootmoeder had kunnen zijn? Amber zuchtte en kwam overeind. Op z'n minst zag ze haar niet meer als een mislukkeling, dat was iets. Ondanks alles had ze dan ook ieder plukje vacht mooi glanzend gelikt, en stond ze zo dat ze wist dat de zon haar vacht zou laten oplaaien als vlammen. Dat was het minste wat ze kon doen, terwijl ze bij de kampingang op haar leader wachtte.

&Crystalstar

Er stond een engel op haar te wachten, één van Starclan’s meest geliefde boodschappers. Iemand die tegelijkertijd passie en beschermdrang deed opwellen. De vele tinten van haar vacht straalden als een regenboog, maar zeldzamer, uitzonderlijker, intiemer. Alles was volmaakt, het figuur, de perfect verzorgde vacht, het absolute gebrek aan vertekeningen. Het was een vreemde sensatie: zij, leider van heel Riverclan, en zo ongeveer de machtigste kat in die woud, voelde zich even sukkelig en onhandig naast deze verschijning. Oh, Crystalstar, je leert ook nooit. Liefde zal nog eens je dood zijn. Ze boog gracieus haar kop, iets extravaganter dan gewoonlijk, en wist dat haar zeegroene ogen licht twinkelden. ”De dageraad staat je goed, Ambersand.” Ze sprak de woorden met een geoefend gemak en knikte naar de uitgang van het kamp. Het was een excuus van een patrouille, dat ze georganiseerd had. Ze zouden de buitengrenzen bezoeken, waar al tijden geen problemen waren geweest. Crystalstar was veel te zelfbewust om niet te begrijpen dat ze zichzelf voor de gek hield. ”Ik heb de ochtendmisten altijd prachtig gevonden.. de rust, de koelte van de tijd voordat alles weer verder gaat,” sprak ze zachtjes, terwijl de twee poezen samen het territorium in trokken.

Afwezig draaide ze met haar poten de plukken van haar halflange vacht, haar hoofd vol verwarrende gedachten. Het werd er niet beter op toen de leigrijze poes in haar vizier kwam. Ze voelde weer die onzichtbare klauwen naar haar keel grijpen, naast haar zou ze zich altijd een prooidier voelen. Bang, klein, zonder enige macht. Maar dat was ze niet, niet meer, hé? Haar mond voelde droog aan en het compliment van de leader was bijna genoeg om de misselijkheid in haar maag te negeren. Ze glimlachte en drukte de gedachte weg dat Crystalstar enkel haar moeder in zich zou zien. "Bedankt, Crystalstar..." met haar lichte, sierlijke stappen drentelde ze achter de poes aan het kamp uit. Het was duidelijk dat ze eigenlijk niet echt wist wat ze met zichzelf aan moest. Moest ze achter haar lopen en haar volgen, of naast haar lopen als... Als, nouja, als wat dan ook. "O-oh, het is prachtig. Ik heb ze altijd het mooist gevonden bij het water," ze wist niet precies waarom ze dit haar vertelde, maar ze wilde het gesprek niet stil laten vallen. "De reflectie in het water... Als je je best doet, kan je je bijna bedenken dat je tussen de wolken vliegt,"

Aandachtig luisterde ze naar wat Ambersand zelf over de prachtige nevel te zeggen had, en Crystalstar spinde goedkeurend, en neeg haar kop naar de kleinere kattin. Het was een mooie observatie, en toen ze terug naar het water keek zag ook zij het, de hemel weerspiegeld in de heldere rivier. ”Je hebt gelijk. Hmm, je hebt een goed oog voor het mooie in deze wereld.” Het was precies het soort onschuldige, kunstige optimisme dat Crystalstar prettig vond in andere poezen. Datgene dat zijzelf kwijt was geraakt. De twee liepen verder langs het water. Af en toe wierp de leader een zijdelingse blik om haar metgezel, en dat had ze altijd een paar zachte woorden klaar: over de omgeving, over hoe ze haar omgeving zo goed complimenteerde. ”Je hebt iets unieks, ik weet niet precies hoe ik het moet plaatsen, iets wat je anders maakt dan de rest van Riverclan. Je valt op, zelfs als je niets bijzonders doet,” en ze glimlachte, de glimlach met een kleine gaatje links achterin, waar een kies miste. In werkelijkheid wist ze precies waarom ze Ambersand anders, bijna exotisch, vond. Het was het bloed van Shadowclan dat door haar aderen stroomde. Hoeveel onheil er ook van was gekomen, het kon niet ontkent worden dat de unie tussen Seamist en Settleddust iets moois had voortgebracht. ”Wat zijn je passies, Ambersand. Wat brengt je geluk, waar streef je naar?” De vraag kwam gepaard met een lichte schuine stap, waarmee Crystalstar de beleefde afstand tussen hen in iets kleiner maakte.

Ze wist niet precies waarom, maar toen de poes goedkeurend spinde voelde ze zich alsof ze wel kon huilen. Dat was alles wat ze van haar nodig had. Als een bloemetje dat zich ophief met zon en water, bloeide zij alleen al door de kleine complimentjes die de leader haar gaf. Opeens leek ze haar te zien als iets moois, als iets echts. Niet alleen het kind van haar ouders, niet alleen het zusje van haar broer. iemand die een plek had in deze wereld, iemand met talenten. Het was zelfs genoeg om Ambersand haar pas iets te laten versnellen, waarbij ze nu naast haar durfde te lopen. Dat gevoel van zweven dat ze altijd kreeg wanneer iemand haar complimenteerde duurde echter niet lang. Uniek. Noemde Crystalstar haar. Zelfs al deed ze niets bijzonders. Had ze dat niet gewoon in kunnen slikken? Haar in deze stomme droom kunnen laten? Amber haar blik verduisterde. Dat was het net, hé? Het enige wat ze ooit zou zijn was mooi. En dan nog zou ze nooit zo mooi als haar moeder zijn. Haar oren zakten ietwat naar achteren. Mooi, voor nu, als de tijd haar ooit in zou halen, was ze niets bijzonders meer, niets waar ze nog mee uitstak. Dan Zou Crystalstar haar net als de rest van de wereld weer vergeten. Net als de lelies waar ze zo van hield. Oh, wat een hopeloos kind bleef ze ook. Wat dacht ze te geloven? Dat haar 'uniek' iets meer was dan de kleuren van haar vacht? "...Bedankt," sprak ze zachtjes om de stilte niet te dik te laten worden, maar de manier waarop ze oogcontact vermeed liet merken dat er iets niet goed zat. De grijze poes probeerde het gesprek door te zetten, maar Ambersand kon de zure smaak niet uit haar mond krijgen. In gedachte verzonken keek ze voor zich uit, en had niet door hoe de leader de afstand tussen hen nog verder verkleinde. Wat waren haar passies? Even dacht ze serieus na over die vraag, maar wie zou dat antwoord willen horen? "Ik... Ik wil er graag voor anderen zijn, denk ik," was het een leugen? Dat niet, dus wat maakte het uit? Op zijn minst was het een antwoord, en niet de eeuwige 'ik weet het niet' die in haar hoofd zweefde. "...Een van de beste jagers worden, en dan iemands partner worden en voor mijn familie zorgen," Kinderen, oh Starclan. Was dat haar toekomst? Wilde ze dat? Wat was er gebeurd met haar dromen om ooit deputy te worden? Om een verzameling van insecten te hebben als huisdier? Om te reizen tussen alle clans? Ze wist het niet, ze wist het allemaal gewoon niet. Ongelukkig keek ze voor zich uit. Het voelde allemaal als te grote vragen, als iets voor volwassenen - maar ze was volwassen, er was allang geen apprentice naam meer om onder te schuilen. "Crystalstar, m-mag ik je iets vragen?" ze draaide zich haar richting op en maakte oogcontact wat ze heel snel weer verbrak met een blos op haar wangen, nu ze zag hoe dichtbij de ander was. "Wist je altijd al dat je leader wilde worden?"

Ergens had ze iets verkeerds gezegd, voelde Crystalstar, maar wat? Het leek een eindeloze cyclus met Ambersand. De jonge kattin keerde iets meer naar haar toe, ze zei iets wat ze goed had bedoeld, en dan plotseling voelde het alsof de afstand tussen het zich vertienvoudigde. Was het angst? Ze wist dat er meer dan genoeg katten bang voor haar waren, binnen en buiten Riverclan, maar was ze niet dichtbij genoeg bij Ambersand gekomen om die angst in ieder geval iets te verlichten? Of had ze haar beledigd, maar hoe zou dat dan gebeurd zijn? Het enige wat ze gezegd had was dat ze uniek was, wat misschien wel het mooiste compliment was wat ze had kunnen geven. Crystalstar vond Ambersand mooi, natuurlijk, maar er was ook iets in haar doen, en haar ogenzienlijk oneindige bewondering voor de wereld, wat ze nog veel interessanter vond. De antwoorden die ze op haar vragen kreeg stelden de leader ook niet helemaal tevreden. Het waren té simpele antwoorden, antwoorden die zo'n beetje iedereen gegeven kon hebben. Ze voelde echter dat Ambersand geen zin had om er meer op in te gaan, en voor deze ene keer duwde ze niet verder. In plaats daarvan durfde Ambersand eindelijk zelf een vraag te stellen, en haar zelfs aan te kijken, al duurde dat maar even. Een tijd lang dacht ze na over die vraag, had ze altijd geweten dat ze leader wilde zijn? In die tijd liepen ze stilletjes samen langs de rivier.

"Nee," sprak ze uiteindelijk, zachtjes. "Begrijp me niet verkeerd, het is een droom die zo'n beetje elke apprentice wel op een moment voelt, maar ik streefde niet écht naar het leiderschap." Ze zuchtte diep, terugdenkend aan tijden waarin haar leven zoveel simpeler was geweest. Het feit dat ze besefte dat zelfs Seamist toen nog niet geboren was, hielp niet. "Ooit, toen ik een jonge Warrior was, rond jouw leeftijd, wilde ik niets liever dan een gezin, met kittens die ik samen met mijn partner kon opvoeden." Nog steeds kon ze zich Creamyfrost's vriendelijke blik voorstellen, voelde ze zijn lieve aanrakingen. Misschien zou ze hem nu vergeten zijn, als ze hem niet af en toe in Starclan ontmoette. "En ik raakte zwanger, en ik was blij, en hij was lief. Maar al die liefde kon de ziekte niet stoppen, en voordat ik het hem kon vertellen.. was Creamyfrost dood." Ze had geen oogcontact meer met Ambersand gezocht, en keek in plaats daarvan omhoog naar de hemel. "Toen kwamen mijn zoons, en kon ik ze opvoeden. Maar ik beloofde mezelf dat ik nooit meer zoveel van iemand zou houden als ik van hém had gehouden, dat ik mezelf nooit meer zou zou laten verscheuren. Natuurlijk is het me niet gelukt die belofte te houden. Toen Icecream en Fireside oud genoeg waren begon ik weer te trainen, eerst om mijn kracht terug te krijgen, maar uiteindelijk ging het veel verder. Ik dacht er nooit echt bij na, dat de mogelijkheid bestond dat ik ooit deputy kon worden, laat staan leader. Maar toen Pantherstar mij benoemde, wist ik dat dat was waar ik al die tijd voor gevochten had." Het was een verhaal dat ze nog nooit in zoveel woorden verteld had, hoewel ze er vaak over na had gedacht. Ergens voelde ze schaamte, dat ze Ambersand zoveel van zich had laten zien, terwijl ze slechts een gesloten vraag had gesteld, waarop een simpele 'nee' ook had gewerkt. Toch voelde het goed, om het eindelijk verteld te hebben.

Crystalstar viel stil, en even was Ambersand bang dat ze iets verkeerds had gezegd. Toen ze echter snel naast zich keek, zag ze enkel een bedenkelijke uitdrukking op Crystalstars getekende gelaat. Stilletjes liep Ambersand met haar mee, terwijl de nevels langzaam opklaarden en de ochtendzon schitterde op de rivier. De jonge poes vond iets van troost in hoe mooi deze ochtend was en verloor zich in het gespetter van de rivier. Oh, hoe graag ze daar wel niet in zou willen duiken, het koude water over haar gelaat zou willen laten stromen.
Haar gedachtes werden onderbroken toen Crystalstar weer begon te spreken. Ambersand hield haar adem in, alsof haar woorden van glas waren en het kleinste stootje wind het kon breken. Want zo voelde het een beetje. Ze wist niet precies waarom ze haar dir in Starclansnaam zou vertellen, maar ze had zo het onderbuikgevoel dat dit niet iets was wat ze vaak deelde. Dus luisterde ze enkel stilletjes, nerveus en lichtelijk bedroefd. Want het was een droevig verhaal; iemand verliezen zonder ooit echt te zeggen hoeveel je daadwerkelijk van hen hield. Dat klonk als een nachtmerrie. Amber beet op haar lip. Waarom vertelde ze haar dit? Ze begreep er niets meer van, kon niet plaatsen wat ze nu voor de ander was. Een mooi aanhangsel? Een clangenoot? Een... Een vriendin? En die belofte die ze had gebroken... had ze het dan over haar moeder?
Toen ze uitgesproken was bleef Ambersand even stil met deze vragen in haar eigen hoofd, maar in de ogen van Crystalstar zag ze vooral echt, ruw verdriet. Het deed iets met haar, om de onbuigbare leader zo te zien. Opeens was ze ook gewoon een kat, zo tastbaar. Zo had Ambersand haar nog nooit gezien. Twijfelend hief ze haar poot wat op, waarna ze deze toch kort tedef langs die van Crystalstar streelde, een troostend gebaar. "Het spijt me voor je," Sprak ze zachtjes, maar het was duidelijk  dat ze haar woorden meende. Ze probeerde niet te denken aan de implicaties van haar verhaal, aan het hele leven dat de ander al had geleid voordat zij überhaupt bestond. Het zorgde er alleen maar voor dat ze zich nog kleiner voelde. "Het is niet eerlijk dat je zo hebt moeten lijden om te komen waar je nu bent..." murmelde ze "M-maar als het iets betekend, ik vind dat je een goede leider bent. Ik, uhm, ik denk dat daarom soms... Zo-" Ze gebaarde wat ongemakkelijk naar zichzelf -ben, bij jou,"ze dacht aan haar woorden. Was lijden de enige manier om ergens te komen? Op z'n minst was ze nu ergens waar ze hoorde te zijn. Leiderschap leek in haar gebakken te zitten, alsof ze geboren was met deze suffix. En zij? Moest zij eerst ook nog alles verliezen? Waren al deze verschrikkelijke dingen die nu gebeurden daar het begin van? Haar oren zonken wat in haar nek, en ergens wilde ze zich tegen de leader aan laten vallen zoals ze bij haar moeder deed wanneer ze verdrietig was, maar ze durfde het niet. "...Mag ik je iets bekenen, Crystalstar?"

De leegte die het verhaal had gecreëerd deed haar adem stokken. Ze voelde hoe Ambersand aandachtig luisterde, en haar bekeek, maar voor deze ene keer keek ze niet terug. In plaats daarvan staarde ze nog altijd naar de hemel, en vroeg ze zich af of Creamyfrost haar kon zien, en wat hij nu van haar zou vinden. De Creamyfrost van toen zou haar nu nauwelijks herkennen, zoveel ouder, zoveel harder, zoveel gevaarlijker. Ze was een soort monster, en dat had ze tijden geleden al voor zichzelf geaccepteerd. Je moest een monster zijn, als je de macht wilde bewaren. Belangrijk was alleen dat je die kant van jezelf in bedwang kon houden, en nooit helemaal toegaf. Een rilling ging door haar donkergrijze lichaam, hoewel het niet erg koud was. Eindelijk lukte het weer haar kop te draaien, en ze keek Ambersand in haar mooie gezicht aan. De uitdrukking die op haar gezicht vormde toen Ambersand haar een goede leader noemde was niet helemaal een glimlach, maar de waardering was er duidelijk aan af te lezen. Op dat moment wilde ze alles vergooien en de liefde verklaren, maar ze hield zich in, en voelde weer een stukje van zichzelf schreeuwen om iets waarvan ze wist dat het onbereikbaar was. "Dat is erg lief van je, Ambersand. Ik neem aan dat dat veel verklaard. Ik vind het jammer dat je je zo bij me voelt, maar ik begrijp het. Ik zou je graag meer op je gerust kunnen stellen." Toen pas registreerde ze dat Ambersand haar had aangeraakt, een korte streling langs haar poot, en ze keek nu naar de plek. "Het is al zo lang geleden, ik heb geleerd er mee te leven," dat was niet helemaal waar, en daarnaast was dit lang niet haar enige tragedie, maar het leek haar nutteloos om Ambersand nog verder te deprimeren. Toen de jonge kattin echter vroeg of ze haar iets mocht bekennen, werd Crystalstar's keel droog. Wat zou ze haar willen vertellen? "Maar natuurlijk, is er iets aan de hand?"

Meer gerust stellen. Het deed haar denken maar hoe, ze wilde op haar gemak naast de leader drentelen, haar verhalen vertellen en onder de indruk maken van haar talenten - zoals haar broer had gedaan. Maar met een zure nasmaak in haar mond wist ze dat dat nooit zo zou zijn. Niet zolang ze dat misselijke gevoel in haar borstkas hield over wat er tussen haar en haar moeder gebeurd had kunnen zijn. Ze probeerde het wel, heus waar. Ze probeerde zich te focussen op haar treurige gelaat, aan de gevoelens in haar blik die ze probeerde te verbergen. Als ze echt iets wilde betekenen, een gezin groot wilde brengen en er voor een ander wilde zijn... Dan was dit misschien wat ze moest doen. Ze trippelde dichter bij en overbrugde meer afstand, maar de alarmbellen in haar hoofd stopten niet met ringen. Al leek de leader nog zo betrouwbaar, al wilde ze nog zo graag haar hart bij haar luchten. Gelukkig was Ambersand er heel goed in geworden om het te negeren.
Nerveus zwiept haar staart heen en weer, terwijl ze nog leek te twijfelen over haar woorden. "...Ik heb soms een beetje het idee dat Starclan de hele wereld en iedereen al ingedeeld heeft, en dat er niet echt meer een plekje voor mij over is." ze wist niet previes waarom ze dit haar vertelde. Misschien alleen omdat het de waarheid was die ze wellicht verdiende, maar eerlijk gezegd had ze meteen spijt. Ze kon dit soort gesprekken de laatste tijd lastig meer hebben met haar ouders, zoals ze normaal gesproken deed. Zij hadden teveel aan hun hoofd met... Nuja, wat dan ook. Maar ze was eigenlijk gewoon ongelukkig, met zichzelf, met Settledstar, met Cotton... en Crystalstar kwam op het moment het dichtst bij een vriendin, of een moeder, wat ze zich kon bedenken. Hoe vreemd het ook tussen hen was.

Het zweverige gevoel in haar onderbuik speelde weer op toen Ambersand nóg dichterbij kwam lopen, waardoor ze nu bijna vacht aan vacht liepen. Ze sloeg onbewust een ademhaling over en liet zichzelf één uitgebreide blik over het prachtige gevormde lichaam werpen, voordat ze haar zeegroene ogen terug naar voren trok, om Ambersand weer aan te kijken. Wat wilde ze nou echt met haar? Wilde ze echt een mate die zoveel jonger was, die zoveel drama en gezeur met zich mee zou brengen door wie haar familie was? Seamist, Settledstar, Arcticwolf; geen van hen zou erg geamusseerd zijn als ze het vrolijke nieuws meekregen. En wat zouden haar eigen kinderen van haar denken? Ambersand was de leeftijd van haar dochters, jonger dan Hermitshell. Toch had Crystalstar het gevoel dat zij het allemaal niet begrepen, dat ze niet zagen wat zij zag. Ze voelden zeker niet wat zij voelde: de mengeling van zorgzame gevoelens en verlangen die Ambersand in haar deed ontwaken. Maar kon ze het haar ooit vertellen? Zelfs als Ambersand dezelfde gevoelens terug zou uitten, hun relatie was al zo ontzettend ongelijk in machtsverhouding, en ze zou nooit zeker kunnen weten of het angst of liefde was dat het samen bracht. Ze wist in ieder geval dat dit gevoel anders, compleet anders, was dan wat Creamyfrost, Smokegaze, Carrioncough of zelfs Seamist haar gebracht had.
Deze wervelwind van ingewikkelde emoties raasde nog daar haar heen toen Ambersand haar problemen onder woorden bracht. De woorden deden haar stalen hart breken, zo verdrietig klonk ze. "Oh, Ambersand.." Zuchtte ze, en ze voelde de pijn, want zij had datzelfde gevoeld, toen ze achter was gebleven zonder mate en twee kittens. "Natuurlijk is er een plek voor jou, meerdere plekken zelfs," en ze stopte in het Ambersand's pad, zodat ze elkaar konden aankijken. "Je hebt al een plek in Riverclan. Je zult een goed leven hebben, je zult geliefd worden en lief hebben.. dat weet ik zeker." Voorzichtig wreef ze haar wang tegen de zachte zijkant van Amber's kop. "Waar ben je bang voor? Laat me je angsten verlichten.." murmelde ze zachtjes, hopende dat ze nu eindelijk wat meer opening zou krijgen van dit angstige porseleinen meisje.

Ze hoopte stiekem dat ze haar grote, sterke poten om haar heen zou slaan en haar zou sussen als een kind. Al was er maar iemand die haar gewoon kon vertellen wat ze moest doen, wie ze moest zijn. Dan zou ze het niet allemaal zelf moeten beslissen, dan zou ze nooit meer iets fout kunnen doen. Zou ze daar haar autonomie voor op geven? Ach, misschien ook wel. Het zou fijn zijn om gewoon gelukkig te kunnen zijn, om te weten wat haar plek was. Crystalstar gaf haar geen kus op haar voorhoofd zoals haar moeder altijd had gedaan, ze keerde zich om naar haar zodat ze elkaar aan konden kijken. Een koude slang trok over haar rug nu ze haar weg blokkeerde, net zoals ze had gedaan in haar den toen. Angst flikkerde kort op in haar ogen, maar ze deinsde niet terug toen de ander haar kop tegen de hare vleide. Kleine vonkjes verspreidden zich door haar lichaam. De aanraking was genoeg om haar te doen smelten. Ze miste het om gestreeld te worden, om gewassen te worden, om geliefd te worden door iemand op zo'n tedere manier zoals ouders dat konden, zoals haar moeder dat kon... Maar dat was niet hoe Crystalstar haar streelde. Zij hoopte op een moeder, maar Crystal zag... Zag iets anders. Met een naar gevoel besefte ze zich dat iedere aanraking die ze van Crystalstar niet perse was om haar te troosten.
Maar was dat nog zo erg? Maakte het uit welke reden er achter lach? Op z'n minst zou iemand haar vasthouden, was dat niet genoeg?Iemand die je moeder ook heeft vastgehouden, fluisterde een duister stemmetje in haar oor en toen de ander haar vroeg om haar angsten wist ze niet wat te zeggen. Voor jou, wilde ze zeggen, maar ze hield wijselijk haar mond. Voor alles. Ze wist niet helemaal meer hoe ze nog moest ademen nu de leader zo dichtbij was. "Ik weet het niet precies," mompelde ze zachtjes en ondanks alles liet ze haar hoofd tegen de borstkas van de ander rustte. Ze wist niet of het goed of slecht voelde. "Ik denk.. Om de verkeerde keuzes te maken,". En voor jou. Voor alles wat je hebt gedaan, en wat je nog kan doen.

Er werd iets achtergehouden, dat voelde ze zonder twijfel. Maar wat het was kon Crystalstar niet helemaal plaatsen, wat was de geheime angst waar Ambersand haar niet over durfde te vertellen? Ahh.. die vraag op zich zei natuurlijk al genoeg. Langzaam maakte ze zich weer los van Ambersand, en keek ze de jonge kattin aan. Ze liet haar tanden over elkaar rollen en voelde een steek van verlangen, gemengd met teleurstelling. Dit was niet iemand die haar lief zou hebben, dat zag ze nu, zo duidelijk dat de waarheid sneed. Maar toch.. ze had zich tegen haar borst gedrukt, helemaal zelf "Ach.. Wat zijn de verkeerde keuzes." Ze fluisterde de woorden bijna, terwijl haar zeegroene ogen gefixeerd bleven op die prachtige blauwe. "Ik denk dat je jezelf moet vertrouwen.. Dan is iedere keuze te juiste." Nu, doe het nu, vraag het haar, anders zul je voor altijd in onduidelijkheid leven. Maar ze kon het niet, en ze wist dat ze het niet kon, omdat ze wist wat het antwoord zou zijn. Daarom ging ze verder op haar gedachten, haar kop vaag met ruzieënde emoties: "Ik weet dingen, Ambersand, over katten. Dingen die zijzelf niet eens weten, dingen die bijna niemand over hen weet. Elke dag maak ik de keuze die geheimen niet te openbaren. Is dat de juiste keuze? Om hen te beschermen tegen de waarheid, om hen in een wereld van leugens te laten leven? Misschien niet, maar ik denk dat ze me dankbaar zouden zijn."