[FINISHED] So many questions

Er waren zo veel dingen door hem heengegaan tijdens en na de ceremonie. Hij had verwacht dat Settledstar hem zou straffen voor zijn onwetendheid en dat hij geen warrior zou worden. Maar de leader had hem totaal van zijn stuk gebracht door hem niet alleen een warrior te maken, maar hem ook nog eens zijn eigen apprentice te geven. Een jonge apprentice waar veel verantwoordelijkheid aan vasthing. Palepaw communiceerde immers niet met woorden, maar met gebaren en Foulplay had zich er behoorlijk aan moeten aanpassen. En nu vond hij dat het wel eens tijd werd voor anderen. Hij was de geurspoor van zijn leader aan het volgen, iets wat niet heel moeilijk was omdat Settledstar geen geheim maakte van zijn aanwezigheid, net zo min als Foulplay dat deed. De kater haalde hem dan ook binnen enkele minuten in, waar hij achter zijn leader tot stilstand bleef staan. ”Waarom?” was vervolgens het enige wat hij op een zachte toon vroeg. Waarom had Settledstar hem een warrior gemaakt? Waarom had hij Palepaw als apprentice gegeven? Waarom was hij in Foulplay blijven geloven, zelfs nadat hij zijn ambitie voorop had gesteld?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar was het kamp uit gegaan om zijn brein uit proberen te zetten. Maar het duurde niet snel voordat hij werd ingehaald door één van zijn kersverse warriors. ‘Ah, Foulplay,’ begroette hij de jonge warrior luchtig. Maar de ernstige blik op het gezicht van de apprentice verraadde al dat dit geen luchtig gesprek zou worden. Een bedenkelijke blik stond op zijn gezicht, en toen kwam het hoge woord eruit. Al kon hij er niet zoveel mee. ‘Ik denk dat je iets specifieker moet zijn, jongen,’ miauwde hij terwijl zijn snorhoren geamuseerd trilden. Al voelde hij al aan zijn water wat er waarschijnlijk door de kop van de kater spookte. Vragen die hij zichzelf had afgevraagd toen hij warrior werd.

De luchtige toon waarmee de leader hem aansprak, waren uit een totaal andere richting dan de ernstige toon die hij had aangenomen toen Foulplay al huilend had toegegeven wat er zich op Fourtrees had afgespeeld. Foulplay had schrik gehad dat zijn acties blijvende gevolgen zouden hebben, maar het leek erop dat de leader hem zelfs beloonde voor wat hij gedaan had. Of hem een stille waarschuwing had willen geven. De warrior had op zijn minst verwacht om nog enkele manen apprentice te blijven en al helemaal geen verantwoordelijkheid te mogen hebben wat het trainen van apprentices betrof, maar toch was dat allemaal wel gebeurd. En hij wilde weten waarom. ”Waarom heb je me warrior gemaakt? En waarom heb je me zo’n grote verantwoordelijkheid gegeven?” Hij had het natuurlijk over Palepaw, welke een ervaren warrior nodig had om haar de kneepjes van het vak te leren. Was het een test? Wilde Settledstar hem een grote verantwoordelijkheid geven zodat hij de volgende keer wel drie keer na zou denken eer dat hij bessen aannam van een onbekende kat om sterker te worden? Waarom had Settledstar hem niet gewoon keihard gestraft?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ah. Die vragen. Hij keek de jonge kater met begrip aan. Hij knikte langzaam. ‘Oké,’ miauwde hij kalm. Hij gebaarde de jongeman om ook te gaan zitten. Hij nam plaats op de bosgrond en keek een kort moment naar zijn gebied. Dit was van hem, de beslissingen wat er hier gebeurde waren aan hem, dus de vragen waren ook van hem om te antwoorden. ‘De eerste is simpel: je bent geslaagd voor je assessment. Wat had je dan verwacht?’ Een plagende blik ging naar de jonge kater. ‘En wat betreft Palepaw-’ vervolgde hij zijn antwoord. ‘Ik denk dat het wel goed is dat je wat geduld leert. Dat je echt moet denken voordat je iets zegt, want het is niet zo makkelijk. Ik denk dat Palepaw wel ooit warrior kan worden, met de goeie begeleiding.’ Dit was een waarschuwing en een compliment in één. Het was aan Foulplay hoe hij hem op wilde vatten.

Settledstar ging zijn vragen beantwoorden, maar dat had Foulplay ergens ook wel verwacht. Hij zou toch geen genoegen hebben genomen met een halfslachtig antwoord en hij was blij dat zijn leader daar hetzelfde over dacht. De kater volgde zijn leader en ging zitten, waarna hij zijn amberkleurige ogen op de tabby richtte. Hij haalde zijn schouders op toen Settledstar aan hem vroeg wat dat hij dan verwacht had. ”Dat je me langer apprentice zou laten om wat er was gebeurd,” antwoordde hij op een rustige toon. Het was waar dat hij zijn final assesment had gehaald, maar dat nam de fout die hij had gemaakt niet weg. Hij hield zijn kopje een beetje scheef toen dat Settledstar zijn uitleg gaf over waarom dat hij Palepaw aan Foulplay had gegeven. ”Palepaw communiceert vooral via het geven van signalen of door het reageren op signalen. Ze kan niet praten en lijkt een heel eigen taal te hebben gecreëerd door het gebruik van haar lichaam. Het zal me eerst wat tijd kosten om dat te leren,” gaf hij toe. ”Ik wíl ervoor zorgen dat ze warrior wordt, maar ze zal zelf moeten accepteren dat dat misschien meer tijd nodig gaat hebben dan de gemiddelde apprentice.” Of misschien was hij het zelf juist wel die dat moest accepteren. Het ging geen rooskleurige training worden en veel dingen zouden tijd kosten. Hij was er bijna vrij zeker van dat hij haar niet klaar zou kunnen stomen voor de strijd met ThunderClan en hij wist niet zeker hoe hij zich daarover moest voelen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Om wat er was gebeurd. Een scheve glimlach sierde de leiders zijn kop. ‘Omdat je kruiden aannam van een medicine cat? Ik dacht dat die halve coma al genoeg straf was,’ miauwde hij plagend. Waar de kinderen van tegenwoordig zich wel niet druk over moesten maken. ‘En dan moest ik wachten dat een perfect capabele warrior zijn tijd zou verdoen in de apprentice den? Ik heb warriors nodig, geen sneue apprentices.’ Zeker met de oorlog die op de loer lag. Hij kon hem voelen aankomen, en de blikken als klauwen in zijn rug. Foulplay sprak vervolgens verder over zijn apprentice, die inderdaad een lastige tante leek te zijn. Hij haalde zijn schouders even kort op. ‘Wie weet verrast ze je. Je hoeft niet te kunnen praten om te jagen of te vechten. En ze kan prima luisteren. Als je eenmaal over die hobbel bent van wat ze wil zeggen, is 't misschien doodsimpel.’

Foulplay zou zijn leader er maar niet op wijzen dat zelfs een kitten vraagtekens had gezet als hij onbekende bessen voorgeschoteld zou krijgen met de boodschap dat het hem sterker zou maken. Of misschien juist wel. Zijn ambitie had hem in de weg gelegen en Foulplay wilde die fout niet opnieuw maken. Zijn oren voelden warm aan toen dat Settledstar zijn woorden sprak en even gloeide zijn borst van trots. Als het feit dat hij een apprentice had gekregen al geen bevestiging genoeg was dat Settledstar hem een capabele warrior vond, dan waren deze woorden dat zeker wel. ”Je kunt op me rekenen,” antwoordde hij dan ook op een standvastige toon en aan de blik in zijn ogen was te zien dat hij elk woord meende. Hij zou sterven voor zijn Clan als dat zou moeten en hij zou niet dezelfde fout maken die hij eerder had gemaakt. ”Al kan ik Mousepaw’s veiligheid niet garanderen als ik haar nog eens tegenkom aan de grens.” Het was een nonchalante toespeling geweest, maar zijn klauwen schoten uit hun hulzen en even vulde zijn blik zich met de haat die hij de afgelopen dagen al zo vaak gevoeld had voor de medicine cat’s apprentice. Heel even maar. Toen ging het gesprek naar Palepaw en bedachtzaam gaf Foulplay een knikje op de woorden van de kater. ”Ik vind wel een manier,” zei hij op een vastberaden toon. ”Ze wordt sowieso een waardige warrior, hoe lang het ook mag duren.” Dat was alvast een belofte die hij zowel naar haar als naar zichzelf maakte. Een mindere prestatie zou hij immers niet accepteren.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar glimlachte toen de apprentice opmerkte dat hij op hem kon rekenen. Goed. Dat was mooi. Hij had katten nodig die achter hem zouden staan, mocht de bom ooit losbarsten. Mochten al zijn geheimen ooit op straat komen te liggen. Hij had katten nodig die hem ondanks zijn zonden zouden bijstaan. Hij streed iedere dag om zijn clan veilig en gevoed te houden. Wellicht dat na vele manen het goede eindelijk het slechte zou uitwegen. Hij deed zijn best, keer op keer op keer. En van Newtspark had hij geen spijt, enkel dat hij haar wraak uit het hiernamaals niet had ingecalculeerd.

Foulplay sprak opnieuw over Mousepaw, en direct wierp hij een strenge blik naar de jonge warrior. ‘‘Je zal wel moeten,’’ miauwde hij hem toe. ‘‘Medicine cats zijn heilig, uit welke clan ze ook komen.’’ En het was de perfecte dekmantel om onder vandaag te werken. Newtspark had het hem voorgedaan, en hij zou nooit weer zo snel blindelings een kat vertrouwen. Dan mocht je aangeraakt zijn door de sterren, het bevestigde niet een puur hart. ‘‘En bovendien dochter van Crystalstar. Onze vrede is fragiel en ik ben van plan boven haar te blijven staan.’’

Settledstar waardeerde zijn doorzettingsvermogen echter wel. Hij was vastberaden iets te zijn in de clan. Een tandje harder te werken dan de rest. ‘‘Ik had niet minder van je verwacht,’’ antwoordde hij op de opmerking dat hij een manier zou vinden. ‘‘De raad die ik je kan meegeven, is dat iedere apprentice anders is. Ik heb al vele getraind. Soms hebben ze een schop onder de kont nodig, soms een vriend, en soms veel tijd. Als je haar manier hebt gevonden, weet ik zeker dat jullie er samen uitkomen.’’ Chillypepper was bijvoorbeeld erg ijverig geweest en een makkelijke eerste apprentice. Hoarsevoice was getraumatiseerd en gebroken geweest en had een schop nodig om uit die negatieve spiraal te komen. Tidepool veel tijd en vriendschap, belonende woordjes als iets goed ging en geduld van zijn kant. Maar voor zijn dochter had hij dat engelengeduld gehad. Bluestorm was dan het complete tegenovergestelde. Voor haar moest hij streng zijn en een manier vinden om al die energie in iets positiefs te steken. ‘‘Ik raad bij Palepaw geduld aan,’’ miauwde hij met een kleine glimlach. Kijken of hij dat kon opbrengen. Geduld.

Een vuile blik die goed paste bij zijn naam ontstond in zijn ogen toen dat Settledstar zijn woorden over Mousepaw sprak. Wat maakte het uit dat ze de dochter van Crystalstar was? Ze had Foulplay proberen te vermoorden! Zijn nagels schoten ongecontroleerd uit hun hulzen en boorden zich diep in de grond. Hij wist dat zijn leader het welzijn van zijn Clan voorop moest stellen in plaats van het welzijn van één kat binnen zijn Clan, maar toch deed het ergens pijn dat Settledstar Mousepaw niet gestraft wilde zien voor wat ze gedaan had. Dat hij zijn band met Crystalstar voorop leek te stellen en leek te kiezen over Foulplay’s gezondheid en wraak. ”Als dat jouw keuze is, dan kan ik niet anders dan dat te respecteren,” mompelde hij, zijn blik naar de grond gericht zodat Settledstar hopelijk niet de pijn in zijn blik kon lezen. Hij wilde Mousepaw’s bloed zien vloeien en hoe dat RiverClan’s band met ShadowClan zou beïnvloeden, interesseerde hem niet. Misschien was dat ook wel de reden waarom hij nooit meer dan een goede warrior zou kunnen worden. Geen deputy, geen leader. Omdat hij zijn eigen emoties boven het welzijn van zijn hele Clan verkoos. Zijn woede ebde weg en werd vervangen door schaamte, maar algauw ging het gesprek naar Palepaw en had hij geen tijd om zich daarin te verliezen. Hij keek zijn leader weer aan en luisterde aandachtig naar wat hij zei, waarna hij kort lucht inhaleerde toen dat Settledstar aanraadde om geduld te hebben bij Palepaw. ”Dit gaat niet over mij,” bromde hij tegen zijn leader. ”Het is niet míjn ceremonie dat tegen wordt gehouden als Palepaw er langer over doet. En dat is ook geen gedachte waar zij zich mee bezig zou moeten houden. Als we ons doel uiteindelijk bereiken, hoe veel obstakels we onderweg daarmee ook hebben moeten overwinnen en hoe veel tijd dat ons dan ook gekost heeft, dan is het goed, toch?” Er verscheen iets van hoop in zijn amberkleurige blik terwijl hij zijn leader aankeek. Alsof hij zichzelf niet enkel wilde overtuigen dat het geen ramp was als hij Palepaw niet binnen zes manen klaar kon stomen om warrior te worden, maar dat had die bevestiging ook nog eens extra nodig had van zijn leader.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zag dat zijn antwoord de kater niet zinde. Hij kantelde zijn hoofd toen hij luisterde naar hem. Hij was kwaad. Hij wilde wraak. Hij begreep het. Maar je moest aan het spel op de lange termijn denken. ‘‘Foulplay, denk na,’’ miauwde hij. ‘‘Ik snap dat je boos bent. En ik geloof ook niet dat Mousepaws intenties goed waren. Maar wij staan boven dat. Boven RiverClan, die denken dat ze boven de code staan. Katten als Mousepaw worden uiteindelijk altijd gestraft.’’ Settledstar wist alles van op zijn tong bijten, op zijn klauwen zitten en wachten. Uiteindelijk zou altijd een goed moment openen. Een goed moment om Arcticwolf zijn verdiende loon te geven. Een goed moment om Crystalstar voor eens en altijd een hak te zetten. Een goed moment om Eveningstar en haar paranoia te eindigen. ‘‘Een medicine cat aanvallen is nog altijd erger dan een apprentice. Het is niet eerlijk, ik weet het. Maar dat brengt je in veel, veel grotere problemen.’’ Hij keek hem nog eens lang aan. ‘‘Bovendien is geweld nooit de oplossing.’’ Maar het kon heel bevredigend zijn. Maar ze moesten voorzichtig zijn in dit spelletje dat hij speelde met Crystalstar. Er was misschien geen oorlog meer, maar vertrouwen was er ook niet.
De jonge warrior haakte in op zijn advies. Hij noemde dat het niet over hem ging. Hmm, daar betwijfelde hij aan. Maar misschien moest hij zelf ook maar leren door vallen en opstaan. Hij zou die twee wel in de gaten houden met hun trainingen. ‘‘Uiteraard,’’ miauwde hij kalm. ‘‘Een beetje extra training doet een kat nooit kwaad.’’ Toch dacht hij dat hem koppelen met Palepaw nog steeds wel een slimme actie was. Het zou veel van hem vergen, op een heel ander niveau. De beste warriors waren lang niet altijd de beste jagers of meest geduchte vechters.

Foulplay had gehoopt dat het onderwerp “Mousepaw” hierbij afgehandeld zou zijn als hij zijn leader gelijk zou geven, maar zijn leader besloot om nog wat meer in zijn gemoedstoestand in te praten. Alsof hij bang was dat Foulplay daadwerkelijk tot aanval over zou gaan, dat hij zijn woede niet langer onder controle kon houden als hij de medicine cat’s apprentice zou tegenkomen. Voor nu was dat ook wel de waarheid. Maar Settledstar’s woorden hielpen, ook al zou hij dat nooit toe willen geven. Het maakte het duistere plekje dat Mousepaw in zijn hart had gecreëerd iets minder duister, haalde de mistlagen die het rationele denken beïnvloedden wat weg. ”Ik wil gewoon dat ze haar verdiende loon verdient, of dat nu door StarClan of door een goed paar scherpe klauwen is,” mompelde hij, zijn blik richtend naar zijn poten. Zijn blik werd licht sceptisch toen dat Settledstar aangaf dat geweld nooit de oplossing was. ”Ik zal dat in mijn gedachten houden als ik nog eens nodig ben in de volgende oorlog tegen welke Clan dan ook,” zei hij op een droge, licht brutale toon. Hij wilde wel eens zien hoe erg geweld niet de oplossing was als ThunderClan zo door zou blijven gaan. Dan zou Settledstar wel op zijn schreden terugkeren. En dan kon geweld vast wél. Foulplay snoof geïrriteerd en tikte met zijn staart op de grond. De wereld was soms zo oneerlijk! Zijn boosheid ebde echter een tikkeltje weg toen dat Settledstar hem gelijk gaf en hem misschien ook ergens wel een ticket tot toelating van uitzondering gaf als het aankwam op Palepaw’s training. Dat het oké was om er langer over te doen als dat het uiteindelijke resultaat positief zou beïnvloeden. ”Ze komt er wel,” beloofde hij zowel Settledstar als zichzelf. Daar zou hij wel voor zorgen!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zijn blik werd kort duister. ‘‘Oh geloof me, StarClan vindt altijd een weg om degene die hen heeft getart te straffen,’’ mompelde hij. Maar die donkere blik bleef niet lang, toen meneer weer besloot gevat te zijn. Hij rolde kort zijn ogen. ‘‘Ja, ja, ja. Er zijn uitzonderingen,’’ sprak hij op een luchtige toon. Hij zuchtte en herinnerde zich de laatste oorlog. Hoe klaar hij was geweest Arcticwolf in stukken te scheuren en teleurgesteld zijn dat hij er niet was. Ja, er waren zeker uitzonderingen. Sommigen verdienden gewoon.. om er niet meer te zijn. Newtspark was daar één van geweest, Arcticwolf zou de volgende zijn. Misschien begreep hij Foulplay dan ook wel ergens heel, heel erg goed. En Crystalstar wist dat ze het kon verwachten. Hij had het gezegd. Foulplay vervolgde uiteindelijk dat Palepaw er wel zou komen, en hij knikte plechtig. Dus hij kantelde zijn kop en keek hem aan. ‘‘Dus, nog meer vragen? Of moet ik je voor je gemoedsrust toch maar weer apprentice maken.’’

Foulplay vernauwde zijn ogen toen zijn leader zijn woorden sprak. Zou het? Hij hoopte dat StarClan had gezien wat Mousepaw met hem had proberen te doen en dat ze Shrimpnose een sein zouden geven dat Mousepaw niet de juiste opvolger was. Een lichte huivering ging door hem heen wat een kat zoals Mousepaw zou kunnen leren aan haar opvolger. En allemaal onder de neus van die domme Crystalstar. Foulplay snoof ongeduldig. Stomme visvreters. Zijn leader gaf aan dat er uitzonderingen waren en Foulplay had de neiging om hem er fijntjes op te wijzen dat Mousepaw een uitzondering was, maar besloot uiteindelijk dat het een verloren zaak was. Settledstar had zijn mening er duidelijk over gemaakt en dat moest Foulplay respecteren, hoe moeilijk dat dan ook was. Hij snoof weer toen Settledstar zijn woorden sprak en gaf een ongeduldige zwiep met zijn staart. ”Dat kan niet. StarClan heeft mijn warriornaam al ontvangen en goedgekeurd,” sprak hij geïrriteerd. ”En nee, geen vragen meer. Ik ga me maar eens met andere taken bezighouden dan de verschillende manieren in mijn kop overgaan hoe dat ik Mousepaw het snelste één ticket naar StarClan kan geven.” Het was niet te zien aan zijn blik of te horen aan zijn stem of dat een grapje was of niet en de kater draaide zich demonstratief om. Hij had andere dingen te doen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oké. Meneer was duidelijk helemaal klaar met hem. Settledstar had hem ook wel een beetje op lopen stoken en hij had er genoeg van. Foulplay zei nog eens duidelijk dat er geen weg terug meer was - waar hij het niet eens mee was - en besloot dat zijn gezelschap niet meer zijn tijd waard was. Nog één keer maakte hij een grap (of niet) en Settledstar rolde zijn ogen. ‘‘Pas maar op, Foulpaw, of StarClan is niet meer degene waar je het meest bang voor moet zijn!’’ riep hij hem plagend achterna. Op dezelfde toon die hij had gebruikt. Of het een grap was bleef in het midden.

- topic uit c: