Just the same sad old song

De zomer hing nog als een aangename deken over het woud, zelfs nu de nacht al begon in te vallen. De nasleep van Leafgreen was altijd haar op één na favoriete moment van het jaar, net na de periode dat de vergeet-me-nietjes bloeiden. De ex-medicine cat zou dan ook niets liever doen dan op een van haar gebruikelijke avondwandelingen gaan, en genieten van de zonsondergang die een eeuwigheid leek te duren. Maar tegenwoordig bestonden haar uitstapjes uit niet veel meer dan een klein ommetje buiten het kamp. Deels omdat ze niet zomaar onbeleefd door het territorium van Shadowclan heen wilde banjeren, maar vooral omdat ze het gewoonweg niet kon. Peppermint was de meest prachtige, getalenteerde medicine cat, maar zelfs een kat zoals zij kon geen wonderen verrichten. Stilletjes had ze er Starclan eens om gevraagd toen ze lag te huilen in haar nest, maar ze wist dat dergelijke hoogmoed enkel werd gestraft.

Routnose zuchtte. Het ging beter. Dat was waar, en dat was waar ze dankbaar voor moest zijn... Maar hoe kon ze? Ze had zo hard gezocht naar het lichtpuntje in dit alles, maar kon het enkel vinden in onhaalbare dromen die niet voor haar waren weggelegd. Niet na alles. Treurig probeerde ze te kijken naar strookjes van de zonsondergang, maar het dikke bladerdek ontnam vrijwel alles van het zicht. Met haar manke poot hinkte ze haar ommetje af in stilte, terwijl ze haar best deed om te genieten van de zomeravond.

&Settled

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Er leek geen einde te komen aan zijn lijden. Ieder moment dat hij dacht dat het goed ging, dat hij meende dat hij dingen onder controle had, werd er een curvebal in zijn richting gegooid. Eindelijk van Acornstar af en leider van zijn clan? Wantrouwen in zijn keuze in deputy. Opruiming van zijn verraderlijke en moordzuchtige medicine cat? De bitch kwam hem kwellen in zijn dromen en spoorde Eveningstar aan om hem aan te vallen. Een goede band met zijn dochter uit RiverClan? Oh laten we dat kind verliefd op je maken! StarClan dacht dat ze grappig waren. Oh, zo grappig. Ze haatten hem. Ze maakten hem deputy en leider om alles wat goed was in zijn leven te verpulveren, te vermalen tot gruis. Enkel omdat hij één keer een domme keuze had gemaakt in de naam van liefde. Ze waren wreed, oh zo wreed. En voor ieder ding wat hij meende goed te doen, kreeg hij een consequentie in het tienvoud. Hij zou niet meer verbaasd moeten zijn op dit punt. En toch was hij het altijd weer.

Daarom toen hij Routnose door het territorium zag lopen, voelde hij het herkenbare gevoel van beklemming in zijn maag. Had hij er wel goed gedaan haar in de clan te laten? Ieder normaal persoon had het gedaan, in Bluejay's woorden. Hij had haar niet achter kunnen laten, dat was ook zijn instinct geweest. Maar nu vreesde hij dat zijn tweede motief hem ook weer in de hielen zou bijten op de lange termijn. Ze was een troef, een weg naar een bondgenootschap met Blazestar. En bovendien kon een extra medicine cat nooit kwaad toch? Maar wie weet. Zouden WindClanners kwaad worden dat ze hier was. Zou een oude vijand haar komen opruimen. Zou alles averechts werken en had hij straks drie clans vijand gemaakt. Maar toen zijn blik kruiste met de gewonde poes, glimlachte hij breed en liet hij niets van zijn zorgen op de oppervlakte zien. ‘‘Wat fijn je buiten het kamp te zien, Routnose,’’ snorde hij vriendelijk. Het zou vast haar laatste moment van de dag zijn, terwijl die van hem net begon. De hele nacht zou hij buiten zijn, genieten van een warme zomernacht en de onzichtbaarheid die de duisternis hem gaf. Maar hij zag dat Routnose haar gevoelens minder goed weg kon stoppen als die van hem. Zijn vorige opmerking voelde nu dan ook ernstig misplaatst, alsof hij te amicaal was geweest voor een moment zoals dit. Hij viel naast haar langzame pas en hield zich in om haar te ondersteunen. En zoekende naar passende woorden, bleef hij stil. Wetende dat hij ook een talent had om in zulke momenten precies het verkeerde te zeggen. Hij was al aan het denken in oplossingen, om deze verdrietigheid van Routnose even te "fixen". Maar zoiets fixte je nou eenmaal niet eventjes.

De poes haalde diep adem, maar de warme avondlucht deed haar alleen maar denken aan vroeger, aan thuis. Ze wilde zich dan ook opkeren om terug te strompelen naar het kamp, toen ze de warme groene ogen van de leader ontmoette. Routnose voelde zich altijd wat schuldig in zijn gezelschap en dat werd niet beter met zijn woorden. Routnose dook zichtbaar een klein beetje in een. Buiten het kamp. Natuurlijk, hij wachtte er ook op totdat ze haar spullen zou pakken en weg zou gaan. Ze at enkel hun eten op en hoewel ze haar best deed om wat van de apprentice taken op te nemen, was dat natuurlijk niet iets waarmee ze het even kon spelen. Snel zou Leaffall komen en dan Leafbare, geen enkele clan had in die periodes een groot genoege prooistapel om verloren medicine cats van een andere clan te voeren. Ex medicine cats voegde ze er bitter aan toe in haar hoofd. "Ja, het gaat gelukkig steeds beter, allemaal dankzij jullie," ze probeerde naar hem terug te glimlachen, maar haar mondhoeken raakte haar oren niet. Ze merkte dat hij haar pas inhield, terwijl zij juist haar best deed hem bij te houden. Ze slikte. "Ik kan jou, en Shadowclan, niet genoeg bedanken Settledstar. Ik... Nou ja, laten we maar zeggen dat er niet veel van me over zou zijn zonder jullie," ze deed een poging tot galgenhumor maar in plaats daarvan klonk haar zachte lach enkel triest. Want nu kwam het moeilijkste deel. "...Nu ik weer kan lopen, zal ik binnenkort vertrekken," haar keel kneep dicht. Waarheen? Waarheen dan, Routnose? Ze wist het niet. Ze wilde niets liever dan het hem vragen. Nogmaals vertrekken voelde als een marteling, maar ze kon het niet maken. Niet na alles. En toch brandde de woorden op haar tong.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar viel op dat zijn woorden sneden en hij begreep niet waarom. Hij was toch positief geweest? Opgewekt? Blij? Dit was een goed ding toch, dat ze heelde? Bij de sterren, hij zou nooit het andere geslacht begrijpen. Zelfs zijn goedbedoelde woorden wisten een weg te vinden in dat brein om negatief te zijn. Maar hij bleef stil, toen de poes hem meerdere malen bedankte. Hem, en zijn clan, uiteraard. Hij had niets gedaan. Enkel haar een toevluchtsoord geboden. Alleen toen ze miauwde dat ze weer zou vertrekken als hij kon, keek hij haar een moment vragend aan. Wist ze zijn onderliggende motieven? Kon ze die raden. Of, voelde ze zich gewoon niet thuis hier. Hij verzachte zijn blik weer wat. Nu ze weer kon lopen? Ze moest zichzelf en hem niet voor de gek houden. De bittere waarheid was dat het waarschijnlijk nooit meer goed zou worden. Het zou wreed zijn om zo'n poes aan haar lot over te laten, toch? Dat vertelde hij zichzelf maar. ‘‘Ja... over dat,’’ miauwde hij langzaam. Een klein lachje rolde over zijn lippen. ‘‘Je hebt een aantal goede vrienden gemaakt in mijn clan. Vrienden die geen slecht woord voor je over hebben.’’ Settledstar keek haar met een warme glimlach aan. Bluejay had zijn sterke mening geprobeerd zo politiek correct aan hem over te brengen. Maar Settledstar wist het wel. Zelfs de oudere kater kon het niet meer voor hem verbergen. Hij wist hoe onbereikbare liefde voelde. Wie was hij om dat te straffen? Hij was wel de laatste die daar recht op had. ‘‘Wat ik wil zeggen is; je hoeft niet te gaan.’’ Zijn blik ging weer naar haar. ‘‘Als je dat wil.’’

De stilte was kort, maar hing als een dichte, verstikkende mist tussen hen in. Ze dachten allebei hetzelfde, wisten beide wat er werkelijk zou gebeuren wanneer ze vertrok. Haar enige optie zou het leven van een kittypet zijn. Dat was de conclusie waar ze tot was gekomen. Zelfs als de tribe haar zouden toelaten, zouden haar broze poten de barre toch niet overleven. Kon ze überhaupt nog wel jagen, vechten? Starclan wist van niet... Maar het idee alleen al van Twolegs die haar zouden proberen vast te houden, en haar op zouden sluiten in een huis... Het gaf haar de kriebels, maar wat kon ze anders?

Nou, ze kon hier blijven. Het was een stille gedachte die zijn wortels had geslagen in haar hart, en toen ze het uit de mond van de leader hoorde maakte deze een sprongetje. Het was genoeg om haar even te laten twijfelen of ze droomde, maar in de zachte avondlucht kon ze geen sterretjes spotten. Kleine tranen sprongen in haar ogen terwijl hij alle woorden zei die ze wilde horen. Ze wist dat ze dit aan Bluejay te danken had, net zoals ze alles aan hem te danken had. Oh, die vent...Hij deed haar hart overlopen met zo veel warme zoete gevoelens. En als ze ja zou zeggen, als ze hier zou blijven... Ze zou iedere nacht tegen hem op kunnen krullen en Peppermint alle kusjes op haar hoofd kunnen geven die ze nodig had om te helen. Maar... Kon ze? Na alles wat was gebeurd, na alles wat ze had gedaan... Ze was te oud inmiddels om nog te doen alsof ze het niet door had. Ze wist dat als ze hier bleef, ze enkel een burden zou zijn voor hem en zijn clan; er was niets meer dat ze toe kon voegen, alleen nog maar wat ze af kon nemen. Maar zij was ook maar een kat, en het woord 'nee' had nog nooit zo bitter gesmaakt. Na een stilte slikte ze en schraapte haar keel. "...Ik zou liegen als ik zeg dat dat niet stiekem alles is wat ik wil," gaf ze uiteindelijk zachtjes toe. "Maar na wat ik heb gedaan..? Na wat er is gebeurd? Ik zou alleen apprentice taken kunnen doen, Settledstar, en Blazestar zal vast niet blij zijn," haar adem stokte een beetje terwijl haar hart haar smeekte om niet deze ene kans te vergooien. "Ik.. Het enige wat ik heb is mijn kruidenkennis, en dat mag je altijd hebben, maar Peppermint heeft het niet meer nodig..." haar treurige ogen ontmoetten de zijne. "Ik.. Ik wil zo graag blijven, maar na alles moet ik eerlijk zijn, en de waarheid is dat ik niets meer terug kan geven," de manier waarop Settled nog nut in haar zag, was iets dat ze nooit achter hem zou zoeken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar kreeg een beetje een stoutmoedig glimlachje op zijn mond toen de traantjes in haar ogen sprongen. Van geluk, mocht hij hopen? Kennelijk had hij nu wel het goede gezegd. Hoe hij met simpele woorden een kat zou blij kon maken. En iemand anders zou ook wel zijn voeten mogen kussen. Hij was net een stiekeme cupido. En was het niet voor de andere dingen die hij dacht om Routnose dichtbij hem te houden, kon hij zich een beetje trots voelen. En ze wilde het, ze sprak het uit, maar al snel volgden de excuses. De redenen waarom het niet kon. Hij schudde zijn hoofd en wimpelde het af alsof het kleinigheidjes waren. Een smetje op je vacht, een blad in de wind. ‘‘We doen allemaal slechte dingen voor het grotere goed. Ik denk dat je wel genoeg bent gestraft voor je daden.’’ Hij wierp een snelle blik op haar manke poot. Hij schudde zijn kopje kleintjes. ‘‘Ik heb genoeg van je gezien om te weten dat ik een goede beslissing maak. Als ik je kan helpen om je weer een beetje gelukkig te laten voelen, vind ik het waard om die beslissing te nemen.’’ Want dat was het. Routnose was puur en zacht en goed. Eén stomme beslissing, denkende dat het het beste was. Iedereen maakte ze. Alleen waren soms de gevolgen groter dan je anticipeerde. Zette je een kettingreactie in werking, de vonk die de lont nodig had. Ze had de schuld gevoeld, de straf geleden, en nu kon ze wel weer opnieuw beginnen. ‘‘We vinden wel iets wat je kan doen, daar heb ik geen twijfel over. En oh, maak je geen zorgen om Blazestar. Ik zal wel met hem praten.’’ Oh dat zou hij zeker, als de tijd er rijp voor was. Als het moment perfect was. Had Routnose nu echt niet door wat voor een hefboomwerking ze had? Ze kon het middel zijn om stugge Blazestar uit zijn stugge koppigheid te forceren. Maar daar zou de ShadowClan leider zijn mond over houden. ‘‘Dus, wat zeg je erop?’’

Ze kon haar oren amper geloven. Hij wist het, ze had hem de waarheid gegeven die hij verdiende. En hij was een slimme kater, alleen slimme katten schopten het tot leader. Maar waar Windclan haar had uitgespuugd, glimlachte hij haar enkel toe. Achteloos wuifde hij de pijnlijke feiten die ze op tafel had gegooid weg, alsof het helemaal niets was. Met stomheid geslagen keek ze hem aan. De giftige woorden van Crow, van Wisteria, van iedereen, en nu dit. Het voelde te makkelijk, te oneerlijk na alles. Maar ze wilde niets liever dan zijn woorden geloven. Was ze niet al genoeg gestraft? die woorden begroef ze diep in haar hart. Als Mousewish het zei, en als hij het zei... Wel, dan leek het plots een stuk makkelijker te geloven. Settledstar had een manier van spreken die zelfs haar een beetje hoopvol kon maken. Dat afschuwelijke gevoel dat ze dit allemaal niet verdiende kreeg ook hij niet weg, maar het vooruitzicht van een warm nest en voor altijd Bluejay en Peppermint om haar heen... In een opwelling stapte ze naar hem toe en sloeg haar poten op hem heen in een omhelzing. En hoewel ze wist dat het verschikkelijk ongepast was, kon ze hem even niet los laten. Iniedergeval een paar tellen niet, totdat ze zichzelf weer tot orde kon roepen. "Ik, uhm, s-sorry," lachte ze ongemakkelijk en wreef nerveus met haar poten, maar een steen die al moons lang in haar borstkas lag leek plots een stuk lichter. Als ze nog om één ding mocht vragen, nog één ding mocht hebben - dan was het dit.

"Ja, j-ja, heel graag, Settledstar,"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar keek met een wenkbrauw iets omhoog getrokken haar afwachtend aan. Ergens wist hij dat hij haar een offer had gedaan die ze onmogelijk kon afwijzen. Geen kat van goed verstand zou een veilige haven zo afwijzen, eentje waarvan hij wist dat ze het bij Bluejay zou doorbrengen. Hij was niet blind, en ze waren niet verschrikkelijk subtiel. Hij kon haar gelukkig maken. En daarmee zou ze in zijn schuld blijven. Het was een wrede gedachten. Maar hij was een leider. Hij moest iedere optie afwegen. En voor niets ging de zon op.
Hij lachte hartelijk toen hij iets naar achteren werd geworpen toen ze haar poten om zijn nek heen sloeg. En ook hij sloeg een poot om haar schouders, klopte zachtjes op haar. Ja, hij voelde zich een beetje ongemakkelijk. Het voelde intiem op een manier die vrienden deden. En ze waren geen vrienden, toch? Misschien. Hij zou altijd een leider voor haar blijven. Dat was de realistische positie waarin hij zich bevond. Maar kijk nou hoe ze straalde. Het kon zelfs het berekenende hart van Settledstar een beetje doen smelten. Hij lachte nogmaals toen ze sorry zei. Jeetje, hij kon niet voorstellen dat zo'n zachtaardige poes kon denken dat ze een schurk was. Misschien had het niet aan haar gelegen, maar aan de Windclanners om haar heen die maar iemand de schuld moesten geven en hun poten dan maar naar haar hadden gewezen. In ShadowClan had was ze nooit anders dan vrijgevig en behulpzaam geweest.

‘‘Welkom in ShadowClan, Routnose. Voor echt, deze keer.’’