[Announcement] Desperation

Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen vis te vangen zich verzamelen voor een belangrijke mededeling.' Ze hoorde de woorden nog door het kamp echoën toen ze zich er de ironie van besefte, niemand zou nog vis kunnen vangen, hoe oud of bekwaam ze ook waren. Crystalstar wist dat de vloek er aan zat te komen, maar had ook geweten dat ze er weinig aan kon doen. Een profetie was bindend en lastig te buigen, en ze waren nooit helemaal zeker geweest van wát er precies ging komen. "Riverclan.. Ik breng slecht nieuws, erg slecht nieuws. We hebben berichten gekregen over een nieuwe vergiftiging van onze prooien. Deze keer zijn niet alleen onze vissen geraakt, ook konijnen in de hoge landen zijn dood aangetroffen, ruikend naar de ziekte." Haar stem droeg goed door het vertrouwde kamp, en de groep verzamelde katten luisterden in doodse stilte. Ze wisten net zo goed als zij dat sommigen van hen hun einde te danken zouden hebben aan dit nieuwe onheil. Riverclan had de royale vangst van New-leaf en green-leaf nodig om aan te sterken van de karige seizoenen die eraan voorafgingen. Zonder dat aansterken zouden hun zwakken niet lang overleven.

Crystalstar was echter niet iemand die van plan was rustig toe te kijken, terwijl haar clan om haar heen stierf. "We zullen op andere plekken naar gezonde prooi moeten zoeken." Ze liet de toon van haar stem zakken, tot een onheilspellende klank. "Eerst hier, in Riverclan's eigen territorium, maar als het onmogelijk of onvoldoende blijkt, zullen we onze eigen levens vóór de grenzen plaatsen." Dat zou ieder van hen begrijpen, en ze dacht niet dat velen objecties zouden hebben tegen haar snelle handelen.

Bell

Hij had het met zijn eigen ogen gezien. Had vissen terug mee gedaan naar het kamp. Geen idee of iemand ze had opgegeten. Ze waren dood aangetroffen door hem. En hij had gedacht een buitenkansje te schieten ermee. Ze roken niet echt helemaal zoals een vis normaal rook, maar hij had altijd gezegd dat het misschien... Ergens anders vandaan kwam. Iets om zijn angst te kunnen onderdrukken, in ieder geval. Hoe dan ook bracht crystalstar het nieuws. De grote kater neeg zijn kop wat, zijn oren in zijn nek plooiende bij het horen van dit nieuws. Zou hij betrapt worden op wat hij had gedaan? Aangesproken worden...? Hij slikte even en likte nerveus zijn lippen af. Daar had hij echt geen zin in. Hij was zelf alleen door het water gegaan. Hij had buiten die keer nog nooit een poot buiten het kamp gezet, dus ergens vond hij van zichzelf dat hij ergens goed had gedaan. Dat hij niet meteen Crystalstar of Carrioncough had ingelicht..? Nou... Hij was maar een apprentice, wat wilden ze van hem dan hebben? De grijze leader sprak over wat er de laatste dagen speelde. Hij kantelde zijn hoofd wat en haalde diep adem. Betekende dit dat er geen vissen meer konden gehaald worden? Wat ging hij dan eten. Hij had de laatste tijd maaltijden uitgesteld opdat hij het gewoon vertikte landprooien naar binnen te spelen. Het vlees zag er taai uit en de geur was vrij ranzig als je het aan hem vroeg. Nee, hij wilde liever andere dingen dan dat...

Crystalstar ging verder met haar oordeel. Eerst eigen territorium, dan verder. Bellpaw trok met zijn oren en schudde zijn hoofd wat lichtjes, zijn staart om zijn poten heenslaande. Hij wilde zich niet inbeelden om verder te gaan dan de grens. Hij was nog niet eens goed en wel uit het kamp gegaan, had het territorium nog niet eens gezien... En dan zou meteen verwacht worden dat hij verder ging? HIj slikte even en voelde hoe zijn poten weer begonnen te beven. Nee, hij wilde echt terug naar de nursery. Dit alles, al deze veranderingen, zo kort op elkaar. Hij vond het maar naar. Zo verschrikkelijk naar. Waarom was de wereld zo... Zo vreed?

Rimepaw

Rimepaw hoorde de bekende woorden die aangaven dat ze in de richting van de open plek moest lopen. Woorden die ze de laatste keer had gehoord omdat ze oud genoeg was geweest om Apprentice te worden. De nieuwe manier van leven was niet iets dat haar echt beviel. Ze wilde weer terug naar het oude, het bekende. Ze wilde de liefde van papa, de knuffels van haar broers. Ze wilde niet de zorgen van het jagen; het beschermen en het volgen van een Code die veel te heftig klonk. Ze wilde niet de blikken en vragen; ze wilde niet telkens moeten verbergen dat haar vacht jeukte en ze soms niet eens echt kon focussen. 'Riverclan.. Ik breng slecht nieuws, erg slecht nieuws. We hebben berichten gekregen over een nieuwe vergiftiging van onze prooien. Deze keer zijn niet alleen onze vissen geraakt, ook konijnen in de hoge landen zijn dood aangetroffen, ruikend naar de ziekte.' Rimepaw slikte moeizaam, het klonk niet goed. Prooi was nodig, en ook zij moest erop leren jagen. Het idee dat de spanning en sensatie toe zou nemen, iets dat ze bijna aan kon voelen komen deed haar, haar oortjes in haar nek drukken. 'We zullen op andere plekken naar gezonde prooi moeten zoeken.' Ze liet de toon van haar stem zakken, tot een onheilspellende klank. Rimepaw moest een rilling onderdrukken. 'Eerst hier, in Riverclan's eigen territorium, maar als het onmogelijk of onvoldoende blijkt, zullen we onze eigen levens vóór de grenzen plaatsen.' De grenzen, ze wilde niet een grens over. Het territorium was al te groot, daar kon ze al nauwelijks doorheen bewegen. Ze schudde enkel haar kop, ze snapte nog niet dat ze wellicht geen keuze meer hadden. Ze moesten eten.

Infos here

Onderwerp: Re: [Announcement] Desperation