And now the end is near

Onderwerp: And now the end is near wo 29 jun 2022 - 11:24

Hij wist dat hij een groot risico nam door dit te doen, maar hoewel hij vrede had gesloten met het feit dat hij was verbannen en dat hij nu als rogue door het leven moest gaan, kon hij het niet helpen om af te dwalen naar de borders van het woud. De borders die verschillende geuren met zich meedroegen. Hij besloot dat het een goed ding was om uit de buurt van de ShadowClan border te blijven en voldoende afstand te houden zodat katten van de Clans niet dachten dat hij hun grens over wilde steken, want dat wilde hij ook niet. Het was… nieuwsgierigheid? Hij kon er zijn poot niet goed op leggen, maar hier was hij dan. Misschien hoopte hij ergens een vriendelijk gezicht tegen te komen waar hij even een praatje mee kon doen, of dat nu een warrior of een apprentice was. Met een triest gevoel in zijn hart realiseerde hij zich dat hij nooit meer de nursery binnen kon gaan om de toekomstige warriors te zien. De kleine bundeltjes vacht die het toch altijd wel voor elkaar kregen om zijn hart te doen smelten. Een onwillekeurige glimlach was om zijn lippen verschenen, al zwakte deze af toen dat hij pootstappen hoorde en de geur van WindClan zijn richting in kwam. Hij hield zijn kopje een tikkeltje scheef en luisterde. Lichte pootstappen, al waren WindClanners altijd wel licht op hun poten. Hij vermoedde dat het een apprentice was, maar zeker weten deed hij niet. En misschien had hij weg moeten gaan, maar hij bleef zitten en keek een tikkeltje nieuwsgierig in de richting van het geluid.

@Mistlepaw

Mistlepaw wist dat ze niet zomaar weg kon lopen. Het was haar meerdere keren verteld, door haar moeder, haar mentor, zelfs door haar deputy. Ze zou gewoon terug moeten gaan naar het kamp, ze zou haar excuses aanbieden aan iedereen, en ze zou niet in de problemen komen. Het probleem was dat ze zich niks aantrok van een standje, als het al iets deed, zorgde het er alleen maar voor dat ze nog liever het kamp uit wilde. Het was niet slim, dat wist ze, en ze had er al vaak genoeg nesten teekvrij voor moeten maken. Maar die enkele momenten van vrijheid, de wind door haar vacht, niemand die iets van haar verwachtte, alleen op je voorouders in de sterrenhemel na… Daar leefde ze voor, dat moment wanneer het echt voelde alsof je leefde. Het was poëtisch, bijna. Velen zouden het leven van een rogue omschrijven als geen leven, terwijl het voor haar de enige manier van leven leek. Ze kon haar clan niet verlaten, natuurlijk. Iedereen om wie ze gaf, was in de WindClan, en daarnaast had de clan haar opgevoed. Het was het leven, hoewel het soms niet als háár leven voelde. Plotseling hoorde de leerling een zachte beweging, ergens rechts van haar. De wind stond verkeerd, dus ze had geen idee of de kat WindClan was, of van een andere clan, of misschien van buiten de clans. De andere kat moest haar inmiddels wel opgemerkt hebben; wegrennen kon niet meer. Ze draaide zich om naar het geluid, en riep ernaartoe: “Wie is daar?!”

OOC: Ik had een poëtische bui vandaag, als dat nog niet duidelijk was XD

Hij hoorde lichte pootstappen. WindClanners waren sowieso wel licht op hun poten, maar dit was wel extreem licht, dus hij vermoedde dat het om een jongere kat ging. De zoete geur die de geur van WindClan met zich meebracht, vertelde hem dat het om een she-cat ging. En niet veel later kwam ze in zicht, schel roepend naar wie dat er was. Roku glimlachte. Ah, de nieuwsgierigheid van een jonge apprentice. Hij kon zich nog van zijn manen in ShadowClan herinneren dat hij ook zo was geweest. Bruisend van nieuwsgierigheid, de waarschuwingen van zijn mentor meerdere malen negerend zodat hij erop uit kon trekken. Deze apprentice was vast net zo, maar gelukkig voor haar was hij geen gevaarlijke kat en hoefde ze voor hem niet op haar tellen te letten. ”Hallo, mijn naam is Roku,” zei hij op een begroetende toon terwijl hij geen geheim van zijn aanwezigheid maakte. Hij was al uit de Clan verbannen toen dat zij de nursery verliet, dus hij was er vrij zeker van dat ze hem niet zou kennen als ShadowClan warrior. Als voormálig ShadowClan warrior, that is. ”Is het nieuwsgierigheid dat je hier alleen naar de borders heeft gebracht?” vroeg hij op een geamuseerde toon aan haar. Ze moest vast weten dat het niet het slimste was om dat te doen, dus die preek ging hij haar besparen. Waarom zou hij ook? Hij was niet haar mentor, noch haar Clanmate. Hij had er geen zaken mee met wat ze hier alleen deed.

OOC: Prachtig wel hoor xD

Onderwerp: Re: And now the end is near