I won't be broken again

Het was even wennen dat hij niet meer op Scartail hoefde te wachten om het kamp uit te gaan voor te gaan patrouilleren. Hij had van Settledstar geen bijkomende straf gekregen en werd dus niet beperkt in wat hij deed. De ziekte die hij had gehad en de nasleep ervan waren verdwenen en waar hij even voor had gevreesd, was gelukkig niet gebeurd. Hij zou er geen blijvende effecten van behouden en hij kon weer doen wat dat hij wilde. Dat nam de woede echter niet weg. Dat nam de haat niet weg. Hij wilde Mousepaw laten boeten. Hij wilde heel RiverClan laten boeten als het even kon. Hij haatte die visvreters, allemaal. Hopelijk zou de oorlog tussen ThunderClan en ShadowClan snel genoeg voorbij zijn zodat ze zich konden focussen op die visvreters. Hij wilde een oorlog hebben met RiverClan zodat hij een excuus zou hebben om zijn woede op hun uit te werken. Haatdragende gedachten gingen nog altijd door hem heen terwijl hij langs de border met WindClan liep, te veel met zijn gedachten bezig zijnde om aandacht te besteden aan zijn omgeving.

Natuurlijk kon StarClan hem niet één moment alleen gunnen aan de borders. Ergens was dat ook wel te verwachten omdat alle Clans hun grenzen in de gaten moesten houden, maar het irriteerde hem mateloos dat een betweterige apprentice, een uitgemergelde WindClanner zelfs nog, het in haar hoofd haalde om een irritante opmerking te maken. ”Grote woorden voor zo’n klein mormel,” zei hij tegen haar, waarna hij haar eens van kop tot teen bekeek. Een spottende grijns verscheen om zijn lippen en hij kwam wat dichterbij de grens die zijn Clan verbond met die van haar. ”Weet je zeker dat je hier wel op je plek bent? Ik durf te wedden dat de queens je aan het zoeken zijn.” Als zij geen filter op die gore bek van haar had zitten, dan had hij dat ook niet. Sinds dat Mousepaw hem had proberen te vergiftigen, had Foulplay behoorlijk wat moeite om zijn agressie te bedwingen en dit was misschien wel eens juist de uitlaatklep die hij nodig had.

Ze deed haar best om kalm te blijven, maar Foulplay was niet van gisteren. Hij zag aan het trekken van haar mondhoek dat hij haar op een gevoelige plek had geraakt. Mooi zo. Dat ander mormel uit RiverClan had hem ook niet gespaard, dus waarom zou hij dat bij deze kat wel doen? Waarom zou hij überhaupt aardig doen tegen iemand uit een andere Clan? Zijn gedachten gingen kort naar Stormbriar en geërgerd knipperde hij met zijn ogen. Dat was anders. Daar kon hij het treiteren nog enigszins van hebben. Van deze stomme hazenvreter, geboren in een Clan die bestond uit lafaards, kon hij niks hebben. De blik in zijn ogen paste dan ook precies bij zijn prefix toen ze verder begon met spreken. Dat er wrevel was tussen ThunderClan en ShadowClan was voor de andere Clans geen geheim meer en Foulplay stond er dan ook niet van te kijken dat ze dat als troef tegen hem gebruikte. ”Zo lang ik met mijn poten op mijn grens blijf en jij op die van jou hoeft er geen conflict te zijn,” gromde hij naar haar. Haar volgende opmerking liet hem licht grijnzen. ”Dat zal ik doen als jij me belooft om terug te gaan naar de nursery. Ik denk dat ze zich nu wel écht zorgen om je beginnen te maken.” Het had eerder effect op haar gehad, dus waarom zou het nu niet opnieuw werken? Met een beetje geluk werkte het genoeg op haar zenuwen zodat ze over de grens zou komen en hem aan zou vallen. Dan had hij én een uitlaatklep én lag de schuld niet eens per se bij hem. Twee vliegen in een klap.