Same Logic

"Waarom jij?" Elk moment van zijn leven werd Umbrapool eraan herinnerd dat hij onwaardig was. Iedereen scheen het beter te hebben dan hij, en leek meer liefde van Starclan te krijgen dan de magere, donkergrijze warrior. Nooit was iets in zijn leven de goede kant op gegaan, zonder dat hij er eerst zo hard voor had moeten werken dat het eindresultaat het al lang niet meer waard was geweest. Umbrapool was een aaneenschakeling van teleurstellingen, teleurstellingen die hij bracht en die hij voelde. Nooit werd zijn waardeloosheid zo onderstreept als wanneer hij naar zijn broer keek. Blazestar was kleiner, onhandiger en niet eens bijna zo intelligent, en toch was hij leader, en Umbra was.. niets.

Hij had urenlang over die twee woorden gemaald voordat hij ze uitsprak, en nu klonken ze hol en triest in zijn eigen oren. Zijdelings keek hij naar de kleine rode kater, met wie hij het kamp uit was gelopen voor een wandeling. "Ik bedoel.. Kijk ons toch. We zijn samen getraind, met dezelfde ouders, dezelfde omstandigheden. We zijn zelfs tegelijk warrior geworden!" Zijn gele ogen vernauwden zich kort. "En ík word niet eens aangekeken, terwijl jij de clan leidt. Hoe kan dat?" Al die dingen wilde hij tegen zijn broer zeggen, maar hij kwam niet verder dan: "Het is niet eerlijk.." Hij was zich opnieuw bewust van de zwakte van die woorden, maar kon er niets aan doen. Hij was nu eenmaal zwak, en waardeloos. Het plan was een goed gesprek met zijn broer geweest, het resultaat was uiteindelijk zes onduidelijke woorden, die niet eens uitlegden waar hij het over had. Niet dat Blazestar het niet zou weten..

[Blaze]

Toen ze stil stonden wendde Umbrapool zijn blik af. Hij was nooit zo sterk geweest als Blazestar, en was bang dat zijn broer hem hier een tik voor zou geven. Zijn gebruikelijke lafheid, dacht hij bij zichzelf. Maar de kleine leader besloot blijkbaar dat het niet nodig was om zijn broer te 'corrigeren.' In plaats daarvan vroeg Blazestar om opheldering, en Umbrapool rilde ongemakkelijk. Kon Blaze dat nou echt niet raden? Waar was hij dan leader voor geworden, als dit het inlevingsvermogen was dat hij had? "Dat jij leader bent.. en ik.. mij ben." Hij keek kort in de amberkleurige ogen van de broer waar hij altijd zo van had gehouden, en zag een kil oordeel. Dat hij die kilheid misschien inbeeldde, besefte Umbrapool niet.

"Vader zou verafschuwd zijn als hij mij nu zag.. En jij bent precies wat hij wilde dat we werden." Umbrapool wist dat zijn vader geen engel was geweest, maar hij was sterk geweest, nog steeds het voorbeeld van de sterke warrior dat hij als ideaalbeeld had. De ironie van het feit dat Fawnshadow de clan had verlaten ontging hem.

De harde woorden van zijn broer staken hem, en Umbrapool sloot gepijnigd zijn gele ogen. Voor een lange tijd had hij geprobeerd hard te worden, hard zoals zijn vader, hard zoals een echt Warrior. Het was nooit echt gelukt. Het dichtst dat hij in de buurt was gekomen was een smalende, emotieloze uitstraling die anderen juist af schrok. Umbrapool was niet dapper, of leuk om te zien, of grappig, of charmant. Op zijn best was hij een kat die anderen stilletjes konden negeren, op zijn ergst iemand die ze uitspuugden, en die slechts wat respect losmaakte door de naam van zijn broer te gebruiken.

Ergens wist hij dat hun vader een monster was geweest. Umbra was waarschijnlijk het bangst voor Fawnshadow geweest, met zijn uitbarstingen en harde eisen. Als kitten was hij zacht geweest, met een grote fantasie, en een hoofd vol verhalen en dromen. Als apprentice had zijn vader hem geleerd dat dromen niet uitkwamen, en dat die verhalen slechts verzinsels waren, om sukkels zoals hem wat te geven om naar te streven. Toch had Umbrapool een soort respect voor zijn vader geïnternaliseerd. De hoge eisen hadden zijn gedachten nooit verlaten, en hij was nooit gestopt met hopen dat hij ze ooit zou bereiken. Ze hadden hem bitter en afgunstig gemaakt, een kater met weinig aardige woorden voor wie dan ook. Wat een verschil met Blazestar, die zich meer los had weten te maken van hun pijnlijke verleden.

"Hij geloofde in ons." Protesteerde hij. Zijn stem was zwak en onzeker, en hij was wat in elkaar gedoken door Blazestar's harde woorden. Toen ze jong waren geweest was hij altijd degene geweest die Umbrapool tot rust had gebracht, wanneer hij weer eens van slag was geweest, wanneer Fawnshadow weer wat te hard geduwd had. Nu brachten zijn woorden juist een soort beschaamde angst. "Hij geloofde dat we ooit goed genoeg zouden zijn om leader te worden. Hij had gelijk, over jou." Siste Umbrapool, zijn blik gefixeerd op die van zijn broer. Alle cynische zekerheid van een paar momenten geleden was hem verlaten, en nu was hij nog maar een kruipende lafaard, de schaduw van een Warrior.

Nooit zou hij de stem of de geur van zijn vader vergeten. De smaak van bloed en schaamte zou zijn tong nooit helemaal verlaten. Het gewicht van een zwaarder lichaam dat hem tegen de grond duwde en hem les gaf zou Umbrapool nooit vergeten. Fawnshadow had hem vaak genoeg in zijn gezicht gespuugd, had hem verteld hoe weinig hij kon en hoe weinig hij waard was. Één keer had zijn vader hem zo'n harde slag toegediend dat hij het bewustzijn was verloren. Umbrapool herinnerde nog hoe het gevoeld had toen hij wakker was geworden, één van zijn oren plakkerig met bloed, met zijn eigen vader die hem vertelde dat hij zichzelf moest opfrissen voordat zijn moeder het zag. Dat was niet eens de slechtste herinnering, of het ergste wat Fawnshadow hem had aangedaan. Er waren dingen die zelfs hij, met zijn goede geheugen, had weten weg te stoppen. Dingen die hem nog steeds belemmerden. Zijn vader had er wel op toegezien dat zijn liefdesleven nooit iets zou worden.

Hij richtte zijn gele blik weg van zijn broer. ”Je weet niet wat hij gedaan heeft.” Mompelde hij cryptisch, zonder écht in te gaan op wat Blazestar zei. Natuurlijk had zijn broer een punt, dat had hij altijd. Umbrapool was slim, maar was nooit competitie geweest als het ging om wijsheid. ”Hij haatte mij, en daarom kreeg ik alle aandacht.” Zijn mond vervormde zich tot een humorloze grimas, en hij spuwde ordinair. Het was geen leuke aandacht geweest, niet de aandacht die een zoon van zijn vader moest krijgen.

Het was een spelletje dat hij voor zichzelf had bedacht, toen Fawnstep op zijn ergst was geweest: Hij dacht aan dingen die weinig uitmaakten, die niets te maken hadden met zijn familie, of met hem, of met zijn vader. Dan kon een deel van zijn geest wegzweven, en voelde hij minder, had hij minder door. Het hielp ook met stil zijn, wat verdere straf voorkwam. Soms lukte het echter niet, als de pijn te erg was, als hij te hard werd toegeschreeuwd. Dan voelde hij alles, herinnerde hij alles. Later was het gelukt om dat 'spelletje' zover door te voeren dat hij helemaal van de herinneringen wegzweefde, en het meestal gewoon een groep wazige beelden werd. Dan voelde het alsof het niet met Umbrapool was gebeurd, maar met iemand die hij vaag kende. Nu was die spreuk doorbroken, en kwam zo'n beetje alles weer terug. Als vriendelijkheidje van zijn goede geheugen kreeg hij alle details.

De donkergrijze kater zwiepte met zijn staart. Zijn schouders schokten, zijn snikken waren geluidloos en droog, zoals hij geleerd had. Dat betekende niet dat Blazestar het niet kon zien. Ergens voelde het goed om weer iets van verbinding met zijn broer te voelen, maar natuurlijk moest het dit zijn. En hij wilde het medelijden niet. "Ik kan het je vertellen.." Siste hij plotseling, toen hij de brok in zijn keel had weten te verminderen. "Maar je- je zult boos zijn." Natuurlijk, zijn broer was al boos, nog bozer dan hij zelf, maar dat was niet wat hij bedoelde. "Je zult.. B-boos zijn, en niks kunnen doen." Hij durfde zijn gele ogen even op te richten. Ze hadden al hun cynisme en kwaadheid verloren. Het waren de ogen van een jongen, een apprentice die nooit had mogen weten wat jeugd was.

Er voor hem zijn. De ene helft van Umbrapool wilde zijn broer vol in zijn leidende gezicht uitlachen, en hem toeschreeuwen dat het daar al veel te laat voor was. De andere helft wilde in tranen uitbarsten, en Blazestar liefdevol omhelzen, en hem zeggen dat híj juist de goede broer geweest was. Maar Umbrapool's harde kantjes waren allemaal uit hem gesleten door het slopende gesprek, en hij wist beide helften goed de grond in te stampen. In plaats van iets te zeggen, keek de vreemde Warrior slechts met doffe ogen naar degene die hij zijn broer noemde. Langzaam schudde Umbrapool zijn kop. Nee, hij zou het niet vertellen, niet vandaag, en niet nu. "We.. we kunnen beter teruggaan, voordat iemand je kwijt is." Niet ons, nooit ons. Niemand zou Umbrapool snel missen. Hij had zijn blik intussen ferm op de grond gevestigd, bang om nog in die oranje blik van Blazestar te staren. Het moment was voorbij, hij had de warmte weer laten ontsnappen door de opening van zijn broer niet echt aan te nemen.