When the road is long ahead

Het begon steeds warmer te worden, al was de koelte nog steeds wel aanwezig op sommige momenten. Het was een aangename afwisseling tussen warmte en koelte en Bristlepaw wilde dat dit seizoen voor eeuwig zou duren. Maar ze wist dat het leven door zou gaan en dat het uiteindelijk weer zo koud zou worden als enkele manen geleden. Alleen de gedachte liet haar al rillen. Ze had het niet echt meegemaakt omdat ze nog maar een kitten was geweest, maar ze kon zich de koude bries die de nursery in waaide nog wel perfect herinneren. Haar blik ging naar opzij en een nieuwe huivering ging door haar heen toen ze zich besefte dat ze zich aan de border bevond die WindClan met ThunderClan verbond. Het lag nog vers in haar geheugen hoe een verwarde kattin op haar territory was gedwaald en haar had bedreigd. Gelukkig was haar leader haar weer komen halen, maar dat wilde niet zeggen dat Bristlepaw dat zomaar kon vergeten. Ze hoorde pootstappen en ze verstijfde lichtjes. Ze vroeg zich kort af of ze zich zou omdraaien en weg zou gaan, bang zijnde dat het weer een onvriendelijke WindClanner zou zijn. Toch durfde ze dat niet goed en haar gifgroene ogen speurden onzeker naar de overkant. StarClan, liet het alsjeblieft iemand vriendelijk zijn!

@Mistlepaw

De zon was pas net aan haar baan begonnen toen Mistlepaw het kamp verliet. Officiëel mochten apprentices niet zonder expliciete toestemming van hun mentor, maar de WindClan had lang niet genoeg nummers om dat allemaal goed in de gaten te houden. Sowieso, ze was van plan eten mee te nemen, dus technisch was ze gewoon op een vrijwillige solo-patrouille.

Het was niet alsof ze wegliep omdat het kamp veel te luid was voor zo vroeg ’s ochtends, en omdat ze gewoon wat stilte wilde, ze had geheel geldige redenen om het kamp te verlaten. De Clan kon altijd meer eten gebruiken toch?

Over de heide racete de poes, langs de rivier racete ze. Ze wist dat dit niet de beste plek was om prooi te vinden, maar voor nu wou ze zo ver mogelijk wegkomen, en de RiverClan grens werd algemeen vermeden (voor goede redenen, de Wind- en RiverClan stonden nou niet echt op de goede poot met elkaar).

Veel te snel kwam Mistlepaw aan bij de ThunderClan grens. Waarschijnlijk zou ze om moeten keren en echt moeten gaan jagen, voor haar Clangenoten doorhadden dat ze weg was geglipt. Toch wachtte ze even.

De gigantische boom van de ThunderClan was goed zichtbaar zo, en het licht van de zon reflecteerde op de dauw. Op de achtergrond hoorde ze het geruis van de waterval, wat het geluid van het donderpad verderop helemaal overtrof.

Er klopte iets niet, of zo voelde het tenminste. Er was iets hier, en Mistlepaw vond het eng. Als ze haar rug om zou draaien naar het bos, zou er iets uit komen om haar te bespringen en vermoorden?

Het was verontrustend, om het zacht uit te drukken. De poes liet haar blik opnieuw over het woud glijden, hopend nu wel te zien wat er was daar.

Een paar gifgroene ogen staarde terug.

Shit.

Ze had gewoon om moeten draaien eerder, en dat gevoel gewoon moeten negeren. Even overwoog Mistlepaw weg te rennen, met een beetje geluk had de ander haar nog niet gezien.

Nee, dat zou niet werken. De ander had haar duidelijk gezien, en zelfs al als dat niet zo was, ze zou niet wegrennen als een lafaard.

“Is er een reden dat je zo dicht bij de WindClan grens bent?” Ze probeerde haar toon zo neutraal mogelijk te houden, te agressief en ze zou een gevecht riskeren, maar te onderdanig en ze zou waarschijnlijk weggejaagd worden.

Nu de WindClan kat een tweede keer keek, leek de ander niet al té groot… Misschien ook een apprentice?

StarClan, dat zou fijn zijn.

Bristlepaw wiebelde ietwat nerveus met haar oortjes toen er een andere kat tevoorschijn kwam. Een apprentice, kleiner dan Bristlepaw. Niet dat dat veel uitmaakte. Bristlepaw zou toch niet willen vechten, al zou ze haar grens wel verdedigen als het zou moeten. Maar als ze een gevecht kon vermijden, dan zou ze zeker voor die optie gaan. De WindClanner vroeg aan haar waarom ze zo dichtbij de grens was en Bristlepaw deed haar best om niet nerveus met haar oortjes te wiebelen. Ze wilde immers niet wéér uitgelachen worden, maar ze kon het soms niet helpen: het idee dat ze zou moeten vechten, maakte haar echt gewoon nerveus. De naderende oorlog tussen ShadowClan en ThunderClan maakte haar dan ook ontzettend bang, al zou ze dat niet tegen te veel katten hardop zeggen. Ze wilde immers ook weer niet als een watje overkomen in haar eigen Clan. ”Ik ben eigenlijk een beetje afgedwaald,” gaf ze eerlijk toe, want ze was nog te jong om alleen te gaan patrouilleren. ”Mijn mentor gaat me straks halen voor een training en ik wilde de tijd een beetje om krijgen.” Ze glimlachte op een sympathieke manier naar de apprentice tegenover haar, hopend dat zij in de gaten zou hebben dat Bristlepaw het niet slecht met haar bedoelde. Want dat was ook zeker niet zo.

Onderwerp: Re: When the road is long ahead