I am a lost girl from Neverland

Sinds haar vorige ervaring met een WindClanner en het feit dat er een naderende oorlog was met ShadowClan en Eveningstar graag had dat alle apprentices zich focusten op vechttraining was Bristlepaw er niet erg happig meer op om alleen het territorium in te gaan. Gelukkig voelde haar vader dat perfect aan en vergezelde hij haar dan ook steeds als ze naar buiten ging. Hij had ook liever niet dat ze alleen ronddwaalde, zeker niet toen hij had gehoord dat ze bijna was aangevallen door een WindClanner die in hun territorium had gedwaald. Ze vond het zelfs eng om naar the Steppingstones te gaan, bang zijnde dat ze weer een vijandige RiverClanner tegen zou komen. Ze was zelf altijd heel erg vriendelijk naar andere Clankatten, maar blijkbaar had niet iedereen die instelling. Dat vond ze jammer, want ze had niet het gevoel dat ze veel dreiging uitstraalde. De poes had als opdracht gekregen van één van de senior warriors om de prooi die hij had begraven in het territorium op te gaan halen. Toevallig was dat vlakbij de grens en Bristlepaw voelde haar huid al ongemakkelijk prikkelen bij het idee dat ze daar naartoe moest gaan, maar haar vader was niet in de buurt om mee te gaan en ze durfde niet tegen het order van een senior warrior in te gaan. En dus liep ze met een bang hartje in de richting van de grens. Ze kon de geur van de prooi vanaf hier al ruiken, maar ze rook ook iets anders. Een WindClanner dat langzaam maar zeker hun borders naderde.

Het ene moment zag Bristlepaw nog niks, het volgende moment rolde er opeens een apprentice de border over. Bristlepaw voelde hoe haar haren in de lucht gingen en kort gingen haar gedachten naar de boze WindClanner die had beweerd dat zij zich op WindClan territory bevond, maar haar nekharen gingen al snel plat liggen toen dat ze zag dat het een apprentice was die behoorlijk veel pijn leek te hebben. Bristlepaw’s blik werd serieus en zonder acht te slaan op het feit dat de WindClanner nu in ThunderClan territory lag boog ze zich zorgzaam over de apprentice heen. ”Hé,” sprak ze op een zachte toon om de aandacht te trekken van de poes. ”Gaat het wel? Zal ik onze medicine cat halen?” Renmnantwolf zou immers vast wel beter weten wat ze met dit moest doen dan dat Bristlepaw dat kon, al voelde ze zich niet helemaal comfortabel bij het idee om een kat in pijn zo achter te laten. Ze duwde haar neusje bemoedigend tegen het kopje van de ander aan, hopend dat ze niet te veel pijn had.

Bristlepaw wiebelde nerveus met haar oortjes toen ze de woorden van de WindClan apprentice hoorde. Ze had het idee dat de poes dacht dat Bristlepaw in haar Clan zat. Gelukkig kende Bristlepaw de namen van hun medicine cat en medicine cat’s apprentice wel, dus het klonk in elk geval niet onbekend, maar vooralsnog zou Bristlepaw het niet aandurven om over de grens te gaan en zonder begeleiding naar het kamp gaan. Dat was vragen om problemen. Nee, dan kon ze beter teruggaan naar haar kamp en Remnantwolf gaan halen. Ze kon de apprentice hier ook niet echt alleen achter laten. ”Voorzichtig,” zei Bristlepaw op een sussende toon toen dat de apprentice zich weer omhoog probeerde te duwen, zonder succes. De raderen in haar kopje draaiden op volle toeren en ze voelde de spanning en de onzekerheid door haar lijf gaan. Wat was de juiste keuze? Remnantwolf gaan halen en de apprentice hier alleen achter laten? Bij haar blijven in de hoop dat het dadelijk beter zou gaan? Maar wat als een WindClan patrol haar hier aan zou treffen en zou denken dat zíj de reden was dat de apprentice hier zo lag? ”Weet je zeker dat ik mijn medicine cat niet moet gaan halen? Ik weet zeker dat Remnantwolf het geen probleem vindt om een WindClan apprentice te verzorgen,” zei ze op onzekere toon. ”Ik wil je niet beledigen, maar je ziet er echt niet goed uit.” Dat zei ze op een zachtere toon, hopend dat de apprentice niet boos op haar zou worden. Het waren immers niet de aardigste woorden, ook al sprak Bristlepaw ze met de beste bedoelingen.