Shine bright like a diamond

Met een kille blik in zijn ogen liep Thawrage door het territorium heen. Nu dat het beter weer begon te worden, hij had nog meer zin om zich in de tunnels te verschuilen. Hij haatte het als het te koud was, maar hij had er ook een hekel aan als het te warm was. Eigenlijk was het gewoon nooit goed voor hem. Daar kwam het op neer. Een lichte geamuseerde grijns verscheen om zijn lippen om zijn eigen gedachten en de grote kater wandelde met een stevige tred door. Misschien kon hij nog wat tunnels uitgraven of jagen op prooi. Zijn schouder begon wonderbaarlijk genoeg beter te worden, tot het punt dat hij er geen last meer van had. En dat was maar goed ook: Thawrage had aangegeven weer klaar te zijn voor een apprentice en dan kon hij zich iets doms als een schouderblessure niet permitteren. Zijn blik ging kort naar opzij toen dat hij de bekende geur van Emeraldeye rook, maar zoals met de meeste poezen in zijn Clan nam hij geen notitie van haar en liep haar in plaats daarvan straal voorbij. Hoe minder interactie met een Clanmate, hoe beter.

Rustig wandelend liep Ems door haar territorium. Ze snoof af en toe eens diep en rook de zoete geur van de heide en soms een vleugje konijn erdoorheen. De wind streek langs haar glanzende vacht en ze genoot in volle teugen. Opeens zag ze tussen het gras een wipstaartje bewegen. Hah, een konijn! dacht ze bij zichzelf. Ze zakte de jachtpositie in en sloopt, sprong en... miste. Nou ja, dacht ze. Ik krijg vast nog een kans. Ze liep een stukje door en rook ineens tussen de andere geuren die ze de hele tijd al rook een nieuwe geur. Bekend, dat wel. Ze besefte even later pas dat het Thawrage was, die haar straal voorbij liep. "Thawrage!! Haii! riep ze uit in een poging zijn aandacht te trekken.

Thawrage bleef staan toen hij zijn naam en de veel te irritante, veel te enthousiaste begroeting hoorde en met een lichte zucht rolde hij met zijn ogen, waarna hij zijn kopje draaide zodat hij haar aan kon kijken. ”Emeraldeye,” begon hij op een kille toon die niet veel goeds zei. ”Denk je niet dat als ik me zou interesseren in een gesprek met je dat ik je aangesproken zou hebben? Of ben je mentaal zo incapabel dat je niet na kúnt denken?” Hij nam haar kort op met zijn gouden blik, snoof toen spottend en draaide zijn kopje weer terug, waarna hij weer verder wandelde. Zo. Hij had wel weer genoeg tijd verspild. Ze kon beter naar een andere dwaas zoeken die wél zin had om enthousiast tegen haar te doen, maar hij zou het aan zich laten voorbijgaan.

Die is vrolijk, dacht ze bij zichzelf. "Nee ik dacht dat je een kat was. Blijkbaar heb ik me vergist en ben je een ijsbeer." Ze trok een sprintje en kwam naast Thawrage lopen. "Doe eens aardig joh! Ik bijt niet hoor. Oh wacht, wel als ik boos ben. " Ze irriteerde zich best wel aan Thaw, omdat hij zo'n ontzettende brompot was. Ze dacht na over hoe die kat met zichzelf kon leven, zij was altijd vrolijk! Ze keek hem aan en vroeg: "Ik wil best je vriend zijn. Ookal ben je soms chagarijnig. Vrienden doen je geen kwaad hoor! Als je je zo blijft afsluiten voor andere katten doet dat wel kwaad...

Thawrage snoof enkel op de opmerking die ze maakte. Waarom deden katten moeite om hem aan te blijven spreken terwijl ze duidelijk zagen dat hij geen zin in ze had? Het was immers niet alsof hij hun moeite op prijs stelde of opeens een change of mind zou hebben. Dan waren ze bij hem duidelijk bij het verkeerde adres. ”Bedankt voor die nutteloze informatie. Nu slaap ik vannacht weer goed,” bromde hij op een sarcastische toon tegen haar, maar zijn koude blik keek haar aan toen ze over vriendschap begon en hij trok met zijn oortje. ”En in welk universum denk jij dat het me iets kan schelen of je vrienden met me wilt worden?” Hij boog zich dicht naar haar toe, zijn gouden ogen borend in die van haar. ”Bespaar me je nutteloze advies en ga naar een kat toe het wél iets kan schelen. Ik heb er geen interesse in, in je advies niet en ook niet of je wel of niet mijn vriend wilt worden.” Hij trok zich weer terug, snoof weer spottend en liep door.