Stargazing

Het was nacht. De sterren fonkelden fel in Silverpelt en keken op het ShadowClan camp neer. Foulpaw kwam overeind en knipperde slaapdronken met zijn ogen. Toen was hij opeens klaarwakker. Hij had geen idee waarom, maar de nood om te gaan slapen, was er niet meer. Hij had enkele trainingen ’s nachts gehad met Scartail zodat hij prima wist hoe dat hij zich kon navigeren buiten zijn territorium en na kort twijfelen, liep hij toch het kamp uit. Misschien niet het verstandigste om ’s nachts te doen, maar de kater had te veel gedachten en hij was bang dat hij één van de andere katten zou wekken als hij in het kamp zou blijven met de rusteloze poten die dat hij had. Zijn poten vonden de weg naar the Burnt Sycamore, één van zijn favoriete plekken. In de duisternis was de verbrande, omgevallen boom vrij moeilijk te ontwaren, maar Foulpaw had de takken zo vaak beklommen dat hij dat blind kon doen. Hij sprong van tak naar tak en zijn immers altijd zo vuile blik kreeg iets milds toen dat hij naar de sterren keek. Het was een koude nacht en de takken onder hem voelden koud aan, maar toch bleef Foulpaw waar dat hij was. Naar de sterren kijkend. Nadenkend over zijn toekomstig warriorleven en hoe dat er uit zou gaan zien.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar was Shadowclan door en door. Dan was zijn bloed misschien niet puur, hij had zijn alles gegeven aan deze clan en was er leider door geworden. En dus jaagde hij bijna alleen nog 's nachts. Het was een uitzondering als hij overdag ging jagen. Hij was genadeloos goed geworden in muizen in de duisternis vangen. Hij had al twee arme sloebers begraven. Hij merkte wel dat hoe dichter hij bij het donderpad kwam, hoe minder sporen hij oppikte. Hij wilde net weer omkeren en een spoor zoeken weer dieper het territorium in, toen hij verse sporen in het kreupelhout zag. Iemand was hier zojuist nog geweest. Hij spitste zijn oren en proefde de lucht. Hm. Hij volgde het spoor naar de Sycamore en zijn blik ging omhoog. En ja hoor, daar zat het figuur van een apprentice. ‘Wat moet dat daar?’ riep hij omhoog. Het kon hem een worst schelen of ze 's nachts eruit waren. Toch kon hij het niet helpen om een beetje te stoken.

Foulpaw kreeg bijna zo’n halve hartverzakking toen Settledstar opeens naar hem riep. Hij had zijn blik gefixeerd op de lucht en een klein deel in hem had niet verwacht hier iemand tegen te komen. Zijn blik gleed naar beneden en een vuile blik verscheen in zijn ogen toen hij de leader zag. ”Moet je nu echt weer zo roepen? Dadelijk heeft de ochtendpatrouille niks meer om te vangen,” zei hij op een norse toon tegen de kater. ”En mag een kat niet even de rust opzoeken buiten zijn den? Ik ben al vaak genoeg met Scartail ’s nachts gaan jagen om te weten waar ik op moet letten.” Hij liet maar even buiten beschouwing dat hij zijn leader totaal niet had horen aankomen en dat hij bijna uit de boom was gevallen omdat Settledstar hem had laten schrikken. Maar goed, dat waren details. Zijn leader hoefde immers ook niet álles te weten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar grinnikte. ‘Zo verdedigend,’ snorde hij hartelijk. Foulpaw was echt te makkelijk voor te zeik te nemen. Settledstar nam mooi plaats aan de voet van de boom. No way dat hij omhoog zou gaan. Die fout had hij al eens eerder gemaakt.  Hij keek ook tussen de dode takken omhoog en zag zilverpels staan. Hm, hij hield niet meer zo van de sterren als voorheen. Maar wellicht had hij vrede met ze kunnen sluiten. Hij had immers levens van hen gekregen. Hij had in dankbare ogen kunnen kijken, zoveel liefde kunnen voelen, maar ook spijt en woede. En oh zoveel verdriet. Nu vermeed hij de sterren. Het deed hem teveel aan haar denken. ‘Natuurlijk mag je 's nachts naar buiten, kerel. We zijn niet voor niets Shadowclan,’ besloot hij de apprentice toch maar te sussen.

Foulpaw liet duidelijk merken dat hij zich irriteerde aan het gedrag van zijn leader door een harde zucht te laten weerklinken die waarschijnlijk meer prooi weg zou jagen dan het feit dat Settledstar daarnet iets aan hem gevraagd had. Maar goed, zoals hij al eerder had aangehaald: details. De blik van de kater gleed naar beneden toen zijn leader zijn woorden sprak en hij knikte. ”Zo lang die vuile boskatten dat ook maar in hun oren knopen, vind ik het prima,” gromde hij. Als er een oorlog met ThunderClan aan zat te komen, dan was hij daar meer dan klaar voor. ”Oh ja, Scartail heeft groen licht gegeven vanochtend. Ik mag binnenkort mijn final assesment doen,” zei hij vervolgens op een nonchalante toon, al was het waarschijnlijk vanaf daar beneden al wel te horen dat hij aan het snorren was en een blik van voldoening verscheen in zijn ogen. ”En ik wil graag een fatsoenlijke naam hebben,” voegde hij er nog grimmig aan toe, zijn blik dreigend naar Settledstar gericht. Het zou echt iets voor de kater zijn om hem een vernederende naam te geven tijdens de ceremonie en daar vervolgens een grap van te maken. Het zou niet echt goed overkomen naar StarClan als hij dat zou doen, al vroeg Foulpaw zich af of zijn leader daar iets mee in zou zitten. De kans was aanwezig van niet.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar grinnikte toen hij begon over "die vuile boskatten". Hm, ThunderClan was heus niet van gisteren. Maar natuurlijk geloofde de leider het meest in zijn eigen clan. Ze waren niet dik zoals RiverClan, schraal zoals WindClan of lomp zoals ThunderClan. Ze waren winterhard en sluw en geraffineerd. Foulpaw vond het vervolgens nodig om even op te scheppen met zijn voortgang. En zo te zien waren ShadowClanners ook verwaand. ‘Hmm,’ bromde hij instemmend. ‘Je vergeet alleen dat puntje dat je je assessment nog moet halen voordat ik ook maar over namen hoef na te denken.’ Hij likte even de vacht op zijn borst plat. Hij eiste een fatsoenlijke naam. ‘Oh, geen probleem. Ik ben een talent in namen verzinnen, Fouldust lijkt me ook wel een goeie.’

Foulpaw werd heel even ruw uit de droom gehaald door Settledstar die hem er fijntjes op wees dat hij zijn final assesment ook nog moest halen voordat hij überhaupt over namen na kon denken en de apprentice kon het niet laten om een verontwaardigde blik in Settledstar’s richting te sturen. ”Dus met andere woorden twijfel je over mijn capabiliteit om die te halen?” vroeg hij op een norse toon, al wilde hij meer bevestiging hebben van zijn leader dan dat hij aan zichzelf of aan Settledstar toe wilde geven. Hij bewoog kort met zijn oortje toen dat Settledstar een suggestie deed als naam. Een échte suggestie. Fouldust. ”Waarom zou je die optie zelfs overwegen?” mompelde hij en hij wendde zijn blik af. ”Ik heb geen bloedband met je en voor zover ik weet ben ik ook geen speciale kat voor je. Zulke namen moet je reserveren voor katten aan wie je ze écht wilt geven.” Misschien was het maar een stomme grap geweest van zijn leader dat hij te serieus oppikte, maar hij kon het niet helpen om die woorden op een nogal bittere toon te zeggen. Zijn ouders hadden nooit echt om hem gegeven en met zijn zusje had hij geen goede band. Tot op het heden merkte hij nog altijd dat hij het moeilijk vond om banden om te bouwen met andere katten, dus hij kon het niet helpen om de opmerkingen te maken die hij daarnet had gemaakt. Voor hem lagen dit soort dingen persoonlijker dan dat hij wilde toegeven.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Direct zo beledigd. Het was echt grappig hoe makkelijk hij op de kast te jagen was. Allemaal met goede wil, natuurlijk. Hij was ambitieus, maar het moest niet teveel naar zijn kop stijgen. ‘Ik zeg alleen dat je niet overmoedig moet worden,’ miauwde hij. Als hij ervan uit ging dat hij zijn assessment met twee klauwen in zijn neus zou halen, dan zou hij van een koude gathering thuiskomen als het niet zo was. Alleen nam hij de volgende opmerking ook weer veel te serieus. Het was enkel een grapje geweest, dus Settledstar telde even tot twee voordat hij antwoordde. ‘Rustig maar, ik doe niets wat je niet wil,’ miauwde hij met een kleine glimlach. Hij rolde zijn ogen, waarschijnlijk onzichtbaar voor de kat die veel hoger dan hem zat in de duisternis. Ook hij kon enkel de weerschittering van het maanlicht in zijn ogen zien om te weten dat hij er echt zat. Buiten een vaag silhouet van zijn vacht in de duisternis. Hij had het voordeel van zijn donkere vacht om hem praktisch onzichtbaar te maken. Zeker voor ongetraind oog. ‘Weet je hoe een stomme verantwoordelijkheid is. De leider bepaald de naam, pfft. En je zit er de rest van je leven aan vast.’ Hij was eerst ook nooit tevreden geweest over -dust. Vernoemd naar zijn mentor, hoe beschamend? Maar het had bij hem gepast. Nu was het niets meer dan geschiedenis, een herinnering die later als een leuk weetje tijdens Sharing tongues werd gedeeld en aan kittens werd verteld in verhalen.

Foulpaw richtte zijn blik naar zijn leader toen hij zei dat hij niet te overmoedig mocht worden. ”Dat ben ik ook niet,” loog hij, want om eerlijk te zijn ging hij er van uit, zeker met de complimenten die dat Scartail aan hem gaf, dat hij het wel zou gaan halen. Was het niet een goed ding dat hij zo veel zelfvertrouwen had? Dat was beter dan zo’n angstig katje die dacht dat hij het niet ging halen. Zijn blik gleed naar Settledstar toen hij zijn woorden sprak en hij dacht kort na. ”Ik neem aan dat het nog niet zo’n grote vernedering zou zijn om dezelfde suffix te hebben die jij ooit had voordat je leader werd,” zei hij op een nonchalante toon, alsof hij daar net niet hard over na had gedacht. ”Je moet doen wat je goed bij me vindt passen.” Hij had al eerder aangegeven dat hij Foulplay ook wel een leuke naam voor zichzelf zou vinden, maar als Settledstar hem de naam Fouldust wilde geven, was dat ook prima. Het voelde zelfs wel een beetje als een eer aan, maar dat was niet iets wat hij luidop toe zou geven aan de kater. No way. Zijn blik gleed weer naar Settledstar en deze keer was het aan hém om met zijn ogen te rollen toen hij de woorden van zijn leader hoorde. ”Ik denk dat het anders best een eer is als je dat mag doen. En ik denk dat dat ook één van de weinige taken is die je serieus op zou pakken,” liet hij er vervolgens weer met die nonchalante toon op volgen, waarbij hij Settledstar eigenlijk een soort van complimenteerde zonder dat hij dat te hard liet doorschijnen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar haalde zijn wenkbrauwen na hem op toen hij sprak dat hij niet overmoedig was. Hij snoof een keer er schamper bij. ‘Natuurlijk, Foulpaw,’ miauwde hij bloedserieus. Maar in zijn uitdrukking stond het sarcasme, wat wellicht lastig te lezen was door het hoogteverschil in het donker. En toen hij sprak dat het een eer zou zijn om dezelfde suffix te dragen, lachte hij opnieuw hartelijk. ‘Denk je? Ik werd Settleddust. Tallstar gaf me dezelfde suffix als mijn mentor. Ik vond het verschrikkelijk. Al werd 'ie later leider. Misschien had de beste Tallstar een toekomstige blik. Maar geloof me, ik zal niemand meer naar mezelf vernoemen. Dat voelt te erg mijn eigen ego strelen.’ En de kleine man had toch weer een mening over de "eer". Een van de weinigen die hij serieus moest nemen? ‘Pfft,’ miauwde hij schamper. ‘Er zijn veel dingen die ik meer serieus neem.’ Al was een naam uitkiezen een verantwoordelijkheid die hij nog altijd een beetje stom vond. Die beste jonge katten die met grote ogen hoopvol naar hem keken, biddend om hen niet iets stoms te noemen. ‘Maar ik ben tevreden met wat ik tot nu geleverd heb,’ miauwde hij met een grijnsje. Ach, misschien als hij heel oud was geworden, zou zijn creativiteit op zijn.

Foulpaw wierp een sceptische blik naar beneden toen Settledstar zijn opmerking maakte, maar vanaf hier was het lastig te zien of de kater het meende of niet. Hij wist dat Settledstar een lage dunk van hem had wat betrof het overmoedig zijn en hij wist van zichzelf ook wel dat hij overmoedig wás, maar dat wilde niet zeggen dat hij het prettig vond om daarop gewezen te worden. Het ging echter algauw over de mogelijke suffix van Foulpaw en de apprentice luisterde aandachtig naar wat de kater zei over de leader voor Acornstar en zijn eigen ervaringen wat betrof het hebben van dezelfde suffix als zijn mentor. ”Nou ja, weet gewoon dat ik het niet erg zou vinden als je het zou doen,” mompelde hij, ergens hopend dat Settledstar het niet kon horen. Hij haatte het als hij eerlijk moest zijn over zijn gevoelens, zeker als dat dan ook nog eens richting de sentimentele kant ging en vooral als hij dat met zijn leader moest bespreken. Maar het was waar: er waren ergere katten wiens suffix hij kon hebben. ”Zeg dat maar niet tegen die hoopvolle jonkies die verwachten dat je ze een mooie naam gaat geven. Dan heb je inderdaad weinig om je eigen ego nog mee te strelen,” bromde hij op een norse toon tegen de kater. Een grijns vormde zich om zijn lippen bij de laatste opmerking van de kater. ”Fijn om dat te horen. Nu kan ik weer goed slapen vannacht,” antwoordde hij op een droge, licht brutale toon. De kater kwam toch niet naar boven, dus hij zou hier in elk geval geen klappen kunnen krijgen en hij zou gewoon wachten tot de kater weg zou gaan voordat hij naar beneden kwam om dat te blijven vermijden. Het was als simpel als dat.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar had geen idee waar hij deze eer aan had verdient. Het leven als leider was soms lastig om in te schatten wat katten van hem vonden. Sommigen waren zo eerlijk dat ze lomp waren, en dat kon beide kanten op gaan. Sommigen waren gehoorzaam, puur om de titel die hij droeg. Het was een soort rare bubbel waar hij in zich bevond. Want hoe hij het ook wendde of keerde, hij was niet meer één van de warriors. En als deputy had hij zich altijd dichter bij de rest gevoeld. Dus toen Foulpaw nu mompelde dat hij het niet erg zou vinden, wist hij niet of hij met de naam wilde pronken of dat hij het daadwerkelijk eervol vond. Dus hij deed alsof hij hem niet had gehoord, toen hij verder begon te spreken. Hij grinnikte kleintjes. ‘Oké, Foulfrog. Zoals je al kan horen, mijn brein zit vol met ideeën.’ Hij merkte daarna op dat hij fijn kon slapen vannacht, maar hij hoorde de sarcasme in zijn stem. Dus keek hij nog een keer omhoog. ‘Moet ik je pootje vasthouden als je terug wil naar je nest?’

Foulpaw wierp de leader een vuile blik toe toen dat hij de naam Foulfrog aanhaalde. Dat was ongeveer de ergste die hij tot nu toe had gehoord, samen met Foulface en Foulbreath. ”Als je me die naam geeft, sta ik ter plekke op en dan loop ik het kamp uit. Dan word ik rogue,” zei hij op een doodserieuze toon tegen de kater. Hij ging niet met een naam rondlopen waar hij zich voor schaamde. Desnoods reisde hij naar the Highstones zelf om aan StarClan te vragen om hem een andere naam te geven, maar daar ging hij mooi niet mee akkoord. Foulpaw keek naar beneden toen dat de leader zijn opmerking maakte en hij haalde zijn schouders op. ”Als jij daar beter van slaapt, mag je dat altijd doen,” zei hij met een vuile grijns om zijn lippen. ”Dan is er toch iemand die mijn pootje vast wilt houden, want op vlak van she-cats heb ik niet veel hoop.” Misschien kwam dat ook wel door hemzelf. Oké, dat kwam vooral door hemzelf. Tja, wat kon hij zeggen? Hij was er niet mee bezig en het interesseerde hem ook vrij weinig. Als hij naar dat soort drama wilde luisteren, ging hij wel bij Littlenose liggen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar keek de beste man aan en lachte plagend om hem. Kom op, het werd nu bijna een inside joke tussen hun twee. Het zat hem niet mee hoe zijn moeder hem had genoemd, en de mogelijkheden die het hem gegeven had om hem mee te plagen. En toen de apprentice weer begon te mopperen, om vervolgens over de poezen te beginnen. ‘Oh, mijn beste Foulnose, de liefde komt wel, je bent er toch nog te jong voor.’ Hij grinnikte om hem, waarna plotseling een stevige windvlaag een onverwachte leider stof in zijn ogen deed blazen. Hij kneep zijn ogen samen en draaide zijn kop weg, waarna hij oncharmant in een hoestbui brak.

Foulpaw bewoog kort met zijn oortjes. De leader leek weer een nieuwe naam te hebben bedacht en de apprentice kon het niet laten om hem een vuile blik toe te werpen, al moest hij enkel op stemgeluid afgaan. Net toen hij er iets van wilde zeggen, brak Settledstar in een hoestbui uit. Foulpaw, die boven de grond geen last had van het opwaaiende stof, probeerde de bezorgdheid uit zijn blik te houden terwijl hij naar beneden keek. Zijn poten vonden de takken net iets te snel om de schijn erop te houden en binnen een mum van tijd stond hij naast zijn leader. ”Kun je alsjeblieft buiten mijn zicht een leven verliezen?” vroeg hij op een norse toon, maar hij duwde zichzelf onhandig op zijn achterpoten zodat hij met zijn voorpoten op de rug van zijn leader kon kloppen. Hij had wel wat wind gevoeld, maar het stof was hem volledig ontgaan. En hier stond hij dan, een poging doende om zijn leader van zijn hoestbui af te helpen. Ongemakkelijker tussen hun tweeën kon het niet worden, had hij het idee.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Voor hij het wist stond de apprentice aan zij zijde en klopte op zijn rug. Hij roggelde nog een keer flink, waarna hij de gabber van hem afschudde. ‘Magie ben je ook te jong voor,’ kaatste hij terug op zijn eerdere opmerking. Hij schraapte nog een keer zijn keel en ging met zijn rug in de wind staan. Hij keek hem weer aan. ‘Misschien moeten we maar eens terug naar huis. Zie dit als een teken van StarClan.’ Hij keek omhoog en de inktzwarte hemel en diens sterren waren vanaf de grond nauwelijks te zien. Hun gebied was heel anders dan die van WindClan, die altijd onder een naakte sterrenhemel sliepen. Nee, zij zagen de sterren enkel op zeldzame plekken.