Pretend It Doesn't Bother Me

De afgelopen paar maanden als pasbenoemde warrior was ze eigenlijk maar weinig op deze plek geweest. Toch zou ze er nu weer vaak te vinden zijn, met het trainen van haar eigen apprentice, Clementinepaw. Het voelde nog steeds raar om een apprentice onder haar te hebben. Het was een hele verantwoordelijkheid, maar ze plande erop om die zo goed mogelijk uit te voeren. Vandaar dat ze hier een beetje rondsnuffelde, om te kijken hoe ze haar trainingen het beste kon beginnen. Ze maakte zelf graag gebruik van haar omgeving, vandaar dat ze daar ook vooral op zou focussen met Clementinepaw. Terwijl ze zo een beetje aan het invertariseren was, merkte ze dat ze niet alleen was. Een beetje van haar stuk gebracht schoot haar kop omhoog toen ze plots een apprentice tegen het lijf liep. "O--" uitte ze, waarbij ze net op tijd halt hield zodat ze niet tegen de ander aankwam. Het was Skunkpaw, die evenoud was als haar eigen apprentice maar wel bekend stond om haar redelijk scherpe karakter. Dim hoopte heel erg dat dat scherpe karakter voor nu even uit bleef.

Haar oren duwden in haar nek toen ze de woorden van Skunkpaw hoorde. Tot zover de hoop dat de apprentice diens scherpe opmerkingen achterwege zou laten. Haar woorden staken bovendien extra diep, omdat Dimveil altijd onzeker was over hoe anderen in de clan haar zagen. Toch probeerde ze zich er niet teveel van aan te trekken. Wat ze wel vreemd vond, was dat Skunkpaw plots veel vriendelijker tegen haar praatte. Hier begreep ze vrij weinig van; socializen was al niet haar sterke kant, en al helemaal niet wanneer er verschillende gedragingen laten zien werden in één gesprek. Ze knikte kort als dank op de felicitatie, ook al wist ze niet precies waarvoor die was. Skunkpaw begon over haar apprentice, dus waarschijnlijk daarvoor? Haar oortjes wiebelden in ongemak terwijl ze naar het geratel luisterde van de ander, die nu begon over hoe jammer die het wel niet vond dat ze haar mentor niet geworden was. "Zoals je leren botsen in plaats van jagen en vechten?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw aan de ander, nadat die zei dat ze coolere dingen hadden kunnen doen als Dim haar mentor wel niet was. Bahh, ze hield echt niet van dit soort conversaties. Dim vond het onzin dat de ander een attitude naar haar had zonder goede reden, maar had ook moeite met scherpe woorden en gevatte opmerkingen. En dus eindigde ze met een opmerking zoals die ze net gemaakt had, eentje waar ze waarschijnlijk geen vrienden mee ging maken.