[Open] They said cattails glimmer in the moonlight

Bell

Het was dat hij de commotie van het luide clanleven normaal niet zo fijn vond. Anders zou hij vaker uit de nursery komen. De laatste moons was hij gegroeid als kool. Zijn brede bouw duidelijk wordende in het proces. Maar waar hij eruit zag als een kat die een goede warrior kon worden, was zijn karakter alles behalve dat. Zo ook nu kwam hij behoedzaam, met een kop laag bij de grond, de den uit gekropen. Zijn groene ogen scanden het kamp even, voordat hij het maanlicht overgoten kamp in wandelde. Nu de maan hoog stond, was er genoeg licht om rustig het kamp verder te gaan ontdekken. Het was nu immers rustig en stil. Geen katten om hem heen vond hij immers het fijnst. Het maakte hem zo enorm moe. De gevlekte kater schudde zijn schouders wat los en wandelde verder over de vast gestampte grond. Zijn ogen gleden even over het riet die kalm heen en weer wiegde. Rustgevend was het zeker.

- Open

Hij lag wakker. Na de ontsnapping van Rosepaw hadden zijn kittens daar mentaal best een optater van gehad. Dus lag hij bij zijn pleegkittens in het nest, met zijn staart om hen heen geslagen. Hij had zichzelf beloofd dat niet te vaak te doen, om ze niet te beklemmend op te voeden. Iets wat bij Shrimpnose en Hermitshell wel was gebeurd. Bij hen had hij nooit van hun zijde geweken nadat Crabkit was verdwenen. Toch vond hij het nu een uitzondering, om wat vaker bij ze in de nursery te slapen. Dus hadden de queens even plaats voor hem moeten maken. Crystalstar was razend, was woest op hem. Het maakte hem bang. Hij had zijn moeder nog nooit zo gezien. Daardoor kon hij niet slapen. Door die angst, maar ook door de zorgen over Rimekit, Lionkit en Wolfkit. Het was alleen niet één van zijn kittens die hij stiekem de nursery uit zag gaan. Het was Bellkit. Hij keek of zijn kittens lekker sliepen. Kwam toen voorzichtig overeind en ging achter hem aan. Even keek hij omhoog toen hij buiten kwam. De maan was mooi zo, de sterren nog stralender. Zijn blik bleef hangen bij de helderste sterren. Daar waren Creamyfrost en Butterstar. Dat wist hij zeker. Zou Risingpaw nu ook naast hun stralen? Hij voelde tranen branden en langzaam liet hij ze gaan. Zachtjes dropen ze zijn crèmekleurige vacht in. Hij hield Bellkit in de gaten, maar ging wel zitten. Dat het katertje door het kamp trippelde kon geen kwaad, zolang hij er niet helemaal vandoor ging.

Bell

Stilletjes staarde de kleine kitten naar de plantjes, een kleine glimlach op haar gezicht komende bij het aanzien van hoe kalm alles mee bewoog met het ritme van het water... De wind. Er trok een rimpeling over de rivier heen, die de blaadjes even lieten ritselen en een klank naar hem toebracht. Langzaam keek de gevlekte kater dan ook op. Zijn grasgroene ogen vielen echter op iets waar hij... NIet zo op voorbereid was. Hij had altijd moeite gehad met namen... En zo ook nu. Want hij kon niet meteen bovenhalen wie dit was. Het beangstigde hem en gaf hem een bekropt gevoel die hem overspoelde... Bij het eerste besef dat hij geen idee had wat de ander zijn naam was. Als hij een apprentice was, werd er vast van hem verwacht dat hij al de namen zou kennen. Het idee alleen al zorgde ervoor dat zijn keel toe werd gestropt. Beverig haalde hij dan ook adem. Het besef harder aankomende bij de jongen en-

Zijn ogen knipperde even vluchtig. Druppels, tranen... Glinsterend in het maanlicht. De riverclan kitten slikte langzaam. De angst nog steeds aanwezig... Was de ander... Ook bang...? Verdrietig? Hij haalde even langzaam adem, zijn poten kwamen niet in beweging. Hij was aan de grond genageld... "Me- Meneer?" kwam er zachtjes van het grote katertje af. Hij slikte even, sloeg meteen zijn ogen af. Misschien had hij het niet gehoord. Misschien was dat beter geweest...

Het jonge katertje had hem opgemerkt. Hij zag hem naar hem kijken. Even verscheen er een klein vriendelijk maar ook droevig glimlachje rond zijn lippen. Hij hoorde het vraagteken in de stem van de kitten toen hij iets tegen hem zei. “Het is oké Bellkit.” Sprak hij zachtjes tegen hem. “Net als dat het oké is om soms bang of verdrietig te zijn. Soms is het belangrijk om het los te laten, om het aan jezelf toe te geven. Dat het er is, dat het bestaat.” Hij klopte met zijn staart op het plekje naast hem en keek weer omhoog, naar de sterren. “Soms doet het mij pijn dat er ook jonge katten door StarClan geroepen worden.” Vervolgde hij toen.

Bell

De ander begon te glimlachen en even bestuurde de grote kitten de ander. Hoe hij er verdrietig uitzag, maar ergens dit toch probeerde door te duwen. Het aanzicht van iemand in tranen bracht hem diep verdriet en ergens voelde hij een ongemakkelijkheid aan hem knagen om ook te gaan huilen. Hij slikte dan ook, proberende om de zure smaak ervan weg te denken, weg te krijgen. De oudere kat vertelde hem dat het ok was... En Bell wilde hem geloven, maar het was een belofte die al zovaak was gemaakt. En eerlijk? Hij geloofde hem niet zo goed. Want als hij moest inzien waar zijn leven hem naartoe nam, naar het feit dat hij een apprentice en ook een warrior moest worden, dan sprongen de tranen hem al in de ogen. Hij wilde niet uit het kamp gaan. Maar de cremekleurige kater sprak verder met woorden die wijsheid droegen. Het bruine katertje knipperde even met zijn gifgroene ogen, voordat hij opkeek naar de sterren... Toen hij zijn zachte blik terug legde op de ander, nodigde deze hem duidelijk uit om hem naast hem te komen.

Bellkit kwam wat dichter en ging langzaam naast de ander zitten. Zijn lange pluizige staart sloeg hij, zoals gewoonlijk, om zijn pootjes heen. De ander vertelde hem over jonge katten... En starclan. "Starclan... Is eng..." bekende de kleine man dan ook aan de ander. "Ik... ik snap ook niet goed waarom..." beaamde hij dan rustig. "Waarom ze moeten gaan..." Immers was het alles dat goed was. Maar alles dat goed was, was toch hier? Dan waarom, moest er verandering zijn. Waarom moesten ze dan gaan...? Het idee alleen al maakte hem bang en zorgde voor tranen in zijn ogen. Een teer hartje, dat had hij zeker.

Bellkit miauwde dat StarClan eng was. Er ontstond een gerustellende blik in zijn ogen. “Voor StarClan zelf hoef je niet bang te zijn. Mijn tante Butterstar is daar. Mijn vader Creamyfrost en waarschijnlijk Risingpaw ook. Ik weet zeker dat je er warm word ontvangen.” Miauwde hij toen tegen Bellkit. “Alleen dat je bang bent voor het onbekende, dat snap ik heel goed, dat is ook ongrijpbaar. Je weet niet wat je kunt verwachten en dat is eng. Als je altijd maar onthoudt dat de katten tussen de sterren het beste met ons voor hebben. Dat ze over ons waken.” Hij glimlachte naar de jonge kater. “De waarom, nee dat weet ik ook niet zo goed. Soms is de wil van StarClan hard, net als het leven. Helaas is niet alles zo mooi en vredig als het zou moeten zijn.” De trieste blik kwam terug in zijn helderblauwe ogen. Hij miste niet alleen de katten daarboven namelijk, maar ook zijn moeder. Die juist zo vlakbij was, maar zo ontzettend ver weg voor hem voelde. “Daar moet jij alleen nog maar niet te veel over nadenken jongeman.” Vervolgde hij tegen Bellkit. Een kitten behoorde te spelen, naïef te zijn. Bellkit voelde al zo serieus aan voor hem.

Bell

Het idee van starclan alleen, het principe en wat het precies was... Dat was iets angstaanjagend voor hem. Verandering was al zo eng als het was, laat staan als het zo extreem werd. Bellkit snapte echter nog niet zo goed wat starclan inhield, maar hij wist wel dat het extreme gevolgen had mocht je ermee in contact komen. Leader kregen meerdere levens van hun en ze gaven medicine cats prophecies. Ze namen katten van hun af, maar lieten het lichaam achter. Het was een concept dat Bellkit niet goed snapte. En de onwetenheid maakte het allemaal nog enger dan het al was. De oudere kater vertelde hem dat hij echter niet bang hoefde te zijn. Zijn tante Butterstar was daar en zijn vader Creamyfrost. En Risingpaw ook... Hij knipperde even vluchtig en slikte een brok weg in z'n keel. Het feit dat een apprentice er ook heen was gegaan, maakte hem nog banger. "Mijn oma noemt ook Butterstar," zei Bellkit voorzichtig. "Iemand zei dat daar mijn naam van komt. Want oma's naam was Butterbell voordat ze haar leadernaam kreeg," Hij sloeg zijn grasgroene ogen naar de grond. Het besef sijpelde in dat dit de ander verre familie van hem maakte. Hoe noemde je zoiets? Een soort van achterneef? Hij vond het maar een moeilijke term om zijn kopje over te breken. De cream gekleurde kater ging echter verder met hem gerust te stellen. Het kwam erop neer dat hij niet bang hoefde te zijn voor starclan, dat ze het beste voor hadden.. Het verdrietige gevolg dat eraan werd gevlochten, bracht hem een diep triest gevoel en met grote ogen keek hij op naar de warrior. "Maar waarom moet het juist zo zijn? Waarom kunnen we niet allemaal gelukkig zijn.. Iedereen wilt toch dat alles mooi en vredig is?" Het idee dat er katten waren met een andere visie, was niet iets dat hij snapte. "I... Ik denk gewoon dat alles beter zou zijn als het blijft zoals het nu is. Als niks veranderd als dingen goed zijn, dan zullen dingen goed blijven. En als starclan het beste met ons voorheeft.." Hij slikte even "Dan snap ik niet waarom ze niet gewoon... Iedereen hier laten. Dan was oma Butterstar hier nog en jouw papa... En risingpaw..." Het was duidelijk dat hij het niet goed snapte, maar er was een goede intentie, die was er immers altijd. Hij wou dat hij de moed had om daar iets aan te kunnen veranderen. Maar hij had een goed genoeg besef van hoe hijzelf in elkaar stak, dat hij wist dat hij dat nooit zou kunnen doen. "Sorry.." mompelde hij dan ook plots. "I-ik... mijn kop kan maar niet stoppen met denken aan alles dat fout kan gaan... Zeker nu mijn apprentice ceremonie eraan komt," schuldbewust staarde hij naar zijn pootjes, tranen in zijn ogen prikkende. Hij was hier niet sterk genoeg voor. En om eerlijk te zijn, zou hij er ooit sterk genoeg voor zijn? Hij betwijfelde het.

Hij had er niet bij stil gestaan dat Bellkit familie was. Al was het een eindje weg, voor hem maakte het sowieso niet uit. Alle katten die hij lief had voelden als familie voor hem, of het nu biologisch was of niet. Dat interesseerde hem niet, dat boeiende hem echt geen snars. Sommige katten vonden dat wel belangrijk, maar zo stak hij niet in elkaar. Nooit gedaan ook. Tuurlijk zijn moeder, zijn siblings betekende alles voor hem, maar dat gold ook voor zijn pleegkittens. “Klopt ze heette eerst Butterbell, mooie naam heb je gekregen.” Glimlachte hij. Toen begon Bellkit over gelukkig zijn en een vredige wereld. Ja, was het maar zo makkelijk. “Helaas denken niet alle katten daar zo over Bellkit. Niet elke kat heeft goede bedoelingen.” Een vredige wereld was voor veel katten een ideaal beeld. Jammer genoeg, zou het nooit zo kunnen zijn. Omdat er altijd katten zouden zijn die er niet zo over zouden denken. Verdrietig genoeg. Toen verontschuldigde de jonge kater zich. “Ooh joh, het is niet erg!” Miauwde hij oprecht. “Je mag altijd denken en dit ook hardop delen. En ik snap heel goed dat je gespannen bent voor je apprentice ceremonie. Dat is altijd een spannend, maar ook heel erg mooi moment. Probeer er van te genieten Bellkit. Je maakt het maar eens in je leven mee.” Zulke momenten waren kostbaar, die moest je koesteren.