But as seasons start to change

Gefrustreerd stampte de kleine kater de rivierbank af, op zoek naar geschikt riet om de kampwand mee aan te sterken. Hij was pas net apprentice en het nieuwe bestaan had hem nu al verzuurd. Waar hij dagen aan vechttraining had verwacht, kreeg hij de godganse dag alleen maar rottaakjes. Hij zag ze wel op hem neerkijken, de andere apprentices. Sommigen hadden het gore lef om hun gedachtes uit te spreken, wat meestal eindigde in een ziedende Ravenpaw die zijn excuses aan hén moest aanbieden, in plaats van andersom! Hoe frustrerend het ook kon zijn, aan het eind van de dag herinnerde de profetie hem eraan dat zijn leven ooit grootser zou worden dan dat van al die stommelingen bij elkaar. StarClan had hem immers met teken al verteld dat hij leader ging worden. En zodra die tijd aanbrak kon hij ze allemaal platstampen, tot op het punt dat ze jankten om genade. Een kleine glimlach sierde zijn normaal verwrongen gezicht, tot zijn oog viel op Bellkit, die inmiddels groter was dan hijzelf. Zijn blik gleed kort langs de wegschietende visjes in het water, waarna hij deze weer op de ander vestigde. "Hoor je niet in de nursery?" Hoorde hij zichzelf minachtend zeggen.

In zijn kittentijd had hij nooit alleen bij de rivier mogen zitten, dus dan mocht Bellkit dat nu ook niet. Een voldaan gevoel bekroop hem toen de ander zich niet leek te verzetten en zelfs ineenkroop. Zie je, hij had natuurlijk gezag. Het leiderschap was duidelijk zijn geboorterecht. "Kittens mogen helemaal niet zonder begeleiding naar de rivier. Ben je wel trouw aan Crystalstar als je deze regel niet eens kan volgen?" Of aan mij later, dacht hij er achteraan. In zijn hoofd klonk het allemaal heel logisch. Elke verrader begon als een kitten die niet luisterde. Dat wist iedereen. En dat soort onkruid moest je bij de wortel aanpakken.

Een verwrongen glimlach tekende zijn lippen. "Natuurlijk ben je geen verrader." Mauwde hij, zijn ogen rollend. Nee, in ieder geval nog niet. En Bellkit leek hem niet het type om na dit voorval nog gauw een regel te verbreken. De zwarte kater rechtte zijn schouders. Dat had hij gewoon voor de ander gefixt. "Je bent gewoon een beetje dom, maar dat is oké, want je kunt wel gewoon nuttig zijn." Hoe sneller de softie begreep waar hij stond, hoe soepeler het allemaal zou verlopen.

Alwetend knikte de zwarte kater met zijn kop, waarna hem een geweldig idee te binnen sprong. Zijn glimlach verbreedde tot een grijns. Dat hij hier niet eerder aan had gedacht "Ja, zo zou je mij kunnen helpen met riet verzamelen. Dat mag gewoon, want ik - als apprentice - kan jou nu beschermen." Stelde hij voor terwijl hij met zijn poot naar een stengel sloeg. Ja, "helpen". Een valse twinkeling danste in zijn ogen. "En als je het niet verprutst, dan vertel ik misschien niks aan Crystalstar."

Ongegeneerd rolde de zwarte kater met zijn ogen. "Nou, kijk. Dat doe je dus zo," mauwde hij ongeduldig, waarna hij het vluchtig aan de kitten voordeed. Onhandig nam hij een stengel tussen zijn tanden en een voorpoot beet en en knaagde en wrikte hij de bovenkant er vanaf. Uit zijn houding viel geen schaamte op te maken. Hij kon het beter dan de ander, dus het maakte niet uit hoe hij het deed. "Nou moet je oppassen en niet op het scherpe overblijfsel, want dan krijg ik weer een probleem," instrueerde hij Bellkit alsof hij het tegen een simpele had.